Στην εποχή της κρίσης και της μνημονιακής πραγματικότητας, δίπλα στην φτωχοποίηση, την ανεργία, τον αυταρχισμό, την κοινωνική καταστροφή, στέκεται η υποχώριση, η ήττα, το πάγωμα της σκέψης και της δημιουργίας, η απογοήτευση και η εκτόνωση. Ο σύγχρονος νέος σήμερα βλέπει ένα μέλλον χωρίς δουλειά και αξιοπρέπεια στον τόπο που μεγάλωσε. Βιώνει τον αποκλεισμό και την απόρριψη απο κάθε δημόσιο και κοινωνικό αγαθό , όπως η παιδεία, η υγεία, η ασφάλιση, εγγυήσεις μιας ποιοτικής ζωής για οποιονδήποτε πολίτη. Καταδικάζεται σε μια σκέψη κατατεμαχισμένη, ελέω ευρωπαϊκών συνθηκών ( Μπολόνια), εργαλειακή, που μέσα απο το συνεχές κυνήγι ασύνδετων γνώσεων και δεξιοτήτων, μέσα στο παιχνίδι της συνεχούς επανακατάρτισης και απόρριψης, θα μετατραπεί στο μεγαλύτερο όνειρο του σημερινού συστήματος : ένα άνθρωπο ρομπότ, μαθημένο μόνο στο τρέξιμο και το άγχος, χωρίς χρόνο και δυνατότητα για σκέψη, σκέψη ενιαία και με κριτήρια, χωρίς την ευκαιρία να δημιουργήσει μέσα απο την τέχνη, την εργασία, την κοινωνική του ζωή.
Η ελευθερία της έκφρασης και της τέχνης, της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της ακαδημαϊκής ζωής είναι σήμερα πεδίο μάχης. Διαχρονικά, η τέχνη είναι η πρώτη αρένα, η πρωτοποριακή, που συγκρούεται το παλιό και το καινούργιο, αναδεικνύοντας την συγκρουσιακή της φύση : απο τη μία, η τέχνη του συρμού, η τέχνη-εμπόρευμα, που είναι εγκλωβισμένη στην ανάγκη για την διατήρηση της είναι η εμπορευματοποίηση των πάντων, το μεταμοντέρνο χάος, που εκφράζει το άλλογον ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος. Απο την άλλη, η τέχνη που συγκρούεται ,που συμπυκνώνει ανησυχίες, φόβους, ελπίδες κοινωνικής και προσωπικής απελευθέρωσης, όνειρα για ένα κόσμο των αναγκών και όχι της βαρβαρότητας των κρατούντων. Βαρβαρότητας τόσο υλικής, όσο και πνευματικής.
Η τέχνη για μας είναι μια επιθετική, πολεμική, μαχητική αντισυμβατική μορφή σύγκρουσεων αντιλήψεων και στάσεων ζωής. Δεν είναι ένα αφηρημένο πεδίο αναχώρισης και αμυντικής περιχαράκωσης. Δεν είναι μία έκφραση μηχανική, εργαλειακή, τεχνική. Είναι για εμάς ένα πεδίο επαναστατικής δημιουργίας, που συγκρίνεται και αντιπαρατίθεται με το υπάρχον. Ητέχνη γίνεται πρωτοποριακό όχημα και κοφτερό όπλο για την κοινωνική και πανανθρώπινη απελευθέρωση, όταν είναι κτήμα μαζικό του λαού, των μαζών , και αποκαλύπτει , με μία συνέχεια, την ανάγκη συνεχούς υπέρβασης, εξέλιξης, ανατροπής του αντίπαλου δέους.
Σήμερα, ο αντίπαλος δεν θέλει η τέχνη και η δημιουργία να είναι στα χέρια των νέων ανθρώπων, των φοιτητών, των νέων επιστημόνων που συνεχώς διώχνονται απο αυτόν τον τόπο. Γιατί η πραγματική, η απελευθερωμένη τέχνη, αυτή που αποκαλύπτει και δεν εγκλωβίζεται, είναι σήμερα επικίνδυνη. Εξ ' ού και τα κλειδώματα και το πνίξιμο κάθε έννοιας πολιτισμού και δημιουργίας στα πανεπιστήμια, που αποτελούσαν πάντα έναν πυρήνα δημιουργικότητας και έκφρασης για την φοιτητική νεολαία. Η νεολαία που θα μπορούσε να δημιουργήσει στην χώρα, να παράγει, να την βγάλει απο τον παρασιτισμό, υλικό και ηθικό, ξεπουλιέται και αυτή στο βωμό της διατήρησης του ευρωπαϊκού - και όχι μόνο- οικοδομήματος.
Στην κατεύθυνση του αποκλεισμού απο ολόκληρο το μέλλον, μέ την ανεργία στο 60% για εμάς, στην κατεύθυνση του αποκλεισμού απο κάθε έννοια δημόσιου αγαθού και κεκτημένου, θέλουν να μας αποκλείσουν απο τα πανεπιστήμια, να τα μετατρέψουν απο μαζικούς χώρους σε κέντρα κατάρτισης , που θα φτιάξουν τον υποτακτικό του μέλλοντος, που θα ταιριάζει φίνα στις εργασιακές σχέσεις των καιρών.Θέλουν να μας αποκλείσουν απο την τέχνη, να μαςαποκλείσουν απο την ίδια την δυνατότητα να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε, έξω απο τα κουτάκια μαζικής παραγωγής συμπεριφοράς και σκέψης του υπάρχοντος, έξω απο τον μεταμοντερνισμό που πλασάρεται απο την ενδυμασία εως την πολιτική, απο το νεοφιλελευθερισμό της κρίσης.
Αντιπαρατιθέμενοι με αυτά, και θεωρώντας ότι η τέχνη είναι ένας τρόπος συμπύκνωσης και μηχανισμός αποκάλυψης της πραγματικότητας στην κοινωνία, θεωρούμε αναγκαία την στήριξη οποιασδήποτε πολιτιστικής προσπάθειας έξω απο τις αφηγήσεις του κυρίαρχου μοτίβου.Την ίδια στιγμή, που δεν πρέπει να χάνουμε απο την οπτική μας τον κίνδυνο του πολιτικού και ιδεολογικού αφοπλισμού, που μπορεί να οδηγεί σε ένα άθροισμα ασύνδετων στοιχείων.
Καθήκον για εμάς είναι η συγκρότηση ενός διακριτού ρεύματος σκέψης στην νεολαία, μιας " Πολιτιστικής Επαναστάσης" στην νεολαία, που μέσα απο την τέχνη, την δουλειά, την σχολή και κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής θα παλεύει για δουλειά, δημοκρατιά και δημιουργία. Έναν αγώνα όχι μόνο γύρω απο τα αναγκαία πολιτικά επίδικα, αλλά βαπτισμένο μέσα στην κατάκτηση ενός νέου τύπου ανθρώπου, μιας αντιπαραθετικής στάσης ζωής, απέναντι στον ατομισμό, την ρομποτοποίηση, την εμπορευματοποίηση της τέχνης και της κοινωνικής ζωής.
Θεωρούμε αναγκαία, λοιπόν, την στήριξη του δεκαήμερο φεστιβάλ "ΑΠΘ UNCHAINED", θέλοντας να εμπλουτίσουμε και με την δική μας όπτικη για την τέχνη και την δημιουργία, μέσα στον συνολικό πλαίσιο σύγκρουσης και αγώνα για την αξιοπρέπεια, την δημοκρατία, την ζωή και την έκφραση μέσα απο την εργασία, την κοινωνία και την τέχνη.
