Είναι ανατάξιμη η εικόνα αποσυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος; Ανακοίνωση του ΑΡΔΙΝ για τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.

Τα αποτελέσματα των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών που πραγματοποιήθηκαν στις 18 Μαίου δεν χαρακτηρίζονται από μεγάλες ανακατατάξεις και εκπλήξεις. Για το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών καταγράφεται στασιμότητα και συντήρηση των δυνάμεων τους. Για ακόμα μία χρόνια ή μεγάλη αποχή των φοιτητών και σπουδαστών από την εκλογική διαδικασία χρωματίζει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Στις φετινές φοιτητικές εκλογές ψήφισαν περίπου 13.000 λιγότεροι φοιτητές σε σχέση με πέρυσι. Συνολικά το 2013 ψήφιζαν περίπου 100.000 φοιτητές. Το 2016 ψήφισαν περίπου 70.000 φοιτητές (αν συνυπολογίσουμε και μεγάλες σχολές που ακυρώθηκαν οι εκλογές-πχ Πάντειο). Οι λόγοι που εξηγούν αυτό το κλιμακούμενο ρεύμα αποχής είναι διάφοροι, με βασικότερους:

-τη γενικότερη αποσυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Η εικόνα απομαζικοποίησης αφορά και την αδυναμία μαζικών διαδικασίών γενικά, είτε αυτό αφορά τις ΓΣ, είτε την απουσία μαζικών αντιδράσεων και αντιστάσεων στη ραγδαία χειροτέρευση των όρων σπουδών, είτε άλλες κινητοποιήσεις, τα φοιτητικά μπλοκ στις διαδηλώσεις κοκ. Είναι ότι η πίστη στην συλλογικότητα και στους συλλογικούς αγώνες για την διεκδίκηση των άμεσων συμφερόντων μας έχει κλονιστεί. Αυτή η διαδικασία ατομικής αναζήτησης στην επίλυση των προβλημάτων μας, αυτός ο ιδιότυπος ατομισμός έχει σχέση με την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Στην κρίση όμως και στα οξυμένα προβλήματα της νεολαίας γύρω από μια εργασιακή προοπτική εξαιρετικά χαμηλών προσδοκιών και αίσθησης γενικού αδιεξόδου αποκτά πιο έντονα χαρακτηριστικά.

-τη γενικότερη κρίση εκπροσώπησης στην ελληνική κοινωνία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης σε συλλογικές εκπροσωπήσεις (κόμματα, συνδικάτα, σωματεία κλπ) διαπερνά και το φοιτητικό σώμα. Η τάση αυτή ενισχύθηκε τη φετινή χρονιά η οποία επισφραγίστηκε από τη μετατροπή του ΟΧΙ του καλοκαιριού στο ΝΑΙ σε όλα και την ήττα της «ελπίδας», όπως αυτή εκφράστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απόλυτα ερμηνεύσιμο ότι η ήττα αυτή έγινε περισσότερο αισθητή στη νέα παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, το bloco, που δεν κατέγραψε ούτε 1% και στους συντρόφους της ΑΡΕΝ.

Σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον, τη χρονιά αυτή έγινε μια απόπειρα μετωπικής ανασύνθεσης μεταξύ της ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ. Το βήμα συνεργασίας που έγινε ήταν θετικό, όμως οι μεγάλες καθυστερήσεις και η εσωστρέφεια, που χαρακτήρισε σε μεγάλο βαθμό τις σχετικές διεργασίες, ανέκοψαν μια δυναμική που να ξεπερνάει τη συγκράτηση δυνάμεων. Μία ώριμη συζήτηση που έπρεπε να γίνει από το φθινόπωρο με πανελλαδικό συντεταγμένο τρόπο ώστε να μη σπαταληθούν δυνάμεις και να εκπονηθεί ένα σχέδιο παρέμβασης προς τους φοιτητές, έφτασε να διεξάγεται λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Παράλληλα, κάποια σχήματα της ΕΑΑΚ επέλεξαν είτε να απέχουν από την κατεύθυνση της συνεργασίας, είτε να κινηθούν με όρους ηγεμονισμού στη διαδικασία συγκρότησης των ψηφοδελτίων, στρεβλώνοντας την αναγκαία πολιτική συζήτηση σε μια κουβέντα για το ποια γραμματοσειρά κατοχυρώνει ή αμφισβητεί την ηγεμονία των ΕΑΑΚ. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η συνεργασία σε αλλες σχολές να ναυαγεί ενώ σε άλλες σχολές να πραγματοποιείται τελευταία στιγμή και με μια έντονα εσωστρεφή συζήτηση. Στις λίγες σχολές που υπήρχαν κοινές πρωτοβουλίες και λειτουργούσαν τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα. Παρά τον επώδυνο τρόπο, παρά τα σημάδια αναντιστοιχίας με τα καθήκοντα της περιόδου που εμφάνισε για άλλη μια φορά η φοιτητική αριστερά, τα μετωπικά ψηφοδέλτια και οι συνεργασίες αποτελούν μια υπαρκτή, θετική παρακαταθήκη.

Η συζήτηση ωστόσο, πρέπει να προχωρήσει και να βαθύνει. Να ξεπεράσει τακτικισμούς και ηγεμονισμούς και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα του «κάθε πέρυσι ήταν και καλύτερα» που χαρακτηρίζει το φοιτητικό κίνημα. Έχουμε να λύσουμε ένα δίδυμο πρόβλημα. Την μετωπική ανασύνθεση της φοιτητικής αριστεράς σε συνδυσμό με την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Το δεύτερο χωρίς το πρώτο δε μπορεί να λυθεί. Το πρώτο χωρίς το δεύτερο θα είναι να ενώσουμε την αναποτελεσματικότητα μας. Εμείς σε αυτή τη συζήτηση έχουμε να καταθέσουμε καταρχήν τους εξής προβληματισμούς:

- Χρειάζεται να ξανασκεφτούμε όλα τα ζητήματα του φοιτητικού συνδικαλισμού. Σε μια εποχή που δεν υπάρχει πίστη στη συλλογικότητα και στον αγώνα, το σύνθημα «όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις» ως μοναδική απάντηση, μάλλον παράγει αδράνεια. Η ανυπαρξία δομών πανελλαδικού συντονισμού και έκφρασης των φοιτητικών συλλόγων, μάλλον αποσυγκροτεί τη δυνατότητα να υπάρχουν κοινές φοιτητικές διεκδικήσεις και η αίσθηση της δύναμης απέναντι στο Υπουργείο και την κυβέρνηση. Είναι διαφορετικό ζήτημα πως κάθε φοιτητικό αίτημα γρήγορα πολιτικοποιείται γιατί βρίσκει «τοίχο» στο μνημόνιο και την επιτήρηση από τους δανειστές Ε.Ε.-ΔΝΤ και άρα η τέχνη να συνδέσουμε το ειδικό με το γενικό και διαφορετικό μια υπερ-πολιτικοποιημένη - παραταξιοποιημένη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος , όπου οι παρατάξεις και οι διάφορες δυνάμεις υποκαθιστούν την αυτόνομη λειτουργία των οργάνων και των δομών του γύρω από κεντρικά πολιτικά πλαίσια. Από το «η τάδε δύναμη πήρε στο γύρο συνελεύσεων τόσους συλλόγους» πρέπει να περάσουμε στο «οι φοιτητικοί σύλλογοι και το φοιτητικό κίνημα μέσα από τις διαδικασίες του, τις αντιπαραθέσεις του και τις συνθέσεις του παλεύει τα παρακάτω».

- Χρειάζεται να ανασυνθέσουμε τη φοιτητική αριστερά και όχι απλά να διευρύνουμε μια από τις δυνάμεις της. Η διαφορά της μίας από την άλλη διαδικασία δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της κάθε δύναμης. Έχει να κάνει με τη συμφωνία ότι τα υπαρκτά σχήματα φτιάχτηκαν σε άλλες εποχές, σήμερα δε μπορεί να δώσουν απαντήσεις και χρειάζονται νέες συνθέσεις και νέα σχήματα. Άλλα σχήματα φτιάχτηκαν στις αρχές της μεταπολίτευσης, άλλα μετά τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη το 91 στο φουλάρισμα της αναδιάρθρωσης, άλλα με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα και τη μάχη του 2006-7, άλλα χρειάζόμαστε σήμερα ως η γενιά της κρίσης και της εμπέδωσης της μνημονιακής κοινωνίας και του αγοραίου πανεπιστημίου. Σχήματα που θα προσπαθήσουν να αντιμετωπίσουν την αποσυγκρότηση των φοιτητικών διεκδικήσεων ανοίγοντας τη συζήτηση για τα αιτήματα, τα όργανα, τους τρόπους οργάνωσης του φκ. Σχήματα που την ίδια στιγμή θα προωθούν αιτήματα και στόχους που αφορούν την νεολαιϊστικη ταυτότητα και όχι μόνο τη φοιτητική, καθώς σήμερα ένας φοιτητής καθορίζεται όχι μόνο από τα προβλήματα του ως φοιτητής αλλά και από τα προβλήματα του ως νεολαίος με τα συνολικά προβλήματα αδιεξόδου, εργασιακής προοπτικής, ανεργίας κοκ. Σχήματα που θα συνδυάζουν – και όχι να αναπτύσσουν το ένα σε βάρος του άλλου - το συνδικαλιστικό αγώνα για τα μορφωτικά δικαιώματα με τον πολιτικό αγώνα ενάντια σε Ε.Ε., ΔΝΤ και τις κυβερνήσεις τους. Σχήματα τέλος που θα πάρουν διαζύγιο από τον βερμπαλισμό και τις συνήθειες παλαιότερων, πιο βολικών εποχών (κείμενα σεντόνια, αριστερή «αργκό», πολύωρες διαδικασίες και έλλειψη κανόνων στις διαδικασίες), και θα οικοδομήσουν μια σύγχρονη λαϊκότητα, τέτοια που θα ανατρέψει την εικόνα αδυναμίας αυτού του χώρου στα πιο «πληβειακά» ΤΕΙ και επιπλέον θα μπορεί να φέρει σε επαφή το ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα με την απορριπτόμενη νεολαία.

Ως Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας συμμετείχαμε στη φετινή μάχη των φοιτητικών εκλογών σε 32 συλλόγους ΑΕΙ και 5 ΤΕΙ πανελλαδικά. Το επόμενο διάστημα, θα επιμείνουμε στην κατεύθυνση της εμβάθυνσης των μετωπικών συνεργασιών και της πραγματοποίησής τους εκεί που δεν έγινε εφικτό προεκλογικά, καθώς και στο περαιτέρω άνοιγμα της συζήτησης για τη διαμόρφωση μιας φοιτητικής αριστεράς αντίστοιχης με την περίοδο και τα καθήκοντα που αυτή ορίζει.

Διακήρυξη για την εκλογική συνεργασία Contra legem _ΕΑΑΚ, Αριστερής Ενότητας Νομικής και Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Νομικής ενόψει των φοιτητικών εκλογών της 18ης Μάη.

Η παγκόσμια  δομική κρίση  του καπιταλισμού έρχεται να εξειδικευτεί στη χώρα μας με την εφαρμογή μνημονιακών και αντιλαϊκών  πολιτικών που έχουν οδηγήσει τον λαό και την νεολαία σε ένα τεράστιο αδιέξοδο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που πάγια εξυπηρετεί το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο σε κοινό βηματισμό με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, επιβάλλουν, στα πλαίσια του 3ου Μνημονίου, τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που βαθαίνουν την κοινωνική καταστροφή, τον εργασιακό μεσαίωνα, τη διάλυση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σήμερα, βιώνουμε μια ολομέτωπη επίθεση, που εκτείνεται από την διεθνή πολιτική σκηνή μέχρι το εσωτερικό των σχολών μας. Πτυχές αυτής της κατάστασης είναι η προσφυγική κρίση, που έχει προσλάβει ακραίες διαστάσεις έπειτα και από την συμφωνία Ε.Ε.- Τουρκίας, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που αποτελεί «ταφόπλακα» για το εργασιακό παρόν και μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων. 

Οι ίδιες αντιδραστικές πολιτικές ακολουθούνται και στον χώρο της εκπαίδευσης. Η εντεινόμενη υποχρηματοδότηση του πανεπιστημίου έχει φέρει τα ιδρύματα σε αδυναμία λειτουργίας σε κάθε επίπεδο. Από τη φοιτητική μέριμνα (σίτιση ,στέγαση) μέχρι και την στελέχωση διδακτικού και διοικητικού δυναμικού οι ανάγκες των φοιτητών θυσιάζονται στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους. Η συνθήκη αυτή έχει εντείνει τ ην κουβέντα για την συνολική αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης. Με όχημα το νομοσχέδιο Φίλη που ενσωματώνει  το ν. Διαμαντοπούλου/ Αρβανιτόπουλου, τη συνθήκη της Μπολόνια και την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, δίνεται η χαριστική βολή στο χαρακτήρα της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση από δημόσιο αγαθό δυνάμει προσβάσιμο σε όλους μετατρέπεται σε αγαθό πολυτελείας, αποκλείοντας  τα χαμηλότερα στρώματα ,με την κουβέντα να γίνεται ακόμα και για δίδακτρα. Το σύνολο της εκπαιδευτικής διαδικασίας από τα προγράμματα σπουδών (διάλυση πτυχίων, υπερεξειδίκευση, εντατικοποίηση) μέχρι και την έρευνα υποτάσσεται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας και του κέρδους των επιχειρήσεων.

Σε αυτή τη συγκυρία, η νεολαία κι οι φοιτητές, παρά τη δυναμική παρουσία τους στις κινητοποιήσεις του προηγούμενου διαστήματος, με αποκορύφωμα το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, φαίνεται να ενσωματώνουν περισσότερο από ποτέ τον απομονωτισμό και την απογοήτευση που οδηγούν στον ατομικό δρόμο και στην ενίσχυση των τάσεων υποταγής.

Ακριβώς επειδή αναγνωρίζουμε τα καθήκοντα που επιτάσσει η παραπάνω συγκυρία θεωρούμε αναγκαίο σήμερα να ανοίξει η κουβέντα για την ανασυγκρότηση ενός πολιτικού, μαζικού, μαχητικού και διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος. Ενός φοιτητικού κινήματος που θα αμφισβητεί το «There is No Alternative» των μνημονιακών κυβερνήσεων και τους μονοδρόμους που επιβάλλουν Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Για εμάς είναι ζητούμενο να σπάσει η σιγή στους φοιτητικούς χώρους, οι νέοι να βγούμε ξανά στο προσκήνιο και να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα από κοινού με τους εργαζομένους με βάση τις δικές μας ανάγκες και όχι των δανειστών.      

Είναι πιο επιτακτική από πότε η ανάγκη συνεύρεσης των αριστερών αγωνιστικών δυνάμεων στην κατεύθυνση της συγκρότησης  ενός ανατρεπτικού μπλοκ αγώνα που θα παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία, δικαιώματα και δουλειά  για όλους στο πλευρό των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων κόντρα στις λογικές της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ).   Σε αυτήν την κατεύθυνση, ως  Contra Legem _ΕΑΑΚ  ,ΑΡ.ΕΝ., ΑΡ.ΔΙ.Ν. προχωρούμε σε κοινή εκλογική κάθοδο στη Νομική. Η εκλογική συνεργασία αυτή αποτελεί συνέπεια των κοινών μας πρακτικών (βλ. κοινός αγώνας ενάντια στο νέο αντιδραστικό πρόγραμμα σπουδών της Νομικής, στην υποχρηματοδότηση και διάλυση της παιδείας και στην καθηγητική αυθαιρεσία), με στόχο αφενός την ανασυγκρότηση του φοιτητικού μας συλλόγου και των διαδικασιών του και αφετέρου την δημιουργία ενός ανατρεπτικού ρεύματος στις σχολές ενάντια στη διάλυση που επιβάλει η ΕΕ και οι μνημονιακές κυβερνήσεις . Η εκλογική συνεργασία contra legem_ΕΑΑΚ,  ΑΡ.ΕΝ. , ΑΡ.ΔΙ.Ν. και των συνεργαζόμενων αγωνιστών είναι απόληξη των κοινών πλαισίων αγώνα στις συνελεύσεις και  αποσκοπεί στην περαίτερω ζύμωση με όρους ισότιμους και δημοκρατικούς, με σεβασμό στην αυτοτέλεια του κάθε σχήματος και  με απώτερο σκοπό την εμβάθυνση της πολιτικής μας συνεργασίας. 

Στις 18 Μάη συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και στηρίζουμε - ψηφίζουμε στη Νομική Α.Π.Θ. την εκλογική συνεργασία  Contra Legem  _ΕΑΑΚ , ΑΡ.ΕΝ. , ΑΡ.ΔΙ.Ν.                               

Στις 18 Μάη ψηφίζουμε για την ανατροπή στη Νομική!

Εκλογική Συνεργασία ΡΑΦ ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ Πολιτικού – ΑΡΔΙΝ Πολιτικού – ανένταχτοι/ες αγωνιστές/ριες

Σήμερα φοιτητές, νεολαία και εργαζόμενος λαός δέχονται μια σκληρή επίθεση σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας τους από το κεφάλαιο, τα μνημόνια και τις αντεργατικές πολιτικές. Η δομική κρίση του καπιταλισμού εκφράζεται στην Ελλάδα μέσω μιας συνεχούς υποβάθμισης των εργασιακών μας δικαιωμάτων, της παιδείας και της ίδιας μας της ζωής. ΕΕ – ΔΝΤ – κυβέρνηση υπηρετώντας μια νεοφιλελεύθερη πολιτική μας οδηγούν σε οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο, διαλύοντας κάθε έννοια κοινωνικού κράτους.

Απόρροια των παραπάνω πολιτικών είναι και το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που έρχεται να αλλάξει τους όρους εργασίας και να διαλύσει την κοινωνική ασφάλιση στο βωμό του χρέους. Έχει καθαρά ταξικό πρόσημο με σοβαρές επιπτώσεις στη γενιά μας, ενισχύοντας την προοπτική της ελαστικής-μαύρης εργασίας, της ανεργίας και της επισφάλειας, ωθώντας μας παράλληλα στη μετανάστευση.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι δικές μας ζωές υπό διαπραγμάτευση αυτή τη στιγμή. Χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώνονται από τον τόπο τους λόγω των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Οι ρατσιστικές πολιτικές της ΕΕ, η συμφωνία της με την Τουρκία, τα κλειστά σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης φανερώνουν το αληθινό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν απέχει καθόλου από πρακτικές φασισμού και ολοκληρωτισμού. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση ακολουθεί πιστά τις εντολές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αντιμετωπίζοντας τους πρόσφυγες με λογικές εγκλεισμού, επαναπροωθήσεων και απομόνωσης.

Στα πλαίσια των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων, έρχεται και το νέο νομοσχέδιο Φίλη, το οποίο, πλήρως σύμφωνο με τις επιταγές του ΟΟΣΑ, συνεχίζει προς την κατεύθυνση της ισοπέδωσης της παιδείας. Σαν συνέχεια των νόμων Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, επιχειρηματικοποιεί το πανεπιστήμιο, διαλύει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του και τσακίζει τα πτυχία και την εργασιακή μας προοπτική. Ο ρυθμός σπουδών εντατικοποιείται και το πανεπιστήμιο αυταρχικοποιείται.

Τις επιπτώσεις των παραπάνω έχουμε αρχίσει να τις βλέπουμε και στο Σύλλογο Πολιτικών Επιστημών. Το πρόγραμμα σπουδών εντατικοποιείται και οδηγούμαστε σε μια εξειδίκευση χωρίς αντίκρισμα, κάτι το οποίο θα διαλύσει το ενιαίο πτυχίο. Σε μια σχολή η οποία δεν έχει κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, οι απόφοιτοι θα βρεθούν σε θέση να αντιμετωπίσουν ακόμη δυσκολότερες συνθήκες και πλήρη υποβάθμιση του αντικειμένου, το οποίο κινδυνεύει με αφανισμό.

Τις παραπάνω πολιτικές πρακτικές μέσα στο πανεπιστήμιο εκφράζουν και υποστηρίζουν ΔΑΠ και ΠΑΣΠ (στη δική μας περίπτωση Α.Φ. Πρωτοβουλία). Υποτάσσονται στα κυβερνητικά σχέδια και προτείνουν μόνο συνδιαλλαγή, μπλοκάροντας κάθε φοιτητικό αγώνα. Η γνωστή σε όλους μας ΔΑΠ, παράταξη της Νέας Δημοκρατίας στα Πανεπιστήμια, είναι αυτή που τόσα χρόνια έκανε τα πάντα για να μποϋκοτάρει κάθε φοιτητική διεκδίκηση, καταψηφίζοντας κάθε πρόταση για Γενική Συνέλευση, και προφανώς μη συμμετέχοντας στις διαδικασίες αυτές. Δεν είναι όμως η μόνη που θα βρεθεί σε κάθε ευκαιρία -έστω και συγκεκαλυμμένα- απέναντι στο φοιτητή. Συγκεκριμένα η Α.Φ. Πρωτοβουλία έχει στηρίξει επανειλημμένα την εξειδίκευση και κατά συνέπεια τη διάλυση του πτυχίου με πρόσχημα την ανταγωνιστικότητα στην αγορά εργασίας. Την ίδια στιγμή, ενώ εμφανίζεται ως εναλλακτική επιλογή, στην πραγματικότητα αποϊδεολογικοποιεί τον φοιτητή και τον αποπροσανατολίζει από οποιαδήποτε αγωνιστική κατεύθυνση. Σε αυτά προστίθεται και το BLOCO, το οποίο ως κυβερνητική παράταξη (ΣΥΡΙΖΑ) φιλοδοξεί να αποτελέσει φορέα υποτιθέμενης σταθερότητας και διαχειριστικών πρακτικών. Η ΠΚΣ με τη σειρά της διατηρεί στάση απομονωτισμού και υπονομεύει την ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων στο σήμερα, επιμένοντας σε λογική αυτόκεντρης ανάπτυξης.

Όλο το παραπάνω τοπίο αφήνει ένα σημαντικό ερώτημα για κάθε φοιτητή και φοιτήτριας: Τί να κάνουμε;

Αντιλαμβανόμαστε πως οι αγώνες του λαϊκού και φοιτητικού κινήματος πρέπει να συνεχίσουν και να κορυφωθούν, να κατανοήσουμε πως δε πρέπει να μείνει κανένας μόνος του στην κρίση και να πετύχουμε μια εναλλακτική για το λαό και τη νεολαία. Τα επίδικα στα οποία καλείται σήμερα να απαντήσει η νεολαία, και δη η σπουδάζουσα, το πιο οργανωμένο κομμάτι της, είναι πολύ σημαντικότερα και επιτακτικότερα από τις όποιες επιμέρους διαφορές μας.

Ως απόρροια των παραπάνω, όμως, εμείς θα επιδιώξουμε να απαντήσουμε μέσω ενός φοιτητικού κινήματος, μετωπικού και αντικαπιταλιστικού, με πολιτικό περιεχόμενο, το οποίο σε σύνδεση με το εργατικό θα μπορεί:

Ø  να αποτελέσει πηγή αντίστασης και συνολικής ρήξης με ΕΕ-ευρώ-χρέος-μνημόνια-κυβέρνηση και με το σύστημα και τους μηχανισμούς του.

Ø  Να μπλοκάρει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, αντιδιαχειριστικά, κόντρα σε διάλογο και συνδιαλλαγή.

Ø  Να παλέψει μαζί με τα σωματεία κ τους εργαζομένους κατά του ασφαλιστικού.

Ø  Να αγωνιστεί με ντόπιους και μετανάστες κατά κάθε μορφής εκμετάλλευσης και αδικίας – κατά του ιμπεριαλισμού.

Ø  Να δώσει στη νεολαία και το λαό μια προοπτική διεξόδου από την κρίση, δείχνοντας πως υπάρχει άλλος δρόμος, τσακίζοντας το δόγμα του «ΤΙΝΑ» (There Is No Alternative)

Ø  Να σπάσει την ησυχία στους φοιτητικούς χώρους, δομώντας έτσι εστίες αντίστασης κατά της νεοφιλελευθεροποίησης κάθε πτυχής της καθημερινής μας ζωής.

Ως ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ – ΑΡΔΙΝ αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα για πολιτική και κινηματική αλληλεπίδραση στη βάση πολιτικής συμφωνίας και ως αποκρυστάλλωση της μέχρι τώρα πολιτικής συνεργασίας μεταξύ μας. Αναγνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες του κάθε κοινωνικού χώρου, προχωράμε, λοιπόν, σε εκλογική συνεργασία που θα θέσει τις βάσεις για πιο αναβαθμισμένη πολιτική συνεργασία στο μέλλον και θα εκφράσει ένα ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό ρεύμα στη Σχολή. Στόχο της έχει την ανασυγκρότηση των Συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος γενικότερα. Λειτουργούμε αμεσοδημοκρατικά, ανεξάρτητα και αγωνιστικά και αυτό είναι που επιδιώκουμε να ενισχύσουμε και μέσα στις σχολές μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και κάθε άλλη μορφή διεκδίκησης και πάλης. Μπορούμε να αποτελέσουμε την απάντηση μέσω μιας άλλης Αριστεράς: μετωπικής, ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής.

Καμία διαπραγμάτευση για τις ζωές μας!

Δε θα απέχουμε από τους αγώνες τις γενιάς μας.

Στις εκλογές της 18^ης Μάη στηρίζουμε – ψηφίζουμε

ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ-ανένταχτους/ες αγωνιστές/ριες

στις Πολιτικές Επιστήμες

Διακήρυξη για την εκλογική συνεργασία Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Νομικής και Αριστερής Ενότητας Νομικής ενόψει των φοιτητικών εκλογών της 18ης Μάη

Διανύουμε τον 6^ο χρόνο εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών που έχουν οδηγήσει τον λαό και την νεολαία σε ένα τεράστιο αδιέξοδο. Η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.- ΑΝ.ΕΛ., πλήρως υποταγμένη στις επιταγές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., υιοθετεί, στα πλαίσια του 3^ου Μνημονίου, τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές που βαθαίνουν την κοινωνική καταστροφή, τον εργασιακό μεσαίωνα, τη διάλυση και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σήμερα, βιώνουμε μια ολομέτωπη επίθεση που εκτείνεται από την διεθνή πολιτική σκηνή μέχρι το εσωτερικό των σχολών μας. Πτυχές αυτής της κατάστασης είναι η προσφυγική κρίση, που έχει προσλάβει ακραίες διαστάσεις έπειτα και από την συμφωνία Ε.Ε.- Τουρκίας, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που αποτελεί «ταφόπλακα» για το εργασιακό παρόν και μέλλον της νεολαίας και των εργαζομένων, αλλά και η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με τον νέο ν. Φίλη, που αποτελεί συνέχεια του ν. Διαμαντοπούλου/ Αρβανιτόπουλου. Παρ’ όλα αυτά για ακόμη μια χρονιά, οι φοιτητές και η νεολαία απείχαν από τις εξελίξεις και το προσκήνιο, αποτελώντας τον μεγάλο απόντα τόσο από τις αντιστάσεις που σηκώθηκαν (βλ. μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στο ασφαλιστικό) όσο και από εκείνες που θα έπρεπε να σηκωθούν αναλογικά με το βάθος της επίθεσης που δέχεται η νεολαία.

Ακριβώς επειδή αναγνωρίζουμε τα καθήκοντα που επιτάσσει η παραπάνω συγκυρία θεωρούμε αναγκαίο σήμερα να ανοίξει η κουβέντα για την ανασυγκρότηση ενός πολιτικού, μαζικού, μαχητικού και διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος. Ενός φοιτητικού κινήματος που θα αμφισβητεί το «There is No Alternative» των μνημονιακών κυβερνήσεων και τους μονοδρόμους που επιβάλλουν Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Για εμάς είναι ζητούμενο να σπάσει η σιγή στους φοιτητικούς χώρους, οι νέοι να βγούμε ξανά στο προσκήνιο και να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα από κοινού με τους εργαζομένους με βάση τις δικές μας ανάγκες και όχι των δανειστών.       

Είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη της μετωπικής συμπόρευσης και της ουσιαστικής επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς. Σε αυτήν την κατεύθυνση, ως ΑΡ.ΔΙ.Ν και ΑΡ.ΕΝ. προχωρούμε σε κοινή εκλογική κάθοδο στη Νομική Α.Π.Θ. και στηρίζουμε πανελλαδικά το συνδυασμό «Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία» (ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ –ΑΡΔΙΝ). Η εκλογική συνεργασία αυτή αποτελεί συνέπεια των κοινών μας πρακτικών (βλ. κοινός αγώνας ενάντια στο νέο αντιδραστικό πρόγραμμα σπουδών της Νομικής, στην υποχρηματοδότηση της παιδείας και στην καθηγητική αυθαιρεσία), με στόχο αφενός την ανασυγκρότηση του φοιτητικού μας συλλόγου και των διαδικασιών του και αφετέρου την δημιουργία ενός ρεύματος ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών. Η εκλογική συνεργασία ΑΡ.ΔΙ.Ν. - ΑΡ.ΕΝ. και των ανένταχτων αγωνιστών/στριών αποσκοπεί στην περαιτέρω ζύμωση μεταξύ μας, με όρους ισότιμους και δημοκρατικούς, με απώτερο σκοπό την εμβάθυνση της πολιτικής μας συνεργασίας.  

Στις 18 Μάη συμμετέχουμε στις φοιτητικές εκλογές και στηρίζουμε - ψηφίζουμε στη Νομική Α.Π.Θ. την εκλογική συνεργασία ΑΡ.ΔΙ.Ν. - ΑΡ.ΕΝ. Στις 18 Μάη ψηφίζουμε για την ανατροπή στη Νομική!

Σε όλες τις σχολές στηρίζουμε τον ενωτικό συνδυασμό «Αριστερή Ανατρεπτική Συνεργασία ( ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ)»

Φοιτητικές εκλογές: να γίνουν σταθμός ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς!

  Ο έκτος χρόνος από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια βρίσκει το λαό και τη νεολαία μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποταγμένη, εξίσου με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, στο διεθνές και ευρωπαϊκό πλαίσιο βαθαίνει την κοινωνική καταστροφή, τον εργασιακό μεσαίωνα, τη διάλυση και το ξεπούλημα υπό τις επιταγές των δανειστών. Μάλιστα με βάση τα συμφωνηθέντα του 3ου μνημονίου εκτός απ τα άμεσα μέτρα -διάλυση ασφαλιστικού, επιπλέον φορολεηλασία, κόκκινα δάνεια, ξεπούλημα δημοσίου πλούτου κι επιχειρήσεων- οι δανειστές ζητάνε προληπτικά (!) νέα μέτρα 3,6 δις και τη συγκρότηση ενός υπερνομοθετικού μηχανισμού, που θα κάνει αυτόματα περικοπές για κάθε μνημονιακό στόχο που δεν θα πιάνεται, ενός αυτοματοποιημένου διαρκούς μνημονίου, απειλώντας διαφορετικά για ακόμα μια φορά τη χώρα με νέα οικονομική ασφυξία και χρεοκοπία.

  Παράλληλα, η ιμπεριαλιστική πολιτική και οι ρατσιστικές πρακτικές της ΕΕ αναφορικά με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, τον πόλεμο και τις προσφυγικές ροές εκτός των άλλων τείνουν να καταστήσουν την Ελλάδα μιαν απέραντη αποθήκη ψυχών μεταξύ ανατολής και δύσης. Στη συστηματική εμπλοκή των ηγετιδών χωρών της στη Μέση Ανατολή και στις συνέπειές της, απαντάει με διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το στρατό στους δρόμους, άρση βασικών δικαιωμάτων. Απαντάει επίσης κλείνοντας τα σύνορα, επιδοτώντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, στέλνοντας στρατό στα σύνορα και προχωρώντας σε τερατώδεις συμφωνίες με την Τουρκία, που στέλνουν πρόσφυγες σε τούρκικες φυλακές και προβλέπουν την εξατομικευμένη επιλογή των προσφύγων που θα γίνουν δεκτοί στον ευρωπαϊκό βορρά. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν αντιτάσσεται στους χειρισμούς της ΕΕ αλλά φέρνει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θέτοντας σε κίνδυνο την ειρήνη, εμπλέκοντάς μας στους τυχοδιωκτισμούς Ε.Ε και ΗΠΑ.

   Στην εκπαίδευση, ο νόμος Φίλη έρχεται να βαθύνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση υλοποιώντας τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, για συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολών και για αυτοχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μέσα από την επαιτεία χρημάτων από ιδιώτες κι επιχειρήσεις αλλά και από δίδακτρα και τέλη εγγραφής, όπως έχει αρχίσει ήδη να γίνεται στα μεταπτυχιακά. Την ίδια στιγμή, η συστηματική υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων (78% έχει μειωθεί απ το 2010 ο προϋπολογισμός για την τριτοβάθμια) λόγω της λιτότητας αλλά και της υπαγωγής των αποθεματικών τους στην εξυπηρέτηση του χρέους, τα οδηγεί στη διάλυση, μη μπορώντας να ανταποκριθούν ούτε καν στις ανελαστικές τους δαπάνες (πχ ΔΕΗ). Ο νόμος Διαμαντοπούλου παραμένει σε ισχύ κατά το μεγαλύτερο μέρος του, ενώ ακόμη και πλευρές του που έχουν καταργηθεί (διαγραφές, Συμβούλια Ιδρύματος που είναι υπό κατάργηση), κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα επανέλθουν, στη βάση του ότι μια εμπορευματοποιημένη εκπαιδευτική διαδικασία και ένα πανεπιστήμιο όπως αυτό που διαμορφώνεται, απαιτούν την ανάλογη διοίκηση και δεν μπορούν να ανεχτούν αντιστάσεις και διεκδικήσεις.

  Παρ όλα αυτά, για ακόμα μια χρονιά οι φοιτητές και η νεολαία απείχαν από τις εξελίξεις και το προσκήνιο, αποτελώντας τον μεγάλο απόντα τόσο από τις αντιστάσεις που σηκώθηκαν (βλ ενάντια στη διάλυση του ασφαλιστικού) όσο και από εκείνες που θα έπρεπε να σηκωθούν αναλογικά με το βάθος της επίθεσης στο παρόν και ιδίως στο μέλλον της νεολαίας!

               

  Είναι σαφές ότι η αδυναμία αυτή οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και σε διαδικασίες αποπολιτικοποιήσης και αποιδεολογικοποίησης πολλών χρόνων, στις οποίες υποτάχθηκε η φοιτητική αριστερά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όμως σε κάθε περίπτωση στην 6ετία του μνημονίου έλλειψε μια παρέμβαση από τη φοιτητική αριστερά που να:

-        είναι μετωπική. Συγκεντρώνοντας δυνάμεις εντός και εκτός πανεπιστημίου απέναντι στο βασικό πρόβλημα που είναι η μνημονιακή επιτήρηση από τους δανειστές και η υπαγόρευση μέτρων σοκ στην εργασία, την παιδεία, την πολιτική και κοινωνική ζωή. Μέτρα που χωρίς την απειλή μιας χαοτικής άτακτης χρεοκοπίας δεν ήταν νοητό σε καμιά άλλη περίοδο να τα ψηφίσει καμία Βουλή.

-        είναι πολιτική. Να απευθύνεται στους φοιτητές με βάση αυτό που απασχολούσε όλη την κοινωνία. Ήταν μονόδρομος τα μνημόνια; Είναι εφικτό για τη νέα γενιά να ζήσει χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με ανεργία και μερική απασχόληση, με 500 ευρώ, χωρίς ασφάλιση; Μπορούμε ως χώρα, ως κοινωνία να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο; Μπορούμε να υπάρξουμε, να παράγουμε, να σταθούμε έξω από την ευρωζώνη; Μπορούμε να έρθουμε σε ρήξη με την Ε.Ε.; Με μια άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική, εθνικοποιώντας το τραπεζικό σύστημα, διαγράφοντας το χρέος, ερχόμενοι σε ρήξη με την ελληνική ολιγαρχία, τα ΜΜΕ της και όσους τη στηρίζουν;

-        οργανώνει αποτελεσματικά αντιστάσεις. Σε κεντρικά αιτήματα που μπορούν να συσπειρώσουν τους φοιτητές. Για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης σε μια περίοδο που η υποχρηματοδότηση αποκλείει συναδέλφους μας από τις σπουδές και χρησιμοποιείται ως μοχλός περαιτέρω ιδιωτικοποίησης. Αλλά και για αιτήματα που αφορούν την εργασιακή μας προοπτική. Είτε αιτήματα για την ενότητα των πτυχίων μας και των επαγγελματικών δικαιωμάτων μας, είτε αιτήματα για την κοινωνική ασφάλιση, τις εισφορές που μας απαγορεύουν να ασκήσουμε το επάγγελμά μας, το επίδομα ανεργίας που θα έπρεπε να δίδεται με το που αποφοιτούμε. Γύρω από τα παραπάνω μπορεί να υπήρξαν ορισμένοι αγώνες, με τη μορφή όμως αποσπασματικών και κατακερματισμένων ξεσπασμάτων. Σε αυτό συνέβαλλαν τα «κομματικά» καλέσματα για δράσεις από την ΚΝΕ-ΜΑΣ, αλλά και μια αντίληψη που, στο όνομα της «αμεσοδημοκρατίας», εκχωρούσε τα πάντα όσον αφορά τις δράσεις και την οργάνωση της πάλης σε Γενικές Συνελεύσεις διαρκώς απομαζικοποιούμενες, μη αντιπαλεύοντας την κατάσταση διάλυσης και αποσυγκρότησης των συλλόγων και των δομών τους.

 Σε αυτό το φόντο διαδραματίζονται φέτος οι φοιτητικές εκλογές στις 18 του Μάη. Και αυτές οι εκλογές δεν πρέπει να αποτελέσουν άλλη μια μάχη καταγραφής μηχανισμών αλλά μια ΆΛΛΗ μάχη. Γιατί οι φοιτητικές εκλογές πρέπει να είναι μια πολιτική διαδικασία του φοιτητικού κινήματος, όπου θα κατατίθενται και θα κρίνονται πολιτικά σχέδια και απαντήσεις. Και σήμερα είναι ανάγκη να σπάσει επιτέλους η σιγή στους φοιτητές και τη νεολαία. Είναι ζητούμενο οι νέοι να βγούμε ξανά στο προσκήνιο και να καθορίσουμε τις εξελίξεις με βάση τις δικές μας ανάγκες και όχι των δανειστών. Βοά σήμερα η απουσία ενός ρεύματος καθημερινής αντίστασης και διεκδίκησης, αμφισβήτησης του μνημονιακού μονόδρομου και της υποταγής στο πλαίσιο της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού.

  Είναι αναγκαία σήμερα η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Η σαφής πολιτική στοχοθέτηση της ρήξης με τα μνημόνια και όσες κυβερνήσεις τα επιβάλλουν αλλά και με το ασφυκτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο. Η άρνηση και η πάλη ενάντια στο μέλλον ανεργίας, επισφάλειας κι ανασφάλειας που μας επιφυλάσσουν. Η μάχη κόντρα στη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας μέσω της υποχρηματοδότησης και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Η αναζήτηση και αναζωογόνηση των διαδικασιών εκείνων και των οργάνων που θα επιτρέψουν στους φοιτητές να επιστρέψουν ξανά στο προσκήνιο.           

  Είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη της μετωπικής συμπόρευσης και ουσιαστικής επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς. Σήμερα υπάρχει ζωτική ανάγκη τόσο να κατατεθούν σχέδια και απαντήσεις με βάση τα νέα διλήμματα όσο και να ξεβολευτούμε πηγαίνοντας κόντρα σε πεπατημένες αλλά και κακές συνήθειες. Παράλληλα κανένα απ τα υφιστάμενα συνδικαλιστικά οχήματα δεν αρκεί για να υπηρετήσει μόνο του τα αναβαθμισμένα καθήκοντα που ορίζουν την αριστερά και νοηματοδοτούν σήμερα τον αγώνα. Αυτή η κουβέντα, που χει ήδη ανοίξει, αφορά τόσο τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ όσο και άλλες δυνάμεις και αγωνιστές που αναγνωρίζουν την ανάγκη στοίχισης στα παραπάνω καθήκοντα.        

  Με βάση αυτά, πρέπει οι εκλογές της 18^ης Μάη να ειδωθούν ως μια πρώτη ευκαιρία να υπηρετηθεί το άλμα που μας αναλογεί. Πιο συγκεκριμένα πρέπει να συγκροτηθούν πανελλαδικά, σε κάθε σχολή και σύλλογο, Μετωπικά Ψηφοδέλτια Αγώνα από τις δυνάμεις του ΑΡΔΙΝ, των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ κι ανένταχτους αγωνιστές στη βάση της ανάγκης να καταγραφεί ένα πολιτικό ρεύμα ρήξης με την ΕΕ και τον ιμπεριαλισμό, κόντρα στη μνημονιακή καταστροφή που βιώνουμε στην εκπαίδευση, στην εργασία, στις ζωές μας, ένα ρεύμα μετωπικό και ανασυνθετικό, κόντρα στην αδράνεια και το σεχταρισμό. Ρεύμα που θα μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια τη μνημονιακή ΔΑΠ και θα αφήσει σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες και τις πρωτοβουλίες που θα ακολουθήσουν απ τη νέα χρονιά.

  Ένα ρεύμα που θα πρέπει να παλεύει για:

Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους. Άμεση αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την κάλυψη των αναγκών των Ιδρυμάτων. Καμία πειθάρχηση στους κανόνες της Ε.Ε που σφίγγουν τη θηλιά της υποχρηματοδότησης. Καμία χρηματοδότηση-εξάρτηση από ιδιωτικά κεφάλαια. Κατάργηση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά-καμία σκέψη για επιβολή σε προπτυχιακό επίπεδο. Δωρεάν παροχές σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μετακινήσεις για όλους τους φοιτητές.

Όχι στο αγοραίο πανεπιστήμιο και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Να σταματήσει η άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση. Κατάργηση της ΑΔΙΠ( Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας) και της δήθεν «αξιολόγησης», που μοναδικά κριτήρια έχει την ανταγωνιστικότητα και την ανταποδοτικότητα προς όφελος του κέρδους. Καμία εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων επιταγών του ΟΟΣΑ. Καμία διάσπαση και περαιτέρω αποδυνάμωση πτυχίων. Καμία εφαρμογή νέου «σχεδίου Αθηνά». Κατάργηση των ν. Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου.

Να σταματήσει ο «εθνικός διάλογος για την Παιδεία». Πρόκειται για κυβερνητικό μονόλογο, νομιμοποίησης των δεσμεύσεων του 3ου μνημονίου για την εκπαίδευση.

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.Να μην γίνουμε η γενιά της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας. Να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας εξαετίας. Να καταργηθεί ο «θεσμός» των voucher και το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης. Να επανέλθουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Προστασία των ανέργων.

Κατάργηση των μνημονίων, ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε. Γνωρίζοντας ότι τα παραπάνω δεν υλοποιούνται όσο επιβάλλονται απανωτά μνημόνια με βάση τις επιταγές της Ε.Ε και στο όνομα της παραμονής στο ευρώ, όσο δικαιώματα, ανάγκες και κοινωνικά αγαθά «θυσιάζονται» στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους να στοχεύσουμε στη ρήξη με αυτούς τους μηχανισμούς, για να γίνει το αναγκαίο βήμα για μια άλλη πορεία των πραγμάτων.

          ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ// ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ     
                         ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ   

Στη βάση των παραπάνω καθηκόντων και αναγκών καλούμε πανελλαδικά τα σχήματα των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ σε εκλογική συνεργασία με όρους ισοτιμίας, στη βάση πολιτικής συμφωνίας και με ορίζοντα την εμβάθυνση της πολιτικής μας συνεργασίας.          

Στις 18 Μάη στηρίζουμε - ψηφίζουμε ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΔΙΚΤΥΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ και τα μετωπικά ψηφοδέλτια που συμμετέχει και στηρίζει.