Διαλύουν το πανεπιστήμιο, για πόσο θα τους κοιτάμε;

Τα τελευταία πέντε χρόνια η ελληνική κοινωνία υφίσταται μιαν ανεπανάληπτη λεηλασία υπό τις επιταγές του διεθνούς πλαισίου της ΕΕ και των δανειστών με βασικά εργαλεία το ευρώ και το χρέος. Η λιτότητα και το ξεπούλημα είχαν ως συνέπεια την πλήρη ισοπέδωση μιας ολόκληρης χώρας: την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, την εξαθλίωση και τη φτώχεια, την ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ και τη μαζική μετανάστευση ιδίως των νέων. Σε αυτό το πλαίσιο, στο στόχαστρο μπήκε και το ελληνικό πανεπιστήμιο. Τα απανωτά δε χτυπήματα που δέχτηκε, όχι μόνο ναρκοθετούν ουσιωδώς το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του, αλλά πλέον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυσή του. Φέτος η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων είναι μειωμένη κατά 20% σε σχέση με το 2014 και συνολικά κατά 75% σε σχέση με το 2010. 

Ας εξετάσουμε όμως την κατάσταση στα επιμέρους ιδρύματα.

Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τα 7 από τα 8,5 εκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν από την κρατική χρηματοδότηση θα δοθούν σε λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ και ΕΥΔΑΠ ενώ τα υπόλοιπα 1,5 εκατ. ευρώ θα πρέπει να επιμεριστούν για την καθαριότητα, τη φύλαξη και τη συντήρηση ενός συγκροτήματος 750.000 τ. μ., ανάγκες για τις οποίες απαιτούνται κανονικά τουλάχιστον 4,7 εκατ. ευρώ.

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Για φέτος η χρηματοδότηση του ΑΠΘ προβλέπεται να είναι 11,5 εκατ. ευρώ την ίδια στιγμή που οι ανελαστικές του δαπάνες αγγίζουν τα 18 εκατ. ευρώ. Ο πρύτανης Π. Μήτκας δήλωσε πως «Δεν μπορούμε να εκτελέσουμε ούτε τον προϋπολογισμό του 2015. Η περαιτέρω μείωση για το 2016 φαντάζει εντελώς εξωπραγματική(…) Για να λειτουργήσουμε  στοιχειωδώς θέλουμε 20 με 21 εκατ. ευρώ. Θα αναγκαστούμε να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών ή να αφήνουμε να καταρρέουν τα κτίρια»,

Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Σε έναν προϋπολογισμό ύψους μόλις 2,38 εκατ. ευρώ, μόνο τα έξοδα για ρεύμα, νερό, τηλέφωνο και φυσικό αέριο είναι 1,2 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με τον πρύτανη Κ. Γάτσιος το ΟΠΑ «χρωστάει ήδη λίγα χρήματα στη ΔΕΗ, αλλά εντός του 2016 θα αρχίσει να χρωστάει παντού»

Πανεπιστήμιο Κρήτης
Οι ανελαστικές δαπάνες ανέρχονται σε 3,1 εκατ. ευρώ ενώ ο προϋπολογισμός του 2016 δεν ξεπερνά τα 3,6 εκατ. ευρώ.

Πανεπιστήμιο Πάτρας
Ο προϋπολογισμός ανέρχεται σε 5,8 εκατ. ευρώ εκ των οποίων τα 2 εκατ. θα δοθούν για το ηλεκτρικό ρεύμα. «Είμαστε σε απελπισία. Δεν ξέρουμε πώς θα τα βγάλουμε πέρα φέτος λόγω του μειωμένου προϋπολογισμού» έχει δηλώσει η πρύτανης Β. Κυριαζοπούλου.

Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
Η χρηματοδότηση για το 2016 ανέρχεται σε 1,8 εκατ. ευρώ ενώ μόνο τα έξοδα για το ρεύμα αγγίζουν τα 1,2 εκατ., με τον πρύτανη να δηλώνει πως δεν υπάρχουν χρήματα για πετρέλαιο.

Η λεηλασία των προϋπολογισμών θα έχει άμεσες και καταστροφικές συνέπειες στη φοιτητική μέριμνα, τη σίτιση και στέγαση, αφ’ ενός με Λέσχες να κλείνουν όπως στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου και στις Εστίες του ΟΠΑ και αφ’ ετέρου με Εστίες να ερημώνουν από τη μη συντήρηση.

Την ίδια στιγμή το πανεπιστήμιο είναι αποδεκατισμένο από διδακτικό, τεχνικό και διοικητικό προσωπικό. Για παράδειγμα εκτιμάται ότι το 2016 θα έχει αποχωρήσει το 20% του διδακτικού προσωπικού του ΕΚΠΑ (σε σχέση με το 2010).

Παράλληλα, η συνθήκη της υποχρηματοδότησης χρησιμοποιείται για να προβληθεί ως «λογικός» και «αναγκαίος» ο περιορισμός του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είτε με την εισαγωγή διδάκτρων (όπως συμβαίνει ήδη σε πλήθος μεταπτυχιακών προγραμμάτων) είτε με ιδιωτική χρηματοδότηση. Το αποτέλεσμα αυτής της «αναγκαστικής» ιδιωτικοποίησης δια της υποχρηματοδότησης το γνωρίζουμε από το εξωτερικό. Λίγα ιδρύματα που θα λειτουργούν σχετικά κανονικά με τη βοήθεια «χορηγών» και η πλειοψηφία θα υπολειτουργούν ως super market παροχής υποβαθμισμένων πτυχίων.

Το κάδρο έρχεται να ολοκληρώσει το μνημόνιο 3 της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη συμφωνία υλοποίησης μέτρων που περιέχονται στην «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ (μείωση αριθμού φοιτητών, χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από φοιτητές και άλλους ιδιωτικούς πόρους). Προβλέπεται, επίσης, νέα χωροταξική αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης με συγχωνεύσεις και καταργήσεις Τμημάτων, οι οποίες θα παρουσιαστούν για άλλη μια φορά ως αναγκαίο μέτρο «για να μην έρθουν τα χειρότερα».

Σε αυτήν την κατάσταση εμείς προτάσσουμε το δρόμο της αμφισβήτησης και του αγώνα. Δεν θα αποδεχθούμε τη διάλυση, δεν θα κάτσουμε με τα χέρια σταυρωμένα όταν μας στερούν το παρόν και το μέλλον μας.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Αντίσταση: να σηκώσουμε την αντιπαράθεση σε κάθε Σχολή και Σύλλογο. Να σπάσουμε την αδράνεια και την ηττοπάθεια. Να αποκαλυφθεί μαζικά η κατάσταση ότι διαλύεται η δημόσια και δωρεάν παιδεία για να παραμείνουμε στο ευρώ και να αποπληρώνουμε το χρέος και τους τόκους του . Να αρχίσουν οι σύλλογοι επιτέλους να συζητάνε και να κάνουν Γενικές Συνελεύσεις. Να συντονιστούν μεταξύ τους σε κοινές διαδικασίες και δράσεις. Να γίνουν δυναμικές και μαζικές κινητοποιήσεις σε Εστίες και Λέσχες, παραστάσεις διαμαρτυρίας σε Πρυτανείες και Υπουργεία. Να χτιστούν σε κάθε πόλη σχολές- κέντρα αγώνα. 

Φοιτητικό κίνημα: Στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί να αντισταθεί ούτε μια χούφτα φοιτητές, ούτε μια σχολή μόνη της. Κανένας αγώνας δεν μπορεί όχι να κερδίσει αλλά ούτε καν να σηκωθεί, αν δεν υπάρξει η προοπτική να ενταχθεί σε μια τροχιά γενικευμένης, δυναμικής και διαρκούς αντίστασης και ανυποχώρητης πρόταξης των αναγκών των φοιτητών (όπως με επιτυχία έγινε το 2006-7 με την ακύρωση της συνταγματικής αναθεώρησης του αρ16). Χρειάζεται τα ρυάκια να γίνουν χείμαρρος.

Είναι πιο αναγκαία από ποτέ η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Ενός πολιτικού φοιτητικού κινήματος που θα αναγνωρίζει ότι η υποταγή στο πλαίσιο της ΕΕ και των δανειστών δεν είναι μονόδρομος, πως μπορεί να υπάρξει δρόμος για το λαό και τη νεολαία δίχως τη νεοφιλελεύθερη λιτότητα, το ξεπούλημα και την πρόταξη του εθνικού χρέους έναντι των αναγκών μας. Ενός διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος που θα παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία αλλά και για το δικαίωμά κάθε νέου να βρει αύριο σταθερή δουλειά στη χώρα του και να ζει με αξιοπρέπεια. Ενός διαρκούς και μαχητικού φοιτητικού κινήματος που θα αναβαθμίζεται και θα κλιμακώνεται, που θα μπορεί να κινητοποιήσει τη νεολαία ολόκληρη και να καθορίσει το σκηνικό στη χώρα.

Να ανοίξει η κουβέντα στις συλλογικότητες και τους συλλόγους για το τί κίνημα θέλουμε, με ποιές διεκδικήσεις και πως αυτό μπορεί να σηκωθεί.

Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας: να ανοίξει και να βαθύνει η κουβέντα στη φοιτητική αριστερά για τη μετωπική της συμπαράταξη. Γιατί φάνηκε ξεκάθαρα τα τελευταία πέντε χρόνια πως κανένας χώρος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα αναβαθμισμένα καθήκοντα του σήμερα. Πρέπει η επικοινωνία ανάμεσα στο ΑΡΔΙΝ, τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ και τα κομμάτια εκείνα της ΑΡΕΝ που έχουν βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για τα αδιέξοδα του ευρωπαϊσμού και του κυβερνητισμού μετά την τραγική κατάληξη του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, να προχωρήσει.  Πρέπει οι αυτοπεριθωριοποιούμενες σήμερα δυνάμεις της ΚΝΕ-ΜΑΣ να συμμετέχουν στο μέτωπο αντίστασης μέσα από κοινά πλαίσια και κοινές αγωνιστικές αποφάσεις!

- Να ανοίξει την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη κύκλος Γενικών Συνελεύσεων με θέμα την υποχρηματοδότηση και τη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας

- Να προχωρήσει ο συντονισμός μεταξύ των Συλλόγων μέσα από Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων. Συσκέψεις ανοικτών ΔΣ και επιτροπών αγώνα ανά ίδρυμα, να υιοθετήσουμε κάθε μορφή που μπορεί να συντονίσει τον αγώνα.

- Να προχωρήσουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι σε κινητοποίηση σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας την επόμενη βδομάδα.

Καταγγελία του Αρδιν Νομικής για ομοφοβική επίθεση από μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ

Καταγγέλλουμε την απροκάλυπτη, χυδαία, ρατσιστική και ομοφοβική επίθεση κατά μέλους του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Νομικής από μέλος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και δη τον πρόεδρο του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής (και πλέον πρώην πρόεδρο) Θανάση Δημητρούλη. Πιο συγκεκριμένα το μέλος του σχήματος μας «τόλμησε» να εκφράσει δημόσια τις πολιτικές του διαφωνίες σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης και βρέθηκε αντιμέτωπος με μια άνευ προηγουμένου χυδαία επίθεση ομοφοβικού περιεχομένου από μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, συμπεριλαμβανομένου και του προαναφερθέντος.

Φαίνεται πως λόγω της παντελούς αδυναμίας τους να σταθούνε πολιτικά, να δώσουν απαντήσεις στα προβλήματα της νεολαίας και του φοιτητή, και να πείσουν για την ύπαρξή τους, καταφεύγουν σε πρακτικές σκοτεινών εποχών και σε προσωπικές επιθέσεις βασισμένες στα εξωτερικά χαρακτηριστικά και στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού του καθενός.

Στη βάση αυτή στο ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής, που η ίδια η ΔΑΠ κάλεσε, στις 23/10, γνωστοποιήσαμε το παραπάνω συμβάν, εκφράσαμε τον αποτροπιασμό μας και ζητήσαμε την καταδίκη της προαναφερθείσας στάσης καθώς και την παραίτηση του προέδρου του ΔΣ. Όταν όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά με περισσό θράσος αρνήθηκε έστω να απολογηθεί, δηλώνοντας ότι έχει την ιδιότητα του προέδρου μονάχα εντός των τειχών της Σχολής κι ότι δήθεν προκλήθηκε από το μέλος μας, θέσαμε πρόταση μομφής για το πρόσωπο του. Αυτό γιατί δεν ανεχόμαστε να εκφράζει τους φοιτητές σε κορυφαίο επίπεδο άνθρωπος που διαπνέεται από ακραία φρονήματα και δε σέβεται τα μέλη του ίδιου του Συλλόγου. Περαιτέρω, εκφράσαμε τη δυσπιστία μας απέναντι στη ΔΑΠ να ορίσει εν γένει πρόεδρο για το Σύλλογο Φοιτητών Νομικής γιατί η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ όχι μόνο βρίθει ακροδεξιών στοιχείων αλλά φαίνεται πως τα προωθεί και σε κομβικές θέσεις. Σύσσωμες οι παρατάξεις και τα σχήματα δέχτηκαν όσα θίξαμε κι ως εκ τούτου ο Σύλλογος Φοιτητών Νομικής καταδίκασε την προαναφερθείσα ομοφοβική συμπεριφορά, απέπεμψε το Θανάση Δημητρούλη από πρόεδρο του ΔΣ και συγκροτήθηκε νέο προεδρείο με αναλογική αποτύπωση της εκλογικής καταγραφής όπως αυτή προέκυψε στις εκλογές του Μάη, πλην της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

Η σχολή κι ο σύλλογος δεν είναι τσιφλίκι κανενός, συμπεριφορές και τραμπουκισμοί σε μέλη του Συλλόγου δεν θα γίνονται ανεκτά ούτε από το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας ούτε από το Σύλλογο Φοιτητών Νομικής.  

Δελτίου τύπου Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Θεσσαλονίκης

Κάλεσμα σε κεντρική εκδήλωση για μία μετωπική συμπαράταξη στο χώρο της φοιτητικής αριστεράς, Πέμπτη 18 και 30 , στην αιθ. 4 του 1ου ορόφου του κτιρίου ΝΟΠΕ.

Για την ανασύνθεση και τη μετωπική συγκρότηση

Οι πρόσφατες εκλογές έκλεισαν έναν πρώτο κύκλο αντιμνημονιακών αγώνων και αμφισβήτησης. Είναι κοινή παραδοχή όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς ότι καταγράφηκε ένας αρνητικός συσχετισμός, ότι κέρδισε κι άλλο έδαφος η αντίληψη απουσίας εναλλακτικής απέναντι στα μνημόνια και το νεοφιλελευθερισμό.

Στους χώρους της νεολαίας αυτή η εξέλιξη θα έχει πολλαπλάσια αρνητικά αποτελέσματα. Γιατί είμαστε η γενιά που ζεί στα χρονικά του τέλους της ιστορίας”, μεγάλωσε υπό τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, σε ενα γενικότερο περιβάλλον αποϊδεολογικοποίησης – αποκομμουνιστικοποίησης. Και γιατί αυτή η γενιά με τα δικά της αντιφατικά αγωνιστικά ξεσπάσματα και κινήματα (Φοιτιτηκό κίνημα 2006-2007, Δεκέμβρης 2008, λιγότερο με τη συμμετοχή της, στις πλατείες το 2011 και πιο καταλυτικά στο δημοψήφισμα πριν λίγους μήνες) νιώθει ότι συνθλίβεται ανάμεσα στους τοίχους του «δε γίνεται τίποτα τελικά» και του «όλοι είναι ίδιοι».

Όμως είναι αυτή η νέα γενιά που θα καλεστεί να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά συντρίμια της μνημονιακής-νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Που θα πρέπει να μάθει να πληρώνει για να μορφώνεται, να βρίσκεται μεταξύ ανεργίας-κακοπληρωμένης εργασίας και μερικής απασχόλησης, που δε θα γνωρίζει τι σημαίνει δικαίωμα στην ασφάλιση, στη μόρφωση, στο ωράριο, στο μισθό. Που θα διαπαιδαγωγείται από ένα πολιτικό σύστημα μεταξύ puppets των Βρυξελλών και… Λεβέντηδων, από το ξεπεσμό μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας – τυπογραφείου των νόμων νεοαποικιακής λεηλασίας της Ε.Ε. και των δανειστών.
 

Αυτή η γενιά είναι ταυτόχρονα κατακερματισμένη αλλά και ενοποιημένη. Ενοποιείται στην έλλειψη προοπτικής μιας χώρας βάλτου και κάτεργου για τη νεολαία και στη χειροτέρευση όλων των όρων εκπαίδευσης και εργασίας. Είναι ασυγκρότητη όμως και δεν είναι οργανωμένη κοινωνικά και πολιτικά. Ο ευέλικτα εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νέος εργάτης τείνει να έχει τα ίδια προβλήματα και συμφέροντα με το φοιτητή, τον απόφοιτο ΑΕΙ-ΤΕΙ, το νεαρό επιστήμονα. Παραμένει όμως μόνος και ανοργάνωτος, χωρίς κοινωνική και πολιτική έκφραση.

Οι φοιτητικοί χώροι είναι οι μοναδικοί στη νεολαία που έχουν ακόμα σχετικά συγκροτημένους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς όρους, παρά την τεράστια υποχώρηση και αποσυγκρότηση. Ο όποιος φοιτητικός συνδικαλισμός, οι όποιες παρατάξεις και αριστερές νεολαίες υπάρχουν στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Παρολα αυτά στη σημερινή συγκυρία, στη γενιά της κρίσης είναι σαφές ότι αυτοί οι χώροι δε μπορούν να αναπαράγονται όπως έκαναν τα μεταπολιτευτικά χρόνια.

Ο σημερινός φοιτητής καθορίζεται πρώτα ως νεολαίος και μετά ως φοιτητής. Το συνολικό έλλειμμα προοπτικής και οι χαμηλές προσδοκίες στην εργασία και τη ζωή τον ενώνει «αντικειμενικά» με τους μη φοιτητές νεολαίους που αντιμετωπίζουν τα ίδια αδιέξοδα. Μια μερίδα σχολών (ιατρικές, νομική, οικονομικά, μηχανικοί) και από οικογένειες με κάποιες δυνατότητες θα δίνουν τη «διέξοδο» της μετανάστευσης. Όμως κι αυτό δε μπορεί να διαρκέσει για πάντα όσο η επίθεση κλιμακώνεται και στα μικρομεσαία εισοδήματα. Το αδιέξοδο για αυτή τη γενιά είναι συνολικό. Η φοιτητική αριστερά με αυτήν την έννοια πρέπει να μιλήσει με όρους νεολαίας και όχι αποκλειστικά με όρους φοιτητικής ταυτότητας. Είναι το σχετικά πιο οργανωμένο τμήμα της νεολαίας που πρέπει να πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας εντός και εκτός σχολών. Όσον αφορά την κατεύθυνση αυτή εντός σχολών αυτό σημαίνει:

Για το περιεχόμενο του μετώπου. Πρώτον την ανάπτυξη αντιστάσεων ενάντια στην αναδιάρθρωση και στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης με αποφασιστικά βήματα στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού από χρόνια προβλήματα διάλυσης. Δεύτερον να «φέρουν» μέσα στα αμφιθέατρα τα προβλήματα της νεολαίας που υπάρχουν «έξω». Όχι κυριως ή αποκλειστικά φοιτητικές διεκδικήσεις. Προπαγάνδα και αιτήματα για την ανεργία, για τη μερική απασχόληση, για τις εργασιακές σχέσεις, για επίδομα ανεργίας για όλους, για το δικαίωμα στην ασφάλιση και την περίθαλψη για τη νέα γενιά. Τρίτον η προπαγάνδα και η εκλαϊκευση ενός εναλλακτικού δρόμου απέναντι στα μνημόνια και το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και για να σπάσει ο φόβος για την αναγκαία ρήξη. Δρόμος που περνάει μέσα από τη σύγκρουση με το ευρωπαικό πλαίσιο, από την προσπάθεια δημιουργίας ενός πολιτικού κινήματος νεολαίας με αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά και αντιΕΕ χαρακτηριστικά.

Για τις δυνάμεις που μπορούν να υλοποιήσουν μια τέτοια πρόταση. Είναι οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, είναι οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ που έχουν βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για τα αδιέξοδα του ευρωπαϊσμού και του κυβερνητισμού μετά την τραγική κατάληξη του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, άλλες δυνάμεις όπως εμείς ως ΑΡΔΙΝ, οι Αγ. Κινήσεις, αυτόνομα αριστερά σχήματα και αγωνιστές. Θα έπρεπε να είναι και η ΚΝΕ, αν δεν είχε ως αποκλειστική κατεύθυνση την κομματική αναπαραγωγή και την αντίθεση σε κάθε πρόταση πολιτικής συνεργασίας.
 

Ένα τέτοιο βήμα επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς και δημιουργίας μιας νέας συμπαράταξης είναι σήμερα εφικτό και χρήσιμο μπροστά στις δύσκολες μέρες που θα έρθουν. Είναι μια πρόταση που επιχειρεί να ενώσει πάνω στα κρίσιμα επίδικα για την αλλαγή των συσχετισμών (εστίες αντίστασης, ρήξη με ευρωπαϊκό πλαίσιο, κίνημα νεολαίας). Είναι μια πρόταση που προσπαθεί να αντισταθεί στις τάσεις αποστράτευσης, αγνωστικισμού και αναχωρητισμού. Είναι μια πρόταση που μπορεί να αναδείξει την κινηματική – ριζοσπαστική αριστερά, που συνδέει τον καθημερινό αγώνα με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού με πολιτικές μεταβατικές διεκδικήσεις, σε 2η δύναμη στα ΑΕΙ, σε υπολογίσιμο χώρο στα ΤΕΙ και πόλο για την ανατροπή της ΔΑΠ

Η διαδικασία μιας τέτοιας επανίδρυσης και συμπαράταξης πρέπει να προχωρήσει άμεσα και με τόλμη. Προτείνουμε ένα πανελλαδικό διήμερο δυνάμεων και αγωνιστών πριν τα Χριστούγεννα. Οι διαφορές κουλτούρας, συνηθειών και αντιλήψεων μπορούν να λυθούν σε ένα μεταβατικό στάδιο κοινής λειτουργίας. Τα επίδικα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολύ πιο απαιτητικά από τις όποιες «συνήθειες» μας.

Απευθύνουμε κάλεσμα στις δυνάμεις που αναφέρονται στην ΑΡΕΝ και αποχωρήσαν απο τον ΣΥΡΙΖΑ , σε όσες δυνάμεις στα ΕΑΑΚ αναφέρονται στο ζήτημα του Μετώπου τους φοιτητικούς χώρους, στις δυνάμεις που αναφέρονται στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος στην βάση των αντιστάσεων στην μνημονιακή πολιτική, να βάλουν πλάτη σε αυτήν την διαδικασία. Καλούμε τους συντρόφους της ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ, των Αγωνιστικών Κινήσεων, της ΣΣΠ, της Πορείας, και όποιας άλλης δύναμης τοποθετιέται απο την σκοπιά του αγώνα, να έρθει και να συνεισφέρει σε μία αναγκαία συζήτηση που έπρεπε να είχε ανοίξει εδώ και καιρό. Την Πέμπτη, στην αιθ. 4 , ώρα 18 και 30, στον 1ο όροφο του Κτιρίου της ΝΟΠΕ.

Τί φέρνει το Μνημόνιο 3 σε ΑΕΙ-ΤΕΙ

Τα τελευταία 5 χρόνια η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με τις μνημονιακές πολιτικές «διάσωσης της χώρας» και τα καταστροφικά τους αποτελέσματα. Τα δικαιώματα της νεολαίας σε εκπαίδευση και εργασία, μπήκαν και αυτά στο στόχαστρο. Ειδικότερα ο χώρος των πανεπιστημίων δέχτηκε απανωτά χτυπήματα. Η δραματική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους, το «κούρεμα» των αποθεματικών των  ιδρυμάτων με το PSI που οδήγησε στην απώλεια 200 εκατομμυρίων ευρώ, η προσπάθεια για την αντιδραστική μετάλλαξη του πανεπιστημίου με το ν.Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και την προώθηση μέτρων όπως οι διαγραφές φοιτητών, συνέθεταν το τοπίο το Γενάρη, όταν αναδείχτηκε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με προγραμματική πρόταση την κατάργηση των μνημονίων με ταυτόχρονη παραμονή στο ευρώ και την Ε.Ε.

Η ψήφιση του 3ου,«αριστερού», μνημονίου, που όχι μόνο διέψευσε αυτή την πρόταση δείχνοντας ότι δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης άλλης πολιτικής μέσα στα πλαίσια ευρώ/Ε.Ε, αλλά πρόδωσε και το μεγαλειώδες λαϊκό Όχι στο δημοψήφισμα του Ιούλη, φέρνει ένα νέο πακέτο μέτρων. Από την πλευρά της κυβέρνησης γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «ηπιότερο» και «κοινωνικά δικαιότερο» από τα προηγούμενα δυο, με «παράλληλο πρόγραμμα» και «ισοδύναμα μέτρα» που θα μετριάζουν τα αποτελέσματά του. Η πραγματικότητα της εφαρμογής του, όμως είναι πολύ διαφορετική και θα τη βιώσουμε και στο χώρο των ΑΕΙ-ΤΕΙ:

Οικονομικός στραγγαλισμός και εξαφάνιση των φοιτητικών παροχών

Με το νέο μνημόνιο δεν παραμένει απλώς, αλλά εντείνεται η υποχρηματοδότηση. Οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την παιδεία, για το 2015, ανέρχονται στο 2,47% του ΑΕΠ, μειωμένες κατά 265 εκ.ευρώ σε σχέση με το 2014. Στο σχέδιο προϋπολογισμού του 2016 που κατέθεσε η κυβέρνηση στο Eurogroup προβλέπεται περαιτέρω μείωση της κρατικής επιχορήγησης κατά 20%. Από το 2009 η μείωση φτάνει στο 35,6%, ενώ με την εφαρμογή του «Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018» η συνολική μείωση θα φτάσει στο 42,2%, οδηγώντας τις δαπάνες για την παιδεία κάτω από το 2% του ΑΕΠ. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον «εξορθολογισμού» των δαπανών και του ασφυκτικού πλαισίου που ορίζει η κυβερνητική δέσμευση για δυσθεώρητα πρωτογενή πλεονάσματα στο Δημόσιο, τα ΑΕΙ-ΤΕΙ οδηγούνται σε καθεστώς μόνιμης υπολειτουργίας και διάλυσης. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ΕΚΠΑ που παρουσίασε πέρυσι προϋπολογισμό 11,5 εκ.€, μειωμένο κατά 78% από το 2009, που μετά βίας επαρκεί για την κάλυψη μόνο των ανελαστικών λειτουργικών δαπανών του( ΔΕΗ, φύλαξη, καθαριότητα κλπ). Παράλληλα, η συνθήκη της υποχρηματοδότησης χρησιμοποιείται για να προβληθεί ως «λογικός» και «αναγκαίος» ο περιορισμός του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είτε με την εισαγωγή διδάκτρων( όπως συμβαίνει ήδη σε πλήθος μεταπτυχιακών προγραμμάτων) είτε με ιδιωτική χρηματοδότηση. Το αποτέλεσμα αυτής της «αναγκαστικής» ιδιωτικοποίησης δια της υποχρηματοδότησης το γνωρίζουμε από το εξωτερικό. Λίγα ιδρύματα που θα λειτουργούν σχετικά κανονικά με τη βοήθεια «χορηγών» και η πλειοψηφία θα υπολειτουργούν ως super market παροχής υποβαθμισμένων πτυχίων.

Η λεηλασία των προϋπολογισμών θα έχει άμεσες και καταστροφικές συνέπειες στη φοιτητική μέριμνα. Ήδη τα προηγούμενα χρόνια οι δωρεάν παροχές σε σίτιση, στέγαση και συγγράμματα αντιμετωπίστηκαν σαν περιττές πολυτέλειες που έπρεπε να περικοπούν την ίδια στιγμή που η ολοένα και εντεινόμενη οικονομική δυσκολία των οικογενειών να καλύψουν το κόστος σπουδών των παιδιών τους, τις καθιστούσε πιο αναγκαίες από ποτέ. Τα δείγματα γραφής για το τι θα επακολουθήσει έχουν ήδη δοθεί με την κατάργηση της σίτισης στην Εστία του ΟΠΑ( πρώην ΑΣΟΕΕ) και τον αποκλεισμό περίπου 700 φοιτητών από τη δωρεάν σίτιση στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου. Οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα καθεστώς που όλο και περισσότεροι θα δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν αυτούς τους υλικούς όρους και θα οδηγούνται μέχρι και στην εγκατάλειψη των σπουδών τους. Η ταξική εκπαίδευση προηγούμενων δεκαετιών όπου ο φτωχός δε μπορούσε να σπουδάσει επιστρέφει μέσω της υποχρηματοδότησης!

Βέλτιστες πρακτικές ΟΟΣΑ και Ε.Ε

Στις μνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης συγκαταλέγεται η προώθηση μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς- επομένως και στην εκπαίδευση- σύμφωνα με την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ και τις «βέλτιστες πρακτικές» που ακολουθούνται στην Ε.Ε. Όσο καλές και αν ακούγονται όμως, έννοιες όπως οι «βέλτιστες πρακτικές», η πραγματικότητα που προωθούν μόνο καλή δεν είναι για το πανεπιστήμιο και τους φοιτητές. Διακηρυγμένος στόχος της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ είναι η διαμόρφωση ενός πανεπιστημίου «ανταγωνιστικού». Μόνο που η προωθούμενη «ανταγωνιστικότητα», οδηγεί σε ένα πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με τη λογική και τους όρους της αγοράς. Που δεν θα παρέχει γενική γνώση που θα πιστοποιείται από ένα ενιαίο πτυχίο, αλλά κατάρτιση και εξειδίκευση, με τον καθένα να γίνεται κυνηγός πιστωτικών μονάδων, σεμιναρίων και πιστοποιητικών  που θα συγκροτούν τον φάκελο προσόντων του, με βάση τον οποίο θα παλεύει ατομικά για το εργασιακό του μέλλον. Που η χρηματοδότησή του θα προκύπτει μετά από αξιολόγηση, με μοναδικό της κριτήριο τη σύνδεση του πανεπιστημίου με τις επιταγές της αγοράς εργασίας. Αυτό το πανεπιστήμιο λοιπόν, θέλουν να οικοδομήσουν σύμφωνα με τις «βέλτιστες πρακτικές».

Επαναφορά του ν.Διαμαντοπούλου

Μια από τις προγραμματικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η κατάργηση του ν.Διαμαντοπούλου, που προέβλεπε μια σειρά αντιδραστικών αλλαγών που περιελάμβαναν τη διάσπαση του πτυχίου και την ύπαρξη δύο κύκλων σπουδών, τις διαγραφές φοιτητών, τη συγκρότηση Συμβουλίων Ιδρύματος, αποτελούμενα κυρίως από εξω- πανεπιστημιακούς, με υπερεξουσίες σε σχέση με τη λειτουργία του πανεπιστημίου ( έλεγχος και έγκριση προϋπολογισμού, επιλογή υποψηφίων για τα όργανα διοίκησης ) που θα επεδίωκαν τη σύνδεσή του με την αγορά και την αναζήτηση ιδιωτικής χρηματοδότησης. Το νομοσχέδιο Μπαλτά που παρουσιάστηκε την άνοιξη, καταργούσε τις διαγραφές φοιτητών και τα Συμβούλια Ιδρύματος χωρίς να καταργεί συνολικά το ν.Διαμαντοπούλου. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δεν πήγε ποτέ προς ψήφιση στη Βουλή, με εξαίρεση το σκέλος που αφορούσε τις διαγραφές, και τώρα αποσύρεται στο όνομα του διαλόγου που πρέπει να ανοίξει για την παιδεία. Η πραγματικότητα είναι ότι επανέρχεται πανηγυρικά ο ν.Διαμαντοπούλου μέσω της διατήρησης των βασικών εργαλείων για την προώθηση του νεοφιλελευθερισμού και της αντιδραστικής μετάλλαξης του πανεπιστημίου, των Συμβουλίων Ιδρύματος.

Με αγώνες να αντισταθούμε και να διεκδικήσουμε

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το νέο μνημόνιο Τσίπρα είτε διατηρεί τις πολιτικές που διαλύουν το δημόσιο-δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου είτε φέρνει και νέα μέτρα στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση. Καμία ελάφρυνση δεν μπορεί να προκύψει με «παράλληλο πρόγραμμα», όταν η ίδια η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει στους δανειστές το δικαίωμα δανειστές να αυξάνουν ή να τροποποιούν τα εφαρμοζόμενα μέτρα ανά τρίμηνο, αν εκτιμούν ότι απέχουν από την επιθυμητή επιτευχθείσα πρόοδο. Μοναδικός τρόπος για να αμφισβητηθούν είναι μέσω των δικών μας αντιστάσεων, διεκδικήσεων και αγώνων. Κόντρα στη «δηλητηριώδη» αντίληψη που προωθείται, πρώτα και κύρια από το ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει τη μετάλλαξή του σε μνημονιακό κόμμα, ότι οι ασκούμενες πολιτικές είναι μονόδρομος, ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε αλλιώς. Η νεολαία δεν μπορεί να υποταχθεί σε μια συνθήκη χαμηλών προσδοκιών και στην τοποθέτηση των αναγκών και των δικαιωμάτων της σαν θυσία για χάρη του χρέους, του ευρώ και της Ε.Ε. Το φοιτητικό κίνημα με μικρούς και μεγάλους αγώνες πρέπει και μπορεί να αντισταθεί στη διάλυση του πανεπιστημίου και στην εξαφάνιση των φοιτητικών παροχών μέσω της υποχρηματοδότησης, διεκδικώντας την αύξηση των κρατικών δαπανών, και να μπλοκάρει τη  νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του πανεπιστημίου.

•             Να ξεσηκωθούμε. Να μη μένουμε απαθείς.

•             Εστίες αντίστασης στο χτύπημα της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη του φοιτητή.

•             ΓΣ σε όλες τις σχολές. Πανεκπαιδευτική κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας και στο  Υπουργείο Οικονομικών ενάντια στο 3ο μνημόνιο Τσίπρα!

Πρόταση για μια νέα συμπαράταξη της φοιτητικής αριστεράς

Για την ανασύνθεση και τη μετωπική συγκρότηση

1. Οι πρόσφατες εκλογές έκλεισαν έναν πρώτο κύκλο αντιμνημονιακών αγώνων και αμφισβήτησης. Είναι κοινή παραδοχή όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς ότι καταγράφηκε ένας αρνητικός συσχετισμός, ότι κέρδισε κι άλλο έδαφος η αντίληψη απουσίας εναλλακτικής απέναντι στα μνημόνια και το νεοφιλελευθερισμό.
2. Στους χώρους της νεολαίας αυτή η εξέλιξη θα έχει πολλαπλάσια αρνητικά αποτελέσματα. Γιατί είμαστε η γενιά που ζεί στα χρονικά του τέλους της ιστορίας”, μεγάλωσε υπό τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, σε ενα γενικότερο περιβάλλον αποϊδεολογικοποίησης – αποκομμουνιστικοποίησης. Και γιατί αυτή η γενιά με τα δικά της αντιφατικά αγωνιστικά ξεσπάσματα και κινήματα (Φοιτιτηκό κίνημα 2006-2007, Δεκέμβρης 2008, λιγότερο με τη συμμετοχή της, στις πλατείες το 2011 και πιο καταλυτικά στο δημοψήφισμα πριν λίγους μήνες) νιώθει ότι συνθλίβεται ανάμεσα στους τοίχους του «δε γίνεται τίποτα τελικά» και του «όλοι είναι ίδιοι».
3. Όμως είναι αυτή η νέα γενιά που θα καλεστεί να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά συντρίμια της μνημονιακής-νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Που θα πρέπει να μάθει να πληρώνει για να μορφώνεται, να βρίσκεται μεταξύ ανεργίας-κακοπληρωμένης εργασίας και μερικής απασχόλησης, που δε θα γνωρίζει τι σημαίνει δικαίωμα στην ασφάλιση, στη μόρφωση, στο ωράριο, στο μισθό. Που θα διαπαιδαγωγείται από ένα πολιτικό σύστημα μεταξύ puppets των Βρυξελλών και… Λεβέντηδων, από το ξεπεσμό μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας – τυπογραφείου των νόμων νεοαποικιακής λεηλασίας της Ε.Ε. και των δανειστών.
4. Αυτή η γενιά είναι ταυτόχρονα κατακερματισμένη αλλά και ενοποιημένη. Ενοποιείται στην έλλειψη προοπτικής μιας χώρας βάλτου και κάτεργου για τη νεολαία και στη χειροτέρευση όλων των όρων εκπαίδευσης και εργασίας. Είναι ασυγκρότητη όμως και δεν είναι οργανωμένη κοινωνικά και πολιτικά. Ο ευέλικτα εργαζόμενος, ο άνεργος, ο νέος εργάτης τείνει να έχει τα ίδια προβλήματα και συμφέροντα με το φοιτητή, τον απόφοιτο ΑΕΙ-ΤΕΙ, το νεαρό επιστήμονα. Παραμένει όμως μόνος και ανοργάνωτος, χωρίς κοινωνική και πολιτική έκφραση.
5. Οι φοιτητικοί χώροι είναι οι μοναδικοί στη νεολαία που έχουν ακόμα σχετικά συγκροτημένους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς όρους, παρά την τεράστια υποχώρηση και αποσυγκρότηση. Ο όποιος φοιτητικός συνδικαλισμός, οι όποιες παρατάξεις και αριστερές νεολαίες υπάρχουν στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Παρολα αυτά στη σημερινή συγκυρία, στη γενιά της κρίσης είναι σαφές ότι αυτοί οι χώροι δε μπορούν να αναπαράγονται όπως έκαναν τα μεταπολιτευτικά χρόνια.
6. Ο σημερινός φοιτητής καθορίζεται πρώτα ως νεολαίος και μετά ως φοιτητής. Το συνολικό έλλειμμα προοπτικής και οι χαμηλές προσδοκίες στην εργασία και τη ζωή τον ενώνει «αντικειμενικά» με τους μη φοιτητές νεολαίους που αντιμετωπίζουν τα ίδια αδιέξοδα. Μια μερίδα σχολών (ιατρικές, νομική, οικονομικά, μηχανικοί) και από οικογένειες με κάποιες δυνατότητες θα δίνουν τη «διέξοδο» της μετανάστευσης. Όμως κι αυτό δε μπορεί να διαρκέσει για πάντα όσο η επίθεση κλιμακώνεται και στα μικρομεσαία εισοδήματα. Το αδιέξοδο για αυτή τη γενιά είναι συνολικό. Η φοιτητική αριστερά με αυτήν την έννοια πρέπει να μιλήσει με όρους νεολαίας και όχι αποκλειστικά με όρους φοιτητικής ταυτότητας. Είναι το σχετικά πιο οργανωμένο τμήμα της νεολαίας που πρέπει να πρωταγωνιστήσει στη δημιουργία ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας εντός και εκτός σχολών. Όσον αφορά την κατεύθυνση αυτή εντός σχολών αυτό σημαίνει:
7. Για το περιεχόμενο του μετώπου. Πρώτον την ανάπτυξη αντιστάσεων ενάντια στην αναδιάρθρωση και στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης με αποφασιστικά βήματα στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού από χρόνια προβλήματα διάλυσης. Δεύτερον να «φέρουν» μέσα στα αμφιθέατρα τα προβλήματα της νεολαίας που υπάρχουν «έξω». Όχι κυριως ή αποκλειστικά φοιτητικές διεκδικήσεις. Προπαγάνδα και αιτήματα για την ανεργία, για τη μερική απασχόληση, για τις εργασιακές σχέσεις, για επίδομα ανεργίας για όλους, για το δικαίωμα στην ασφάλιση και την περίθαλψη για τη νέα γενιά. Τρίτον η προπαγάνδα και η εκλαϊκευση ενός εναλλακτικού δρόμου απέναντι στα μνημόνια και το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και για να σπάσει ο φόβος για την αναγκαία ρήξη. Δρόμος που περνάει μέσα από τη σύγκρουση με το ευρωπαικό πλαίσιο, από την προσπάθεια δημιουργίας ενός πολιτικού κινήματος νεολαίας με αντικαπιταλιστικά-αντιιμπεριαλιστικά και αντιΕΕ χαρακτηριστικά.
8. Για τις δυνάμεις που μπορούν να υλοποιήσουν μια τέτοια πρόταση. Είναι οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, είναι οι δυνάμεις της ΑΡΕΝ που έχουν βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για τα αδιέξοδα του ευρωπαϊσμού και του κυβερνητισμού μετά την τραγική κατάληξη του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, άλλες δυνάμεις όπως εμείς ως ΑΡΔΙΝ, οι Αγ. Κινήσεις, αυτόνομα αριστερά σχήματα και αγωνιστές. Θα έπρεπε να είναι και η ΚΝΕ, αν δεν είχε ως αποκλειστική κατεύθυνση την κομματική αναπαραγωγή και την αντίθεση σε κάθε πρόταση πολιτικής συνεργασίας.
9. Ένα τέτοιο βήμα επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς και δημιουργίας μιας νέας συμπαράταξης είναι σήμερα εφικτό και χρήσιμο μπροστά στις δύσκολες μέρες που θα έρθουν. Είναι μια πρόταση που επιχειρεί να ενώσει πάνω στα κρίσιμα επίδικα για την αλλαγή των συσχετισμών (εστίες αντίστασης, ρήξη με ευρωπαϊκό πλαίσιο, κίνημα νεολαίας). Είναι μια πρόταση που προσπαθεί να αντισταθεί στις τάσεις αποστράτευσης, αγνωστικισμού και αναχωρητισμού. Είναι μια πρόταση που μπορεί να αναδείξει την κινηματική – ριζοσπαστική αριστερά, που συνδέει τον καθημερινό αγώνα με τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού με πολιτικές μεταβατικές διεκδικήσεις, σε 2^η δύναμη στα ΑΕΙ, σε υπολογίσιμο χώρο στα ΤΕΙ και πόλο για την ανατροπή της ΔΑΠ
10. Η διαδικασία μιας τέτοιας επανίδρυσης και συμπαράταξης πρέπει να προχωρήσει άμεσα και με τόλμη. Προτείνουμε ένα πανελλαδικό διήμερο δυνάμεων και αγωνιστών πριν τα Χριστούγεννα. Οι διαφορές κουλτούρας, συνηθειών και αντιλήψεων μπορούν να λυθούν σε ένα μεταβατικό στάδιο κοινής λειτουργίας. Τα επίδικα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολύ πιο απαιτητικά από τις όποιες «συνήθειες» μας.

Εσύ πόσο ικανοποιημένος είσαι από το πρόγραμμα σπουδών σου;

Ανακοίνωση του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Νομικής ΑΠΘ

Διανύουμε φέτος την 5^η χρονιά εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα μας, πολιτικών που ήρθαν να ανατρέψουν κάθε έννοια αξιοπρεπούς διαβίωσης και κάθε κεκτημένο δικαίωμα. Σε συνθήκες πρωτοφανούς ανεργίας, διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και διαρκούς φτωχοποίησης οποιαδήποτε συζήτηση για δημόσια δωρεάν παιδεία φαντάζει ταμπού. Οι ανάγκες της νεολαίας σήμερα θυσιάζονται στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους, ενός χρέους που δεν δημιουργήθηκε από το λαό αλλά από τις εγχώριες και ευρωπαϊκές ελίτ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μας λένε ότι χρειαζόμαστε ένα «σύγχρονο» πανεπιστήμιο, εννοώντας εκείνο το πανεπιστήμιο που θα υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τις ανάγκες της αγοράς και του κέρδους, όχι των φοιτητών και της κοινωνίας. Οι νεοφιλελεύθερες αυτές κατευθύνσεις για την ευρωπαϊκή εκπαίδευση προωθούνται και στη χώρα μας μέσα από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Με όχημα το ν. Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου και υπερασπιστές του τις μνημονιακές κυβερνήσεις (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) σχολές κλείνουν, τμήματα συγχωνεύονται ενώ ταυτόχρονα ανοίγεται ο δρόμος για την εισαγωγή του ιδιωτικού κεφαλαίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και όλα αυτά κάτω υπό την δαμόκλειο σπάθη της υποχρηματοδότησης πού θέλει το πανεπιστήμιο ένα ίδρυμα «χαμηλού κόστους» (απόλυση διοικητικών υπαλλήλων, μείωση διδακτικού προσωπικού, έλλειψη υποδομών, μειωμένες παροχές για τη σίτιση και τη στέγαση κτλ).

Τα προγράμματα σπουδών αποτελούν την κορυφή στο παγόβουνο αυτό της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στην Ελλάδα του μνημονίου. Αποτελούν εκείνη την εισβολή της μνημονιακής πραγματικότητας στην άμεση καθημερινότητας μας, που προβλέπεται από τους νόμους και τα νομοσχέδια για την παιδεία. Αποτελούν βασικό μοχλό για το χτύπημα της μόρφωσης, ως ουσιαστικής διαδικασίας προσπορισμού γνώσης και εργαλείων σκέψης, για την συνολική επιστημονική και εργασιακή εξέλιξη του κάθε φοιτητή. Αντ' αυτού, έρχονται να φέρουν προγράμματα επικεντρωμένα στην εξειδίκευση, που θα μας καθιστά ακόμα πιο αδύναμους στην αγορά εργασίας ( ήδη η ανεργία στο 60% για την νεολαία), με τέτοιους εντατικούς ρυθμούς, που η ουσιαστική εντρύφηση σε οποιοδήποτε αντικείμενο θα αποτελεί ανέκδοτο. Παράλληλα, οι κύκλοι σεμιναρίων, τα ECTS και οι κύκλοι σπουδών, έρχονται να ολοκληρώσουν το κάδρο της διάλυσης του πτυχίου, αλλά και αυτού που γνωρίσαμε ως μαζική, δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, στο μέτρο ακόμα που, άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο, το γνωρίσαμε.

Το νέο πρόγραμμα σπουδών της σχολής μας συνεπάγεται

α) Επιβάρυνση των δύο πρώτων ετών με πολλά κι απαιτητικά μαθήματα και δικονομική εξειδίκευση/δικολαβία στα υπόλοιπα. Ο προσανατολισμός είναι καθαρά τέτοιος (και διακηρυγμένος στη συνέλευση σχολής) που να φτιάχνει τους αυριανούς αναλώσιμους υπερεξειδικευμένα γρανάζια των δικηγορικών εταιριών.

β) Εντατικούς ρυθμούς σπουδών, τέτοιους που να είναι αδύνατη η ενασχόληση η ποιοτική με οποιοδήποτε αντικείμενο, εντός ή πέρα από τον κύκλο μαθημάτων της σχολής.

γ) Κατάργηση των επαναληπτικών μαθημάτων και εξεταστικών, λόγω έλλειψης διδακτικού προσωπικού και διαθέσιμων αιθουσών.

δ) Θέσπιση προαπαιτούμενων για τις συνθέσεις.

ε) Μαθήματα επιλογής με περιορισμένο αριθμό προσέλευσης για τους εισαχθέντες απ το 2015 κι έπειτα.

στ) Ποσοτικοποίηση του πτυχίου μέσω των μονάδων ects.

Η δε μετάβαση στο νέο πρόγραμμα συνεπάγεται την επιβάρυνση των φοιτητών του τρίτου και του τέταρτου έτους εν μια νυκτί με χρωστούμενα μαθήματα που δεν έχουν διδαχθεί ποτέ.

Οι γενικές λοιπόν κατευθυντήριες της ΕΕ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τη σύμπραξη των ελληνικών κυβερνήσεων, βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή και στη Σχολή μας. Συνεπώς το νέο πρόγραμμα σπουδών δεν αποτελεί ένα τεχνικό η λειτουργικό πρόβλημα που λύνεται με λογικές κοπτοραπτικής, αλλά πρόκειται για την απόλυτη μεταστροφή της φοιτητικής μας πραγματικότητας και την απαλλοτρίωση βασικών κεκτημένων δικαιωμάτων μας

.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

1)Να δώσουμε συλλογικά τον αγώνα για να αποσυρθεί το νέο πρόγραμμα σπουδών.
Παρά τις συνεχείς  ρητορείες που μας καλούν για το αντίθετο, πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει περιθώριο συνδιαλλαγής με τον Κοσμήτορα και τους καθηγητές, κάτι που επιβεβαιώθηκε και στην περσινή μας προσπάθεια. Συντεχνιακές πρακτικές ΔΑΠ-ΠΑΣΠ πρέπει να μείνουν πίσω μας ως προϊόντα ενός αναχρονιστικού, πελατειακού, ξοφλημένου, συνδικαλισμού. Οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, δεν διαπραγματεύονται, αλλά ανατρέπονται! Και ανατρέπονται απ τη μια μέσα από μαζικές διαδικασίες, ουσιαστικό διάλογο και ειλικρινείς ζυμώσεις. Κοινώς μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις, με τα καλά και τα κακά που αντικειμενικά έχουν οι πολυπληθείς διαδικασίες. Κι απ την άλλη με μαζικές, δυναμικές και αποφασιστικές δράσεις και κινητοποιήσεις.

Πρέπει όλοι οι φοιτητές να αντιληφθούμε ότι μόνο μέσα από τον αγώνα και την διεκδίκηση, την πάλη για να μην εφαρμοστεί αυτή η αντιμεταρρύθμιση στην σχολή μας, μπορούμε να κερδίσουμε να παρθεί πίσω το πρόγραμμα σπουδών και όλα τα μέτρα τα οποία το συνοδεύουν.

Πρέπει να απαιτήσουμε οι φοιτητές, εμείς που βιώνουμε καθημερινά την εκπαιδευτική διαδικασία, να αναλάβουμε την εκπόνηση ενός νέου προγράμματος. Ζητούμε ποιοτική μόρφωση και ανθρώπινους όρους σπουδών, πράγματα που ο νέος Υπουργός Παιδείας δεσμεύτηκε να διασφαλίσει. Δεν κάνουμε βήμα πίσω λοιπόν στο να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα! Αγωνιζόμαστε μαχητικά ώστε να παρθεί πίσω το πρόγραμμα.

2) Μια ματιά πέρα απ τη Νομική – Για ένα αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα για δημόσια και δωρεάν παιδεία!
Σήμερα, νωρίτερα ή αργότερα, όλοι οι σύλλογοι, στην Θεσσαλονίκη και στην Ελλάδα, αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα : τις συνέπειες της εφαρμογής των μνημονιακών νόμων στην παιδεία, είτε με την μορφή της αλλαγής των προγραμμάτων σπουδών, είτε με την μορφή κοψίματος παροχών όπως σίτιση και στέγαση, δωρεάν παροχές, συγγράμματα , διαγραφές κτλ. Όλα συνέπειες της υποχρηματοδότησης, που έφερε περικοπές σε διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, αλλά και συγχωνεύσεις σχολών και τμημάτων, ώστε όλοι αυτοί οι παράγοντες συνθετικά οδήγησαν σε εντατικότερους ρυθμούς και συνθήκες εκπαίδευσης ( η υποχρηματοδότηση και η αδυναμία πρόσληψης καθηγητικού προσωπικού, αλλά και η έλλειψη αιθουσών είναι βασικό επιχείρημα όσων επικαλούνται την κατάργηση των επαναληπτικών μαθημάτων).

Είναι αναγκαίο σήμερα να συντονιστούμε με όλους τους συλλόγους που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, και να μιλήσουμε ξανά για το χτίσιμο και την ανασυγκρότηση του μόνου όπλου που μας ενώνει ενάντια στην αυθαιρεσία και τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση: του φοιτητικού κινήματος, εκείνης της δύναμης που έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει με όρους επιτυχίας
- την ανατροπή του αντιδραστικού νόμου Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου.
- τη γενναία χρηματοδότηση στην παιδεία, ώστε να γίνει πραγματικά δημόσια και δωρεάν, κόντρα στις πολιτικές λιτότητας κι εξυπηρέτησης του χρέους,
- ενιαία πτυχία που θα αντικατοπτρίζουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο επιστημονικής συγκρότησης και εργασιακών δικαιωμάτων. Όχι ατομικούς φακέλους προσόντων, εξειδικευμένα διαβατήρια για την ανεργία!

Πρέπει να παλέψουμε να αναζωπυρωθούν οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών, να ξεσπάσουν αγώνες σε όλες τις σχολές, να ενωθούν όλα τα ρυάκια της κατά τόπον αντίστασης σε ένα δυναμικό φοιτητικό κίνημα αντεπίθεσης, που δεν θα κλειστεί στον εαυτό του, αλλά θα βγει στην κοινωνία, θα μιλήσει με τον κόσμο, θα αμφισβητήσει στον δρόμο ότι η σημερινή νεολαία είναι καταδικασμένη να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη! Να παλέψουμε να βγει η νεολαία στο προσκήνιο, σπουδάζουσα και μη, και να διεκδικήσει ένα μέλλον με αξιοπρέπεια, μόρφωση και εργασία!

3) Η ευθύνη της φοιτητικής αριστεράς : η οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας
Απαραίτητος όρος όμως για τα παραπάνω είναι η φοιτητική αριστερά να αποφασίσει να υπερβεί τον εαυτό και τις πεπατημένες της. Πέντε χρόνια τώρα αποδείχθηκε πως κανένας χώρος δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του μάχες που να μπορούν να αναμετρηθούν με το εύρος και το βάθος της υφιστάμενης επίθεσης: από τα προγράμματα σπουδών και την υποχρηματοδότηση έως το μέλλον της ανεργίας και της μετανάστευσης που μας επιφυλάσσουν. Αντ αυτού χρειάζονται γενναίες ανασυνθετικές πρωτοβουλίες και ειλικρινής επικοινωνία εντός της φοιτητικής αριστεράς. Ανάγκη κι ελπίδα για την αγωνιστική απάντηση της νεολαίας και την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος είναι η οικοδόμηση ενός Αριστερού Μετώπου Νεολαίας. Ενός μαζικού μετωπικού υποκειμένου που θα ενώνει την αριστερά στη βάση του αγώνα για μια διέξοδο απ την κρίση πέρα απ’ τα δεσμά του χρέους και του ευρώ,  για την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν παιδείας, για την πάλη ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και το τέρας της ανεργίας  και για την αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τις συμφωνίες που στέλνουν τον κρατικό προϋπολογισμό στα χρέη, να αρνηθούμε μια ζωή μεταναστών, ανέργων, εργαζόμενων σκλάβων με χαμηλές προσδοκίες, να παλέψουμε για το γκρέμισμα της μνημονιακής πραγματικότητας, για σπουδές, εργασία και μια ζωή με αξιοπρέπεια!

Καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση στην Παρασκευή 16/10 στις 14:00 στο χώρο του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής, σχετικά με το πρόγραμμα σπουδών μας, τη μνημονιακή πραγματικότητα για το σπουδαστή και τις δράσεις που μπορούμε να αναπτύξουμε.