Εβδομάδα Εκδηλώσεων ΑΡΔΙΝ

Σάββατο 29/11 στις 21:00
Γλέντι Οικονομικής Ενίσχυσης στο Στέκι Μπάρκο (καρμπολά 7, στην αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά)

Δευτέρα 1/12 στις 18:00
Συζήτηση στο δωματιάκι του σφ Φιλοσοφικής " Η διάλυση της εκπαίδευσης και η απάντηση του Φοιτητικού Κινήματος"

Παρασκευή 5/12
- 18:00
Κεντρική Εκδήλωση στην Νομική ΑΠΘ στον πρώτο όροφο/αίθουσα 4
Σαν αποκορύφωμα της καμπάνιας του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας στη Θεσσαλονίκη με τίτλο "Όσα περισσότερα μας ζητάτε, τόσα λιγότερα μας δίνετε" σας καλούμε στην εκδήλωσή αυτή στη Νομική στην αίθουσα 3 την Παρασκευή 5/12. Κρίνουμε ότι είναι αναγκαίο σήμερα να αναλυθούν οι συνθήκες της καθημερινότητας του νέου και να προκύψουν ορισμένα συμπεράσματα και διεκδικήσεις μέσα από αυτήν.

- 23:00
Παρτάρα στο στέκι του Συλλόγου στο ισόγειο έξω απ το κτίριο (Φιστικί πόρτα)

Δελτίο 4ο – Εκπαίδευση

Δημόσια Ανώτατη Εκπαίδευση. Τί, πώς και για ποιόν;

Ο χώρος της εκπαίδευσης αποτελεί ζήτημα αντιπαραθέσεων στη χώρα. Η “νέα” μετά-βιομηχανική εποχή, επιτάσσει την υιοθέτηση ραγδαίων αντι-μεταρρυθμιστικών πολιτικών στη εκπαίδευση. Για δεκαετίες το όραμα και η διακήρυξη της ”κοινωνίας της γνώσης” ήταν το πλαίσιο των αλλαγών. Όμως στο περιβάλλον της κρίσης, όσο και αν αποθεώνεται η καινοτομία «και η ανάπτυξη της τεχνολογίας», όλες οι προσπάθειες για ξεπέρασμα της επικεντρώνονται στην υποβάθμιση της εργασίας και της δημιουργίας νέων σχέσεων εργασίας, ενός νέου ευέλικτου και υποταγμένου ανθρώπου. 

Ο οικονομικός στραγγαλισμός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης:

Η μείωση του δημόσιου κόστους και η δημοσιονομική προσαρμογή αποτελούν τους άξονες της διάλυσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, της υποχρηματοδότησης των Ιδρυμάτων και κατ’ επέκταση της αδυναμίας κάλυψης λειτουργικών αναγκών. Οι μεγάλες περικοπές στους προϋπολογισμούς για την εκπαίδευση αποτελούν σταθερό «μότο». Στην Ελλάδα οι δαπάνες για την Παιδεία το 2012 ανέρχονταν στο εξευτελιστικό ποσοστό του 2,6% του ΑEΠ, ενώ οι δαπάνες για την παιδεία (τακτικός προϋπολογισμός και Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων) από το 2009 μέχρι το 2014 μειώνονται κατά 35,5% (2,5 δισ. ευρώ λιγότερα). Σε ανακοίνωση της έκτακτης Συνόδου Πρυτάνεων της Αθήνας διαβάζουμε: «[Τα Ιδρύματα…] αιτούνται την αύξηση της επιχορήγησής τους, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις των συναρμόδιων Υπουργείων Παιδείας και Οικονομικών, ώστε να εξασφαλισθεί η στοιχειώδης βιωσιμότητά τους. Αν οι δεσμεύσεις αυτές δεν υλοποιηθούν, τα Ιδρύματα θα οδηγηθούν μοιραία σε αδυναμία λειτουργίας εντός του 2015, με ευθύνη της Πολιτείας.

Η λεηλασία δεν μένει μόνο στους προϋπολογισμούς. Την άνοιξη του 2012 πραγματοποιήθηκε το πιο άμεσο χτύπημα των ιδρυμάτων με το ”κούρεμα” των αποθεματικών τους (PSI). 17 πανεπιστήμια της χώρας είχαν καταθέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος, ύψους πάνω από 120 εκατομμύρια ευρώ, με σκοπό την κάλυψη των λειτουργικών τους αναγκών. Aπ’ αυτά σχεδόν 100 ”χάθηκαν”! Στα ΤΕΙ από τα 150 εκατομμύρια ευρώ που είχαν καταθέσει, μετά το ”κούρεμα” έμειναν 50 εκατομμύρια. Η παιδεία στραγγαλίζεται οικονομικά στην βάση των Δανειακών συμβάσεων και του χρέους. Αυτό που καθοδηγεί την κυβέρνηση είναι η μείωση του δημόσιου κόστους, η περικοπή χρηματοδότησης στην Παιδεία προκειμένου να εξασφαλιστούν τα λεφτά για δανειστές-Ε.Ε..

Η οικονομική αφαίμαξη των ΑΕΙ – ΤΕΙ, σε συνδυασμό με την αποθέωση του αγγλοσαξονικού μοντέλου, «το χειρότερο δημόσιο, έναντι του καλύτερου ιδιωτικού», είναι ο μανδύας με τον οποίο ντύνονται οι μεταρρυθμίσεις στην παιδεία. Η κυβέρνηση οδηγεί τα δημόσια ιδρύματα σε αδυναμία λειτουργίας και με την λογική του ώριμου φρούτου, εξαπολύει διάφορα ιδεολογήματα για «το δημόσιο που δεν λειτουργεί», ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες για την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που θα λειτουργεί με τους όρους της αγοράς, δηλαδή κέρδος και ζημία…

Ταυτόχρονα η κυβέρνηση Σαμαρά ανοίγει τη συζήτηση για αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος στην οποία αναφέρεται η δυνατότητα ίδρυσης ανώτατων σχολών από ιδιώτες. Δεν είναι όμως μόνο η άμεση ιδιωτικοποίηση. Η υποταγή του Πανεπιστημίου στις ανάγκες της αγοράς, οδηγεί στην δημιουργία προγραμμάτων σπουδών και ερευνητικών προγραμμάτων και ποικίλων διασυνδέσεων για τις, κάθε φορά, ανάγκες των επιχειρήσεων, μέχρι και την ιδιωτικοποίηση παροχών προς τους φοιτητές ή και την άμεση υποχρέωσή τους για καταβολή διδάκτρων.

Η εκπαίδευση της ευελιξίας στην μετά-μνημονιακή Ελλάδα:

Μαζί με τον οικονομικό στραγγαλισμό και το αγοραίο Πανεπιστήμιο η επιστημονική γνώση γίνεται δεξιότητα και κατάρτιση. Η Δια Βίου Μάθηση – Κατάρτιση, όσο και να προσπάθησαν να την ωραιοποιήσουν υπό το μανδύα της τεχνολογικής εξέλιξης και της διάδοσης της πληροφορίας μέσω του διαδικτύου, σα διαδικασία ουσιαστικά αποτελεί μέσο κατακερματισμού της γνώσης και εξατομίκευσης της εκπαίδευσης και σε τελική ανάλυση του ίδιου του ανθρώπου. Η μεγάλη «μεταρρύθμιση» στη μόρφωση του νέου, εδώ και δεκαετίες, είναι ότι έχει πειστεί ότι για την ανεργία του, τις κακές συνθήκες εργασίας του, φταίει αυτός εξατομικευμένα που δεν είχε την κατάλληλη κατάρτιση, τις ECTS που χρειάζεται κοκ. Και όχι ένα σύστημα που για να επιβιώσει συμπιέζει τους εργαζόμενους στα όρια της εξαθλίωσης.

Καταγγελία για το lock out- ΑΣΟΕΕ

Σε άλλη μια δημόσια εκδήλωση των παραδοσιακών “δημοκρατικών αντανακλαστικών” της προέβη η πρυτανεία της ΑΣΟΕΕ, με το κλείσιμο (lock out) του κεντρικού κτιρίου της σχολής μέχρι την Τρίτη, “ενόψει των εκδηλώσεων για τον εορτασμό της 17ης Νοέμβρη” όπως αναφέρει στην λυτή και σύντομη ανακοίνωση της πρυτανεία.

Σαν Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας καταδικάζουμε την πρακτική του Γάτσιου, που παρά τις φετινές δηλώσεις του (καμία αναφορά σε λόγους προστασίας φέτος…), η στάση του δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί – τουλάχιστον με όσους ήταν μέσα από την πύλη – με το κλίμα και την ατμόσφαιρα της 17ης Νοέμβρη.

Η πρακτική αυτή πέρα από αναμενόμενη και συνυφασμένη με την καταστολή που αντιμετωπίζει ο αγωνιζόμενος λαός και η νεολαία την τελευταία μνημονιακή 5ετία είναι και πολιτικά συγχρονισμένη με την περικύκλωση από δεκάδες αστυνομικές δυνάμεις καταστολής, της Νομικής σχολής του ΕΚΠΑ, από τον ομοϊδεάτη πρύτανη Φορτσάκη (μην ξεχνάμε ότι η πρυτανεία που πέρυσι  μανιωδώς ζητούσε νομική και πολιτική στήριξη για την πρόσληψη security και άφηνε τα ΜΑΤ να κυκλοφορούν ανενόχλητα στους πανεπιστημιακούς χώρους ήταν της ΑΣΟΕΕ).

Το lock out της σχολής μας έγινε, τη στιγμή που πολιτικές συλλογικότητες καλούσαν τον Φ.Σ. σε γενική συνέλευση την Πέμπτη, σε συνδυασμό με την διαχρονική αδιαφορία της πρυτανείας για τις συλλογικές αποφάσεις μας, το μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας για γενική συνέλευση και την αντιδραστική της στάση γύρο από το ζήτημα των διαγραφών. Με αυτό τον τρόπο, κάνει ξεκάθαρη την στάση της: απέναντι στο δικαίωμα μας για  οργάνωση και συλλογική διεκδίκηση μέσα στο πανεπιστήμιο, απέναντι από τους αγώνες ενάντια στην διάλυση της δημόσιας- δωρεάν παιδείας, εν τέλει απέναντι στους ίδιους τους φοιτητές, τα δικαιώματα και τα συμφέροντα τους.

Καλούμε όλους τους συναδέρφους, με την μαζική μας παρουσία στις φετινές διαδικασίες του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και της πορείας την Δευτέρα (17/11).

• Να απαντήσουμε στο lock out της σχολής ότι αυτό αντιπροσωπεύει και υπηρετεί την τρομοκρατία και την πολιτική που θέλει την νεολαία στο περιθώριο, χωρίς γνώμη για όσα την αφορούν, θεατή στο ξήλωμα του μέλλοντος της.

• Να παλέψουμε για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού μας συλλόγου, να λειτουργήσουν ξανά τα εργαλεία του συλλογικού μας αγώνα.

• Να αγωνιστούμε ενάντια στο μαύρο μέλλον της ανεργίας και των voucher, στο μαύρο παρών της υποχρηματοδότησης και των διαγραφών.

• Άμεσα να διεξαχθεί Γενική Συνέλευση του συλλόγου, κόντρα στο απονεκρωμένο έκτρωμα που ΠΑΣΠ – ΔΑΠ και πρυτανεία έχουν στήσει

17 ΝΟΕΜΒΡΗ: Για μια διαφορετική πορεία των πραγμάτων στην χώρα, με την νεολαία στο προσκήνιο!

Οι φετινές διαδικασίες του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έχουν ένα μεγάλο νόημα, όσο προσπαθούμε να βαθύνουμε την σκέψη μας και να βγάλουμε κάποια βασικά συμπεράσματα από την 17η Νοέμβρη του 1973.

Να επιμένουμε στην συζήτηση και την κίνηση μέσα και έξω από τους φοιτητικούς χώρους, κάτι που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Συζήτηση από την μια, για να προσπαθήσουμε να βρούμε ένα νέο βηματισμό για το φοιτητικό και το ευρύτερο νεολαιίστικο κίνημα και επιμονή στην κίνηση από την άλλη με στόχο την μαζικοποίηση των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, κόντρα στην αδράνεια και την αναμονή.

Να διδαχτούμε από εκείνο τον Νοέμβρη…

Φέτος συμπληρώνονται 41 χρόνια από την μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, που αποτέλεσε την αρχή του τέλους της χούντας των συνταγματαρχών. Μετά από έξι χρόνια «στο γύψο» μια εξέγερση φοιτητών ήταν αυτή που, με αιτήματα όπως «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και «Έξω οι ΗΠΑ-έξω το ΝΑΤΟ» κατάφερε να ενώσει το λαό, εκφράζοντας τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιφασιστικά του αισθήματα. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση της δικτατορίας και χάλασε τα σχέδια των Αμερικάνων, οι οποίοι δεν δίστασαν να προκαλέσουν την τραγωδία της Κύπρου για να διατηρήσουν την παρουσία τους στην περιοχή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν προέκυψε σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν τέκνο, από την μια διάφορων κινητοποιήσεων που υπήρχαν από πολλά κομμάτια της κοινωνίας το τελευταίο διάστημα , και από την άλλη μιας ευθείας αντιπαράθεσης κατευθύνσεων και απόψεων μέσα στους φοιτητικούς χώρους για το φοιτητικό κίνημα. Κόντρα στην, τότε επικρατούσα, αντίληψη περί φιλελευθεροποίησης της χούντας και δημοκρατικών ελευθεριών που θα παραχωρούνταν, αντιπαρατέθηκε και τελικά κέρδισε έδαφος η άποψη της ανατροπής της χούντας των συνταγματαρχών και μιας αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης για τη χώρα. Ένα επί μέρους, αλλά κρίσιμο ζήτημα, αυτό των φοιτητικών εκλογών και του πλήρη ελέγχου που ήθελε να έχει σε αυτές η δικτατορία, άμεσα μετατράπηκε σε κεντρικό πολιτικό αγώνα ενάντια στη χούντα, με την ευρύτερη συσπείρωση την οποία πυροδότησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Η εξέγερση στις 17 Νοέμβρη άλλαξε τον ρου της ιστορίας αυτής της χώρας, αν και τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν μέχρι σήμερα αδικαίωτα. Η πτώση της χούντας υπό την μαχητική και αγωνιστική παρουσία του κόσμου στην εξέγερση του 1973, άνοιξε μια νέα σελίδα στη χώρα, διαμόρφωσε τους όρους για μια συνολικά διαφορετική πορεία της χώρας ενάντια στους κάθε λογής πάτρωνες και τα ντόπια συμφέροντα που κάθε φορά εξυπηρετούνται.

Γενική Συνέλευση την Πέμπτη στις 13:00

Καθώς μαζεύτηκε ο απαιτούμενος αριθμός υπογραφών από το ΑΡΔΙΝ και τα ΕΑΑΚ, θα γίνει συνέλευση εν όψει της 17 Νοέμβρη την Πέμπτη 13/11 στις 13:00 στο Α αμφιθέατρο.

Σήμερα στις 16:00 στο χώρο του συλλόγου (φιστικί πόρτα) θα προηγηθεί η διαδικασία του κοινού πλαισίου (συζήτηση-συναπόφαση για το πλαίσιο που θα κατεβάσουμε στη συνέλευση) από ΑΡΔΙΝ, ΑΡΕΝ, ΕΑΑΚ κι ανένταχτο κόσμο.

Δελτίο 3ο: ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Ποιός και γιατί φοβάται τις γενικές συνελεύσεις;

Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας Νομικής

Tην Παρασκευή 7/11 συγκαλέστηκε ΔΣ προκειμένου να οριστεί ημερομηνία για τη διεξαγωγή τακτικής Γενικής συνέλευσης ενόψει της 17 Νοέμβρη. Απόφαση όμως δεν πάρθηκε λόγω κωλλυσιεργίας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αφού ισχυρίστηκε ότι δεν είχε εκπρόσωπο να στείλει, όταν ταυτόχρονα το τραπεζάκι της "σφύζει από ζωή" κάθε μέρα. Έτσι το ΔΣ ορίστηκε για τη Δευτέρα, όπου είχαμε την τύχη να ακούσουμε ότι η συνέλευση ενόψει της 17 Νοέμβρη πρέπει να γίνει δύο εβδομάδες μετά τις 17 (!) με αιτιολογία ότι η ΔΑΠ δεν προλαβαίνει να κατεβάσει τον κόσμο της τόσο σύντομα. Άφησαν δε και αυτό μετέωρο καθώς ούτε πρότειναν ούτε ψήφισαν συγκεκριμένη ημερομηνία διεξαγωγής.

Φυσικά τέτοιες γελοιότητες είναι δυστυχώς ο κανόνας. Η αποστροφή της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας για τη μόνη διαδικασία στο πανεπιστήμιο όπου οι φοιτητές συζητάνε και συναποφασίζουν είναι γνωστή. Όχι μόνο καταψηφίζουν κάθε πρόταση για γενική συνέλευση που ορίζεται (προτάσσοντας κωμικοτραγικές δικαιολογίες), αλλά και όταν παρά την άρνηση τους ορίζεται τέτοια (με συλλογή υπογραφών) συμβαίνει το εξής συναρπαστικό: ενώ τα παιδιά με τα μπλε βρίσκονται μαζικά στη σχολή, αντί να συμμετέχουν στο κορυφαίο όργανο του συλλόγου εκπροσωπώντας τους συμφοιτητές μας που καλώς ή κακώς τους ψήφισαν, αναλώνονται σε μία διαδικασία κατασυκοφάντησης τόσο του ίδιου του θεσμού όσο και των πολιτικών χώρων που συμμετέχουν σε αυτόν (ακόμα και την ώρα της συνέλευσης). 

Η στάση αυτή βέβαια μόνο συμπτωματική δεν είναι.
Αλλά απορρέει από την πολιτική ταυτότητα και τοποθέτηση της Νεολαίας Σαμαρά. 

Κι αυτή απαρτίζεται από τρεις παραδοχές:

Η ΔΑΠ δεν θέλει διάλογο. Γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να κάνει διάλογο. Δεν μπορεί να προσφέρει σήμερα στο νέο έστω μία χαραμάδα προοπτικής αλλά αντιθέτως του ζητάει να υπομείνει αδιαμαρτύρητα την μνημονιακή λαίλαπα που κατακλύζει κάθε έκφανση της ζωής του

Η μηδαμινή πολιτική της δραστηριότητα εξαντλείται σε συντεχνιακού τύπου πυροτεχνήματα (παρουσίαση νομοθετικών αλλαγών όπως η πτυχιακή εξεταστική ως επιτυχίας της κατόπιν επαφής με τον κοσμήτορα!). Για την πραγματικότητα του σύγχρονου νεολαίου, αυτή της ανεργίας, της μετανάστευσης και των γονιών που τον σπουδάζουν με το υστέρημα τους το μόνο που μπορεί να αντιτείνει είναι οι φρούδες ελπίδες της μερικής απασχόλησης, των voucher και της δήθεν αυτονόητης αποκατάστασης που προσφέρει το εξωτερικό. Κατά τα λοιπά επενδύει στις σχέσεις του δούναι και λαβείν (σημειώσεις, προγράμματα) που αναπτύσσει με τους φοιτητές, στο life style των πάρτι και των μπουζουκιών και φυσικά στην προοπτική ανέλιξης στη γαλάζια πολυκατοικία (ο γραμματέας της πολιτικής επιτροπής της ΝΔ ήταν αρχι-δαπίτης του ΠΑΜΑΚ). 

Η ΔΑΠ δεν θέλει δημοκρατία. Θέλει το σύλλογο να είναι τσιφλίκι της, συχνά με αυταρχικές πρακτικές (κατά τα πρότυπα του αποφασίζομεν και διατάσσομεν των γαλάζιων υπουργών και κυβερνήσεων) προκειμένου να μπορεί να τον χρησιμοποιεί για να υπερκεράσει τις υπόλοιπες δυνάμεις. Άλλωστε είναι δύσκολο να πείθεις πολιτικά όταν είσαι η νεολαία της Νέας Δημοκρατίας εν έτει 2014, οπότε είναι προτιμότερο να επιβάλλεσαι δια του μηχανισμού σου που φιμώνει κάθε διαφορετική φωνή.

Η ΔΑΠ δεν θέλει ενεργούς φοιτητές και κατ επέκτασιν ενεργούς συλλόγους. Θέλει "ατομικότητες", άτομα παθητικά και αδρανή. Έτσι, υποσκάπτει τόσο κάθε απόπειρα πολιτικής ζύμωσης (γενικές συνελεύσεις), όσο όμως και πολιτιστικής (πολιτιστικές ομάδες του συλλόγου). Δεν θέλει σκεπτόμενους φοιτητές, αλλά τηλεκατευθυνόμενους "μαθητές" που απλώς θα την ψηφίζουν στο τέλος κάθε χρόνου προκειμένου τα στελέχη της να έχουν να παρουσιάσουν ένα «έργο» στους κομματικούς τους ανωτέρους.

Η ΔΑΠ εκφράζει για μας το "παλιό" και το "σάπιο" στο σημερινό πανεπιστήμιο. Είναι λοιπόν ανάγκη να αντιταχθεί ένα αντίπαλο δέος απέναντί της, κάτι που κατά γενική ομολογία δεν υπάρχει σήμερα. Αυτό δεν το λέμε για να απαισιοδοξήσουμε, αλλά για να αναγνωρίσουμε τα καθήκοντα που ορίζει η πραγματικότητα. Και ως βασικό καθήκον στους φοιτητικούς και όχι μόνο χώρους, αναγνωρίζουμε την οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας, που θα δίνει μια προοπτική στους νέους για μια ζωή με μέλλον κι αξιοπρέπεια, που θα μπορέσει να συγκροτήσει το ανύπαρκτο σήμερα φοιτητικό κίνημα, που θα μπορέσει τέλος να ανταγωνιστεί με αξιώσεις τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, τις παρατάξεις του μνημονίου και της συντήρησης. 

Καταγγέλλουμε λοιπόν τη στάση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και σας καλούμε όλους στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής την Πέμπτη 13/11.

Για να πούμε ένα ηχηρό ΌΧΙ στις συστημικές δυνάμεις που μας θέλουν υποταγμένους σε καιρούς εξαθλίωσης.

Για να αντισταθούμε στο χτύπημα και τον αποκλεισμό της νέας γενιάς από την εκπαίδευση και την εργασία.

Για να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτούς που θέλουν τις σχολές τσιφλίκια τους.

Η νεολαία το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας να είναι αυτή που θα πυροδοτήσει τις εξελίξεις και θα καθορίσει το μέλλον της.               

Ποιός φοβάται τη Γενική Συνέλευση;

Στο ΔΣ που έγινε σήμερα η ΔΑΠ πρότεινε το εξής καταπληκτικό: η συνέλευση ενόψει της επετείου 17ης Νοέμβρη να γίνει στις 26 Νοέμβρη. Αυτό το ευφάνταστο προθύστερο στηρήχθηκε απ τη νεολαία του Σαμαρά στην αιτιολογία ότι μέσα σε αυτη βδομάδα δεν προλαβαίνουν να προετοιμαστούν και να καλέσουν τον κόσμο τους (!).

Έτσι λοιπόν μας αναγκάζουν να συλλέξουμε ακόμα μια φορά υπογραφές για το αυτονόητο: να συγκροτηθεί Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής, να συζητήσουμε και να συναποφασίσουμε σχετικά με τα ζητήματα της συγκυρίας αλλά και (εν προκειμένω) ενόψει των δράσεων που πρέπει να γίνουν στο πλαίσιο της επετείου του Πολυτεχνείου.

Σας καλούμε λοιπόν
α) να βάλετε την υπογραφή σας στα χαρτιά που κυκλοφορούν στον τρίτο και στις αίθουσες από το ΑΡΔΙΝ αλλά και τους συντρόφους της ΕΑΑΚ.

β) να δώσετε το παρόν στη συνέλευση την Πέμπτη, να συμμετάσχετε, να πάρετε θέση και να συναποφασίσουμε!

Υστερόγραφο
Την Κυριακή στο πολιτιστικό στέκι Μπάρκο (καρμπολά 7, δίπλα στο ArtCore, στην αρχαία ρωμαΪκή αγορά) το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας οργανώνει ανοιχτή συζήτηση σχετικά με θέμα την "Τα γεγονότα που οδήγησαν στη Χούντα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου: πολιτικά σημαινόμενα και συμπεράσματα".

Δελτίο 2ο: ΑΝΕΡΓΙΑ

2 συμπεράσματα + 1 πρόταση για όσα συμβαίνουν στο ΕΚΠΑ

Από το καλοκαίρι, που ανακοινώθηκαν οι διαγραφές φοιτητών, αλλά και με τις προσλήψεις security από τις αρχές Σεπτέμβρης στις σχολές του ΕΚΠΑ, η σύγκλητος του ΕΚΠΑ δεν είχε συνεδριάσει με τον νέο πρύτανη Φορτσάκη ούτε μια φορά. Κάποιοι λίγοι σύλλογοι και διοικητικοί είχαν κάνει κάποιες παραστάσεις διαμαρτυρίας, προκειμένου να συναντήσουν τον πρύτανη, αλλά όλα τα θέματα παραπέμπονται στην μελλοντική συνεδρίαση της συγκλήτου.

Τη μέρα που οι φοιτητικοί σύλλογοι είχαν προγραμματίσει μαζική παράσταση στην Πρυτανεία ο Φορτσάκης κλείδωσε το κτήριο με τους εργαζόμενους μέσα. Τις επόμενες μέρες οι φοιτητικοί σύλλογοι κατάφεραν και μπήκαν στο κτήριο και προχώρησαν σε κατάληψη διεκδικώντας να γίνει Σύγκλητος να πάρει θέση για τα επίμαχα θέματα. Τελικά την Πέμπτη έγινε η περιβόητη Σύγκλητος, που όπως φάνηκε ήταν καλά προετοιμασμένο το όλο σκηνικό με τα κανάλια προκειμένου να κερδηθεί για άλλη μια φορά η «κοινή γνώμη» και ουσιαστικά να συνεχιστεί η όλη διάλυση που υπάρχει στα ιδρύματα.

Ουσιαστικά αυτό που επιχειρείται στο ελληνικό πανεπιστήμιο με την αρχή να γίνεται σε ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα και με ενορχηστρωτή έναν γνήσιο εκπρόσωπο της κυβερνητικής πολιτικής – και διαπλεκόμενο με το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας – τον Φορτσακη, έχει δυο βασικούς στόχους.

Αρχικά την επέκταση της «αμερικανοποιησης» στην πολιτική ζωή των σχολών και τα μυαλά της νεολαίας. Με επιχειρήματα του τύπου «δεν γίνονται πουθενά στο κόσμο αυτά», «στα ελληνικά ΑΕΙ-ΤΕΙ ο καθένας κάνει ότι θέλει», δεν επιτρέπεται τα κατά Σαμαρά «θρασίμια» (ο Καραμανλής μας έλεγε ταραξίες) να κάνουν συνδικαλισμό και άρα και να  παρεμβαίνουν σε όργανα άσκησης εξουσίας (Σύγκλητος), να πιέζουν, να διεκδικούν. Επιχειρούν να εκπαιδεύσουν μια ολόκληρη γενιά στην αντίληψη της μνημονιακης δημοκρατίας που χρειάζονται. Ότι ο μόνος ρόλος της είναι να ψηφίζει κάθε 4 χρόνια μία κυβέρνηση – για την οποία είναι μονόδρομος να ασκεί μια πολιτική αρεστή στις αγορές – ή μια Σύγκλητο που επίσης είναι υποχρεωμένη να ασκεί διοίκηση τέτοια ώστε να αξιολογηθεί θετικά από «την αγορά». Μία ανατροπή της έννοιας ακόμα και της αστικής δημοκρατίας (που περιλαμβάνει και τον έλεγχο και τη διεκδίκηση και την κριτική στην εξουσία), τουλάχιστον από τη Γαλλική Επανάσταση. Να εκπαιδευτεί η νεολαία ακόμα περισσότερο στη μοιρολατρία, ότι είναι ανήμπορη, ότι δεν επιτρέπεται να διαμαρτύρεται, πολύ περισσότερο να ανατρέπει κοκ. Ποιος σύλλογος, ποια μαζική διαμαρτυρία και παρέμβαση στα όργανα διοίκησης με σκοπό να επηρεάσουν; Όποιοι το κάνουν «είναι θρασίμια». Στόχος τους είναι μια πλήρως λοβοτομημένη γενιά.