Το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας είναι μια συλλογικότητα φοιτητών –
μαθητών που δραστηριοποιείται στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας.
Παλεύει για την οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας στα σχολεία
και στις σχολές με στόχους: την ανάδειξη ενός διαφορετικού δρόμου για
την χώρα, την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, την αντίσταση στη
φασιστική απειλή, την ανασυγκρότηση των δομών του φοιτητικού και
μαθητικού συνδικαλισμού, για να γίνει η νεολαία δύναμη κρούσης του
λαϊκού κινήματος.
Απέναντι στην κατάσταση του κοινωνικού μεσαίωνα που διαμορφώνεται, στο νέο μνημονιακό πανεπιστήμιο που οραματίζονται και οικοδομούν, στο καθεστώς απόρριψης των νέων από τη μόρφωση και τη δουλειά, δυο δρόμοι υπάρχουν για τον καθένα από εμάς. Ο ένας είναι αυτός της παράδοσης και της προσαρμογής. Προσαρμογή της σκέψης στο ότι είναι φυσιολογικό να μην σπουδάζουν όλοι, να μην εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες, να μην υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα. Προσαρμογή των προσδοκιών σε μια δουλειά για 300€ ή στη μετανάστευση. Προσαρμογή στη λογική του ατομικού δρόμου, που σήμερα είναι συνυφασμένος όσο ποτέ με τον κοινωνικό κανιβαλισμό για να βρεθεί κάποιος άλλος και όχι εσύ στον εφιάλτη της ανεργίας. Ο άλλος είναι ο δύσκολος δρόμος του συλλογικού αγώνα για να ανατρέψουμε την πολιτική που μας βυθίζει στην εξαθλίωση.
Τα χρόνια που έρχονται, η νέα γενιά και ο λαός συνολικά τείνουν να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα που επιβάλλεται στο όνομα της οικονομικής κρίσης από κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, ΜΜΕ. Η προπαγάνδα της μοναδικής-αναγκαστικής λύσης φαίνεται να εκπληρώνει το σκοπό της. Το πανεπιστήμιο, οι φοιτητικοί σύλλογοι, ο διάλογος και η αμφισβήτηση που αναπτύσσονταν σε αυτούς έπαιξαν στη χώρα μας καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή των συσχετισμών με αγώνες σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας. Σήμερα, είναι ανάγκη να υψώσουμε τη φωνή μας μέσα από ένα μέτωπο νεολαίας που θα οικοδομεί μια άλλη προοπτική.
Γιατί το δίκαιο δεν διεκδικείται με «ωχαδερφισμούς» και παρακάλια. Σε μια εποχή που όλα ξεπουλιούνται στο όνομα της παραμονής της χώρας στο «μονόδρομο της σωτηρίας» του ευρώ και της Ε.Ε , που τα όνειρα σου μπαίνουν σε «μνημονιακά» καλούπια, που τα κέρδη των αγώνων ολόκληρων γενιών παίρνονται πίσω με βία και αυταρχισμό, που ο φασισμός σηκώνει κεφάλι, μην τους αφήνεις να σε θεωρούν ηττημένο. Οι αγώνες δεν είναι το φετίχ της μειοψηφίας. Είναι ο τρόπος των πολλών να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Για να μην ξεπληρώνει το πανεπιστήμιο το χρέος, για να μη γίνει πανεπιστήμιο των λίγων. Για να μην γίνουμε η γενιά που θα ζει με το φόβο της διαγραφής τώρα και της απόλυσης αργότερα, που θα θεωρεί τη μόρφωση προνόμιο και όχι καθολικό δικαίωμα, που θα είναι σε μια συνεχή διαδικασία κατάρτισης- απόρριψης- επανακατάρτισης, δουλεύοντας για μισθούς- χαρτζιλίκι. Για να μην ξεχάσουμε ότι κάποτε υπήρχαν μόνιμη, σταθερή εργασία και δικαιώματα… Για να μην εξευτελίζεται μια ολόκληρη γενιά επειδή πιστεύουν πως δεν έχεις φωνή ή πως θα είσαι κι εσύ ένας ακόμα φοιτητής που θα αποδεχθείς, θα παρατηρείς, θα δέχεσαι…
Το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας μετρά πανελλαδικά 2 χρόνια δράσης στους φοιτητικούς συλλόγους και ένα χρόνο αυτόνομης πορείας. Παλεύουμε για να ξεπεράσει η αριστερά τους σεχταρισμούς της, με πρόγραμμα, στόχο και θέσεις που δεν θα ξεχνούν τον ιστορικό της χαρακτήρα αλλά θα ανταπεξέρχονται στα προβλήματα του σήμερα.
Απέναντι στην κατάσταση του κοινωνικού μεσαίωνα που διαμορφώνεται, στο νέο μνημονιακό πανεπιστήμιο που οραματίζονται και οικοδομούν, στο καθεστώς απόρριψης των νέων από τη μόρφωση και τη δουλειά, δυο δρόμοι υπάρχουν για τον καθένα από εμάς. Ο ένας είναι αυτός της παράδοσης και της προσαρμογής. Προσαρμογή της σκέψης στο ότι είναι φυσιολογικό να μην σπουδάζουν όλοι, να μην εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες, να μην υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα. Προσαρμογή των προσδοκιών σε μια δουλειά για 300€ ή στη μετανάστευση. Προσαρμογή στη λογική του ατομικού δρόμου, που σήμερα είναι συνυφασμένος όσο ποτέ με τον κοινωνικό κανιβαλισμό για να βρεθεί κάποιος άλλος και όχι εσύ στον εφιάλτη της ανεργίας. Ο άλλος είναι ο δύσκολος δρόμος του συλλογικού αγώνα για να ανατρέψουμε την πολιτική που μας βυθίζει στην εξαθλίωση.
Τα χρόνια που έρχονται, η νέα γενιά και ο λαός συνολικά τείνουν να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα που επιβάλλεται στο όνομα της οικονομικής κρίσης από κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, ΜΜΕ. Η προπαγάνδα της μοναδικής-αναγκαστικής λύσης φαίνεται να εκπληρώνει το σκοπό της. Το πανεπιστήμιο, οι φοιτητικοί σύλλογοι, ο διάλογος και η αμφισβήτηση που αναπτύσσονταν σε αυτούς έπαιξαν στη χώρα μας καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή των συσχετισμών με αγώνες σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας. Σήμερα, είναι ανάγκη να υψώσουμε τη φωνή μας μέσα από ένα μέτωπο νεολαίας που θα οικοδομεί μια άλλη προοπτική.
Γιατί το δίκαιο δεν διεκδικείται με «ωχαδερφισμούς» και παρακάλια. Σε μια εποχή που όλα ξεπουλιούνται στο όνομα της παραμονής της χώρας στο «μονόδρομο της σωτηρίας» του ευρώ και της Ε.Ε , που τα όνειρα σου μπαίνουν σε «μνημονιακά» καλούπια, που τα κέρδη των αγώνων ολόκληρων γενιών παίρνονται πίσω με βία και αυταρχισμό, που ο φασισμός σηκώνει κεφάλι, μην τους αφήνεις να σε θεωρούν ηττημένο. Οι αγώνες δεν είναι το φετίχ της μειοψηφίας. Είναι ο τρόπος των πολλών να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Για να μην ξεπληρώνει το πανεπιστήμιο το χρέος, για να μη γίνει πανεπιστήμιο των λίγων. Για να μην γίνουμε η γενιά που θα ζει με το φόβο της διαγραφής τώρα και της απόλυσης αργότερα, που θα θεωρεί τη μόρφωση προνόμιο και όχι καθολικό δικαίωμα, που θα είναι σε μια συνεχή διαδικασία κατάρτισης- απόρριψης- επανακατάρτισης, δουλεύοντας για μισθούς- χαρτζιλίκι. Για να μην ξεχάσουμε ότι κάποτε υπήρχαν μόνιμη, σταθερή εργασία και δικαιώματα… Για να μην εξευτελίζεται μια ολόκληρη γενιά επειδή πιστεύουν πως δεν έχεις φωνή ή πως θα είσαι κι εσύ ένας ακόμα φοιτητής που θα αποδεχθείς, θα παρατηρείς, θα δέχεσαι…
Το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας μετρά πανελλαδικά 2 χρόνια δράσης στους φοιτητικούς συλλόγους και ένα χρόνο αυτόνομης πορείας. Παλεύουμε για να ξεπεράσει η αριστερά τους σεχταρισμούς της, με πρόγραμμα, στόχο και θέσεις που δεν θα ξεχνούν τον ιστορικό της χαρακτήρα αλλά θα ανταπεξέρχονται στα προβλήματα του σήμερα.
