Τα πανεπιστήμια χωρίς καθηγητές – Οι νέοι επιστήμονες άνεργοι και μετανάστες

Μετά από 7 χρόνια πιστής εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών, τα καταστρεπτικά τους αποτελέσματα είναι εμφανή σε κάθε πτυχή της πραγματικότητας που βιώνουμε σήμερα ως νεολαίοι και φοιτητές. Η μείωση των οικογενειακών μας εισοδημάτων, η ανεργία, η ανελέητη φορομπιξία συνθέτουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο καλούμαστε να σπουδάσουμε και να πάρουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται το πτυχίο, για να βρεθούμε τελικά αντιμέτωποι με το μέλλον της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας και της μετανάστευσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ακόμη πραγματικότητα: τη διάλυση των σχολών μας από τα μνημονιακά μέτρα που επιβάλλουν οι δανειστές στη χώρα.

Χαρακτηριστικά, η χρηματοδότηση των ΑΕΙ και ΤΕΙ έχει μειωθεί πάνω από 70% τα τελευταία 7 χρόνια, γεγονός που έχει προκαλέσει σειρά προβλημάτων στην καθημερινότητά μας που όλοι λίγο ή πολύ γνωρίζουμε: περικοπή συγγραμμάτων, υπολειτουργία γραμματειών και βιβλιοθηκών, πληρωμή από την τσέπη μας εργαστηριακών υλικών και άλλων απαραίτητων για τις σπουδές μας εργαλείων, υποβάθμιση των δομών σίτισης και στέγασης, εισαγωγή αντιτίμου σε αυτές κ.ά.

Ένα από τα βασικά «συμπτώματα» της υποχρηματοδότησης των πανεπιστημίων, που φαίνεται μάλιστα να λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, είναι αυτό της έλλειψης διδακτικού προσωπικού. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Υπουργείου Παιδείας, από το 2009 μέχρι σήμερα το καθηγητικό προσωπικό έχει μειωθεί περίπου κατά 40%, από 24.636 σε σε 14.686 άτομα. Ειδικά στο ΑΠΘ, την τελευταία 7ετία χάθηκαν περί τις 650 θέσεις διδασκόντων, δηλαδή σχεδόν το 1/3 του προσωπικού. Η έλλειψη προσωπικού είναι πλέον εμφανής σε όλα τα τμήματα και γίνεται αισθητή με ποικίλους τρόπους. Για παράδειγμα, υπάρχουν τμήματα, όπως η Ψυχολογία ΑΠΘ, που αδυνατούν να παρέχουν τα μαθήματα του προγράμματος σπουδών τους, με πολλούς φοιτητές να «μένουν στον αέρα» αδυνατώντας να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο για το πτυχίο αριθμό ects και άλλους να αναγκάζονται να «δανείζονται» μαθήματα από άλλες σχολές, με περιεχόμενο συχνά εντελώς άσχετο προς το αντικείμενο των σπουδών τους. Σε άλλα τμήματα, όπως για παράδειγμα η Νομική ΑΠΘ ή το Οικονομικό, η έλλειψη καθηγητών αντιμετωπίζεται με τη μείωση του αριθμού των τμημάτων και το στοίβαγμα μεγάλου αριθμού φοιτητών σε ακατάλληλες αίθουσες, επιλογή που αποτελεί την καλύτερη συνταγή για μάθημα χαμηλής ποιότητας. Το πρόβλημα λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις στις πολυτεχνικές σχολές (π.χ. Αρχιτεκτονική, ΗΜΜΥ) και τις σχολές επιστημών υγείας (π.χ. Ιατρική), καθώς τα εργαστήρια έχουν προ πολλού μειωθεί και το στοίβαγμα έχει γίνει κανόνας.

 Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα είναι συνολικό και σε καμία περίπτωση δεν οφείλεται στους κακούς χειρισμούς του κάθε κοσμήτορα. Η κατάργηση τόσων θέσεων εργασίας στα ΑΕΙ και ΤΕΙ πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της εφαρμογής του μνημονιακού μέτρου «1 προς 5» στο Δημόσιο, που επιβάλλει ότι για κάθε 5 υπαλλήλους που συνταξιοδοτούνται μόνο ένας αντικαθίσταται. Ταυτόχρονα, ο οικονομικός στραγγαλισμός των ιδρυμάτων είχε ως αποτέλεσμα να μην ανανεώνονται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου που είχαν συνάψει τα ιδρύματα με διδάκτορες, προκειμένου να καλύψουν με ίδιους πόρους τα διδακτικά κενά.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού πρώτα μείωσε κατά 20% την χρηματοδότηση των πανεπιστημίων με το 3^ο μνημόνιο, συνεχίζοντας την ίδια ακριβώς πολιτική των προηγούμενων, έρχεται τώρα να απαντήσει δήθεν στα προβλήματά τους με ημίμετρα που μόνο λύση δεν επιφέρουν. Ειδικότερα, με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση δόθηκε η δυνατότητα να συνεχίζουν να διδάσκουν εθελοντικά ομότιμοι (συνταξιούχοι) καθηγητές, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι συχνά η «εθελοντική» αυτή εργασία επιβάλλεται σε υποψήφιους διδάκτορες και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Την ίδια στιγμή δηλαδή, που χιλιάδες νέοι επιστήμονες είναι άνεργοι και φεύγουν μετανάστες στερούμενοι τη δυνατότητα να προσφέρουν στον τόπο τους και να ζήσουν με αξιοπρέπεια, ως λύση προάγεται η «εθελοντική εργασία» των συνταξιούχων.

Ως Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας, θεωρούμε πως δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο θεατές στο έργο της διάλυσης των σπουδών μας και του εργασιακού μας μέλλοντος. Οι φοιτητές που σήμερα στοιβαζόμαστε στα αμφιθέατρα και κυνηγάμε το πτυχίο είμαστε οι αυριανοί επιστήμονες που οι μνημονιακές κυβερνήσεις θα τους κλείνουν την πόρτα των ιδρυμάτων και της έρευνας και θα τους στέλνουν στο εξωτερικό. Είμαστε η γενιά των ανθρώπων που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η Ε.Ε. και το ΔΝΤ την καταδικάζουν να ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες. Είναι καιρός να πούμε «φτάνει πια!».

Να διεκδικήσουμε συλλογικά και αγωνιστικά:

·         Άμεσο διορισμό καθηγητών με πλήρη απασχόληση και μισθό – Η εργασία είναι δικαίωμα, όχι εθελοντισμός ή χόμπι!

·         Γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότης των ΑΕΙ-ΤΕΙ- Δεν θα γίνουν οι σπουδές μας θυσία στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους

·         Σπουδές με ποιότητα για όλους - Πτυχία με αξία και κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα, όχι «διαβατήρια» για την ανεργία και τη μετανάστευση!

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ: ΟΙ «ΑΝΥΠΟΤΑΧΤΕΣ ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ»

Κάλεσμα  του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Θεσσαλονίκης

Αυτές τις μέρες βιώνουμε ένα τεράστιο κύμα μαζικών πλειστηριασμών πρώτων κατοικιών σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Κάθε Τετάρτη στα Ειρηνοδικεία Αττικής, Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων δεκάδες πρώτες κατοικίες απειλούνται με πλειστηριασμό. Την προηγούμενη εβδομάδα ήρθε στο φως της δημοσιότητας η υπόθεση ενός άπορου πατέρα 4 παιδιών με 85% πιστοποιημένη αναπηρία, κατοίκου Θεσσαλονίκης, το μοναδικό ακίνητο του οποίου επιχειρήθηκε να βγει σε πλειστηριασμό από την Τράπεζα Πειραιώς. Οι τράπεζες έχουν έτοιμους ήδη τους φακέλους με τα πρώτα 2.000 ακίνητα που θα βγουν άμεσα στο σφυρί, με προοπτική ο αριθμός τους να φθάσει τα 5.000 τους αμέσως επόμενους μήνες. Οι ίδιες τράπεζες, που 6 χρόνια τώρα έχουν σωθεί και ανακεφαλαιοποιηθεί 3 φορές με λεφτά που φορτώνεται στην πλάτη του ο ελληνικός λαός, κοροϊδεύουν τον κόσμο «επιμένοντας» ότι«δεν πρόκειται να μπουν στο στόχαστρο ευπαθείς ομάδες που βρίσκονται σε πραγματική αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ή τα μικρά ακίνητα οικογενειών που δεν έχουν μεγάλη ή άλλη περιουσία(!).» Τα ίδια παραμύθια περί δήθεν «προστασίας των απόρων» δημιουργεί στον κόσμο η πρωτοπόρος της σημερινής κοινωνικής αθλιότητας, συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, όταν διακηρύσσει περίτρανα ότι «η περίπτωση της Θεσσαλονίκης ή κάποιες άλλες περιπτώσεις δεν αναιρούν τον γενικό κανόνα προστασίας της πρώτης κατοικίας» και ότι «δεν θα προστατεύσει τις περιουσίες μεγαλοεπιχειρηματιών που χρωστούν τεράστια ποσά» (με ήδη ανοιχτά τα σκάνδαλα των τηλεοπτικών αδειών).

Οι αλλαγές στον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, που ψήφισε η ελληνική Βουλή το καλοκαίρι του 2015, φέρνουν ραγδαίες αλλαγές στον θεσμό των πλειστηριασμών. Διενεργούνται πλέον με τιμή πρώτης προσφοράς την εμπορική αξία του ακινήτου και όχι την πολύ υψηλότερη αντικειμενική, κάτι που σημαίνει ότι είναι πολύ πιο εύκολο για τις τράπεζες «να πάρουν τα λαϊκά σπίτια για ένα κομμάτι ψωμί». Επίσης, έχει μειωθεί σημαντικά ο χρόνος που έχουν στη διάθεση τους οι δανειολήπτες για να προσβάλουν τις διαδικασίες πλειστηριασμού. Ακόμα πιο εξωφρενική αλλαγή είναι τα νέα εισοδηματικά κριτήρια για την προστασία της πρώτης κατοικίας, σύμφωνα με τα οποία ένας χαμηλόμισθος εργαζόμενος που αμείβεται με 700 ευρώ το μήνα δεν μπορεί να προστατέψει την πρώτη κατοικία του από πλειστηριασμό, σε περίπτωση που χρωστάει στην τράπεζα (με πλαφόν προστασίας το ετήσιο εισόδημα των8.180 ευρώ).Πλειστηριασμοί γίνονται και για χρέη στην εφορία και τις ΔΕΚΟ πλέον (κινδυνεύουν και τα σπίτια ανθρώπων που δεν έχουν πάρει ούτε ένα ευρώ από τράπεζα).

Τι σημαίνει όμως για τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υποταγμένης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές αφαίμαξης του ελληνικού λαού, η πρώτη κατοικία; Προφανώς, όπως δείχνουν κι οι εξελίξεις, τίποτα περισσότερο από ένα εμπόρευμα ή ένα μέσο που πλουτίζει τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους τραπεζίτες. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία για αυτούς που κόσμος χάνει τα σπίτια του, πετιέται στους δρόμους, διαλύονται οικογένειες, την ίδια ώρα μάλιστα που τα ποσοστά της ανεργίας έχουν εκτιναχθεί στα ύψη και οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται σε βαθμό πείνας.

Υπάρχει ελπίδα; Η μόνη ελπίδα των ανθρώπων να μην χάσουν το σπίτι τους είναι οι κινητοποιήσεις των συλλογικοτήτων της μαχόμενης αριστεράς και των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Ήδη δυο πλειστηριασμοί (28/9 και 5/10) ακυρώθηκαν μετά από συλλογική λαϊκή κινητοποίηση για μπλοκάρισμα των διαδικασιών πλειστηριασμού στις αίθουσες του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης, (μάλιστα μετά από επίπονο και άνισο αγώνα με τα ΜΑΤ). Το μπλοκάρισμα πλειστηριασμών αποδεικνύει έμπρακτα ότι συλλογικά και συντονισμένα μπορούμε να σηκώσουμε αντιστάσεις στημνημονιακή βαρβαρότητα που επιβάλλουν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ.

Καλούμε όλους τους νέους και τους φοιτητές να συμμετάσχουν στις συλλογικές  λαϊκές  κινητοποιήσεις που ξεκινούν κάθε Τετάρτη στις 3:15 μμ στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης.

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ!

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ, ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Κάθε μαθητής που επιτυγχάνει την πρόσβαση του στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι άξιος συγχαρητηρίων. Όταν δε, αυτό γίνεται σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης και κοινωνικής διάλυσης, όπου οι οικογένειες καλούνται να πληρώσουν φροντιστήρια κτλ από το υστέρημα τους, όπως στις μέρες μας, τα εύσημα είναι ακόμη πιο πολλά. Είσαι απ’ τους τυχερούς που έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν γιατί οι περισσότεροι συμμαθητές σου ή αναγκάστηκαν να τα παρατήσουν νωρίς ή δεν μπορούσαν να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη.

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο πολλοί θα σου μιλήσουν για τις υποχρεώσεις σου. Υποχρέωση να κοιτάς μόνο τα μαθήματά σου, να είσαι φρόνιμος, να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται τη σχολή και να βρεις δουλειά. Λίγοι όμως για τα δικαιώματά σου, για την πραγματική σημασία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και για τη θέση που έχουμε μέσα σε αυτή.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ

Πρώτα απ όλα το πανεπιστήμιο είναι μεν ένας χώρος που εφοδιάζεσαι με ένα σύνολο γνώσεων πάνω στο αντικείμενο σπουδών σου, αλλά παράλληλα αποτελεί κι ένα πεδίο κοινωνικοποίησης και δυνατότητας ανάπτυξης της ίδιας σου της προσωπικότητας. Αυτό σημαίνει ότι εδώ δεν ερχόμαστε για να γίνουμε τεχνοκράτες, αλλά για να ανταλλάξουμε ιδέες, να παράξουμε επιστημονικό έργο, να καταπιαστούμε με τα προβλήματά μας, να πολιτικοποιηθούμε και να έρθουμε σε επαφή με τον πολιτισμό και την τέχνη. Αυτό συμβαίνει μέσα από τον κάθε φοιτητικό σύλλογο, τα σχήματα και τις ομάδες του (βλ κινηματογραφική ομάδα). Σήμερα πολλοί αξιώνουν ένα πανεπιστήμιο, όπου ο φοιτητής θα αποτελεί ξένο σώμα. Στη θέση της ζωντάνιας και της δημιουργικότητας προτιμούνε αποστειρωμένες αίθουσες, στη θέση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της σφαιρικής ανάπτυξης της γνώσης προτιμούνε προγράμματα σπουδών εντατικά και υπερεξειδικευμένα, που θα παράγουν τους πειθαρχημένους νέους του σήμερα και εργαζομένους του αύριο. Εμείς θέλουμε το πανεπιστήμιο ένα ζωντανό κύτταρο δράσης και αλληλεπίδρασης, με ενεργούς φοιτητικούς συλλόγους, με πολιτιστικές ομάδες, με δραστήρια πολιτικά σχήματα, με φοιτητές που θα αντιμετωπίζουν και θα βιώνουν το πανεπιστήμιο ως δεύτερο σπίτι τους.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας παράλληλος κόσμος, ανεπηρέαστος από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Αντίθετα, οι εξελίξεις που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα εξαιτίας της υποταγής στο πλαίσιο των δανειστών και της ΕΕ, η επιβολή μνημονίων, το ξεπούλημα και η φτωχοποίηση, οδηγούν σε αμφισβήτηση τόσο του δημόσιου όσο και του δωρεάν χαρακτήρα του. Βασική συνέπεια αυτού αποτελεί το γεγονός πως όλο και περισσότερο πλέον για να μπεις και να βγεις απ το πανεπιστήμιο πρέπει να βάλεις το χέρι βαθιά στην τσέπη. Κι αυτό δεν είναι νομοτέλεια, αλλά επιλογή. Είναι επιλογή να κόβονται «δαπάνες» για την παιδεία, αντί να φορολογείται το μεγάλο κεφάλαιο ή προκειμένου να εξυπηρετηθεί το ληστρικό δημόσιο χρέος. Η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων που άγγιξε το 80% μέσα σε τέσσερα χρόνια, ενώ το 2012 με το PSI «κουρεύτηκαν» τουλάχιστον 200 εκατομμύρια ευρώ απ τα αποθεματικά τους. Σήμερα τα ιδρύματα υπολειτουργούν, τα εργαστήρια έχουν σοβαρές ελλείψεις υλικών, οι βλάβες δεν διορθώνονται, οι φοιτητές στοιβάζονται σε αίθουσες λόγω έλλειψης διδακτικού προσωπικού. Ακόμη, οι παροχές που θα αποτελούσαν ανακούφιση στην τσέπη μας, όπως δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, υποχωρούν ραγδαία. Για τα συμφέροντα συγκεκριμένης τάξης,  υποταγμένης στις επιταγές της ευρωπαϊκής ελίτ,  η λύση γι’ αυτούς είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, τα δίδακτρα, ο αποκλεισμός των κατώτερων στρωμάτων. Για εμάς η απάντηση είναι η ανυποχώρητη διεκδίκηση και ο αγώνας για δημόσια δωρεάν παιδεία, ο αγώνας για τα συμφέροντα της νεολαίας.

ΠΤΥΧΙΑ ΜΕ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Κάθε φοιτητής που μπαίνει στο πανεπιστήμιο ευελπιστεί να δουλέψει πάνω στο αντικείμενό του. Η επιλογή των σπουδών μας, με βάση τις κλίσεις και τις προτιμήσεις μας, είναι αυτή που μας εφοδιάζει με ενδιαφέρον, με δίψα για μάθηση και τριβή με το αντικείμενο. Τα ποσοστά όμως ανεργίας στη χώρα μας, η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, οι μισθοί πείνας οδηγούν σε αδιέξοδα. Είναι ένα ζήτημα που αφορά όλη τη νεολαία, και σε όσους μας απαντούν πως πρέπει να αποδεχτούμε μια ζωή χαμηλών προσδοκιών εμείς λέμε ΩΣ ΕΔΩ! Παλεύουμε για πτυχία με αξία στην εργασιακή αγορά, και όχι κατακερματισμένες γνώσεις που θα μας εξαναγκάζουν σε ένα αέναο κυνήγι πιστοποιητικών για να αντεπεξέλθουμε στις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς εργασίας. Παλεύουμε ώστε η γενιά μας να μην αποκλειστεί από την εργασία, να μην αναγκαστεί να μεταναστεύσει, να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και όχι με 500 ευρώ το μήνα.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

Είναι λοιπόν στοίχημα πώς θα αντισταθούμε στην παραπάνω επίθεση. Είναι αναγκαίο να μιλήσουμε για την αγωνιστική επανεκκίνηση των κατά βάση αδρανών σήμερα φοιτητικών συλλόγων και για την οργανωτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Είναι επίσης αναγκαίο να τολμήσουμε να αρθρώσουμε πολιτικό λόγο, για το ρόλο της ΕΕ και των δανειστών, των παλιών και νέων μνημονιακών κυβερνήσεων σε όσα συμβαίνουν, κόντρα σε μια λογική που θέλει τους φοιτητές συντεχνία που ασχολείται μόνο με τα «του οίκου» της. Είναι τέλος επιτακτική η μετωπική λογική στην αριστερά, στη βάση των αναγκαίων σήμερα προβλημάτων , κόντρα στους κομματικούς πατριωτισμούς και τους οργανωτικούς διαχωρισμούς. Σε αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε σε δεκάδες σχολές στην Ελλάδα έχουν σχηματιστεί μετωπικές πρωτοβουλίες του ΑΡΔΙΝ μαζί με άλλα αριστερά σχήματα όπως τα ΕΑΑΚ και την ΑΡΕΝ, ενώ πέρσι στις φοιτητικές εκλογές πραγματοποιήθηκε κοινή κάθοδος στις περισσότερες σχολές πανελλαδικά.  

ΒΓΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Η σύγχρονη νεολαία, φοιτητική και μη, βρίσκεται μπροστά σε μια ολομέτωπη επίθεση. Είναι η πρώτη γενιά που βιώνει σε τέτοιο βαθμό τον αποκλεισμό σε όλα τα επίπεδα: κοινωνικό, εκπαιδευτικό, εργασιακό. Πιέζεται για να αποδεχτεί μια ζωή χωρίς προοπτική, αγωνίας και αγώνα για την επιβίωση, ατομισμού και ανταγωνισμού. Να αρθρώσουμε λόγο! Να πάρουμε το παρόν και το μέλλον στα χέρια μας με τα δικά μας αντιπροτάγματα! Να επιβάλλουμε τις δικές μας ανάγκες κόντρα στις ανάγκες των δανειστών και των υποταγμένων κυβερνήσεων.

 Σε αυτό τον αγώνα δεν πρέπει και δεν μπορεί να λείπει κανείς.

Ο ΜΟΝΟΣ ΟΔΗΓΟΣ, ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ

Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Μας δίνουν πρωτιά στην ανεργία, θα απαντήσουμε πρώτοι στον αγώνα για το μέλλον.

Ανακοίνωση του ΑΡΔΙΝ

Διανύουμε τον έκτο χρόνο της μνημονιακής πραγματικότητας που έχει βυθίσει τη χώρα σε βαθιά οικονομική κρίση και κοινωνική διάλυση. Με την υποταγή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο ευρωπαϊκό  πλαίσιο, συνεχίζεται η νεοφιλελευθεροποίηση της οικονομίας με ολέθριες επιπτώσεις για τον κόσμο της εργασίας και το κοινωνικό κράτος. Συνέπεια αυτού του γεγονότος αποτελεί η μεγάλη αύξηση της ανεργίας, της ανασφάλειας και επισφαλούς εργασίας, η φτωχοποίηση και εξαθλίωση του λαού.

Ειδικότερα, στοιχεία που δημοσιεύονται από τη Eurostat κατατάσσουν την Ελλάδα στην πρώτη θέση της ανεργίας στην Ευρώπη με ποσοστό 23,1%, ακολουθούμενη από άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού νότου. Τα τόσα εκατομμύρια ανέργων, ανάμεσά τους και μορφωμένη νεολαία, δημιουργούν ένα απόθεμα εργατικού δυναμικού αναγκασμένου να προσαρμοστεί στο νέο τοπίο της αγοράς εργασίας που διαμορφώνεται με ευέλικτους όρους (voucher, μερική απασχόληση και εκ περιτροπής εργασία, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία). Τα παραπάνω εξυπηρετούν το σχέδιο των ευρωπαϊκών θεσμών, όπως εκφράζεται μέσα από τα μνημόνια, για την προώθηση της δήθεν ανταγωνιστικότητας, ενώ, στην πραγματικότητα, πρόκειται για την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων και την επαναφορά σε ένα εργασιακό μεσαίωνα.

Ο ελληνικός λαός, φυσικά, δεν εθελοτυφλεί, βλέπει τα αδιέξοδα, τα ζει καθημερινά στην προσωπική του ζωή. Την πρώτη θέση, έτσι, καταλαμβάνει η Ελλάδα και ως προς την εργασιακή ανασφάλεια (Nielsen, Consumer Confidence 2016), σύμφωνα με την οποία 4 στους 10 Έλληνες εκφράζουν  ανησυχία για την εργασία τους. Ένα σταθερό ποσοστό της τάξης του 76% εμφανίζει ανησυχία για την προσωπική οικονομική του κατάσταση και είναι απαισιόδοξο για την πορεία της οικονομίας.

Οι άνεργοι, μαζί με τα παιδιά και τους νέους, είναι πρώτοι στη γραμμή από τα κομμάτια της κοινωνίας που απειλούνται από ακραία φτώχεια (περίπου 70 - 75%  για τους ανέργους). Τα στοιχεία της diaNEOsis δείχνουν ότι στην Ελλάδα περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Έλληνες βρίσκονται κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό, φανταστείτε ως μηνιαίο εισόδημα μικρότερο από 182 ευρώ! Η φτωχοποίηση, όμως, αφορά και την υπόλοιπη κοινωνία με συνεχείς μειώσεις μισθών και εισοδημάτων: -15,4% για την πλήρη απασχόληση και -33,9% για τη μερική απασχόληση. Οι μισθοί πείνας είναι καθοριστικοί για την ποιότητα ζωής των οικογενειών που αναγκάζονται να στερούνται όλο και περισσότερα αγαθά αναγκαία για τη διαβίωσή τους και να ζουν με ένα συνεχές άγχος επιβίωσης.

Αυτή η κατάσταση επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τους νέους και την εργασιακή προοπτική τους, οδηγώντας μια ολόκληρη γενιά μπροστά στο άλυτο ερώτημα «ανεργία ή επισφάλεια ή μετανάστευση». Η ήττα και η απογοήτευση βολεύει τα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής και οικονομικής ελίτ που έχει ανάγκη από πειθήνιους εργαζομένους έρμαια στις ανάγκες της αγοράς και του κέρδους των επιχειρήσεων. Δε θα τους κάνουμε τη χάρη. Είμαστε εκείνο το κομμάτι του λαού που χτυπιέται πιο πολύ από κάθε άλλο, αλλά, ταυτόχρονα, έχει τη δύναμη να σηκώσει ανάστημα, να καθορίσει το μέλλον του και να εμπνεύσει τον απογοητευμένο λαό.

Ο αγώνας για το παρόν και το μέλλον μας δεν μπορεί να γίνει με την αυτοπεριθωριοποίηση, με στροφή στον ατομισμό και με απόρριψη του συλλογικού αγώνα. Όποιος σήμερα πασχίζει μόνος του για να βρει λύσεις, συναντά τα αδιέξοδα της φυγής, της απογοήτευσης, της μίζερης ζωής. Τα συμφέροντά μας είναι ενιαία και απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση πρέπει να είμαστε ενωμένοι.

Μπορούμε και θα αντισταθούμε! Με όχημα ένα μαζικό διεκδικητικό αντιΕΕ κίνημα νεολαίας ενάντια στη λιτότητα και στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, και μέσα από το πιο οργανωμένο κομμάτι της, το φοιτητικό κίνημα, η νέα γενιά πρέπει να βγει μπροστά! Ο μόνος δρόμος είναι αυτός της ρήξης με τα μνημόνια που υπαγορεύουν Ευρωπαϊκές και διεθνείς ελίτ, η σύγκρουση με τις υποταγμένες κυβερνήσεις. Να διεκδικήσουμε εργασία με πλήρη δικαιώματα, ασφάλιση, ανθρώπινα ωράρια, μισθούς αξιοπρέπειας και όχι χαρτζιλίκια. Για μια νεολαία που δε συμβιβάζεται με μια ζωή χαμηλών προσδοκιών, μια νεολαία που αγωνίζεται για το μέλλον που της αξίζει!

  Πηγές

https://oenet.gr/%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%BD%CE%AD%CE%B1/%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC/item/45347-proti-i-ellada-stin-evropi-se-ergasiaki-anasfaleia

http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/704045/akraia-ftoxeia-stin-ellada-ziste-me-182-eyro-to-mina

http://www.protothema.gr/economy/article/598932/eurostat-protathlitria-europis-stin-anergia-i-ellada-me-233/

https://www.facebook.com/jodigraphics15/photos/a.1495095447447175.1073741828.1495053624118024/1649128365377215/?type=3&theater

Ανακοίνωση του ΑΡΔΙΝ Θεσσαλονίκης για τον ΟΑΣΘ

Σα να μην αρκούσαν η βαθύνουσα οικονομική κρίση, η κοινωνική διάλυση και η συλλογική κατάθλιψη, έρχεται ακόμα ένα πρόβλημα να προστεθεί στις πλάτες των κατοίκων και των φοιτητών της Θεσσαλονίκης: ο ΟΑΣΘ αφήνει απλήρωτους τους εργαζομένους του εδώ και δύο μήνες κι αυτοί απαντούν εύλογα προχωρώντας σε απεργίες και επίσχεση εργασίας. Είναι δεδομένο ότι δίχως τον ΟΑΣΘ η μετακίνηση είναι για τον περισσότερο κόσμο αδύνατη. Κόσμος δεν μπορεί να πάει στις δουλειές του, φοιτητές εν μέσω εξεταστικής δεν έχουν πρόσβαση στο πανεπιστήμιο και τις βιβλιοθήκες κλπ. Μάλιστα σε ένα παραλήρημα αυταρχισμού, ο νεοφιλελεύθερος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης Μπουτάρης φρόντισε να πάρει θέση ενάντια στους εργαζομένους, κάνοντας λόγο για αναγκαστική επιστράτευση αυτών!

Ο ΟΑΣΘ ως γνωστόν αποτελεί μια από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις ιδιωτικού μονοπωλίου με τις πλάτες του κράτους. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται εδώ και μισό αιώνα για μια εταιρία που ανήκει σε ιδιώτες, είναι μονοπώλιο και δέχεται κάθε χρόνο κρατική επιχορήγηση. Κάτι που δεν απέχει και πολύ απ τη γνωστή συνταγή της επιτυχίας για κάθε έλληνα βιομήχανο, εφοπλιστή ή εργολάβο. Ο ΟΑΣΘ λοιπόν παρά το σκανδαλωδώς αυτό ευνοϊκό καθεστώς όχι μόνο δεν παρέχει τις υπηρεσίες που θα πρεπε (υπηρεσίες μάλιστα για τις οποίες κάθε χρόνο το αντίτιμο αυξάνεται, ενώ όποιον δεν πληρώσει τον περιμένει ο εξευτελισμός και οι δίμετροι μπράβοι) αλλά κατάφερε να αφήνει απλήρωτους τους εργαζομένους του. Ακόμα μια φορά λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική υπηρεσία όπως είναι η αστική μετακίνηση, η οποία εκχωρείται σε ιδιώτη και βιάζεται υποτασσόμενη στη λογική του κέρδους.
Σε μια πόλη με τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης, που οι αποστάσεις είναι μεγάλες, άλλα μέσα μαζικής συγκοινωνίας δεν υπάρχουν, και φυσικά εν μέσω οικονομικής κρίσης και δυσπραγίας, το αίτημα για δημόσια μετακίνηση χαμηλού κόστους είναι πιο εύλογο από ποτέ. Εξίσου αναγκαία είναι και η δωρεάν μετακίνηση για τους ανέργους και τους φοιτητές. Αυτά είναι κάτι παραπάνω από εφικτά, με βάση τα χρήματα που δόθηκαν και δίνονται έτσι κι αλλιώς απ το κράτος στον ΟΑΣΘ μέσω κρατικών επιχορηγήσεων.

- Να δοθούν άμεσα τα δεδουλευμένα στους εργαζομένους του ΟΑΣΘ.
- Δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση του ΟΑΣΘ ώστε να παρέχονται αξιόπιστες υπηρεσίες αστικών συγκοινωνιών - προσβάσιμες σε όλους.
- Δωρεάν μετακίνηση για φοιτητές και ανέργους.
- Επαναληπτική εξεταστική για όσα μαθήματα εξετάζονται τις μέρες που δεν υπάρχουν συγκοινωνίες

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΝΟΜΙΚΗΣ

Οι συνεχείς και ολοένα αυξανόμενες περικοπές σε διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, οι συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολών, ο τερματισμός φοιτητικών παροχών, όπως η στέγαση και η σίτιση δεν είναι ένα «αναγκαίο κακό», μια φυσική καταστροφή. Η υποχρηματοδότηση στα πανεπιστήμια της χώρας είναι χωρίς τέλος και στο ΑΠΘ από το 2010 έφθασε στο 75%. Όλα τα πιο πάνω είναι το αποτελέσματα κυβερνητικών πολιτικών που έχουν καταστήσει την εκπαίδευση το φτωχό συγγενή και έχουν στείλει στο ανάθεμα τη δημόσια δωρεάν παιδεία. Εξάλλου για την Κυβέρνηση οι προτεραιότητες είναι άλλες. Να εξυπηρετούν τις οδηγίες των καρεκλοκενταύρων των Βρυξελλών, τις υποδείξεις των δανειστών και να  πληρώνουν ένα ατέρμονο χρέος.

Αποτέλεσμα της έλλειψης διδακτικού προσωπικού και αιθουσών είναι ουκ ολίγες φορές να  καλούμαστε σ’ αυτή σχολή να παρακολουθήσουμε μάθημα, στριμωγμένοι σε αίθουσες που φιλοξενούν τον διπλάσιο αριθμό φοιτητών απ’ αυτόν για τον οποίο είχαν αρχικά σχεδιαστεί. Κατά συνέπεια,η παρακολούθηση καθίσταται από δύσκολη έως και απαγορευτική.

Αυτή την φορά στο στόχαστρο οι φοιτητές του 4^ου έτους οι οποίοι από Οκτώβρη καλούνται να παρακολουθήσουν το μάθημα της πολιτικής δικονομίας 2 (αναγκαστική εκτέλεση), σε ένα και μόνο τμήμα με καθηγητή τον κ. Σοφιαλίδη. Είναι πέρα από κάθε λογική αυτό το οποίο μας ζητάτε.
Τα όσα επιχειρούνται για μία ακόμη φορά στη σχολή μας και στο πανεπιστήμιό μας δεν πρέπει να μας προκαλούν έκπληξη. Αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει και να συνηθίζουμε στην ιδέα πως είναι φυσιολογικά, παύοντας να διεκδικούμε τα αυτονόητα.
-Αξίζουμε ανθρώπινους όρους σπουδών, που απαιτούν την επιτακτική αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

-Θεωρούμε απαραίτητο και διεκδικούμε να αυξηθεί ο αριθμός των τμημάτων στο μάθημα της Πολιτικής Δικονομίας 2 για να είναι εφικτό να παρακολουθηθεί το μάθημα από το σύνολο των τεταρτοετών φοιτητών.

Στη βάση αυτή ως Σύλλογος Φοιτητών Νομικής προχωρούμε σε παράσταση διαμαρτυρίας την Δευτέρα 12/9 και ώρα 12:00 στον Κοσμήτορα της σχολής, με τα ως άνω περιγραφόμενα αιτήματα.

Φοιτητική μέριμνα για να μπορούν να σπουδάζουν όλοι – όχι επιδόματα ψίχουλα

Στη σύγχρονη μνημονιακή εποχή όπου οι κατακτήσεις του εργαζόμενου λαού γκρεμίζονται η μία μετά την άλλη, κεντρικό ρόλο έχει η απαξίωση του δημοσίου και ο συνακόλουθος περιορισμός του κοινωνικού κράτους. Τα κοινωνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν μεταπολιτευτικά στους τομείς της δημόσιας παιδείας και υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης, της εργασίας, της προστασίας των ευπαθών κοινωνικών ομάδων έχουν σήμερα συρρικνωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποταχθεί στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΔΝΤ και να επιβάλλει παλιά και νέα μνημόνια οδηγεί, εκτός των άλλων, το πανεπιστήμιο σε στραγγαλισμό.

Ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του πανεπιστημίου που εξασφάλιζε την πρόσβαση στα φτωχότερα στρώματα, φαίνεται να μην έχει θέση σε μια χώρα που την τύχη της ορίζουν η Ευρωπαίοι «εταίροι» και οι υποταγμένες σε αυτούς κυβερνήσεις. Η σταδιακή μετακύλιση του κόστους φοίτησης (σίτιση, στέγαση, βιβλία) στην τσέπη του φοιτητή καθιστά τις σπουδές απρόσιτες για όλο και μεγαλύτερη μερίδα της νεολαίας. Όλο και περισσότερες είναι οι περιπτώσεις μαθητών που δεν μπορούν να σπουδάσουν και φοιτητών που διακόπτουν ή παρατάνε τις σπουδές τους, στην ελληνική τριτοβάθμια στην οποία σήμερα “ό,τι αγοράζεις, παίρνεις”.

Με βάση τα παραπάνω, που σύμφωνα με τους δανειστές και τους εγχώριους φίλους τους είναι μονόδρομος, οι μνημονιακές κυβερνήσεις προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι με παροχές που αποσκοπούν στην ελάφρυνση του κόστους σπουδών και στην άμβλυνση των ανισοτήτων, όπως είναι το φοιτητικό επίδομα ενοικίου. Η αλήθεια είναι όμως πως ούτε με 1000 ευρώ το χρόνο καλύπτονται οι στοιχειώδες ανάγκες στέγασης ενός φοιτητή, ούτε με τις αυστηρές προϋποθέσεις που το πλαισιώνουν έχουν πρόσβαση στο επίδομα όσοι πράγματι το έχουν ανάγκη.

Τέτοια προϋπόθεση είναι το να μην είναι οι γονείς ή ο φοιτητής κύριοι κατοικιών που υπερβαίνουν τα 200 τμ. Η ίδια η πραγματικότητα αποδείχνει πως πολλές οικογένειες έχουν παραπάνω του ενός σπίτια όπως πατρικά ή σπίτια προορισμένα για τα παιδιά κλπ δίχως αυτό να σημαίνει κάτι για την οικονομική τους κατάσταση.

Άλλη προϋπόθεση είναι να έχει περάσει ο φοιτητής τουλάχιστον τα μισά μαθήματα του προηγούμενου έτους με ό,τι αυτό προδήλως συνεπάγεται για τους συμφοιτητές μας που εργάζονται ή που σπουδάζουν εξ αποστάσεως (ακριβώς γιατί δεν έχουν χρήματα για στέγαση!).

Το επίδομα επίσης χορηγείται για τόσα έτη όσα είναι και τα έτη σπουδών της Σχολής. Μετά το τέταρτο έτος λοιπόν π.χ. στη Νομική τα έξοδα στέγασης του φοιτητή είναι δικό του πρόβλημα!

Εάν πληρεί κάποιος αυτές τις προϋποθέσεις θα καταφέρει να πάρει το ποσό των 1000 ευρώ το χρόνο. Αρκούν όμως 1000 ευρώ για να ανταποκριθείς στις ανάγκες στέγασης; Αν αναλογιστούμε ότι το μέσο κόστος ενοικίου είναι στις μεγαλουπόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη 250-300 ευρώ και στις επαρχιακές πόλεις 180-200 ευρώ, χρειάζεσαι τουλάχιστον 2500 ευρώ χωρίς νερό ,ΔΕΗ κτλ. Τα υπόλοιπα αναγκάζεται να τα βάλει από την τσέπη της η ελληνική οικογένεια που -αν έχει την τύχη να εργάζεται κάποιο μέλος της- αμείβεται με μισθούς πείνας και φορολογείται ανελέητα.

Τα κοινωνικά επιδόματα πρέπει να έχουν τον ρόλο της κάλυψης των αναγκών του λαού και όχι ρόλο συμπληρωματικό. Αν μάλιστα σκεφτούμε πως βασική πηγή εσόδων του κράτους για την κάλυψη των αναγκών των πολιτών είναι η φορολογία των ίδιων, αντιλαμβανόμαστε την τραγική ειρωνεία της υπόθεσης. Ο λαός σήμερα υπερφορολογείται και παρόλο αυτά οι ανάγκες του μένουν ακάλυπτες.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Δεν θα πούμε ευχαριστώ για τα επιδόματα ψίχουλα που μας πετάνε για τις σπουδές μας. Με 1000 ευρώ δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις ούτε στα μισά του κόστους στέγασης.

Δεν θα πούμε ευχαριστώ που διαλύουν το δημόσιο πανεπιστήμιο, το κάνουν απρόσιτο οικονομικά και αφιλόξενο, αποκλείοντας τα φτωχότερα στρώματα που στην Ελλάδα της κρίσης είναι και τα πλειοψηφικά.

Δεν θα ανεχτούμε τη ζωή χαμηλών προσδοκιών, σε μια κοινωνία που λεηλατείται από τους δανειστές και τις κυβερνήσεις.

ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ

Η νεολαία πρέπει να σηκώσει το κεφάλι. Η ψυχολογία του κακομοίρη που θα «ζητιανεύει» για να σπουδάσει, για να βρει δουλειά, για να ζήσει, δε μας αξίζει. Σαν νέα γενιά οφείλουμε να δώσουμε το παράδειγμα της αντίστασης στο μνημονιακό πλαίσιο και στην ΕΕ και το ΔΝΤ που το επιβάλλουν.

Τα πράγματα μπορούνε να πάνε αλλιώς! Η ανατροπή έρχεται μέσα από το σπάσιμο των μονοδρόμων και τη δημιουργία μαζικών όρων αντίστασης. Το φοιτητικό κίνημα σήμερα οφείλει και μπορεί να παίξει τέτοιο ρόλο στους κόλπους της νεολαίας. Να τολμήσουμε να βγούμε μπροστά, να αντισταθούμε στη ζωή χαμηλών προσδοκιών και στους φραγμούς στο μέλλον μας, να διεκδικήσουμε.

• Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλους. Καμία σκέψη για δίδακτρα σε προπτυχιακά-μεταπτυχιακά και πληρωμή βιβλίων
• Ελαστικοποίηση των κριτηρίων πρόσβασης στις φοιτητικές εστίες. Είναι ανεπίτρεπτο φοιτητές με ανεργο γονιό ή πολύτεκνοι να αποκλείονται.
• Δωρεάν σίτιση στη φοιτητική λέσχη για όλους.

Σε αυτή τη βάση ζητάμε επιδόματα που θα καλύπτουν ανάγκες κι όχι ψίχουλα. Διεκδικούμε λοιπόν

-Διπλασιασμό του στεγαστικού φοιτητικού επιδόματος.

-Κατάργηση του ορίου των 200τμ και αύξηση του εισοδηματικού κριτηρίου

-Επιμήκυνση του χρόνου χορήγησης έως την ολοκλήρωση των σπουδών

Να μπλοκάρουμε τα δίδακτρα στο μεταπτυχιακό της Νομικής Αθήνας

Μέσα στο καλοκαίρι, ένα μήνα πριν την έναρξη κατάθεσης αιτήσεων για συμμετοχή, η Νομική σχολή ανακοίνωσε την αναδιάρθρωση των μεταπτυχιακών της προγραμμάτων. Από τη σχετική ανακοίνωση προκύπτει ότι τα μεταπτυχιακά προγράμματα χωρισμένα ανά Τομέα (Αστικού, Ποινικού κλπ) αντικαθίστανται από ένα νέο, ενοποιημένο πρόγραμμα που διαιρείται σε 22 κατευθύνσεις. Παράλληλα ανακοινώνεται με την «εύηχη» διατύπωση περί «συνδρομής φοιτητών» η επιβολή διδάκτρων ύψους 1.200 ευρώ.

Ξέρουμε ότι η ανακοίνωση αυτή δεν έρχεται σαν «κεραυνός εν αιθρία», αλλά εναρμονίζεται με τη γενική κατεύθυνση για μεταπτυχιακά επί πληρωμή (το 79% των μεταπτυχιακών προγραμμάτων στην Ελλάδα έχουν ήδη δίδακτρα!). Ξέρουμε και ότι απέναντι στις όποιες αντιδράσεις, η απάντηση θα είναι να μην παραπονιόμαστε γιατί δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, δεν υπάρχουν χρήματα και ότι τα 1.200 ευρώ είναι μια πολύ λογική τιμή σε σχέση με άλλα μεταπτυχιακά.

Δεν πρέπει όμως στο όνομα των παραπάνω να αποδεχτούμε τα δίδακτρα, ψάχνοντας ο καθένας ατομικά αν και πως θα μπορέσει να βρει 1.200 ευρώ για να τα καλύψει. Αντίθετα, πρέπει να αγωνιστούμε συλλογικά για να μην περάσουν. Πρέπει να μπλοκάρουμε την επιβολή διδάκτρων γιατί σε αντίθεση με την παρουσίασή τους είτε σαν κάτι το «φυσιολογικό» είτε σαν «αναγκαίο κακό»:

Ούτε «φυσιολογικό», ούτε «αναγκαίο» είναι να πληρώνουμε για να σπουδάσουμε. Ο αγώνας ενάντια στα δίδακτρα, είναι αγώνας για την υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Η διαφύλαξη του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα, είναι προϋπόθεση για το δικαίωμα της καθολικής πρόσβασης στο κοινωνικό αγαθό της παιδείας. Τα δίδακτρα, η συρρίκνωση των φοιτητικών παροχών και η γενικότερη μετακύλιση του κόστους σπουδών στους φοιτητές, οδηγούν σε μια παιδεία-εμπόρευμα, που από κοινωνικό αγαθό στο οποίο έχουν πρόσβαση όλοι μετατρέπεται σε υπηρεσία στην οποία η πρόσβαση εξαρτάται από την οικονομική δυνατότητα του καθενός.

Ούτε «φυσιολογικό», ούτε «αναγκαίο» είναι να αποκλειόμαστε από τις σπουδές λόγω αδυναμίας να πληρώσουμε. Η υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας δεν είναι «ιδεολογικό» ζήτημα. Αφορά την υλική υπεράσπιση της δυνατότητας όλων να σπουδάσουν, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση αυτών και των οικογενειών τους. Ειδικά στην Ελλάδα των μνημονιακών πολιτικών και της φτωχοποίησης που έχουν επιφέρει, τα δίδακτρα δεν αποτελούν απλά μια οικονομική επιβάρυνση που αίρει το δωρεάν χαρακτήρα των σπουδών, αλλά ένα μέτρο που έρχεται να αποκλείσει μεγάλο μέρος των φοιτητών από τις σπουδές, στην προκειμένη περίπτωση από το μεταπτυχιακό, καθώς θα αδυνατούν να καλύψουν το κόστος. Και η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να είναι οι 3 υποτροφίες που προβλέπονται ανά κατεύθυνση για φοιτητές που αδυνατούν να πληρώσουν, λες και η αδυναμία να καλυφθούν τα 1.200 ευρώ αφορούν μια μικρή μειοψηφία και όχι τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών. Ούτε πολύ περισσότερο η προκλητική επιχειρηματολογία που ακούστηκε πέρυσι για την επιβολή διδάκτρων στο μεταπτυχιακό του Τομέα Διεθνούς, για το «λογικό» των 1.200 ευρώ σε σχέση με ποσά σε άλλα μεταπτυχιακά. Ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί η δυνατότητα πρόσβασης σε όλους είναι να παραμείνει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Νομικής αλλά και κάθε μεταπτυχιακό δωρεάν.

Ούτε «φυσιολογικό», ούτε «αναγκαίο» είναι να πληρώνουμε τα σπασμένα της μνημονιακής πολιτικής, τα σπασμένα της υποχρηματοδότησης. Τα δίδακτρα επιβάλλονται στο όνομα της κάλυψης ενός μέρους των εξόδων λειτουργίας του μεταπτυχιακού, λόγω της μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης. Η αλήθεια είναι ότι η υποχρηματοδότηση είναι μια πραγματικότητα που «στραγγαλίζει» το πανεπιστήμιο και τη λειτουργία του. Δεν είναι όμως κάποιο «φυσικό κακό». Την τελευταία εξαετία οι κρατικές δαπάνες για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ έχουν μειωθεί κατά 70%, στο πλαίσιο της μνημονιακής πολιτικής των περικοπών από παντού για να εξυπηρετηθεί η αποπληρωμή του χρέους. Ταυτόχρονα, με την ίδια «ευκολία» που οι περικοπές και οι επιβαρύνσεις αφορούν μόνιμα τα δημόσια αγαθά, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, μόνιμα αφορούν και τους διάφορους επιχειρηματίες( τελευταίο παράδειγμα ο Μαρινόπουλος) οι φοροαπαλλαγές, η δυνατότητα να βγάζουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, να πτωχεύουν τις επιχειρήσεις τους αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζόμενους. Όσο για τη «λύση» που προωθείται απέναντι στην αδυναμία κάλυψης στοιχειωδών εξόδων λειτουργίας των πανεπιστημίων, στην υπολειτουργία και τη συρρίκνωση παροχών που φέρνει η υποχρηματοδότηση, δεν είναι άλλη από την επιβολή διδάκτρων ή την αναζήτηση ιδιωτικών χορηγιών.

Απέναντι λοιπόν στη «λύση» των διδάκτρων απαιτούμε πρώτα απ’ όλα από τη διοίκηση της σχολής την άμεση απόσυρσή τους. Αντί να επιβάλει στους φοιτητές να πληρώνουν για να σπουδάσουν, να διεκδικήσει από την κεντρική εξουσία, από το Υπουργείο την αναγκαία χρηματοδότηση για τη λειτουργία του μεταπτυχιακού και της σχολής γενικότερα. Να θέσει το ζήτημα της υποχρηματοδότησης, να προχωρήσει σε διαμαρτυρίες στο Υπουργείο καλώντας και τους φοιτητές, αν θέλει να λέει ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους. Διαφορετικά, είναι προφανές ότι επιλέγει να είναι απέναντι μας, ότι επιλέγει να υλοποιήσει την πολιτική που μας φορτώνει το βάρος της κρίσης. Κυρίως όμως εμείς ως φοιτητές θα πρέπει να αγωνιστούμε με κάθε μέσο για να μπλοκάρουμε τα δίδακτρα. Γιατί δεν είναι δική μας υπόθεση να πληρώνουμε για να καλύψουμε τα αποτελέσματα της μνημονιακής υποχρηματοδότησης. Για να διασφαλίσουμε το δικαίωμα όλων στις σπουδές και όχι μόνο όσων έχουν την οικονομική δυνατότητα.

Παράλληλα, το συνολικό ζήτημα της υποχρηματοδότησης και των αποτελεσμάτων της θα πρέπει να γίνει κύρια αιχμή αγώνα για το φοιτητικό κίνημα. Ακριβώς, γιατί συνεπάγεται από δίδακτρα και ελλείψεις διδακτικού και διοικητικού προσωπικού μέχρι περικοπές στις φοιτητικές παροχές. Δεν είναι επομένως υπόθεση ενός αγώνα μόνο ανά σχολή, αλλά και ενός ενιαίου αγώνα που θα πρέπει να δοθεί. Μέσα στο Σεπτέμβρη λοιπόν, να προχωρήσουμε είτε μέσω Γενικών Συνελεύσεων είτε μέσω αποφάσεων Διοικητικών Συμβουλίων, σε συντονισμό των συλλόγων-για την οργάνωση πανεκπαιδευτικής κινητοποίησης ενάντια στην υποχρηματοδότηση και τις συνέπειες της για τις σχολές και τους φοιτητές.

Με βασικό αίτημα την άμεση αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την παιδεία. Αίτημα που για να γίνει πράξη όμως απαιτεί τη ρήξη με τα μνημόνια, με το ευρώ και την Ε.Ε. Γιατί μόνο εκτός ευρώ μπορούμε να ελέγχουμε εμείς και όχι τα επιτελεία της Ε.Ε τον κρατικό προϋπολογισμό και άρα το που θα δοθούν χρήματα, να υπάρξει αύξηση και όχι μείωση των δαπανών για την παιδεία. Για να απαλλαγούμε από το ληστρικό χρέος και από τις μνημονιακές δεσμεύσεις, που το συνοδεύουν, για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που πρακτικά σημαίνουν συνεχόμενη υποχρηματοδότηση σε δημόσια παιδεία, υγεία κλπ. Γιατί μόνο σε ρήξη με την Ε.Ε που εδώ και τρεις δεκαετίες με Συνθήκες και Οδηγίες όπως αυτή της Μπολόνια, προωθεί στις χώρες-μέλη την απόσυρση του κράτους και το «άνοιγμα» της εκπαίδευσης στην ιδιωτικοποίηση, μπορούμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο και δωρεάν σύστημα παιδείας.

Να μπλοκάρουμε τα δίδακτρα- να μπλοκάρουμε την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης!

                                        Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους!

Η εργασία ως «ευγενική χορηγία» στην Ελλάδα των μνημονίων

Ανακοίνωση του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας

Έρευνα που δημοσιεύεται στο intrajobs.gr και στην imerisia.gr έρχεται να επιβεβαιώσει μια βασική τρομακτική πτυχή της μνημονιακής πραγματικότητας: Όσα πτυχία και χαρτιά αν κυνηγήσει ένας επιστήμονας, όσα χρόνια προϋπηρεσίας και αν έχει, θα εξακολουθεί να πληρώνεται με μισθούς πείνας των 450-750€. 

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία, μεταπτυχιακοί υπάλληλοι με 1-5 χρόνια προϋπηρεσίας αμείβονται με λιγότερα από 450€ και πτυχιούχοι ΑΕΙ/ΤΕΙ με 6-10 χρόνια προϋπηρεσίας αμείβονται επίσης με λιγότερα από 450€! Ταυτόχρονα, στα 11-15 χρόνια προϋπηρεσίας μεταπτυχιακοί έχουν αμοιβές ακόμη και από 751€ ενώ πτυχιούχοι ΑΕΙ/ΤΕΙ και μεταλυκειακής εκπαίδευσης ακόμη και από 451€!

Οι μνημονιακές πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ έρχονται να σφραγίσουν πως το κυνήγι πτυχίων, τίτλων και πιστοποιητικών ελάχιστη επίδραση έχουν στη μετέπειτα εργασιακή ζωή των νέων –κυρίως- εργαζομένων. Οι μισθοί πείνας, η εκμετάλλευση στους χώρους εργασίας και ο εργασιακός μεσαίωνας δε λογαριάζουν αν ο εργαζόμενος έχει ένα, δύο ή τρία πτυχία και μεταπτυχιακά. Στο βωμό της κρίσης, τα 450, τα 500 και τα 600€ πρέπει να θεωρούνται «ευτυχία», και ας βρει ο εργαζόμενος την άκρη για να ζήσει.

Γίνεται σαφές ότι στη μεταμνημονιακή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην χώρα μας τίθεται στους νέους το εξής δίλημμα: μακροχρόνια ανεργία ή κακοπληρωμένη εργασία από την μία, είτε μετανάστευση στο εξωτερικό από την άλλη. Μετανάστευση που εκφράζεται και ως απομύζηση του επιστημονικού δυναμικού (brain drain). Από το 2008 μέχρι και σήμερα, οι Έλληνες του brain drain έχουν παραγάγει περισσότερα από 50 δις. ευρώ στις νέες «πατρίδες» τους, δηλαδή στις χώρες υποδοχής τους. Ευρωπαϊκές χώρες (κυρίως Γερμανία και Αγγλία) απορροφούν έτοιμους νέους επιστήμονες, την στιγμή που το ελληνικό κράτος έχει δαπανήσει 8 δις ευρώ για την εκπαίδευση των ανθρώπων αυτών. Η απώλεια είναι μεγάλη για την χώρα μας, καθώς χάνει το πιο παραγωγικό κομμάτι της και ουσιαστικά στερείται ένα αναγκαίο επιστημονικό δυναμικό, που μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο σε μια άλλη πορεία για την χώρα.

Το πραγματικό δίλημμα είναι αν θα αποδεχτούμε αυτήν την κατάσταση ή αν σαν νέα γενιά θα διεκδικήσουμε την ζωή και το μέλλον που μας αξίζει. Η μοίρα μας μπορεί να αλλάξει, μόνο μέσα από την πάλη ενάντια στα μνημόνια, μόνο μέσα από την πάλη για μια Ελλάδα που θα μπορεί να παράγει σε ρήξη με τις πολιτικές της λιτότητας και της παραγωγικής διάλυσης που επιβάλλουν ΕΕ και δανειστές. Σήμερα, λοιπόν, είναι αναγκαίο να οικοδομήσουμε ένα μαζικό νεολαιίστικό ρεύμα ρήξης με την ΕΕ που θα αντιμάχεται τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα και θα διεκδικεί εργασία με πλήρη δικαιώματα, ασφάλιση, μισθούς αξιοπρέπειας και όχι χαρτζιλίκια. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος προοπτικής, ο μόνος δρόμος για να εργαστούμε, να δημιουργήσουμε στον τόπο μας.

Πηγές: http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=34291&subid=2&pubid=114085997

http://www.huffingtonpost.gr/2016/07/20/brain-drain-endeavor_n_11080214.html

Ενάντια στην παρωδία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης - αγώνας για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια!

Ανακοίνωση ΑΡΔΙΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΘ

Τα τελευταία έξι χρόνια η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με τις μνημονιακές πολιτικές και τα ολέθρια αποτελέσματα της εφαρμογής τους. Τα μνημόνια δεν κατάφεραν να μειώσουν το γιγάντιο δημόσιο χρέος, όπως μας προανήγγειλαν ότι θα κάνουν, κατάφεραν όμως να περάσουν τις πιο αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που έχει βιώσει η χώρα σε κάθε τομέα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Η εκτόξευση της ανεργίας, οι οριζόντιες περικοπές και η φτωχοποίηση, η μείωση των κοινωνικών παροχών, η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η επιβολή ένος νέου εργασιακού μεσαίωνα είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Αυτή η κατάσταση έχει φυσικά αντίκτυπο στον τομέα της υγείας και της παροχής φροντίδας για την ψυχική υγεία, έναν χώρο που εμάς ως επαγγελματιές μας αφορά κατά κόρον. Η άγρια δημοσιονομική λιτότητα που επιβάλλεται με περικοπές προϋπολογισμού και υποστελέχωση σε δομές και ΨΝ οδηγούν σε μια οριακή κατάσταση λειτουργίας, ενώ οι εργαζόμενοι καταγγέλουν πως ζουν και δουλεύουν σε κλίμα εργασιακής απαξίωσης, αβεβαιότητας και εκφοβισμού, την ίδια στιγμή που αντικειμενικά αδυνατούν να προσφέρουν ικανοποιητική ψυχική φροντίδα.

Ωστόσο, τα προβλήματα αυτά λίγο φαίνεται να απασχολούν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που πλήρως υποταγμένη στις ευρωπαϊκές απαιτήσεις ετοιμάζονται να φέρουν στη Βουλή το Σχέδιο Νόμου για τη «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΣΠΑΝΙΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ».

Συγκεκριμένα το Σχέδιο Νόμου περιλαμβάνει : 

·         Την κατάργηση ΝΠΔΔ και μεταφορά θέσεων σε Γενικά Νοσοκομεία. Κάθε φορά που θα κλείνει μία κλινική σε Ψυχιατρικό νοσοκομείο θα πρέπει να ανοίγει μία Ψυχιατρική Κλινική σε Γενικό Νοσοκομείο, που υπολογίζεται σε ανάγκη δημιουργίας 15 Κλινικών σε όλη τη χώρα. Ωστόσο, είναι βάσιμα αμφισβητήσιμο το κατά πόσο αυτό είναι επιτεύξιμο, με το ΕΣΥ να βρίσκεται στα πρόθυρα ασφυξίας και τους γιατρούς του σε αδυναμία να εξυπηρετήσουν τους ασθενείς. Όσον αφορά δε, τους ψυχικά ασθενείς ήδη υπάρχει πρόβλημα συνωστισμού στα ΓΝ, πράγμα που θέτει ζητήματα ικανοποιητικής περίθαλψης αλλά και ασφάλειας.

·         Την ένταξη στους τομείς Ψυχικής Υγείας πλήθους Ιδιωτικών & Μ.Κ.Ο. Μονάδων. Οι προσπάθειες αποασυλοποίησης των τελευταίων δεκαετιών απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών, που να επιτυγχάνει τη συνέχεια και τη συνέπεια στη θεραπευτική διαδικασία, δημιουργώντας την τάση για ιδιωτικοποίηση του συστήματος μέσω των ΜΚΟ. Με το παρόν νομοσχέδιο, αυτό γίνεται ο κανόνας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι κάποιες ΜΚΟ έχουν εμπλακεί και σε σκάνδαλα κατάχρησης κονδυλίων.

·         Την Ίδρυση και λειτουργία καθώς και την ανάληψη της συνέχισης λειτουργίας Μονάδων Ψυχικής Υγείας από Α.Ε. Η Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας (Α.Ε.Μ.Υ. Α.Ε) θα μπορεί να αναλαμβάνει τη συνέχιση της λειτουργίας Μονάδων Ψυχικής Υγείας (όταν για διάφορους λόγους δεν θα συνεχίζει να τη λειτουργεί ο φορέας που την είχε αναλάβει) και θα συνάπτει ατομικές συμβάσεις με τους εργαζόμενούς της μέχρι ένα έτος. Η Α.Ε.Μ.Υ. Α.Ε. ουσιαστικά θα "ξεπλένει" τις συμβάσεις και θα παραδίδει (καθαρή από εργαζόμενους) την Μονάδα στον επόμενο φορέα. Με αυτό το καθεστώς συμβάσεων αμφισβητείται το αν οι εργαζόμενοι θα αποζημιώνονται για όλα τα χρόνια που έχουν δουλέψει σε αυτή τη δομή (όπως θα δικαιούνταν) ή μόνο για τον ένα χρόνο της τελευταίας σύμβασής τους.

·         Μετά την λήξη της διάρκειας των συμβάσεων αυτών, οι ανάγκες παροχής υπηρεσιών για τη συνέχιση λειτουργίας της Μονάδας Ψυχικής Υγείας πρέπει να καλύπτονται από την «Α.Ε.Μ.Υ. Α.Ε.» είτε με την πρόσληψη ή απόσπαση προσωπικού είτε με την διενέργεια διαγωνιστικής διαδικασίας για την κατάρτιση νέων συμβάσεων έργου ή μίσθωσης έργου. Σύμφωνα με το άρθρο 22 όλοι οι φορείς (και τα γενικά νοσοκομεία) θα έχουν δυνατότητα πρόσληψης όλων των λειτουργών υγείας (γιατρών, νοσηλευτών, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών κλπ) με μπλοκάκι.

·         Στην ΑΕΜΥ ανατίθεται και ρόλος στο προσφυγικό για παροχή υπηρεσιών υγείας στα ποικίλα κέντρα «φιλοξενίας»/κράτησης, στην χρησιμοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων στους «τομείς του Ασύλου, της Μετανάστευσης και της Ενταξης», αλλά δεν υπάρχει άλλη ειδική αναφορά στο πώς θα χρησιμοποιηθεί εν προκειμένω, αφήνοντας το ζήτημα ανοιχτό για «πάσα χρήσιν».

·         Την αλλαγή της διοικητικής δομής, συστήνοντας περιφερειακά συμβούλια τα οποία θα εποπτεύουν , θα διοικούν, θα εισηγούνται στο Υπ. Υγείας την κατάργηση Μονάδων – Κλινικών, μετακίνηση προσωπικού εντός του δικτύου (τομείς Ψυχικής Υγείας). Η διοικητική μεταρρύθμιση όμως θα καταφέρει να επιλύσει το ζήτημα της αυθαιρεσίας των διοικήσεων των φορέων ή οι εργαζόμενοι και οι ίδιες οι δομές θα εκβιάζονται υπό το φόβο των απολύσεων, του κλεισίματος των Μονάδων ή το πέρασμά τους στην Α.Ε.Μ.Υ.; .

Η σημερινή συζήτηση για Ανώνυμες Εταιρείες και είσοδο των ΜΚΟ (και θεσμικά πλέον) στον τομέα της Ψ.Υ. έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ το 2013, όπου με επερώτησή του στον Υπουργό μιλούσε για ένταξη των δομών στο Δημόσιο και δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων Μονάδων, ενώ κατηγορούσε το Υπουργείο ότι η ψυχιατρική μεταρρύθμιση με την υπογραφή του  

Συμφώνου Αντόρ-Λυκουρέντζου δεν ήταν παρά πρόσχημα για τη διάλυση της ψυχιατρικής περίθαλψης. Σήμερα που θέλουν να κλείσουν τα εναπομείντα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία (Δαφνί, Δρομοκαϊτειο, Σταυρούπολης) και να μεταφέρουν τις Ψυχιατρικές Κλινικές στα Γενικά Νοσοκομεία και τις δομές ΨΥ σε ΑΕ δεν οδηγούν σε διάλυση όλο τον κλάδο; Ένα νομοσχέδιο που - ελλείψει πλαισίου για μια ολοκληρώμενη μετάβαση σε μια αποϊδρυματοποιημένη ψυχιατρική - επινοεί μια νέα, συγκεντρωτική διοικητική μορφή, δεν προσβάλλει την ουσία και την έννοια της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης; 

Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση δε σημαίνει απλά αποασυλοποίηση χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς ουσιαστική αλλαγή στο περιεχόμενο και την κουλτούρα της ψυχιατρικής πρακτικής, χωρίς την εξασφάλιση υποδομών υποδοχής. Διαφορετικά πώς θα προστατευτούν οι άνθρωποι με ψυχικά νοσήματα από το να βρεθούν στο δρόμο;

Η όλη κατάσταση πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις κατά πόσο σε εθνικό επίπεδο υπάρχει περιθώριο για χάραξη αυτόνομης πολιτικής ή αν η υποταγή στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ΕΕ σημαίνει επιβολή της ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε Δημόσιο Αγαθό.

Φυσικά η νεολαία βρίσκεται στο στόχαστρο αυτών των μεταρρυθμίσεων κοινωνικής διάλυσης. Αν θέλουμε όμως να είμαστε μια γενιά που θα μπορεί να ονειρεύεται, να ζει και να δουλεύει με αξιοπρέπεια, έχουμε λόγο να αγωνιστούμε!

-Να αντισταθούμε στον εργασιακό μεσαίωνα που μας προετοιμάζουν, με τις απολύσεις, την έλλειψη μονιμότητας, την ευέλικτη εργασία, τα υποστελεχωμένα ιδρύματα, που θα μας εμποδίζουν να προσφέρουμε με την εργασία μας αλλά και να αμοιβόμαστε ικανοποιητικά από αυτήν.

-Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων αγαθών, γιατί η Υγεία είναι δικαίωμα, όχι εμπόρευμα! Γιατί οι Α.Ε. και η εθελοντική κουλτούρα των ΜΚΟ θα επιβάλλουν περαιτέρω μειώσεις μισθών, ευκολότερες απολύσεις, μεγαλύτερη εκμετάλλευση της δουλειάς μας σε όφελος του κεφαλαίου. Οφείλουμε να αγωνιστούμε για την προστασία τόσο των ασθενών όσο και των εργαζομένων.

-Μέσα από συλλογικές διαδικασίες, με μαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων, κινητοποιήσεις με τις οποίες θα κάνουμε ηχηρή τη φωνή μας ενάντια σε ένα μέλλον δίχως προοπτική, ένα μέλλον ανασφάλειας και εκμετάλλευσης!

Είναι ανατάξιμη η εικόνα αποσυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος; Ανακοίνωση του ΑΡΔΙΝ για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.

Τα αποτελέσματα των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν στις 18 Μαίου δεν χαρακτηρίζονται από μεγάλες ανακατατάξεις και εκπλήξεις. Για το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών καταγράφεται στασιμότητα και συντήρηση των δυνάμεων τους. Για ακόμα μία χρόνια ή μεγάλη αποχή των φοιτητών και σπουδαστών από την εκλογική διαδικασία χρωματίζει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Στις φετινές φοιτητικές εκλογές ψήφισαν περίπου 13.000 λιγότεροι φοιτητές σε σχέση με πέρυσι. Συνολικά το 2013 ψήφιζαν περίπου 100.000 φοιτητές. Το 2016 ψήφισαν περίπου 70.000 φοιτητές (αν συνυπολογίσουμε και μεγάλες σχολές που ακυρώθηκαν οι εκλογές-πχ Πάντειο). Οι λόγοι που εξηγούν αυτό το κλιμακούμενο ρεύμα αποχής είναι διάφοροι, με βασικότερους:

-τη γενικότερη αποσυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Η εικόνα απομαζικοποίησης αφορά και την αδυναμία μαζικών διαδικασίών γενικά, είτε αυτό αφορά τις ΓΣ, είτε την απουσία μαζικών αντιδράσεων και αντιστάσεων στη ραγδαία χειροτέρευση των όρων σπουδών, είτε άλλες κινητοποιήσεις, τα φοιτητικά μπλοκ στις διαδηλώσεις κοκ. Είναι ότι η πίστη στην συλλογικότητα και στους συλλογικούς αγώνες για την διεκδίκηση των άμεσων συμφερόντων μας έχει κλονιστεί. Αυτή η διαδικασία ατομικής αναζήτησης στην επίλυση των προβλημάτων μας, αυτός ο ιδιότυπος ατομισμός έχει σχέση με την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Στην κρίση όμως και στα οξυμένα προβλήματα της νεολαίας γύρω από μια εργασιακή προοπτική εξαιρετικά χαμηλών προσδοκιών και αίσθησης γενικού αδιεξόδου αποκτά πιο έντονα χαρακτηριστικά.

-τη γενικότερη κρίση εκπροσώπησης στην ελληνική κοινωνία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε συλλογικές εκπροσωπήσεις (κόμματα, συνδικάτα, σωματεία κλπ) διαπερνά και το φοιτητικό σώμα. Η τάση αυτή ενισχύθηκε τη φετινή χρονιά η οποία επισφραγίστηκε από τη μετατροπή του ΟΧΙ του καλοκαιριού στο ΝΑΙ σε όλα και την ήττα της «ελπίδας», όπως αυτή εκφράστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απόλυτα ερμηνεύσιμο ότι η ήττα αυτή έγινε περισσότερο αισθητή στη νέα παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, το bloco, που δεν κατέγραψε ούτε 1% και στους συντρόφους της ΑΡΕΝ.

Σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, τη χρονιά αυτή έγινε μια απόπειρα μετωπικής ανασύνθεσης μεταξύ της ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ. Το βήμα συνεργασίας που έγινε ήταν θετικό, όμως οι μεγάλες καθυστερήσεις και η εσωστρέφεια, που χαρακτήρισε σε μεγάλο βαθμό τις σχετικές διεργασίες, ανέκοψαν μια δυναμική που να ξεπερνάει τη συγκράτηση δυνάμεων. Μία ώριμη συζήτηση που έπρεπε να γίνει από το φθινόπωρο με πανελλαδικό συντεταγμένο τρόπο ώστε να μη σπαταληθούν δυνάμεις και να εκπονηθεί ένα σχέδιο παρέμβασης προς τους φοιτητές, έφτασε να διεξάγεται λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Παράλληλα, κάποια σχήματα της ΕΑΑΚ επέλεξαν είτε να απέχουν από την κατεύθυνση της συνεργασίας, είτε να κινηθούν με όρους ηγεμονισμού στη διαδικασία συγκρότησης των ψηφοδελτίων, στρεβλώνοντας την αναγκαία πολιτική συζήτηση σε μια κουβέντα για το ποια γραμματοσειρά κατοχυρώνει ή αμφισβητεί την ηγεμονία των ΕΑΑΚ. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η συνεργασία σε αλλες σχολές να ναυαγεί ενώ σε άλλες σχολές να πραγματοποιείται τελευταία στιγμή και με μια έντονα εσωστρεφή συζήτηση. Στις λίγες σχολές που υπήρχαν κοινές πρωτοβουλίες και λειτουργούσαν τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα. Παρά τον επώδυνο τρόπο, παρά τα σημάδια αναντιστοιχίας με τα καθήκοντα της περιόδου που εμφάνισε για άλλη μια φορά η φοιτητική αριστερά, τα μετωπικά ψηφοδέλτια και οι συνεργασίες αποτελούν μια υπαρκτή, θετική παρακαταθήκη.

Η συζήτηση ωστόσο, πρέπει να προχωρήσει και να βαθύνει. Να ξεπεράσει τακτικισμούς και ηγεμονισμούς και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα του «κάθε πέρυσι ήταν και καλύτερα» που χαρακτηρίζει το φοιτητικό κίνημα. Έχουμε να λύσουμε ένα δίδυμο πρόβλημα. Την μετωπική ανασύνθεση της φοιτητικής αριστεράς σε συνδυσμό με την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Το δεύτερο χωρίς το πρώτο δε μπορεί να λυθεί. Το πρώτο χωρίς το δεύτερο θα είναι να ενώσουμε την αναποτελεσματικότητα μας. Εμείς σε αυτή τη συζήτηση έχουμε να καταθέσουμε καταρχήν τους εξής προβληματισμούς:

- Χρειάζεται να ξανασκεφτούμε όλα τα ζητήματα του φοιτητικού συνδικαλισμού. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει πίστη στη συλλογικότητα και στον αγώνα, το σύνθημα «όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις» ως μοναδική απάντηση, μάλλον παράγει αδράνεια. Η ανυπαρξία δομών πανελλαδικού συντονισμού και έκφρασης των φοιτητικών συλλόγων, μάλλον αποσυγκροτεί τη δυνατότητα να υπάρχουν κοινές φοιτητικές διεκδικήσεις και η αίσθηση της δύναμης απέναντι στο Υπουργείο και την κυβέρνηση. Είναι διαφορετικό ζήτημα πως κάθε φοιτητικό αίτημα γρήγορα πολιτικοποιείται γιατί βρίσκει «τοίχο» στο μνημόνιο και την επιτήρηση από τους δανειστές Ε.Ε.-ΔΝΤ και άρα η τέχνη να συνδέσουμε το ειδικό με το γενικό και διαφορετικό μια υπερ-πολιτικοποιημένη - παραταξιοποιημένη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος , όπου οι παρατάξεις και οι διάφορες δυνάμεις υποκαθιστούν την αυτόνομη λειτουργία των οργάνων και των δομών του γύρω από κεντρικά πολιτικά πλαίσια. Από το «η τάδε δύναμη πήρε στο γύρο συνελεύσεων τόσους συλλόγους» πρέπει να περάσουμε στο «οι φοιτητικοί σύλλογοι και το φοιτητικό κίνημα μέσα από τις διαδικασίες του, τις αντιπαραθέσεις του και τις συνθέσεις του παλεύει τα παρακάτω».

- Χρειάζεται να ανασυνθέσουμε τη φοιτητική αριστερά και όχι απλά να διευρύνουμε μια από τις δυνάμεις της. Η διαφορά της μίας από την άλλη διαδικασία δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της κάθε δύναμης. Έχει να κάνει με τη συμφωνία ότι τα υπαρκτά σχήματα φτιάχτηκαν σε άλλες εποχές, σήμερα δε μπορεί να δώσουν απαντήσεις και χρειάζονται νέες συνθέσεις και νέα σχήματα. Άλλα σχήματα φτιάχτηκαν στις αρχές της μεταπολίτευσης, άλλα μετά τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη το 91 στο φουλάρισμα της αναδιάρθρωσης, άλλα με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και τη μάχη του 2006-7, άλλα χρειάζόμαστε σήμερα ως η γενιά της κρίσης και της εμπέδωσης της μνημονιακής κοινωνίας και του αγοραίου πανεπιστημίου. Σχήματα που θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν την αποσυγκρότηση των φοιτητικών διεκδικήσεων ανοίγοντας τη συζήτηση για τα αιτήματα, τα όργανα, τους τρόπους οργάνωσης του φκ. Σχήματα που την ίδια στιγμή θα προωθούν αιτήματα και στόχους που αφορούν την νεολαιϊστικη ταυτότητα και όχι μόνο τη φοιτητική, καθώς σήμερα ένας φοιτητής καθορίζεται όχι μόνο από τα προβλήματα του ως φοιτητής αλλά και από τα προβλήματα του ως νεολαίος με τα συνολικά προβλήματα αδιεξόδου, εργασιακής προοπτικής, ανεργίας κοκ. Σχήματα που θα συνδυάζουν – και όχι να αναπτύσσουν το ένα σε βάρος του άλλου - το συνδικαλιστικό αγώνα για τα μορφωτικά δικαιώματα με τον πολιτικό αγώνα ενάντια σε Ε.Ε., ΔΝΤ και τις κυβερνήσεις τους. Σχήματα τέλος που θα πάρουν διαζύγιο από τον βερμπαλισμό και τις συνήθειες παλαιότερων, πιο βολικών εποχών (κείμενα σεντόνια, αριστερή «αργκό», πολύωρες διαδικασίες και έλλειψη κανόνων στις διαδικασίες), και θα οικοδομήσουν μια σύγχρονη λαϊκότητα, τέτοια που θα ανατρέψει την εικόνα αδυναμίας αυτού του χώρου στα πιο «πληβειακά» ΤΕΙ και επιπλέον θα μπορεί να φέρει σε επαφή το ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα με την απορριπτόμενη νεολαία.

Ως Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας συμμετείχαμε στη φετινή μάχη των φοιτητικών εκλογών σε 32 συλλόγους ΑΕΙ και 5 ΤΕΙ πανελλαδικά. Το επόμενο διάστημα, θα επιμείνουμε στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης των μετωπικών συνεργασιών και της πραγματοποίησής τους εκεί που δεν έγινε εφικτό προεκλογικά, καθώς και στο περαιτέρω άνοιγμα της συζήτησης για τη διαμόρφωση μιας φοιτητικής αριστεράς αντίστοιχης με την περίοδο και τα καθήκοντα που αυτή ορίζει.

Διακήρυξη για την εκλογική συνεργασία Contra legem _ΕΑΑΚ, Αριστερής Ενότητας Νομικής και Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Νομικής ενόψει των φοιτητικών εκλογών της 18ης Μάη.

Η παγκόσμια  δομική κρίση  του καπιταλισμού έρχεται να εξειδικευτεί στη χώρα μας με την εφαρμογή μνημονιακών και αντιλαϊκών  πολιτικών που έχουν οδηγήσει τον λαό και την νεολαία σε ένα τεράστιο αδιέξοδο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που πάγια εξυπηρετεί το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο σε κοινό βηματισμό με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, επιβάλλουν, στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου, τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που βαθαίνουν την κοινωνική καταστροφή, τον εργασιακό μεσαίωνα, τη διάλυση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σήμερα, βιώνουμε μια ολομέτωπη επίθεση, που εκτείνεται από την διεθνή πολιτική σκηνή μέχρι το εσωτερικό των σχολών μας. Πτυχές αυτής της κατάστασης είναι η προσφυγική κρίση, που έχει προσλάβει ακραίες διαστάσεις έπειτα και από την συμφωνία Ε.Ε.- Τουρκίας, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που αποτελεί «ταφόπλακα» για το εργασιακό παρόν και μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων. 

Οι ίδιες αντιδραστικές πολιτικές ακολουθούνται και στον χώρο της εκπαίδευσης. Η εντεινόμενη υποχρηματοδότηση του πανεπιστημίου έχει φέρει τα ιδρύματα σε αδυναμία λειτουργίας σε κάθε επίπεδο. Από τη φοιτητική μέριμνα (σίτιση ,στέγαση) μέχρι και την στελέχωση διδακτικού και διοικητικού δυναμικού οι ανάγκες των φοιτητών θυσιάζονται στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους. Η συνθήκη αυτή έχει εντείνει τ ην κουβέντα για την συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Με όχημα το νομοσχέδιο Φίλη που ενσωματώνει  το ν. Διαμαντοπούλου/ Αρβανιτόπουλου, τη συνθήκη της Μπολόνια και την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, δίνεται η χαριστική βολή στο χαρακτήρα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση από δημόσιο αγαθό δυνάμει προσβάσιμο σε όλους μετατρέπεται σε αγαθό πολυτελείας, αποκλείοντας  τα χαμηλότερα στρώματα ,με την κουβέντα να γίνεται ακόμα και για δίδακτρα. Το σύνολο της εκπαιδευτικής διαδικασίας από τα προγράμματα σπουδών (διάλυση πτυχίων, υπερεξειδίκευση, εντατικοποίηση) μέχρι και την έρευνα υποτάσσεται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και του κέρδους των επιχειρήσεων.

Σε αυτή τη συγκυρία, η νεολαία κι οι φοιτητές, παρά τη δυναμική παρουσία τους στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, με αποκορύφωμα το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, φαίνεται να ενσωματώνουν περισσότερο από ποτέ τον απομονωτισμό και την απογοήτευση που οδηγούν στον ατομικό δρόμο και στην ενίσχυση των τάσεων υποταγής.

Ακριβώς επειδή αναγνωρίζουμε τα καθήκοντα που επιτάσσει η παραπάνω συγκυρία θεωρούμε αναγκαίο σήμερα να ανοίξει η κουβέντα για την ανασυγκρότηση ενός πολιτικού, μαζικού, μαχητικού και διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος. Ενός φοιτητικού κινήματος που θα αμφισβητεί το «There is No Alternative» των μνημονιακών κυβερνήσεων και τους μονοδρόμους που επιβάλλουν Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Για εμάς είναι ζητούμενο να σπάσει η σιγή στους φοιτητικούς χώρους, οι νέοι να βγούμε ξανά στο προσκήνιο και να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα από κοινού με τους εργαζομένους με βάση τις δικές μας ανάγκες και όχι των δανειστών.      

Είναι πιο επιτακτική από πότε η ανάγκη συνεύρεσης των αριστερών αγωνιστικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της συγκρότησης  ενός ανατρεπτικού μπλοκ αγώνα που θα παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία, δικαιώματα και δουλειά  για όλους στο πλευρό των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων κόντρα στις λογικές της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ).   Σε αυτήν την κατεύθυνση, ως  Contra Legem _ΕΑΑΚ  ,ΑΡ.ΕΝ., ΑΡ.ΔΙ.Ν. προχωρούμε σε κοινή εκλογική κάθοδο στη Νομική. Η εκλογική συνεργασία αυτή αποτελεί συνέπεια των κοινών μας πρακτικών (βλ. κοινός αγώνας ενάντια στο νέο αντιδραστικό πρόγραμμα σπουδών της Νομικής, στην υποχρηματοδότηση και διάλυση της παιδείας και στην καθηγητική αυθαιρεσία), με στόχο αφενός την ανασυγκρότηση του φοιτητικού μας συλλόγου και των διαδικασιών του και αφετέρου την δημιουργία ενός ανατρεπτικού ρεύματος στις σχολές ενάντια στη διάλυση που επιβάλει η ΕΕ και οι μνημονιακές κυβερνήσεις . Η εκλογική συνεργασία contra legem_ΕΑΑΚ,  ΑΡ.ΕΝ. , ΑΡ.ΔΙ.Ν. και των συνεργαζόμενων αγωνιστών είναι απόληξη των κοινών πλαισίων αγώνα στις συνελεύσεις και  αποσκοπεί στην περαίτερω ζύμωση με όρους ισότιμους και δημοκρατικούς, με σεβασμό στην αυτοτέλεια του κάθε σχήματος και  με απώτερο σκοπό την εμβάθυνση της πολιτικής μας συνεργασίας. 

Στις 18 Μάη συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και στηρίζουμε - ψηφίζουμε στη Νομική Α.Π.Θ. την εκλογική συνεργασία  Contra Legem  _ΕΑΑΚ , ΑΡ.ΕΝ. , ΑΡ.ΔΙ.Ν.                               

Στις 18 Μάη ψηφίζουμε για την ανατροπή στη Νομική!