ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΚΠΑ;

παραθέτουμε το κείμενο αυτό για να αποκτήσουμε μια καλύτερη εικόνα για τα γεγονότα του ΕΚΠΑ

"Δευτέρα, 13 Οκτωβρίου 2014: Το Κεντρικό Κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30) ΚΛΕΙΝΕΙ με απόφαση της Διοίκησης. Η δικαιολογία είναι μια προγραμματισμένη φοιτητική κινητοποίηση. Με αποφάσεις των Γενικών τους Συνελεύσεων, οι φοιτητικοί σύλλογοι σκόπευαν να προχωρήσουν σε συμβολική κατάληψη της Πρυτανείας διαμαρτυρόμενοι για τις επικείμενες διαγραφές και με σκοπό να ζητήσουν τη διεξαγωγή Συγκλήτου για τα ζητήματα των διαγραφών, της σίτισης, της καθαριότητας κλπ.  Με τη βοήθεια των ΜΑΤ, η είσοδος απαγορεύεται στους φοιτητές και η συμβολική κατάληψη δεν πραγματοποιείται.

Τρίτη, 14 Οκτωβρίου: Το κτήριο παραμένει κλειστό. Όλες οι πύλες του συγκροτήματος παραμένουν κλειδωμένες. Η είσοδος επιτρέπεται από τους φύλακες και την ιδιωτική εταιρείας security, μόνο στους υπαλλήλους που εργάζονται στο συγκεκριμένο κτήριο και για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα (την ώρα προσέλευσης και αποχώρησης). Τις υπόλοιπες ώρες, οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να παραμένουν κλειδωμένοι στο κτήριο!

Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου: Το κτήριο της Πρυτανείας εξακολουθεί να είναι κλειδωμένο. Κλειδωμένες είναι από τη Δευτέρα και οι περισσότερες εσωτερικές πόρτες που οδηγούν από το ένα τμήμα του κτηρίου στο άλλο. Οι εργαζόμενοι υποχρεώνονταν να εργάζονται υπό επικίνδυνες συνθήκες.  Για να βγουν από το κτήριο,  θα πρέπει να ξεκλειδωθούν πολλές εσωτερικές και εξωτερικές πύλες.

Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου: Τα ΜΑΤ βρίσκονται από το πρωί έξω από το κτήριο. Το πρωί, οι πρυτανικές αρχές αρνήθηκαν την είσοδο σε μέλος του προεδρείου του Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού. Αρνήθηκαν την είσοδο και σε μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ. Η ΑΔΕΔΥ προχώρησε σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας, κλιμάκιο της οποίας έσπευσε στο χώρο. Οι πρυτανικές αρχές αρνήθηκαν την είσοδο και σε αυτό. Αρνήθηκαν επίσης την είσοδο στην εκπρόσωπο των εργαζομένων στη Σύγκλητο. Ενώ τα ΜΑΤ παρέμεναν παρατεταγμένα έξω από την πύλη, έφτασε έξω από το κτίριο πορεία φοιτητών. Η πορεία αντιμετωπίστηκε με χημικά από τις δυνάμεις καταστολής.

Την ίδια ώρα που οι φοιτητές του Ιδρύματος χτυπιούνται από τις δυνάμεις καταστολής, η Πρυτανεία εκδίδει την παρακάτω απίστευτη ανακοίνωση: «Οι Πρυτανικές αρχές επαναλαμβάνουν την πρόσκλησή τους προς όλες τις ομάδες των φοιτητών, που επιθυμούν να θέσουν υπόψη τους διάφορες θέσεις και αιτήματα, να τους υποβάλλουν σχετικά υπομνήματα με συγκεκριμένο περιεχόμενο  Τα υπομνήματα αυτά μπορούν να υποβληθούν είτε ηλεκτρονικά στην ηλεκτρονική διεύθυνση της Πρυτανείας είτε υπό έντυπη μορφή σε εκπρόσωπό της. Μόνο μετά τη μελέτη των υπομνημάτων αυτών μπορεί να υπάρξει γόνιμη προώθηση οποιουδήποτε θέματος, όπως ορίζουν οι δημοκρατικές διαδικασίες και η εμπειρία.»!!!

Δελτίο 1ο: ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΓΕΝΙΑΣ

''Η νομοθεσία που ψηφίστηκε θα εφαρμοστεί ''. Αυτά ήταν τα λόγια του υπουργού παιδείας Ανδρέα Λοβέρδου σε ερώτηση σχετικά με τις διαγραφές των ''αιώνιων'' φοιτητών. Η σχετική νομοθεσία είναι αυτή που ουσιαστικά δείχνει την έξοδο από την εκπαιδευτική διαδικασία σε 180.000 φοιτητές των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Με βάση την παραπάνω δήλωση αλλά και συνολικότερα το μέτρο που αφορά την διαγραφή των ''αιώνιων'' φοιτητών προκύπτουν κάποια ερωτήματα όπως ποιος ο λόγος της διαγραφής φοιτητών;  Ποιοι είναι οι ''λιμνάζοντες-αιώνιοι'' φοιτητές και ποια θα είναι η απάντηση των φοιτητών.

Καταρχάς πρέπει να επισημάνουμε πως το μετρό της διαγραφής των ''αιωνίων'' φοιτητών δεν προέκυψε σαν κεραυνός εν αίθρια. Αν ανατρέξει κάνεις στο παρελθόν θα δει ότι σε όλες τις απόπειρες εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων υπήρχε το μετρό της διαγραφής.

Πού αποσκοπούν οι διαγραφές;

Η απάντηση του υπουργού στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι όλα γίνονται για να μειώσουμε τις δαπάνες. ΨΕΜΑ. Οι φοιτητές αυτοί δεν κοστίζουν απολύτως τίποτα καθώς δεν έχουν ούτε πάσο ούτε δικαίωμα σε σίτιση και στέγαση. Επίσης χρησιμοποιώντας την έκφραση ''μείωση δαπανών'' προσπαθούν να προσδώσουν ένα θετικό πολιτικό πρόσημο σε μια σειρά περικοπών, σε πολλές περιπτώσεις δολοφονικού χαρακτήρα (βλ. Ασφάλιστικό, Υγεία κοκ.). Οι πραγματικοί λόγοι λοιπόν είναι:

ΠΡΩΤΟΝ Στην μετα-μνημονιακή Ελλάδα, Ελεύθερη Οικονομική Ζώνη και αποικία χρέους, δεν χρειάζεται να σπουδάζει μεγάλο μέρος της νεολαίας. Στην Ελλάδα του 60% ανεργίας στους νέους και της σύγχρονης δουλείας των voucher, είναι απαραίτητο ο νέος εργαζόμενος να είναι ευέλικτος χωρίς πτυχίο και συνάμα χωρίς εργασιακά δικαιώματα.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ Αποτελεί συνέχεια του στρατηγικού στόχου της κυβέρνησης που είναι  η απόρριψη της νεολαίας από την εκπαίδευση, το τέλος των μαζικών σπουδών και η δημιουργία ενός νέου μοντέλου στην εκπαίδευση στη ''νέα'' Ελλάδα. Το έργο αυτό αρχίζει  με την εισαγωγή νέων ταξικών φραγμών, όπως το νέο λύκειο με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εφαρμογή της τράπεζας θεμάτων.(40% μετεξεταστέοι σε αρκετές περιπτώσεις) Συνεχίζει με νέες διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών και τελειώνει με την συνεχή υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, την εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα, τις διαγραφές φοιτητών. Μιλάμε πλέον ξεκάθαρα για ένα συντεταγμένο σχέδιο απομαζικοποίησης   των σπουδών στη χωρά.

ΤΡΙΤΟΝ Εντατικοποίηση, πειθαρχεία και φόβος. Αυτές είναι οι λέξεις που θα χαρακτηρίζουν το μελλοντικό φοιτητή-νεολαίο. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα νέο πρότυπο νεολαίου που κυρίαρχο θα είναι το στοιχείο του φόβου. Ο σημερινός φοιτητής που ζει υπό τον φόβο της διαγραφής είναι ο αυριανός εργαζόμενος που θα ζει με τον φόβο της απόλυσης. Τέρμα η καθυστέρηση για τους φοιτητές όπου η φοιτητική ζωή δεν ήταν μόνο διάβασμα  αλλά ήταν  μια φοιτητική ζωή δημιουργικότητας και κοινωνικοποίησης, αντίστασης και άρνησης σε οτιδήποτε προσπαθούσε να μας πάει χρόνια πίσω.

Ποιοι είναι τελικά οι αιώνιοι φοιτητές:

Η εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση αφορά τους τεμπέληδες, τη γενιά του καναπέ και του φραπέ, ή στην καλύτερη πρόκειται για κάποια παιδιά που «κάτι δεν κάνουν σωστά», μιας μειοψηφίας κοκ. Αλήθεια πόσο μειοψηφικό είναι το νούμερο των 180.000 φοιτητών που θα διαγραφούν; Αλήθεια πόσο τεμπέλικη είναι η νεολαία της χώρας μας που στην πλειοψηφία της αναγκάζεται να δουλέψει μετά από το θαύμα των Παπανδρέου-Σαμαρά του ενός εργαζόμενου ανά οικογένεια;

Και επειδή τα νούμερα μπορεί να μην λένε πάντα όλη την αλήθεια αλλά το μέγεθός τους υποδεικνύει πράγματα. Πόσο μειοψηφικές είναι οι εκατοντάδες χιλιάδων 5μηνες θέσεις εργασίας-κατάρτισης με 500 ευρώ; Πόσο μειοψηφικός είναι ο όρος NEET(Not in Education Entertainment and Training) που εμφανίστηκε στην περίοδο της κρίσης; Πόσο μεγάλη εξαίρεση αποτελεί το φαινόμενο της αυξανόμενης «μαθητικής διαρροής» που παρατηρούμε στα σχολεία όλης της χώρας; Πόσο μειοψηφία ή τεμπέληδες είναι οι 140.000 νέοι επιστήμονες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα για μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό τα τελευταία 3 χρόνια; Πόσο μειοψηφικό είναι το ποσοστό της ανεργίας που ξεπερνά το 60% στη νεολαία;

Η κυβέρνηση ουσιαστικά αναφέρεται σε όλη τη νέα γενιά. Έχει χτιστεί μια νεολαία στην σύγχρονη Ελλάδα, της οποίας της στερείται το δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία. Η νεολαία της μετα-μνημονιακής Ελλάδας είναι η νεολαία της απόρριψης – περιθωριοποίησης, της ευελιξίας και της «απασχολησιμότητας». Έχει οικοδομηθεί ένας μεγάλος στρατός άνεργων νέων ανθρώπων, που θα αποτελέσουν τα καύσιμη ύλη για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Τι να κάνουμε;

Ο αγώνας και η αντίσταση στις διαγραφές των φοιτητών είναι ο αγώνας για να μη διαγραφεί συνολικά η νέα γενιά από τον κοινωνικό χάρτη της χώρας. 

Χρειαζόμαστε σήμερα ένα φοιτητικό κίνημα αντίστοιχο των περιστάσεων, ικανό να καταργήσει ένα ψηφισμένο, από το ελληνικό κοινοβούλιο, νόμο, να προκαλέσει τριγμούς στην κυβέρνηση, να διεκδικήσει το δικαίωμα της νεολαίας στη γνώση και τη μόρφωση.

Δεν πετάμε στα σύννεφα, δεν πιστεύουμε ότι ο αγώνας είναι εύκολος, δεν παραδεχόμαστε όμως την παντοδυναμία της κυβέρνησης. Σήμερα, πρέπει να ανοίξει ένας πλατύς και αποτελεσματικός διάλογος για έναν πραγματικό και σοβαρό απολογισμό του φοιτητικού κινήματος στο περιβάλλον της κρίσης. Δεν γίνεται σε έκτακτες καταστάσεις να επιμένουμε στην πεπατημένη. Η αγωνιστική ανασυγκρότηση των Φοιτητικών Συλλόγων και των Γενικών Συνελεύσεων είναι πρωτίστως πολιτικό μέγεθος και δεν αφορά ένα οργανωτικό σουλούπωμα. 

Ο αγώνας των φοιτητών είναι αγώνας όλης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Από τους καθηγητές μέχρι τους διοικητικούς, πρέπει να συγκροτηθεί ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, να χαράξει κόκκινες γραμμές για τα αυτονόητα. Είναι αγώνας όλης της κοινωνίας ενάντια στην κυβέρνηση που διαλύει καθημερινά τη χώρα, ενάντια στη μετα-μνημονιακή Ελλάδα που θα είναι το μέλλον όλου του λαού μας.

Ο αγώνας μας είναι αγώνας όλης της νεολαίας. Από τους μαθητές που αναγκάζονται είτε να εγκαταλείψουν ή να οδηγηθούν σε μια σχολή κατάρτισης και «μαθητείας» μέχρι τους νέους ημι-εργαζόμενους 30ρηδες στα voycher να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση ενός μαχητικού κινήματος νεολαίας για το δικαίωμά μας στην μόρφωση, την εργασία και την αξιοπρεπή ζωή με μέλλον στη χώρα μας. Να αγωνιστούμε για την μαζική εισβολή της νεολαίας στο προσκήνιο, ικανή να καθορίσει την κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας.

Ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας μαραθώνιος και παρατεταμένος, δεν αφορά απλά τις «θερμές νύχτες», ή τις μέρες που έρχονται. Αφορά την αξιοπρέπεια του καθένα ξεχωριστά και όλων των νέων συνολικά. Αφορά την προσπάθεια για μια πραγματικά διαφορετική πορεία της χώρας χωρίς μνημόνια και χρέη, για την πραγματική ανακούφιση του κόσμου της δουλειάς, για να μπορούμε να βρούμε δουλειά στον τόπο μας.

Καμία παράταση - εξαίρεση στις διαγραφές. Οποιαδήποτε παράταση είτε εξαίρεση στις διαγραφές, σημαίνει νομιμοποίηση και εφαρμογή των διαγραφών για τους σημερινούς και αυριανούς ''λιμνάζοντες-αιώνιους φοιτητές''. Κατάργηση του νόμου. Όχι στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση.

Να σταματήσει ο ρατσισμός απέναντι στους νέους ανθρώπους. Θέλουν να μας διαγράψουν από τις σχολές, να μας διώξουνε από τα σχολεία, να μας αποκλείσουν από την εργασία, να μας διώξουν από την χώρα, μας αποκαλούν τεμπέληδες και φραπεδοφόρους. Κανένας αλληλοσπαραγμός και κανιβαλισμός στην νεολαία, κανένας διχασμός του λαού για τα παιδιά του.

Να μην διαγραφεί η νέα γενιά από τον χάρτη. Θέλουν να μας κάνουν τη γενιά του μη μέλλοντος. Σήμερα το ζήτημα δεν είναι απλώς κλαδικό, εκπαιδευτικό ή μεμονωμένο και αποσπασματικό. Μας θέλουν χωρισμένους δίχως να αντιλαμβανόμαστε την δυνατότητα για μια άλλη πορεία του τόπου με ζωή και μέλλον για την νεολαία. Για το δικαίωμά μας στη μόρφωση και την αξιοπρεπή εργασία.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥ

(ανακοίνωση με αφορμή τις μεταγραφές)

Οι εγγραφές πρωτοετών έχουν τελειώσει και ήδη διανύσαμε την πρώτη εβδομάδα μαθημάτων. Οι σπουδές δεν είναι εύκολες σήμερα για μεγάλο κομμάτι της νεολαίας. Ακόμα και για αυτούς που πέρασαν σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ τα βάρη της διαμονής σε μια πόλη πέραν αυτής του πατρικού σπιτιού αποτελεί δυσβάσταχτο έξοδο για την οικογένεια. Οι μεταγραφές των πρωτοετών πάνε να καλύψουν, θεωρητικά, αυτήν την αδυναμία. Κάποιος ''κακοπροαίρετος'' θα αμφισβητούσε αυτήν την πρόθεση του υπουργείου για την δήθεν διευκόλυνση των φοιτητών και των οικογενειών τους. Βέβαια είναι ρευστά τα όρια μεταξύ του κακοπροαίρετου κι εκείνου πουβλέπει το δάσος και όχι το δέντρο.

1. Το υπουργείο προβάλει τις μεταγραφές ως μια λύση η οποία θα βοηθήσει τον ίδιο τον φοιτητή, η πραγματικότητα μάλλον δεν είναι έτσι ακριβώς. Πέραν από το αυτονόητο πως δεν γνωρίζουν ακόμη σε ποιο τμήμα θα φοιτούν δεδομένου ότι τα κριτήρια δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακριβώς ακόμη, όπως επίσης είναι απροσδιόριστο το πότε τελικά θα μεταγραφούν στο αντίστοιχο τμήμα μιας και η αυτόματη μεταγραφή που υπόσχονταν ο Λοβέρδος δεν ισχύει πλέον, η μετακίνηση 20.000 φοιτητών προς τα μεγάλα πανεπιστήμια (Αθήνα, Θεσσαλονίκη) θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Τα πανεπιστήμια έχουν χτυπηθεί βάναυσα από την κυβέρνηση και την τρόικα τα τελευταία χρόνια. Η υποστελέχωση, από τις απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, μέχρι την έλλειψη καθηγητών, η ελλείψεις βασικού εξοπλισμού σε πολλά τμήματα πανελλαδικά, οι ανεπάρκειες σε κτιριακές εγκαταστάσεις κάνουν αδύνατη την ομαλή λειτουργία των ΑΕΙ - ΤΕΙ. Η υποχρηματοδότηση στην παιδεία και η εναρμόνισή της στην βάση της δημοσιονομικής πολιτικής έχει φέρει στα ιδρύματα μια διαλυτική κατάσταση. Ο διπλασιασμός των εισακτέων σε κάποια τμήματα ισοδυναμεί με την αδυναμία λειτουργίας τους.

2. Πέραν της συνειδητής, από πλευράς κυβέρνησης υποτίμηση και οικονομικής αφαίμαξης της παιδείας άλλο ένα στοιχείο που αποδεικνύει πως οι μεταγραφές αποτελούν μια προμετωπίδα του δήθεν ενδιαφέροντος για τους πληττόμενους νεολαίους αποτελεί η έμμεση ή και άμεση ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Δίδακτρα ήδη έχουν μπει σε κάποια μεταπτυχιακά, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο και για την ένταξη, στο μέλλον, των διδάκτρων και σε προπτυχιακό επίπεδο. Η εκπαίδευση δεν είναι δωρεάν ακόμα και σήμερα που δεν έχουν θεσμοθετήσει τα δίδακτρα. Όταν καλείται ο φοιτητής να πληρώσει την σίτιση, την στέγασή του, την μετακίνησή του ακόμα και τα βιβλία. Που είναι το ενδιαφέρων των κυβερνώντων γύρο από αυτά τα καθημερινά βάρη ενός νέου που σπουδάζει;

3. Το ζήτημα λοιπόν σήμερα δεν είναι οι μεταγραφές και μόνο. Το ζήτημα είναι πως επί τις ουσίας είτε με έμμεσο τρόπο, υπολειτουργία ιδρυμάτων, έλλειψη προσωπικού, γενικότερα υποβάθμισή τους, είτε με άμεσο τρόπο διαγραφές φοιτητών, ν+2, ιδιωτικοποίηση η νεολαία όλο και περισσότερο αδυνατεί να σπουδάσει, όλο και περισσότερο οδηγείτε εκτός πανεπιστημίων. Ουσιαστική στήριξη των φοιτητών και των οικογενειών τους, της νεολαίας που θέλει να μορφωθεί θα ήταν η άμεση χρηματοδότηση της παιδείας από το κράτος. Η ύπαρξη υλικής μέριμνας για τους φοιτητές σε αναμονή μεταγραφής αλλά και επί του συνόλου, επιδόματα για σίτιση και στέγαση, ανέγερση νέων εστιών για την κάλυψη των αναγκών που υπάρχουν και ανακαίνιση όσων ήδη λειτουργούν, κονδύλι για την μετακίνηση με ΜΜΜ.

4. Σήμερα είναι αναγκαία παρά ποτέ η συσπείρωση των φοιτητών, των φοιτητικών συλλόγων, όσων παρατάξεων, σχημάτων, πρωτοβουλιών, επιτροπών στοχεύουν στην διεκδίκηση δημόσιας και δωρεάν παιδείας, για την διασφάλιση της αξιοπρέπειας της νεολαίας κόντρα στους σύγχρονους αποκλεισμούς από την εκπαίδευση. Μπαντιέρα μας το σύνθημα ''κανένας φοιτητής να μην αναγκαστεί να παρατήσει τις σπουδές του'' δεν θα υποκύψουμε στους εκβιασμούς που δεχόμαστε, να μην σκύψουμε το κεφάλι στο αποκρουστικό μέλλον που μας επιβάλλουν.