Προτάσεις
για ένα σύγχρονο κίνημα νεολαίας
5 χρόνια μετά από
την είσοδο της χώρας στον μηχανισμό στήριξης από το περιβόητο Καστελόριζο, μετά τις εθνικές
εκλογές της 25ης Γενάρη, η χώρα και η κοινωνία μας μπαίνει σε μια
νέα φάση. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σφραγίζουν την
καταδίκη των μνημονιακών πολιτικών κομμάτων και ειδικά όσων συμμετείχαν στις
καταστροφικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Η νέα αυτή φάση όμως δεν γράφεται
σε λευκό χαρτί καθώς υπάρχουν δεδομένα και αυτά είναι τα αποτελέσματα της
βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής της τελευταίας πενταετίας.
Το μνημόνιο
υπάρχει ακόμη,
βρίσκεται παντού γύρω μας και αποτελεί την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Οικοδομήθηκε εδώ και 5 χρόνια, με νόμους και πολυνομοσχέδια, με 2 μνημόνια και
2 μεσοπρόθεσμα προγράμματα και έχει αλλάξει ριζικά τα πάντα. Αν και δεν έχει
τόσο νόημα η αρίθμηση των μέτρων και των αλλαγών που επιβλήθηκαν στο πεδίο της
κρίσης, καθώς ο καθένας τα βιώνει στο πετσί του, έχει μεγάλη σημασία η
κατανόηση του μεγέθους της επίθεσης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, αφού ο
κίνδυνος της εμπέδωσης της σημερινής πραγματικότητας ως «φυσική κατάσταση»
είναι πιο υπαρκτός από ποτέ.
Το πειραματόζωο
Ελλάδα δέχτηκε
πρώτο από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκή Ένωσης, τις σκληρές πολιτικές λιτότητας
με σκοπό την «ανταγωνιστικότητα» για την προσέλκυση των επενδυτών, την
δημιουργία μιας χώρας Ειδικής Αποκλειστικής Ζώνης, παράδεισο για το ξένο και
ντόπιο κεφάλαιο, την αποπληρωμή του χρέους και τη διάσωση των τραπεζών. Στο
όνομα της κρίσης, του χρέους και της διάσωσης έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα
που πήραν πίσω κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζόμενων και της νεολαίας που
είχαν κατακτηθεί με αγώνες.
Η
νεολαία στο περιθώριο...
Οι νέο-αποικιακές
πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην χώρα αφορούν πρώτα και κύρια τη νεολαία που θα είναι η αυριανή
εργατική δύναμη της χώρας. Οι νέοι, είμαστε αυτοί που θα ζήσουμε εξ’ ολοκλήρου
το σύγχρονο μοντέλο κοινωνίας που επιβάλλει η γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο
εργασιακός μεσαίωνας, η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, οι μισθοί πείνας, η
ανατίναξη όλων του εργατικού δικαίου και η απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας
συνθέτουν το νέο σκηνικό και πρωταγωνιστής θα είναι ο νέος τύπος νεολαίου, του
φόβου και της ευελιξίας που θα προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες, πάντα στον
βωμό «της ανταγωνιστικότητας», της εξυπηρέτησης του χρέους και της κρίσης.
Από την άλλη, το
60% της νεολαίας είναι άνεργοι,
είτε με πτυχίο ή χωρίς και όλοι παρακολουθούμε φίλους και συγγενείς να φεύγουν
για το εξωτερικό, αναζητώντας μια καλύτερη προοπτική. Ο μεγάλος αυτός
«εφεδρικός στρατός ανέργων» είναι ο μοχλός για την εμπέδωση της νέας συνθήκης,
επιβάλλοντας από την μια σύνδρομα κατωτερότητας και προσωπικών ευθυνών, και από
την άλλη, υπό τον φόβο της ανεργίας, την αποδοχή των πιο αντιδραστικών συνθηκών
εργασίας, με τον νέο τύπο εργασίας του voucher που ανακυκλώνει άνεργους –
ημιεργαζόμενους σε ένα φαύλο κύκλο για 6 μήνες… Ανεργία, εκ περιτροπής εργασία,
μερική απασχόληση, χαμηλοί μισθοί που απαγορεύουν σχέδια για το μέλλον, δια
βίου κατάρτιση για να προσθέσουμε κάτι ακόμα στο βιογραφικό μας, χαμηλή
αυτοπεποίθηση, μετανάστευση. Αυτό είναι το μέλλον για ένα νέο/α σήμερα στην
Ελλάδα. Η ανατροπή αυτής της πραγματικότητας είναι ο κεντρικός στόχος ενός
κινήματος νεολαίας, στο οποίο το φοιτητικό κίνημα πρέπει να πρωταγωνιστήσει.
Η
Εκπαίδευση στο στόχαστρο…
Στο όνομα της
αποπληρωμής του χρέους οι ήδη μειωμένες δαπάνες για την παιδεία κατρακύλησαν
στο ελάχιστο.
Από το 2009 μέχρι το 2014 οι δαπάνες στον τακτικό προϋπολογισμό και στο
Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων μειώθηκαν κατά 35,5 %. Η λεηλασία δεν
περιορίστηκε μόνο στην έμμεση περικοπή μέσω των μειώσεων στον κρατικό
προϋπολογισμό αλλά εξαπολύθηκαν και άμεσα χτυπήματα, όπως το «κούρεμα» των αποθεματικών
των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων με το PSI, το 2012 με τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ,
να χάνουν περίπου 200 εκατομμύρια ευρώ
Προϊόν αυτής της
πολιτικής ήταν
το κλείσιμο σχεδόν 1.000 σχολείων, οι απολύσεις καθηγητών και η δημιουργία
τμημάτων των 30 παιδιών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Κλείσιμο
σχολών και τμημάτων με μοναδικό κριτήριο το κόστος μέσω του σχεδίου «Αθηνά»,
απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων, διαρκείς περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις στο
σκέλος των φοιτητικών παροχών, μειωμένοι προϋπολογισμοί ιδρυμάτων κατά 80 % και
δηλώσεις των Πρυτάνεων για πιθανή αναστολή λειτουργίας λόγω της
υποχρηματοδότησης.
Παράλληλα, η
οικονομική αφαίμαξη και διάλυση συνοδεύτηκε από θεσμικού τύπου αντιδραστικές τομές και
αναδιαρθρώσεις. Το «Νέο Λύκειο» και η «τράπεζα
θεμάτων», ήρθαν να λειτουργήσουν σαν φίλτρο αποκλεισμού δεκάδων χιλιάδων
μαθητών, αφήνοντας από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής μετεξεταστέους το 20% των
μαθητών στην Α΄ Λυκείου. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο ν. Διαμαντοπούλου
αρχικά, επιχείρησε να προωθήσει τις πολιτικές και τις κατευθύνσεις που όριζε η
Ε.Ε με το σύμφωνο της Μπολόνια και τη διαμόρφωση του ΕΧΑΕ
Τα Συμβούλια
Ιδρύματος που δημιουργήθηκαν, η αξιολόγηση και οι Οργανισμοί που επιχειρήθηκε να
εφαρμοστούν στη συνέχεια, αποσκοπούσαν σε ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με
τη λογική και τα κριτήρια της αγοράς, που θα καθοδηγείται από την
ανταγωνιστικότητα. Άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτή την αντιδραστική μετάλλαξη είναι
η κατάργηση του ασύλου, η θεσμοθέτηση του ορίου των ν+2 ετών φοίτησης, η προώθηση
των διαγραφών δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και η στοχοποίηση του φοιτητικού
συνδικαλισμού.
