Παλλαϊκό μέτωπο για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους

να σταματήσουμε τη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου

Πέντε χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, ως απόρροια της υποταγής της χώρας στο διεθνές πλαίσιο, έχουν εξαθλιώσει την ελληνική κοινωνία και την έχουν φτάσει στα όρια της διάλυσης. Πιο συγκεκριμένα, η Ε.Ε και οι δανειστές με εργαλεία την εξυπηρέτηση του υπέρογκου δημοσίου χρέους και τη διακύβευση της παραμονής της Ελλάδος στο ευρώ, επιβάλλουν  λιτότητα,  ξεπούλημα και την αμφισβήτηση κάθε κοινωνικού κεκτημένου . Αποτέλεσμα:  φτώχεια,  ανεργία που ξεπερνά το 30% και μαζική μετανάστευση.

Η κατάσταση αυτή αφορά πριν απ όλους τη νεολαία, στο μέτρο που πλήττεται όχι μόνο μέσα από την παρούσα εξαθλίωση αλλά και από την παντελή έλλειψη προοπτικής. Είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα απ την προηγούμενη, καταδικασμένη σε μια ζωή χαμηλών προσδοκιών.  Είναι η γενιά που προκειμένου να εξυπηρετήσουν το χρέος και τους τόκους του, της διαλύουν τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, μειώνοντας όλο και περισσότερο τα χρήματα που δίνονται για αυτήν.

Πιο συγκεκριμένα, ο προϋπολογισμός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων έχει μειωθεί από το 2010 κατά 75%, ενώ φέτος ζητείται απ τα ιδρύματα να χουν πλεονασματικούς προϋπολογισμούς κατά 3%! Τα χρήματα που διατίθενται στα πανεπιστήμια σε πολλές περιπτώσεις δεν επαρκούν ούτε καν για την κάλυψη των βασικών ανελαστικών τους δαπανών (βλ ΟΤΕ, ΔΕΗ κλπ) με αποτέλεσμα να καθίσταται αμφίβολη η ίδια η ύπαρξη και λειτουργία τους! Έτσι, για παράδειγμα ο Πρύτανης του ΤΕΙ Αθήνας προειδοποιεί για λουκέτο με βάση μάλιστα και την επιπλέον μείωση κατά 20% του προϋπολογισμού των ιδρυμάτων σε σχέση με πέρσι.

Η υποχρηματοδότηση ναρκοθετεί τον ίδιο το δωρεάν χαρακτήρα της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι φοιτητές αναγκάζονται να βάζουν το χέρι βαθιά στη τσέπη προκειμένου να ανταποκριθούν στις ανάγκες φοίτησης (αγορά κωδίκων, στηθοσκοπίων, μακετών κλπ). Μάλιστα σε ορισμένες Σχολές έχει διακοπεί η δωρεάν διανομή συγγραμμάτων για βασικά μαθήματα όπως για παράδειγμα στην Ιατρική Πάτρας που δεν δίνονται συγγράμματα για 10 (!) μαθήματα, με την αξία τους να ανέρχεται αθροιστικά περίπου στα 1000 ευρώ.  Η σίτιση καθίσταται πλέον προνόμιο για λίγους καθώς οι ιδιωτικοποιημένες πλέον Λέσχες μπορούν να εξυπηρετούν δωρεάν πολύ μικρό μέρος των φοιτητών (στη Λέσχη του ΑΠΘ εξυπηρετούνται 5.000 στους 75.000) ενώ οι υπόλοιποι σταδιακά θα πρέπει να πληρώνουν αντίτιμο. Την ίδια στιγμή, στις Εστίες η αδυναμία συντήρησης τους αφ ενός δημιουργεί άθλιες συνθήκες διαβίωσης κι αφ΄ ετέρου περιορίζει δραματικά τον αριθμό των σπουδαστών που μπορούν να μένουν σε αυτές. Επιπλέον, η σημαντική μείωση στο διδακτικό και διοικητικό προσωπικό αλλά και η κατάσταση των υλικοτεχνικών υποδομών (εργαστήρια, έλλειψη αιθουσών κλπ) στην καλύτερη περίπτωση δυσχεραίνει «απλώς» την ποιότητα και τους όρους των σπουδών, (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το ΕΚΠΑ, στο οποίο ως το 2016 θα έχει μειωθεί το διδακτικό προσωπικό κατά 1/5 σε σχέση με το 2010) και στη χειρότερη παραλύει ολόκληρους τομείς και τμήματα όπως για παράδειγμα στο Μαθηματικό στην Πάτρα όπου ένας εκ των τομέων κινδυνεύει να κλείσει άμεσα λόγω μη αναπλήρωσης των θέσεων των συνταξιοδοτηθέντων καθηγητών.

Παράλληλα, η υποχρηματοδότηση χρησιμοποιείται για να προβληθεί ως «λογικός» και «αναγκαίος» ο περιορισμός του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είτε με την εισαγωγή διδάκτρων (όπως συμβαίνει ήδη σε πλήθος μεταπτυχιακών προγραμμάτων) είτε με ιδιωτική χρηματοδότηση. Το αποτέλεσμα αυτής της «αναγκαστικής» ιδιωτικοποίησης δια της υποχρηματοδότησης το γνωρίζουμε από το εξωτερικό: λίγα ιδρύματα που θα λειτουργούν σχετικά κανονικά με τη βοήθεια «χορηγών» και η πλειοψηφία θα υπολειτουργούν ως super market παροχής υποβαθμισμένων πτυχίων.

Αγώνας ή συμβιβασμός;

Στη βάση της κατάστασης αυτής ξανοίγονται δύο δρόμοι, διαμετρικά αντίθετοι μεταξύ τους: ή θα υποταχθούμε στην αδράνεια και την ηττοπάθεια, θα συμβιβαστούμε με τη διάλυση του πανεπιστημίου και εν γένει με μια ζωή χαμηλών προσδοκιών, δρόμος που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε αδιέξοδο. Ή θα επιλέξουμε το μόνο ρεαλιστικό δρόμο, αυτόν της αμφισβήτησης και του αγώνα.

Πρέπει να σηκώσουμε την αντιπαράθεση σε κάθε Σχολή και Σύλλογο. Να σπάσουμε την αδράνεια και την ηττοπάθεια. Να αποκαλυφθεί μαζικά η κατάσταση ότι διαλύεται η δημόσια και δωρεάν παιδεία για να παραμείνουμε στο ευρώ και να αποπληρώνουμε το χρέος και τους τόκους του. Να ανοίξει η κουβέντα για το νομοσχέδιο Φίλη που έρχεται να υλοποιήσει τις νέες μνημονιακές δεσμεύσεις για την εκπαίδευση και να εγκαινιάσει ένα χαμηλού κόστους πανεπιστήμιο. Να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις. Να συντονιστούν οι Σύλλογοι μεταξύ τους σε κοινές διαδικασίες και δράσεις. Να γίνουν δυναμικές και μαζικές κινητοποιήσεις σε Εστίες και Λέσχες, παραστάσεις διαμαρτυρίας σε Πρυτανείες και Υπουργεία. Να χτιστούν σε κάθε πόλη σχολές- κέντρα αγώνα.


Για ένα φοιτητικό κίνημα

Σήμερα το πρόβλημα έχει κεντρική προέλευση και καθολικά χαρακτηριστικά. Εκκινεί από τις μνημονιακές επιλογές και πολιτικές και γειώνεται σε κάθε σχολή με παραπλήσιο τρόπο. Καμία σχολή και κανένας σύλλογος δεν μπορεί να τα βάλει μόνος του με τη διάλυση της εκπαίδευσης, στο μέτρο που ακριβώς δεν είναι ζήτημα διαχείρισης ενός Πρύτανη ή ενός Κοσμήτορα. Αυτό δεν τονίζει το ανώφελο του αγώνα σήμερα, αλλά το καθήκον της συγκεκριμένης αναβάθμισης του.

Κανένας αγώνας δεν μπορεί όχι να κερδίσει αλλά ούτε καν να σηκωθεί, αν δεν υπάρξει η προοπτική να ενταχθεί σε μια τροχιά γενικευμένης, δυναμικής και διαρκούς αντίστασης και ανυποχώρητης πρόταξης των αναγκών των φοιτητών (όπως με επιτυχία έγινε το 2006-7 με την ακύρωση της συνταγματικής αναθεώρησης του αρ16).

Χρειάζεται τα ρυάκια να γίνουν χείμαρρος.

Είναι πιο αναγκαία από ποτέ η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Ενός πολιτικού φοιτητικού κινήματος που θα αναγνωρίζει ότι η υποταγή στο πλαίσιο της ΕΕ και των δανειστών δεν είναι μονόδρομος, πως μπορεί να υπάρξει δρόμος για το λαό και τη νεολαία δίχως τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα, το ξεπούλημα και την πρόταξη του εθνικού χρέους έναντι των αναγκών μας..Ενός διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος που θα παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία αλλά και για το δικαίωμά κάθε νέου να βρει αύριο σταθερή δουλειά στη χώρα του και να ζει με αξιοπρέπεια. Ενός διαρκούς και μαχητικού φοιτητικού κινήματος που θα αναβαθμίζεται και θα κλιμακώνεται, που θα μπορεί να κινητοποιήσει τη νεολαία ολόκληρη και να καθορίσει το σκηνικό στη χώρα.

Να ανοίξει η κουβέντα στις συλλογικότητες και τους συλλόγους για το τί κίνημα θέλουμε, με ποιές διεκδικήσεις και πως αυτό μπορεί να σηκωθεί.


Εμπρός για μετωπικές πρωτοβουλίες της αριστεράς!

Η αριστερά για να ανταποκριθεί στα αναβαθμισμένα αυτά καθήκοντα οφείλει να υπερβεί τον εαυτό της, να υπερβεί χάσματα και στεγανά μιας άλλης εποχής προκειμένου να γίνει χρήσιμη και νικηφόρα απαντώντας στα διλήμματα του σήμερα. Η μετωπική συμπαράταξη της αριστεράς είναι το αναγκαίο εκείνο άλμα προκειμένου να βρεθεί ο μεγάλος απών: ο πολιτικός στυλοβάτης του φοιτητικού κινήματος.

Ακολουθώντας το παράδειγμα της «Ενωτικής Πρωτοβουλίας» στην ΑΣΟΕΕ, σε κάθε σχολή οι δυνάμεις του ΑΡΔΙΝ, της ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ μαζί με ανένταχτο κόσμο που προβληματίζεται και δρα πρέπει να συγκροτήσουν ανοιχτές μετωπικές πρωτοβουλίες με σκοπό: 

α) την οικοδόμηση αντιστάσεων στη μνημονιακή βαρβαρότητα που βιώνει η νεολαία εντός κι εκτός πανεπιστημίου, από τη διάλυση της εκπαίδευσης λόγω της υποχρηματοδότησης έως την παντελή στέρηση προοπτικής,

β) το χτύπημα της ηττοπάθειας και της αδράνειας, την ανάταση του αγωνιστικού φρονήματος,

γ) την πολιτική κι οργανωτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος με όρους πυροδότησης ευρύτερων εξελίξεων σε νεολαία και κοινωνία,

δ) το χτίσιμο ενός ρεύματος αμφισβήτησης κόντρα στα μνημόνια και τους ευρωμονοδρόμους.

Πρέπει να προχωρήσει άμεσα ένας πολιτικός και συνδικαλιστικός συντονισμός κι από κοινού σχεδιασμός, στοιχεία σαφώς βαθύτερα από έναν απλό κοινό βηματισμό ενόψει μιας συνέλευσης ή μιας κινητοποίησης, με ορίζοντα και προοπτική τη βαθύτερη κι ευρύτερη μετωπική συγκρότηση. Οι επιμέρους πρωτοβουλίες θα πρέπει να δικτυώνονται και να συντονίζονται μεταξύ τους, με δημοκρατικές διαδικασίες σε επίπεδα σχολής, πόλης και χώρας. Δίχως να απειλείται η αυτοτέλεια κάθε χώρου και χωρίς τη συγκάλυψη πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών, η συμπαράταξη αυτή πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του μετώπου: ενότητα στο προβληματισμό και την ειλικρινή διάθεση, ενιαιότητα με βάση το συμφωνηθέν πολιτικό και φυσιογνωμικό πλαίσιο, που θα προκύψει όχι με λογικές κοπτοραπτικής ή συγκόλλησης, αλλά με βάση το τι είναι αναγκαίο να γίνει σήμερα. Και δεν υπάρχει κάτι πιο αναγκαίο από το να τα αλλάξουμε όλα!

- Να ανοίξει η κουβέντα στους Συλλόγους για το νομοσχέδιο Φίλη που έρχεται να κανονικοποιήσει και να βαθύνει τη διάλυση του Πανεπιστημίου, να αποκαλυφθεί ο ρόλος του και να προετοιμαστούν οι όροι για την απάντηση του φοιτητικού κινήματος.

- Να ανοίξει και να βαθύνει η κουβέντα ανά Τμήμα, Σχολή και πόλη για Μετωπικές Πρωτοβουλίες της αριστεράς.

Κοινή ανακοίνωση δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος ενάντια στην έκδοση των 5 αγωνιστών φοιτητων

ΚΟΙΝΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ
ΤΩΝ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ

Στις 12/11 ημέρα πανεργατικής απεργίας, η αστυνομία εισβάλλει στα σπίτια και συλλαμβάνει πέντε αγωνιστές-φοιτητές, έπειτα από την έκδοση διεθνούς εντάλματος σύλληψης από τις ιταλικές αρχές. Η κατηγορία που τους αποδίδεται είναι η συμμετοχή στην διαδήλωση της εργατικής πρωτομαγιάς στο Μιλάνο στις 1/5/2015, μια κινητοποίηση που έγινε στοχοποιώντας την καπιταλιστική φιέστα της έκθεσης EXPO, που διεξάγονταν εκείνες τις μέρες. Με την έκδοση του εντάλματος σύλληψης, το ιταλικό κράτος ζητάει από το ελληνικό την έκδοση των 5 φοιτητών στην Ιταλία, για να δικαστούν εκεί σύμφωνα με το εγχώριο δίκαιο.To ευρωπαικό ένταλμα σύλληψης θεσπίστηκε προσχηματικά για την καταπολέμηση του εμπορίου λευκής σαρκός και ναρκωτικών, αρκετά υποκριτικό αν σκεφτεί κανείς ότι οι προτεργάτες των παραπάνω εγκλημάτων και οι αποδέκτες των υπέρογκων κερδών είναι οι ίδιοι που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ύπαρξη και συνέχισή τους. Λογικό και επόμενο ήταν να χρησιμοποιηθεί το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης για την ποινικοποίηση του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι και της πολιτικής δράσης γιατί αυτό είναι το μόνο μέσο για να καταστείλουν το κίνημα και την διεθνιστική του δράση, όταν αυτή αποκτά επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Έχει προηγηθεί η απόπειρα έκδοσης με αντίστοιχο ευρωένταλμα από Γαλλία-Γερμανία, Τούρκων αγωνιστών που δραστηριοποιούνται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και μπλοκαρίστηκε από το κίνημα αλληλεγγύης.

Προφανώς, η κίνηση αυτή δεν αποτελεί παρά ακόμα ένα δείγμα των καιρών μας. Παρατηρώντας την μεγάλη εικόνα βλέπουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλει όλο και πιο έντονα το καθεστώς της Ευρώπης – φρούριο ως προς την εξωτερική πολιτικής της και της Ευρώπης – φυλακής για το εσωτερικό της. Αυτή η διαπίστωση αποκρυσταλλώνεται στο κλείσιμο των συνόρων για τους κατατρεγμένους από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους πρόσφυγες και μετανάστες, την ανέγερση φραχτών σε συνεργασία με την FRONTEX αλλά και ταυτόχρονα την επιβολή στρατιωτικού νόμου με πρόφαση το χτύπημα του δυτικοθρεμένου ISIS στο Παρίσι και την περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στον βωμό της «ασφάλειας». Από το καθεστώς εξαίρεσης δηλαδή γίνεται προσπάθεια μετάβασης σε αυτό της μόνιμης έκτακτης ανάγκης, στο να γίνει η καταστολή και η τρομοκράτηση συνήθεια μας.
 
Η αποτροπή της έκδοσης των 5 φοιτητών στις ιταλικές αρχές, πρέπει να αποτελέσει κομβικό στόχο του λαϊκού κινήματος, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τις πολεμικές συρράξεις, της πάλης ενάντια στην αστική επίθεση και την πολιτική περιστολής ελευθεριών και δικαιωμάτων, που με τα όσα ακολούθησαν τα γεγονότα στο Παρίσι αποκτά όλο και πιο επιτακτική σημασία. Μέσα από αυτή την προσπάθεια καταστολής, διώκεται συνολικά το δικαίωμα και η δυνατότητα του λαού να αγωνίζεται, να αντιστέκεται και να 
επιβάλει τα αιτήματά του.

Απαιτείται η συστράτευση πρώτα και κύρια όλης της νεολαίας, όχι μόνο γιατί οι πέντε διωκόμενοι είναι νεολαίοι αγωνιστές, αλλά γιατί η νέα γενιά αποτελεί το πιο πληττόμενο κοινωνικό κομμάτι, από την καπιταλιστική κρίση και την αστική επίθεση. Είναι αναγκαία η αλληλεγγύη και η στήριξη όλου του αγωνιζόμενου λαού, ο οποίος έχει δώσει ηρωικές μάχες τα τελευταία χρόνια απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση των μνημονίων και στην καταστολή του κράτους. Ταυτόχρονα απαιτείται η κοινή δράση και συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων του κινήματος, οι οποίες παλέυουν για τα λαϊκά συμφέροντα και αντιμάχονται την επίθεση κράτους και κεφαλαίου.
Το ελληνικό κράτος να μην διανοηθεί να εκδώσει τους πέντε φοιτητές στις ιταλικές αρχές. Το μαζικό-οργανωμένο λαϊκό κίνημα να αποτρέψει τα σχέδια των κρατών και της ΕΕ, που στοχεύουν να ποινικοποιήσουν κάθε μορφή αγώνα και αντίστασης. Οι κοινωνικοί αγώνες είναι δίκαιοι και αναγκαίοι! Στον αγώνα για να μην εκδοθούν οι 5 αγωνιστές φοιτητές, αλλά και συνολικά για να ζήσει η νεολαία ελεύθερα, τον καθοριστικό ρόλο θα παίξει το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα και οι φοιτητικοί σύλλογοι.
Ε.Α.Α.Κ. // ΑΡ.ΕΝ. // ΑΡ.ΔΙ.Ν. // Αγωνιστικές Κινήσεις

Μια ρεαλιστική απάντηση για το νέο πρόγραμμα σπουδών

για έναν νικηφόρο αγώνα κόντρα στην εκπαιδευτική αναδιάρθωση
ενάντια στη διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας

Πέντε χρόνια μνημονιακών πολιτικών και πιστής υποταγής στο ευρωπαϊκό πλαίσιο σηματοδότησαν την πιο βάρβαρη επίθεση στην ελληνική κοινωνία: μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανεργία 30% εν γένει και 60% στη νεολαία, μαζική μετανάστευση, διάλυση κοινωνικών παροχών. Στο στόχαστρο φυσικά βρέθηκε και η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους, η κρατική χρηματοδότηση για τα πανεπιστήμια, όπως και για κάθε δημόσιο αγαθό μειώνεται με δραματικούς ρυθμούς αγγίζοντας τα όρια της διάλυσης. Το ασφυκτικό αυτό οικονομικό πλαίσιο έρχεται να εντείνει ταυτόχρονα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που προωθείται εδώ και χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια. Πρόκειται για μια εκ βάθρων αλλαγή της εκπαιδευτικής διαδικασίας με στόχο αυτή να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες της αγοράς και του κέρδους, όχι των φοιτητών και της κοινωνίας.

Βασική πτυχή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αποτελεί και η αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών στα περισσότερα τμήματα. Τα νέα προγράμματα σπουδών δεν αποτελούν μία τυχαία επεξεργασία του εκάστοτε τμήματος ή σχολής, παρά την ευθυγράμμιση με τις επιταγές και τις κατευθύνσεις της ευρωπαϊκής Συνθήκης της Μπολόνια. Η Συνθήκη αυτή υπογράφηκε το 1999 και προβλέπει τη δημιουργία ενός Ενιαίου Ευρωπαϊκού χώρου Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης που θα προωθεί την κινητικότητα επιστημονικού δυναμικού στα χωρικά όρια της ΕΕ και την διεθνή ανταγωνιστικότητα. Για τις κυβερνήσεις και τους πρυτάνεις σε ολόκληρη την Ευρώπη το κείμενο έγινε δόγμα. Κύριες πτυχές αυτής της συνθήκης όπως εξειδικεύονται στο νέο πρόγραμμα σπουδών είναι η εντατικοποίηση των σπουδών μας μέσα από την περιστολή της ακαδημαϊκής ελευθερίας, η ποσοτικοποίηση και διάσπαση των πτυχίων (ects, κύκλοι σπουδών, σεμινάρια) και η αέναη δια βίου κατάρτιση. Συγκεκριμένα στη Σχολή μας:

·         Η εντατικοποίηση εν προκειμένω προκύπτει μέσα από την επιλογή της κατάργησης των επαναληπτικών μαθημάτων και εξεταστικών, την συγκέντρωση πολλών και δύσκολων μαθημάτων στα πρώτα έτη, την επιβολή προαπαιτούμενων για τις συνθέσεις, την κατάργηση του ενδεικτικού χαρακτήρα και την υιοθέτηση δεσμευτικότητας του προγράμματος σπουδών και την διαγραφή στα ν+2 χρόνια, όπως αυτό επιβλήθηκε από το ν.Διαμαντοπούλου/Αρβανιτοπουλου. Οι συνθήκες αυτές προφανώς δημιουργούν μιαν ασφυκτική κι εξαντλητική πραγματικότητα για το φοιτητή. Η σχέση του οποίου με το επιστημονικό αντικείμενο θα ναι επιπλέον επιδερμική κι αντιεπιστημονική, στο μέτρο που αγκομαχώντας να αντιμετωπίσει τους εντατικούς ρυθμούς δεν θα χει την δέουσα επαφή, ως προς το εύρος και το βάθος, με τη νομική επιστήμη.

·         Η υπερεξειδίκευση αποτελεί κατ αρχάς βασικό απότοκο της επιλογής των διακλαδικών σεμιναρίων. Εάν μέχρι τώρα ως εξειδίκευση νοούταν η ενασχόληση μονάχα με ένα κλάδο του δικαίου πχ αστικό κατακερματίζοντας τη νομική επιστήμη, η εμβάθυνση σε ένα επιμέρους ζήτημα ενός κλάδου όπως γίνεται στα σεμινάρια συνιστά μια πρωτοφανή υπερεξειδίκευση. Ο περιορισμός δε των βασικών μαθημάτων ουσιαστικά στα πρώτα δύο έτη και η εν συνεχεία ασχολία με μαθήματα επιλογής στα υπόλοιπα, μεταφράζεται με την απουσία μεθοδολογικών εργαλείων σκέψης κι ανάλυσης, κάτι που θα προσέφερε η διασφάλιση της συνεχούς επαφής με τρόπο σφαιρικό με το νομικό αντικείμενο.

Σε αυτό ωθεί και η στροφή στον πρακτικισμό, στο μέτρο που τα περισσότερα μαθήματα πλέον δίνονται με βάση το διάβασμα λυμένων πρακτικών (τα οποία μάλιστα προφανώς δεν διανέμονται δωρεάν).

Έτσι τα σεμινάρια όχι απλά δεν αποτελούν εκσυγχρονιστικό στοιχείο του προγράμματος αλλά μας εγκλωβίζουν σε μία εξειδικευμένη γνώση που αύριο στην αγορά εργασίας πιθανόν να είναι άχρηστη και λειψή, καθώς η ζήτηση στο νομικό αντικείμενο είναι ρευστή και ολοένα μεταβάλλεται.

·         Τα ects αποτελούν το ευρωπαϊκό σύστημα μεταφοράς και συσσώρευσης πιστωτικών μονάδων (κατά την επιβολή της Συνθήκης της Μπολόνια)που επιβλήθηκαν για να καθιστούν μετρήσιμα τα πτυχία. Στην πραγματικότητα ποσοτικοποιούν τη γνώση και καθιστούν το φοιτητή έρμαιο σε ένα συνεχές κυνήγι πιστωτικών μονάδων που θα προέρχονται από σεμινάρια και από άλλους φορείς ιδιωτικούς ή δημόσιους. Πλέον αντί για πτυχίο νομικού επιστήμονα οι απόφοιτοι θα βγαίνουν απλώς με ένα ατομικό φάκελο 240 ects. Την ίδια στιγμή στα ιδρύματα του εξωτερικού οι σπουδές χωρίζονται σε δύο κύκλους σπουδών: το bachelor, που είναι οι βασικές σπουδές (180 ects) και το master (60 ects), που είναι η εξειδικευτική κατεύθυνση. Κατεύθυνση που θα ακολουθηθεί και στα ελληνικά πανεπιστήμια, με το master φυσικά να είναι επί πληρωμή.

Οι επιλογές αυτές συνθέτουν το κάδρο της διάλυσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας ως τέτοιας αλλά και της εργασιακής μας προοπτικής. Τα πτυχία μας πλέον στην Ελλάδα των μνημονίων και της ανεργίας του 30% δεν θα αποτελούν τίποτε άλλο παρά εισιτήριο για τη μετανάστευση ή για μια ζωή χαμηλών προσδοκιών. Την ζωή των 300 ευρώ, των voucher, χωρίς κουβέντα για εργασιακά δικαιώματα. Εντατικοί ρυθμοί, ανταγωνισμός και κανιβαλισμός για την επικράτηση στον αγώνα επιβίωσης από τις σπουδές μας μέχρι τη δουλεία μας.

Αγώνας ή συμβιβασμός;

Σήμερα αναδεικνύονται δύο δρόμοι: ή θα υποταχθούμε στην πραγματικότητα των χαμηλών προσδοκιών και των αρνητικών συσχετισμών, οι οποίοι και επέβαλλαν την πραγματικότητα αυτή, ή θα αγωνιστούμε για να αλλάξουμε την πραγματικότητα και να τροποποιήσουμε τους συσχετισμούς υπέρ μας. Από την παραπάνω ανάλυση προκύπτει πως το νέο πρόγραμμα σπουδών δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μια χούφτας καθηγητών ή ενός κοσμήτορα, παρά αποτελεί όχημα εφαρμογής πολύ συγκεκριμένων ευρωπαϊκών νεοφιλελεύθερων κατευθύνσεων. Γι’ αυτό άλλωστε νέα προγράμματα ξεφυτρώνουν τα τελευταία χρόνια σε όλους σχεδόν τους συλλόγους και τις σχολές πανελλαδικά.

Όποιος κάνει λόγο για ημίμετρα και μικροβελτιώσεις κι αγνοεί την ουσία και τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του προγράμματος, διαπνέεται και διαπνέει λογικές ήττας και υποταγής. Γι’ αυτό άλλωστε αποχωρίσαμε από το διάλογο με την ΑΦΠ, η οποία μάλιστα βλέπει κατά τα λοιπά το νέο πρόγραμμα ως κάτι θετικό κι εκσυγχρονιστικό! Ο ρεαλισμός τους συνίσταται στο να καλλιεργούν νοοτροπίες διαχείρισης μιας μη βιώσιμης κατάστασης, κάτι που αποτελεί παραίτηση και καταδίκη σε μια ζωή που άλλοι θα αποφασίζουν για σένα, χωρίς εσένα και φυσικά αντίθετα με τα συμφέροντα σου.

Σήμερα αξίζει να αγωνιστούμε ενάντια στο «ρεαλισμό» που μας επιβάλλουν. Αναγνωρίζουμε ότι οι επιλογές αυτές για το χώρο της εκπαίδευσης αποτελούν πολιτικές επιλογές και όχι φυσικό φαινόμενο ή μονόδρομος. Το νέο πρόγραμμα είναι πλέον μια πραγματικότητα, αλλά ρόλος της αριστεράς είναι ακριβώς να αλλάζει την πραγματικότητα όταν αυτή αντιστρατεύεται την κοινωνία και τις ανάγκες της. Για μας μόνος ρεαλιστικός δρόμος που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του φοιτητή είναι η ανατροπή του νέου προγράμματος στο σύνολό του.

Και θα ανατραπεί το νέο πρόγραμμα μόνο αν πυροδοτηθούν μαζικές συλλογικές διαδικασίες και κινητοποιήσεις. Να ανοίξει ο διάλογος. Όχι των αντιπροσωπειών με την κοσμητεία, αλλά μεταξύ των φοιτητών, μέσα από γενικές συνελεύσεις και συντονιστικά.

Για ένα φοιτητικό κίνημα

Από τη φύση του προγράμματος σπουδών και δη από την καθολικότητά του ως πρόβλημα περισσοτέρων συλλόγων, υποδεικνύεται και η δέουσα αντιμετώπισή του. Καμία σχολή και κανένας σύλλογος δεν μπορεί να τα βάλει μόνος του με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, στο μέτρο που ακριβώς δεν είναι ζήτημα μιας συνέλευσης σχολής ή ενός Κοσμήτορα. Αυτό δεν τονίζει το ανώφελο του αγώνα σήμερα, αλλά το καθήκον της συγκεκριμένης αναβάθμισης του.

Κανένας αγώνας δεν μπορεί όχι να κερδίσει αλλά ούτε καν να σηκωθεί, αν δεν υπάρξει η προοπτική να ενταχθεί σε μια τροχιά γενικευμένης, δυναμικής και διαρκούς αντίστασης και ανυποχώρητης πρόταξης των αναγκών των φοιτητών (όπως με επιτυχία έγινε το 2006-7 με την ακύρωση της συνταγματικής αναθεώρησης του αρ16). Χρειάζεται τα ρυάκια να γίνουν χείμαρρος.

Είναι πιο αναγκαία από ποτέ η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Ενός πολιτικού φοιτητικού κινήματος που θα αναγνωρίζει ότι η υποταγή στο πλαίσιο της ΕΕ και των δανειστών δεν είναι μονόδρομος, πως μπορεί να υπάρξει δρόμος για το λαό και τη νεολαία δίχως τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα, το ξεπούλημα και την πρόταξη του εθνικού χρέους έναντι των αναγκών μας. Γιατί η υποταγή στο ευρωπαϊκό κάδρο είναι η ίδια που επιβάλλει και την εκπαιδευτική αναδιάρθωση. Ενός διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος που θα παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία αλλά και για το δικαίωμά κάθε νέου να βρει αύριο σταθερή δουλειά στη χώρα του και να ζει με αξιοπρέπεια. Ενός διαρκούς και μαχητικού φοιτητικού κινήματος που θα αναβαθμίζεται και θα κλιμακώνεται, που θα μπορεί να κινητοποιήσει τη νεολαία ολόκληρη και να καθορίσει το σκηνικό στη χώρα.

Να ανοίξει η κουβέντα στις συλλογικότητες και τους συλλόγους για το τί κίνημα θέλουμε, με ποιές διεκδικήσεις και πως αυτό μπορεί να σηκωθεί.

Εμπρός για μετωπικές πρωτοβουλίες της αριστεράς!

Η αριστερά για να ανταποκριθεί στα αναβαθμισμένα αυτά καθήκοντα οφείλει να υπερβεί τον εαυτό της, να υπερβεί χάσματα και στεγανά μιας άλλης εποχής προκειμένου να γίνει χρήσιμη και νικηφόρα απαντώντας στα διλήμματα του σήμερα. Η μετωπική συμπαράταξη της αριστεράς είναι το αναγκαίο εκείνο άλμα προκειμένου να βρεθεί ο μεγάλος απών: ο πολιτικός στυλοβάτης του φοιτητικού κινήματος. Σε κάθε σχολή οι δυνάμεις του ΑΡΔΙΝ, της ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ μαζί με ανένταχτο κόσμο που προβληματίζεται και δρα πρέπει να συγκροτήσουν ανοιχτές μετωπικές πρωτοβουλίες με σκοπό: 
α) την οικοδόμηση αντιστάσεων στη μνημονιακή βαρβαρότητα που βιώνει η νεολαία εντός κι εκτός πανεπιστημίου, από τη διάλυση της εκπαίδευσης λόγω της υποχρηματοδότησης έως την παντελή στέρηση προοπτικής,
β) το χτύπημα της ηττοπάθειας και της αδράνειας, την ανάταση του αγωνιστικού φρονήματος,
γ) την πολιτική κι οργανωτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος με όρους πυροδότησης ευρύτερων εξελίξεων σε νεολαία και κοινωνία και
δ) το χτίσιμο ενός ρεύματος αμφισβήτησης κόντρα στα μνημόνια και τους ευρωμονοδρόμους.

Πρέπει να προχωρήσει άμεσα ένας πολιτικός και συνδικαλιστικός συντονισμός κι από κοινού σχεδιασμός, στοιχεία σαφώς βαθύτερα από έναν απλό κοινό βηματισμό ενόψει μιας συνέλευσης ή μιας κινητοποίησης, με ορίζοντα και προοπτική τη βαθύτερη κι ευρύτερη μετωπική συγκρότηση. Οι επιμέρους πρωτοβουλίες θα πρέπει να δικτυώνονται και να συντονίζονται μεταξύ τους, με δημοκρατικές διαδικασίες σε επίπεδα σχολής, πόλης και χώρας. Δίχως να απειλείται η αυτοτέλεια κάθε χώρου και χωρίς τη συγκάλυψη πολιτικών και ιδεολογικών διαφορών, η συμπαράταξη αυτή πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά του μετώπου: ενότητα στο προβληματισμό και την ειλικρινή διάθεση, ενιαιότητα με βάση το συμφωνηθέν πολιτικό και φυσιογνωμικό πλαίσιο, που θα προκύψει όχι με λογικές κοπτοραπτικής ή συγκόλλησης, αλλά με βάση το τι είναι αναγκαίο να γίνει σήμερα. Και δεν υπάρχει κάτι πιο αναγκαίο από το να τα αλλάξουμε όλα!

Μια συμβολή σε έναν διάλογο που πρέπει να ανοίξει! (μια κριτική στην απόφαση του διημέρου της Αριστερής Ενότητας)

*Του Μιχάλη Τερζάκη

Στην περίοδο που διανύουμε, περίοδο υποχώρησης των κινημάτων, εφαρμογής πολιτικών που θα τσακίσουν την κοινωνία και την εργασία από μία κυβέρνηση που φέρει το στίγμα της αριστεράς στην μαζική συνείδηση, κάθε αγωνιστής και πολιτική δύναμη οφείλει να ανασκοπήσει. Οι δυνάμεις που κάνουν αυτήν την επιλογή, της αυτοκριτικής ανασκόπησης της πορείας και των λαθών, οπλίζονται για τις μάχες που θα έρθουν.

Σαφώς, λοιπόν, σύντροφοι που σε δύσκολες στιγμές δεν επιλέγουν την παραίτηση ή την υποταγή στον πραγματισμό του “Δεν υπάρχει εναλλακτική” αξίζουν την προσοχή όλων, όσων θέλουν σήμερα να οικοδομήσουν κινήματα που να ανατρέψουν τον καταθλιπτικό συσχετισμό. Θέλοντας να συμβάλλουμε σε αυτήν την διαδικασία επαναπροσανατολισμού, που αφορά τους πάντες στην αριστερά, με πνεύμα αυτοκριτικό και συντροφικό, επισημαίνουμε τα εξής σημεία για κριτική και συζήτηση πάνω στην απόφαση του διημέρου της Αριστερής Ενότητας, με σκοπό να ανοίξει ένας αναγκαίος και ουσιαστικός διάλογος πάνω σε ζητήματα κομβικά για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κίνηματος και της φοιτητικής αριστεράς.
 

Στην συζήτηση θα θέλαμε να συνεισφέρουμε 4 επισημάνσεις:

1) Για την ΕΕ : Για ένα φοιτητικό κίνημα που θα συγκρουστεί με τον θεσμοθετημένο 

νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ στις ζωές μας

Από την απόφαση του διημέρου αρχικά πρέπει να κρατηθεί το στοιχείο της στάσης απέναντι στην ΕΕ. Αφιερώνεται ένα μεγάλο και σεβαστό κομμάτι πάνω στο ζήτημα, σκιαγραφώντας μία νέα στάση , πιο γενναία, της ΑΡΕΝ στα ζητήματα αυτά . Αρχικά, η ΕΕ αναγνωρίζεται ως ο θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός, στην οποία δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Το κοινό νόμισμα αναγνωρίζεται ως ο πυρήνας , γύρω απο τον οποίο προχωρά η ευρωπαϊκή ενοποίηση αλλά και είναι βασικό εργαλείο παραγωγής των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας.

Αναγνωρίζεται, τέλος, ότι η ρήξη με την ΕΕ και η έξοδος απο το κοινό νόμισμα αποτελεί μία αναγκαία συνθήκη για την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά και συνθήκη για το άνοιγμα ενός διεθνιστικού προσανατολισμού για τους λαούς που πλήττονται απο τις ίδιες πολιτικές λιτότητας πανευρωπαϊκά. Το ότι ένα κομμάτι που άνηκε στην ευρωπαϊκή αριστερά έκανε μία τέτοια αναγνώριση της κατάστασης, είναι καταρχήν θετικό και απελευθερώνει δυνάμεις προς την κατεύθυνση της επικοινωνίας με όλα τα κομμάτια της αριστεράς με αυτήν την τοποθέτηση. Η ίδια η αναγνώριση της ανάγκης για ανασυνθετικές διαδικασίες στην αριστερά και για οικοδόμηση κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων ενάντια στο νεοφιλελεύθερο δόγμα της ΕΕ μέσα στο κείμενο για την συγκυρία το επιβεβαιώνει αυτό.

2) Η σύνδεση των φοιτητών με τους κοινωνικούς αγώνες : Για ένα φοιτητικό κίνημα που θα υπερασπιστεί την εργασία

Σήμερα, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να θέτει ως προμετωπίδα του, πέρα από την αντίσταση στην νεοφιλελευθεροποίηση της εκπαίδευσης, την αποκάλυψη μίας εναλλακτικής προοπτικής ενάντια στην διάλυση της εργασίας, την ανεργία, την μετανάστευση των νέων επιστημόνων και εργαζομένων, καταστάσεις που συνεχώς αφορούν όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Η ανεργία, ο κεντρικός μηχανισμός διάλυσης της εργασίας, είναι βασικό πρόβλημα του εργαζόμενου αλλά και ενώνει ολόκληρη την νεολαία πάνω στην έλλειψη προοπτικής για το μέλλον. Αυτός ο βραχνάς για μία ολόκληρη κοινωνία,  που είναι άμεση απόρροια της παραγωγικής αποσάρθρωσης που έφερε η Ε.Ε., και της ύφεσης των μνημονίων, που αφορά κάθε εργαζόμενο και κάθε νεολαίο, πρέπει να στοχοποιείται και να αποκαλύπτονται οι όροι για την υπέρβαση του

Το δεύτερο ζήτημα της ανάγκης επικοινωνίας και σύνδεσης του «μέσα» με το «έξω» από το πανεπιστήμιο αφορά τις γενικές συνέπειες της κρίσης. Σήμερα υπάρχουν νεολαίοι που δε μπορούν να σπουδάσουν λόγω περικοπών, ύφεσης, ανεργίας των γονιών, πτώσης εισοδημάτων.

Τα μέτρα που έρχονται στο ασφαλιστικό, στους πλειστηριασμούς, στους αγρότες, η φορομπηξία στους μικρομεσαίους αλλά και γενικά στο λαό, η εγκατάλειψη του κοινωνικού κράτους αφορούν τους γονείς μας αλλά χτυπάνε και εμάς με διπλό τρόπο. Άμεσα γιατί δημιουργούν αδιέξοδα στις οικογένειες μας, αυτόν  τον Ιδεολογικό Μηχανισμό του Κράτους που όμως στην Ελλάδα ήταν αυτός που ανελάμβανε μέρος των ευθυνών του κράτους (φροντιστήρια, βοήθεια να σπουδάσουμε κοκ). Και έμμεσα γιατί η Ελλάδα που δημιουργείται είναι μια Ελλάδα διαφορετική από το παρελθόν, αφιλόξενη για τη νέα γενιά, μια χώρα κάτεργο χωρίς δικαιώματα.

3) Για το Πανεπιστήμιο : Για ένα διεκδικητικό φοιτητικό κίνημα που θα αμφισβητεί την μνημονιακή δημοσιονομικη πειθαρχία
 

Καταρχάς, σήμερα υπάρχει μία γενική ανάγκη ,στη κεντρικότητα της πολιτικής πάλης που καλείται να ανοιχτεί σε κάθε χώρο .Η συνεχής απάντηση του αντιπάλουσε όλους τους διεκδικητικούς αγώνες της μνημονιακής περιόδου, “δεν υπάρχουν λεφτά”, σκιαγραφεί ένα σαφές πλαίσιο δημοσιονομικής υποταγής, ο σεβασμός του οποίου φαίνεται να εγγράφεται στην μαζική συνείδηση. Ένα πλαίσιο που έρχεται να συνδεθεί με την γενική ατμόσφαιρα της ήττας και της επικράτησης του δόγματος ” Δεν Υπάρχει Εναλλακτική” . Έτσι, είναι επόμενο, ότι αγώνες ανά χώρο , αντιστάσεις, έξω από το ζήτημα της προοπτικής σήμερα, θα είναι πολύ δύσκολο να συγκροτηθούν, με όρους μαζικότητας και διάρκειας.

Πολλά χρόνια τώρα-και με ένταση στα μνημονιακά χρόνια- αναπτύχθηκαν μέσα στο φοιτητικό κίνημα διάφορα «δίπολα». Αγώνες διεκδικητικοί απέναντι στο κράτος ή καθημερινή πάλη για αντιδομές που να συντείνουν στο «πανεπιστήμιο των αναγκών μας»; Η πολιτική να πηγάζει από το σχήμα ανά σχολή-χώρο ή χρειαζόμαστε μια κεντρική πανελλαδική αναφορά και κατεύθυνση;

Θέλουμε να είμαστε σαφείς. Θεωρούμε αυτά τα δίπολα ψευδεπίγραφα και καταστροφικά για το κίνημα. Υπάρχουν διάφορα συνθήματα και πρακτικές (πανεπιστήμιο των αναγκών με αναφορές στο κίνημα της αυτονομίας, αυτοδιαχείρριση, αντιμαθήματα και πρακτικές που έχουν τη ρίζα τους στο Μάη του 68 και στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια) που μπορούμε κάποια στιγμή να συζητήσουμε τη συμβολή τους, το ιδεολογικό τους φορτίο και συνεισφορά κοκ. Όμως η ιδεολογικοποίηση των πάντων τη στιγμή που το φκ μέσα στην κρίση δε μπορεί να αρθρώσει λόγο δε βοηθάει.

Σήμερα στη χώρα μας εφαρμόζονται μνημόνια. Πέρα από την επιτάχυνση στις πολιτικές της αναδιάρθρωσης προηγούμενων χρόνων (βλ. ν. Διαμαντοπούλου), τα μνημόνια είναι μια τομή. Πρώτον στην ακραία δημοσιονομική προσαρμογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Επιστρέφουν εικόνες των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών που η νεολαία δε μπορούσε να σπουδάσει ή για να το πούμε διαφορετικά μετά από 4 δεκαετίες ξαναζούμε το «όπου φτωχός και η μοίρα του». Ζήτημα κεντρικότατο και ταξικό (ειδικά αν δούμε σχολές τις επαρχίας και τα ΤΕΙ) αν δε θέλουμε να φλερτάρουμε με τον ελιτισμό. Δεύτερον στον έτσι κι αλλιώς κεντρικό χαρακτήρα όλων των κοινωνικών συγκρούσεων. Το σημερινό βατερλώ Τσίπρα δείχνει ότι τα παράλληλα προγράμματα είναι μία φούσκα και ότι ο παραμικρός αγώνας πχ για αύξηση χρηματοδότησης έρχεται σε σύγκρουση με την ευρωζώνη, το χρέος, το μνημόνιο και το κράτος καθεαυτό, τα ΜΜΕ. Το δεκαήμερο του δημοψηφίσματος δεν αφήνει περιθώρια αυταπατών γι’ αυτό. Οι σύντροφοι της ΑΡΕΝ ως πρόσφατα «μετέφραζαν» αυτήν την κεντρικότητα στις ελπίδες για την «πρώτη φορά αριστερά». 

Το γεγονός ότι αυτό το σχέδιο διαψεύστηκε δεν πρέπει να οδηγήσει σε αναχώρηση από την κεντρική πολιτική μάχη.

Ο αντίπαλος (κράτος, Ε.Ε., δανειστές, ΜΜΕ, Υπουργείο) είναι καλά και κεντρικά οργανωμένος σε αυτή τη μάχη. Κάνει προπαγάνδα, θέτει διλήμματα, ασκεί καταστολή, δημιουργεί συσχετισμό. Εμείς σε τι ακριβώς πάμε να αντιπαρατεθούμε με το δόγμα «σχήμα ανά κοινωνικό χώρο»;

Είναι διαφορετικό πράγμα η αντιπαράθεση στο ρεφορμιστικό-αντικινηματικό σχήμα κόμμα-παράταξη-κοινωνικός χώρος που υιοθετεί η ΚΝΕ/ΜΑΣ ταυτίζοντα έτσι το κίνημα με το κόμμα.

Και είναι διαφορετικό πράγμα η διαλεκτική που «κατείχαν» οι παλιοί αριστεροί του συνδυασμού του κεντρικού πολιτικού αγώνα με την κοινωνική γείωση. Του αγώνα για τη Λαοκρατία του ΕΑΜ με τα συσσίτια της Εθνικής Αλληλεγγύης για να τα βγάλει ο λαός πέρα στην πείνα της κατοχής.

Σήμερα χρειαζόμαστε ένα πολιτικό κίνημα νεολαίας που θα δίνει μάχες απέναντι στην Ε.Ε. και τον καπιταλισμό. Και θέλουμε και ένα κίνημα που θα οργανώνει τους φοιτητές και τους νεολαίους με δράσεις και διεκδικήσεις γύρω από τα άμεσα υλικά συμφέροντά τους.

4) Για την κατεύθυνση του φοιτητικού κινήματος και την ευθύνη της φοιτητικής αριστεράς : Για ένα πολιτικό φοιτητικό κίνημα – Για ένα Αριστερό Μέτωπο

Σήμερα , χρειαζόμαστε κεντρικό πολιτικό προσανατολισμό στο φοιτητικό κίνημα, με επίδικα το φρόνημα, την Ε.Ε., το 3ο μνημόνιο, την κυβέρνηση, το χρέος, τον σύγχρονο ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό, τη σύνδεση με τους εργαζόμενους και ειδικά τους νέους κοκ. Και την ίδια στιγμή, χρειαζόμαστε τη μέγιστη κοινωνική γείωση με επίδικα τους όρους σπουδών, τις συνέπειες της υποχρηματοδότησης, τους γενικούς πολιτιστικούς-ψυχαγωγικούς όρους ύπαρξης του φοιτητή, το βιβλίο, τον καθηγητή, τις εξετάσεις, την εργασιακή προοπτική κοκ.

Υπάρχει ένα γενικό ερώτημα, του ποιός θα το κάνει.
 

Σήμερα, θεωρούμε ότι, χρειαζόμαστε την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση αριστερών-προοδευτικών φοιτητών ανά κοινωνικό χώρο, που ,με τις διαδικασίες τους θα συναρθρώνονται σε μια ενιαία πανελλαδική πολιτική συμπαράταξη με δημοκρατικές και συμμετοχικές διαδικασίες (ετήσια διήμερα με θεματικές και ολομελειακές διαδικασίες, με εκλογή ετήσιας συντονιστικής επιτροπής, με συνελεύσεις ανά πόλη, με ένα ενιαίο portal διαλόγου και προπαγάνδας κοκ), σε ένα ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο με δύο γενικούς στόχους :

1) Την οικοδόμηση αντιστάσεων σε κάθε εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής και την ανάταση του φρονήματος της νεολαίας και του λαού

2) Την οικοδόμηση ενός ρεύματος στον λαό και στην νεολαία, που θα συναρθρώνεται γύρω απο την αμφισβήτηση του μονοδρόμου και την υιοθέτηση ενός άλλου δρόμου, έξω απο την ευρωζώνη και την ΕΕ, σε σύγκρουση με την χρεοκρατία, την υποχρηματοδότηση, την ανεργία, για την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση του τόπου.

Για εμάς , αυτή η ενιαία συμπαράταξη πρέπει να έχει την μορφή και τα χαρακτηριστικά ενός μετώπου. Ακριβώς επειδή υπάρχουν υπαρκτές διαφωνίες και διαχωρισμοί, αλλά ενότητα στους προβληματισμούς και την διάθεση, ακριβώς επειδή σήμερα χρειαζόμαστε έναν πολιτικό στυλοβάτη του φοιτητικού κινήματος και όχι την αναβίωση της “αυτονομίας των κινημάτων”, ακριβώς επειδή δυνάμεις απελευθερώνονται αλλά κανένα παλιό μόρφωμα δεν φαίνεται να καλύπτει το κενό. Στην κατεύθυνση του ανοίγματος αυτής της κουβέντας άλλωστε καλούμε και σε πανελλαδικό διήμερο της φοιτητικής αριστεράς, με σκοπό να ανοίξει αυτή η αναγκαία συζήτηση. Για ένα σύγχρονο φοιτητικό κίνημα

Που θα μπλοκάρει την νεοφιλελευθεροποίηση των πανεπιστημίων, που φέρνει η ΕΕ Που θα υπερασπιστεί τα εργασιακά δικαιώματα και την ζωντανή εργασία, ενάντια στην ανεργία Που θα αμφισβητεί την δημοσιονομική πειθαρχία των μνημονίων και θα διεκδικεί σε κάθε βήμα Που θα αποκαλύψει ένα εναλλακτικό δρόμο στο ζοφερό σκηνικό του ευρωμονόδρομου Με όχημα ανασυγκρότησης του ένα Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας!

Αφίσα του Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων για την πορεία για το Πολυτεχνείο

Ανακοίνωση με αφορμή το Πολυτεχνείο

Να διδαχτούμε από εκείνο τον Νοέμβρη…

Φέτος συμπληρώνονται 42 χρόνια από την μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, που αποτέλεσε την αρχή του τέλους της χούντας των συνταγματαρχών. Μετά από έξι χρόνια «στο γύψο» μια εξέγερση φοιτητών ήταν αυτή που, με αιτήματα όπως «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και «Έξω οι ΗΠΑ-έξω το ΝΑΤΟ» κατάφερε να ενώσει το λαό, εκφράζοντας τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιφασιστικά του αισθήματα. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση της δικτατορίας και χάλασε τα σχέδια των Αμερικάνων, οι οποίοι δεν δίστασαν να προκαλέσουν την τραγωδία της Κύπρου για να διατηρήσουν την παρουσία τους στην περιοχή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν προέκυψε σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν τέκνο, από την μια διάφορων κινητοποιήσεων που υπήρχαν από πολλά κομμάτια της κοινωνίας το τελευταίο διάστημα , και από την άλλη μιας ευθείας αντιπαράθεσης κατευθύνσεων και απόψεων μέσα στους φοιτητικούς χώρους για το φοιτητικό κίνημα. Κόντρα στην, τότε επικρατούσα, αντίληψη περί φιλελευθεροποίησης της χούντας και δημοκρατικών ελευθεριών που θα παραχωρούνταν, αντιπαρατέθηκε και τελικά κέρδισε έδαφος η άποψη της ανατροπής της χούντας των συνταγματαρχών και μιας αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης για τη χώρα. Ένα επί μέρους, αλλά κρίσιμο ζήτημα, αυτό των φοιτητικών εκλογών και του πλήρη ελέγχου που ήθελε να έχει σε αυτές η δικτατορία, άμεσα μετατράπηκε σε κεντρικό πολιτικό αγώνα ενάντια στη χούντα, με την ευρύτερη συσπείρωση την οποία πυροδότησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Η εξέγερση στις 17 Νοέμβρη άλλαξε τον ρου της ιστορίας αυτής της χώρας, αν και τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν μέχρι σήμερα αδικαίωτα. Η πτώση της χούντας υπό την μαχητική και αγωνιστική παρουσία του κόσμου στην εξέγερση του 1973, άνοιξε μια νέα σελίδα στη χώρα, διαμόρφωσε καλύτερους όρους για μια συνολικά διαφορετική πορεία της χώρας ενάντια στους κάθε λογής πάτρωνες και τα ντόπια συμφέροντα που κάθε φορά εξυπηρετούνται, πορεία που τελικά δεν ακολουθήθηκε.

Στην εποχή μας οφείλουμε να κρατήσουμε την εμπειρία του Νοέμβρη, να διδαχθούμε από αυτόν, να βγάλουμε κάποια βασικά συμπεράσματα: α) Οι χούντες πέφτουν με Πολυτεχνεία! Οι μεγάλες αλλαγές χρειάζονται μεγάλες κινητοποιήσεις. Η μαζική εισβολή του λαού και της νεολαίας στο προσκήνιο, μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να καθορίσει την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. β) Οι μεγάλες ανατροπές πραγματοποιούνται με την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, με μέτωπα. Η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος, με τους μαθητές και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, είναι απαραίτητος πολιτικός όρος για την αποτελεσματικότητα των αγώνων. γ) Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με βαθιές τομές και ρήξεις με τα εκάστοτε πλαίσια. Ο αντιδικτατορικός αγώνας του ’73, αναγνώρισε τα διεθνή πλαίσια και την ιμπεριαλιστική επέμβαση κυρίως των ΗΠΑ στην χώρα. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας δεν μπορεί να είναι ένα γενικό σύνθημα αλλά ο πραγματικός και ανυποχώρητος αγώνας ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επιτροπεία και έλεγχο. δ) Οι κοινωνικές ενότητες προκύπτουν πάνω στα πολιτικά ζητήματα και ζητήματα της περιόδου. Ο μετασχηματισμός του αγώνα των φοιτητών για το δικαίωμά τους στις φοιτητικές εκλογές, στον αντιδικτατορικό αγώνα κόντρα στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αναδεικνύουν την σημασία του κεντρικού πολιτικού αγώνα ενάντια στις κυρίαρχες συστημικές επιλογές κάθε φορά.

Μπορούν να πάνε τα πράγματα διαφορετικά!

Τέσσερις δεκαετίες μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο μεγάλος κύκλος του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης κλείνει. Η γενικευμένη κρίση που βιώνουμε και οι πολιτικές «διάσωσης» που ακολουθούνται, έχουν ως αποτέλεσμα το ξεπούλημα της χώρας και την πιο βάρβαρη επίθεση εις βάρος του λαού και της νεολαίας. Οι θεσμοθετημένες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, η πιο βαθιά εξάρτηση και επιτροπεία της χώρας από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνo και (40 χρόνια μετά) τις ΗΠΑ, η ανεργία της νεολαίας και τα τεράστια νούμερα της μετανάστευσης, είναι τα βασικά συστατικά της συνταγής της διάσωσης. Το νέο τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης αποτελεί πραγματικότητα και επιχειρείται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον κόσμο στην απάθεια και την μοιρολατρία, και την χώρα έρμαιο του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου.

Απέναντι σε κάθε κοπής λογική που ευαγγελίζεται διέξοδο απ’ την κρίση μέσω της συνέχειας των μνημονίων και της υποταγής στα ευρωπαϊκά πλαίσια να απαντήσουμε συλλογικά και οργανωμένα ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτούς που σχεδιάζουν το μέλλον για μας, χωρίς εμάς. Η κυβέρνηση, αγνοώντας την λαϊκή ετυμηγορία και μετατρέποντας εν μια νυκτί το ΌΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, συνεχώς προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν θα υπάρξουν άλλα σκληρά μέτρα. Κοροϊδεύει το λαό ότι μπορεί να εφαρμοστεί ένα παράλληλο πρόγραμμα ανακούφισης των αδυνάτων κάτι το οποίο είναι αδύνατο – όπως αποδείκτηκε - εντός των σκληρών πλαισίων της ευρωζώνης και των δανειστών. Στην σημερινή κατάσταση οι νέοι που είτε φεύγουν στο εξωτερικό, είτε παραμένουν εγκλωβισμένοι στην ανεργία, δεν μπορούμε να αναμένουμε τις εξελίξεις.

Το ερώτημα τίθεται ξεκάθαρα: Αναμονή για την καλυτέρευση των συνθηκών μέσω ψευδεπίγραφων υποσχέσεων για παράλληλα προγράμματα που δεν μπορούν να υπάρξουν, σε συνδυασμό  με μια λογική «χαμηλών προσδοκιών», ή αγώνας και σύγκρουση με την κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση που υλοποιεί  μνημονιακές πολιτικές; Αποδοχή και σεβασμός άνευ όρων των διεθνών πλαισίων και υποταγή στην «μνημονιακή νομιμότητα», ή σύγκρουση με τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρώ και του χρέους για να μπορέσει να ανασάνει ο λαός;

Δεν είναι όμως μόνο η δανειστές και η Ε.Ε. Το σύνθημα «έξω οι ΗΠΑ» που ήταν γραμμένο στην πόρτα του Πολυτεχνείου επιβεβαιώνεται ξανά μέσα από τη σύγχρονη καταστροφή που έχουν προκαλέσει οι ιμπεριαληστές (με πρώτο βιολί της ΗΠΑ) στη Μ. Ανατολή. Η τεράστια δυστυχία των προσφύγων από τη Συρία, το Αφγανιστάν κλπ, είναι αποτέλεσμα της ανατίναξης περιοχών, του πολέμου για τον ενεργειακό και οικονομικό έλεγχο. Αυτήν την αλήθεια δε μπορεί να την κρύψουν τα κροκοδείλια δάκρυα του Ομπάμα, της Μέρκελ, του Τσίπρα και της «πολιτισμένης» Δύσης.

Τέλος αποτελεί προσβολή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και ακραίο τυχοδιωκτισμό το φλερτ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τις ΗΠΑ στα πλαίσια της «διαπραγμάτευσης». Και αν αφελώς νομίζουν ότι θα «δώσουν» κάτι από τις συντάξεις ή στην ενεργειακή αγορά για να «πάρουν» κάτι για το χρέος από τον ένα και να «δώσουν» ένα φράχτη στον Έβρο για να «πάρουν»  κάτι στους πλειστηριασμούς απλά είναι επικίνδυνοι και δεν καταλαβαίνουν ότι εκεί που χορεύουν τα βουβάλια ποδοπατούνται τα μυρμήγκια... Μόνο οι μονομερείς ενέργειες, η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. μπορούν να διαμορφώσουν όρους μια διαφορετικής πολιτικής.

Για ένα σύγχρονο κίνημα νεολαίας!

Το μέλλον του καθένα μας ξεχωριστά και της νεολαίας συνολικά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία του τόπου. Τα τεράστια νούμερα της ανεργίας στο 60%, των χιλιάδων νέων που έχουν φύγει στο εξωτερικό, των πετσοκομμένων προϋπολογισμών των πανεπιστημίων κατά 20% επιπλέον για φέτος, που έχει οδηγήσει στην αδυναμία λειτουργίας των ιδρυμάτων, την αδυναμία κάλυψης βασικών παροχών όπως η σίτιση και η στέγαση, και συνεπώς στην έξοδο από την εκπαιδευτική διαδικασία χιλιάδων νέων, το πλειοψηφικό εργασιακό περιβάλλον της ευέλικτης εργασίας και των voucher, αφορούν το σύνολο της νεολαίας.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση στη νεολαία, το βασικό δίλημμα για εμάς σήμερα είναι ξεκάθαρο και αμείλικτο. Θα αποδεχτούμε το μέλλον που μας έχουν ετοιμάσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις και έρχεται να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το τρίτο μνημόνιο; Ή θα αποδείξουμε ότι με τους συλλογικούς αγώνες μπορούμε να αντισταθούμε σε όλα αυτά πού μας φέρνουν, να αγωνιστούμε και να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων; Πρέπει και μπορούμε να αποδείξουμε ότι δεν θα μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά της κρίσης και της σύγχρονης μετανάστευσης, αλλά η γενιά που δεν το έβαλε κάτω και αγωνίστηκε σθεναρά για το μέλλον και τα δικαιώματά της.

Απέναντι σ' αυτή την επίθεση δεν μπορεί να αντισταθεί ο καθένας ξεχωριστά. Σήμερα ο κάθε μικρός αγώνας η κάθε επιμέρους αντίσταση για να μπορεί να κερδίσει πρέπει να ενταχθεί σε μια συνολική τροχιά γενικευμένης, μαζικής και ανυποχώρητης αντίστασης απέναντι στο μέλλον που ετοιμάζουν για τη νεολαία. Για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα που θα αναγνωρίζει ότι η υποταγή στο πλαίσιο της ΕΕ και των δανειστών δεν είναι μονόδρομος και θα αναδεικνύει έναν εναλλακτικό δρόμο απέναντι σε αυτόν της φτώχειας, της  ανεργίας και της μετανάστευσης για τη νέα γενιά. Ενός διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος που θα παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία αλλά και για το δικαίωμά κάθε νέου να βρει αύριο σταθερή δουλειά στη χώρα του και να ζει με αξιοπρέπεια.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω χρειάζεται η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Είναι αναγκαίο σήμερα ένα Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας με στόχο την οικοδόμηση αντιστάσεων σε κάθε εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής και την ανάταση του φρονήματος της νεολαίας και του λαού. Επειδή σήμερα χρειαζόμαστε έναν πολιτικό στυλοβάτη του φοιτητικού κινήματος. Ένα μέτωπο που θα παλεύει για  την οικοδόμηση ενός ρεύματος αμφισβήτησης του μονόδρομου  Ένα μέτωπο που θα φιλοδοξεί να συγκροτήσει το σύνολο της νεολαίας σε ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας που θα συγκρουστεί ευθεία με την κυβέρνηση, τα μνημόνια, την ΕΕ και της ευρωζώνη.

Στο φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου αντί να κάνουμε το γνωστό «πόλεμο της αφίσας» να συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε σε ένα πολιτικό και οργανωτικό σχέδιο εξόδου από το γύψο της μνημονιακής επιτροπείας, ένα σχέδιο μιας φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση.

Να διαδηλώσουμε μαζικά κρατώντας ζωντανές τις αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του κινήματος στη χώρα μας. Αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις που στη μεταπολίτευση θεωρήθηκαν ξεπερασμένες από μια ορισμένη αριστερά με αποτέλεσμα την πρόσφατη διαπραγμάτευση όπου η ελληνική «αριστερή» κυβέρνηση αποκαλούσε τους δυνάστες του λαού μας «εταίρους».

Να διαδηλώσουμε μαζικά, αντιιμπεριαλιστικά, αντιμνημονιακά αλλά και αντικυβερνητικά σπάζοντας την αμηχανία και τη συναίνεση.

Για μια φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, για μια καλύτερη κοινωνία, για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ΝΑΤΟ, Ε.Ε, πόλεμο, ξεζούμισμα λαών και εργαζομένων, χούντες και επιτροπείες 

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΝΑ ΕΞΕΓΕΙΡΕΣΑΙ!