Το προσφυγικό δράμα είναι ακόμη εδώ...

Της Μαρίνας Παπαδοπούλου και του Κώστα Κουτσούλα*

Εδώ και χρόνια ο πόλεμος στη Συρία και η επακόλουθη προσφυγική κρίση είναι γεγονός. Χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν σπίτια, οικογένεια, δουλειές και να βάλουν τις ζωές τους και των αγαπημένων τους σε κίνδυνο για να σωθούν από τη καταστροφή που άφηνε στο διάβα του ο πόλεμος. Φτάνοντας εδώ, μπορεί να γλίτωσαν από βέβαιο θάνατο αλλά μια αξιοπρεπής και ασφαλής ζωή φαντάζει ακόμα μακριά. Εκτός από μία μικρή μερίδα προσφύγων που στάθηκαν τυχεροί να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό, και κάποιοι που είτε λόγω οικονομικής δυνατότητας, είτε υπαγωγής τους σε προγράμματα στέγασης κατάφεραν να εγκατασταθούν στα αστικά κέντρα, η συντριπτική πλειοψηφία τους παραμένει εγκλωβισμένη στα hotspots, ή για να τα πούμε ως αυτό που είναι, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων.

Είναι πραγματικότητα ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Είναι, όμως, επίσης πραγματικότητα ότι τα πακέτα βοήθειας λίγο αξιοποιήθηκαν από τις ΜΚΟ (αρκετές από τις οποίες τα καταχράστηκαν εν απουσία κεντρικού σχεδιασμού) και ακόμα λιγότερο βοήθησαν στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, ειδικά στα κέντρα υποδοχής. Ζώντας συνωστισμένα για μήνες σε αντίσκηνα, με ελάχιστες μερίδες τροφής, συνθήκες υγιεινής που θυμίζουν μεσαίωνα, με ελλιπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και παντελή έλλειψη ασφάλειας αφού η ζωή απειλείται καθημερινά από τις καιρικές συνθήκες μέχρι τις φασιστικές επιθέσεις, η «αποκτήνωση» του ανθρώπου είναι μάλλον φυσική συνέπεια.

Έτσι τα camps φτάνουν να μετατρέπονται σε υγειονομικές βόμβες. Πολλοί διεθνείς οργανισμοί το έχουν καταγγείλει. Η ανάπτυξη και η εξάπλωση ασθενειών μεταξύ των προσφύγων διευκολύνεται μέσα στο συνωστισμό, τα άτομα με προβλήματα υγείας δεν δέχονται τη κατάλληλη περίθαλψη και οι ευπαθείς ομάδες, όπως τα μικρά παιδιά, δεν προστατεύονται. Μέσα σε αυτή την κατάσταση εμφανίστηκαν διάφοροι «καλοπροαίρετοι» θέλοντας να εκμεταλλευτούν την εξαθλίωση που επικρατεί. Κι έτσι ακούμε τακτικά στις ειδήσεις για το πώς αναδυθεί στους προσφυγικούς καταυλισμούς φαινόμενα βίας, εμπορίου ναρκωτικών, βιασμών, σωματεμπορίας, παιδικής εκμετάλλευσης και άλλων εγκλημάτων. Η συσσώρευση όλων αυτών δημιουργεί μια έκρυθμη κατάσταση που διαφαίνεται από τα αυξημένα ψυχολογικά προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ότι στο στρατόπεδο στη Μόρια Λέσβου η ψυχική υγεία έχει επιδεινωθεί τόσο, όπου ένα στα τέσσερα ανήλικα έχουν αυτοτραυματιστεί, έχουν σκέψεις αυτοκτονίας ή έχουν κάνει απόπειρα. Όλα αυτά για να αντιμετωπιστούν χρειάζεται μεγάλη και συντονισμένη προσπάθεια ψυχοκοινωνικής στήριξης και προστασίας, η οποία σήμερα αποδεικνύεται ανεπαρκής.

Η κατάσταση αυτή δε δημιουργήθηκε τυχαία. Δε μπορούμε να μη στρέψουμε το δάχτυλο πρώτα και κύρια στο ΝΑΤΟ, το βασικό εμπρηστή του πολέμου στη Συρία και της αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή, εφόσον αυτό αποτελεί την αιτία που τόσες χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο δρόμο αντιμέτωποι με τόσες κακουχίες. Δε γίνεται να μην αναφερθούμε στην τραγική ειρωνεία που διαδραματίζεται στη χώρα μας, η οποία αφενός σε ρόλο πιστού σκυλιού σε ΕΕ και ΝΑΤΟ έχει παραχωρήσει δικαιοδοσίες ώστε να αποτελεί ορμητήριο των πολεμικών τους επιχειρήσεων προς στη Μ.Ανατολή, αφετέρου αποτελεί χώρα εισόδου στην Ευρώπη, άρα και πρώτος αποδέκτης των προσφύγων. Βέβαια, παρότι η Ελλάδα παρουσιάζεται περισσότερο ως ένας σταθμός-τροχονόμος των προσφύγων παρά ως τελικός προορισμός, η ευρωτουρκική συμφωνία στέκεται αφορμή για τον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων στη χώρα. Όσο κι αν θέλει η ΕΕ να διατηρήσει το προσωπείο του υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του συμμάχου της Ελλάδας στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, ενώ έχει στηρίξει τον πόλεμο στη Συρία και ταυτόχρονα δεν αναλαμβάνει ούτε την ομαλή εγκατάσταση των προσφύγων στις χώρες προτίμησής τους,  ούτε την ενσωμάτωση τους στις τοπικές κοινωνίες. Όσο ΕΕ, ΝΑΤΟ και κυβέρνηση δεν αναλαμβάνουν τις πολιτικές ευθύνες και συνεχίζουν να παίζουν ιμπεριαλιστικά παιχνίδια εις βάρος των λαών, το δράμα του πολέμου και της προσφυγιάς θα συνεχίζεται. Δε γίνεται να μένουμε σε αυτό το έργο θεατές. Ως νέοι άνθρωποι δεν αρκούμαστε στην δημοσιογραφική παρουσίαση του προβλήματος· επιθυμούμε να το αλλάξουμε. Αυτό περνάει μέσα από τη μαζική οργανωμένη δράση μας ενάντια στον πόλεμο!

Δείχνουμε αλληλεγγύη και στήριξη στους πρόσφυγες. Πιέζουμε την κυβέρνηση να αναλάβει ευθύνες για τις συνθήκες διαβίωσης και την κατάρτιση ολοκληρωμένου σχεδίου για την προσφυγική κρίση.

Απαιτούμε άμεση αποχώριση της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, πλήρη απεμπλοκή από τα πολεμικά και ιμπεριαλιστικά τους σχέδια και κλείσιμο των βάσεων στην Ελλάδα.

*Η Μαρίνα Παπαδοπούλου είναι Ψυχολόγος και μεταπτυχιακή φοιτήτρια ΑΠΘ
Ο Κώστας Κουτσούλας είναι φοιτητής Ιατρικής ΑΠΘ

Στα προβλήματα μας απαντάμε με ενότητα και αγώνα!

Πραγματοποιήθηκε σήμερα η συνάντηση που καλέσαμε για την συγκρότηση ανοιχτής πρωτοβουλίας για Γενική Συνέλευση με την παρουσία του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας, του Contra legem EAAK, της ΣΦΟΙΝΑ, των Αγωνιστικών Κινήσεων και της Πορείας. Στη συνάντηση αποφασίστηκε η συγκρότηση κοινής πρωτοβουλίας από το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας, τις Αγωνιστικές Κινήσεις και την ΣΦΟΙΝΑ με στόχο την συλλογή υπογραφών για την διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης, ώστε ο Σύλλογος να κινητοποιηθεί ενάντια στην επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και στην επιβολή αντιτίμου στη λέσχη του ΑΠΘ. Είναι εμφανές ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εφόσον δεν εμφανίστηκε στην παράσταση διαμαρτυρίας που έγινε, ούτε έλαβε κάποια πρωτοβουλία για το ζήτημα των διδάκτρων θέλει με την υποτιθέμενη «εναντίωση της στα δίδακτρα» να ρίξει στάχτη στα μάτια μας καθώς στην πραγματικότητα είναι υπέρ του να πληρώνουμε από την τσέπη μας για μεταπτυχιακά.

Ο αγώνας για την κατάργηση των διδάκτρων και την δωρεάν σίτιση απαιτεί την μέγιστη δυνατή ενότητα δυνάμεων. Υπ’ αυτήν την έννοια ακόμα και πολιτικές δυνάμεις του Συλλόγου που δεν ανταποκρίθηκαν στο σημερινό μας κάλεσμα αλλά συμφωνούν στο ζήτημα των διδάκτρων και της σίτισης τις καλούμε να στηρίξουν και την συλλογή υπογραφών και τις αγωνιστικές αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης.

Πάνω απ’ όλα, όμως, όλοι οι φοιτητές πρέπει να συμμετέχουν στον αγώνα και να οικοδομηθεί ένα μέτωπο αντίστασης στο χτύπημα της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Οι πολιτικές αποφάσεις και επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την παιδεία πρέπει άμεσα να βρουν εμπόδιο ένα αγωνιστικό και διεκδικητικό φοιτητικό κίνημα και η δικιά μας δράση και πρωτοβουλία μπορεί να αποτελέσει την αρχή και το παράδειγμα μιας αγωνιστικής διαδικασίας. Να μην μείνουμε απαθείς, να μην τους αφήσουμε να μας πετάξουν από την εκπαίδευση.

Σε έναν τέτοιο αγώνα οι δυνάμεις της Αριστεράς στον Σύλλογο πρέπει να βάλουν την κοινή ανάγκη όλων των φοιτητών πάνω από το στενό συμφέρον της αναπαραγωγής τους. Γιατί μόνος του κανείς δεν αρκεί για να αντιμετωπίσει το τρομακτικό κενό πολιτικής, την αδράνεια και την απογοήτευση. Γιατί η κομματική περιχαράκωση, ο διαχωρισμός ενώ υπάρχει συμφωνία στην ανάγκη ενισχύουν περισσότερο την απογοήτευση και την αναξιοπιστία. Ως εκ τούτου, το κάλεσμα μας στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς που δεν συμμετέχουν στην πρωτοβουλία παραμένει ανοιχτό.

-Να συμμετέχουμε όλοι στην συλλογή υπογραφών!

-Όλοι στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής στις 11 Οκτώβρη!

-Όλοι ενωμένοι ενάντια στα δίδακτρα και στο αντίτιμο στη λέσχη, για να μην πέφτει το βάρος στις πλάτες μας!