ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ, ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Κάθε μαθητής που επιτυγχάνει την πρόσβαση του στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι άξιος συγχαρητηρίων. Όταν δε, αυτό γίνεται σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης και κοινωνικής διάλυσης, όπου οι οικογένειες καλούνται να πληρώσουν φροντιστήρια κτλ από το υστέρημα τους, όπως στις μέρες μας, τα εύσημα είναι ακόμη πιο πολλά. Είσαι απ’ τους τυχερούς που έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν γιατί οι περισσότεροι συμμαθητές σου ή αναγκάστηκαν να τα παρατήσουν νωρίς ή δεν μπορούσαν να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη.

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο πολλοί θα σου μιλήσουν για τις υποχρεώσεις σου. Υποχρέωση να κοιτάς μόνο τα μαθήματά σου, να είσαι φρόνιμος, να τελειώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται τη σχολή και να βρεις δουλειά. Λίγοι όμως για τα δικαιώματά σου, για την πραγματική σημασία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και για τη θέση που έχουμε μέσα σε αυτή.

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗ

Πρώτα απ όλα το πανεπιστήμιο είναι μεν ένας χώρος που εφοδιάζεσαι με ένα σύνολο γνώσεων πάνω στο αντικείμενο σπουδών σου, αλλά παράλληλα αποτελεί κι ένα πεδίο κοινωνικοποίησης και δυνατότητας ανάπτυξης της ίδιας σου της προσωπικότητας. Αυτό σημαίνει ότι εδώ δεν ερχόμαστε για να γίνουμε τεχνοκράτες, αλλά για να ανταλλάξουμε ιδέες, να παράξουμε επιστημονικό έργο, να καταπιαστούμε με τα προβλήματά μας, να πολιτικοποιηθούμε και να έρθουμε σε επαφή με τον πολιτισμό και την τέχνη. Αυτό συμβαίνει μέσα από τον κάθε φοιτητικό σύλλογο, τα σχήματα και τις ομάδες του (βλ κινηματογραφική ομάδα). Σήμερα πολλοί αξιώνουν ένα πανεπιστήμιο, όπου ο φοιτητής θα αποτελεί ξένο σώμα. Στη θέση της ζωντάνιας και της δημιουργικότητας προτιμούνε αποστειρωμένες αίθουσες, στη θέση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της σφαιρικής ανάπτυξης της γνώσης προτιμούνε προγράμματα σπουδών εντατικά και υπερεξειδικευμένα, που θα παράγουν τους πειθαρχημένους νέους του σήμερα και εργαζομένους του αύριο. Εμείς θέλουμε το πανεπιστήμιο ένα ζωντανό κύτταρο δράσης και αλληλεπίδρασης, με ενεργούς φοιτητικούς συλλόγους, με πολιτιστικές ομάδες, με δραστήρια πολιτικά σχήματα, με φοιτητές που θα αντιμετωπίζουν και θα βιώνουν το πανεπιστήμιο ως δεύτερο σπίτι τους.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Το πανεπιστήμιο δεν είναι ένας παράλληλος κόσμος, ανεπηρέαστος από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Αντίθετα, οι εξελίξεις που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα εξαιτίας της υποταγής στο πλαίσιο των δανειστών και της ΕΕ, η επιβολή μνημονίων, το ξεπούλημα και η φτωχοποίηση, οδηγούν σε αμφισβήτηση τόσο του δημόσιου όσο και του δωρεάν χαρακτήρα του. Βασική συνέπεια αυτού αποτελεί το γεγονός πως όλο και περισσότερο πλέον για να μπεις και να βγεις απ το πανεπιστήμιο πρέπει να βάλεις το χέρι βαθιά στην τσέπη. Κι αυτό δεν είναι νομοτέλεια, αλλά επιλογή. Είναι επιλογή να κόβονται «δαπάνες» για την παιδεία, αντί να φορολογείται το μεγάλο κεφάλαιο ή προκειμένου να εξυπηρετηθεί το ληστρικό δημόσιο χρέος. Η υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων που άγγιξε το 80% μέσα σε τέσσερα χρόνια, ενώ το 2012 με το PSI «κουρεύτηκαν» τουλάχιστον 200 εκατομμύρια ευρώ απ τα αποθεματικά τους. Σήμερα τα ιδρύματα υπολειτουργούν, τα εργαστήρια έχουν σοβαρές ελλείψεις υλικών, οι βλάβες δεν διορθώνονται, οι φοιτητές στοιβάζονται σε αίθουσες λόγω έλλειψης διδακτικού προσωπικού. Ακόμη, οι παροχές που θα αποτελούσαν ανακούφιση στην τσέπη μας, όπως δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, υποχωρούν ραγδαία. Για τα συμφέροντα συγκεκριμένης τάξης,  υποταγμένης στις επιταγές της ευρωπαϊκής ελίτ,  η λύση γι’ αυτούς είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, τα δίδακτρα, ο αποκλεισμός των κατώτερων στρωμάτων. Για εμάς η απάντηση είναι η ανυποχώρητη διεκδίκηση και ο αγώνας για δημόσια δωρεάν παιδεία, ο αγώνας για τα συμφέροντα της νεολαίας.

ΠΤΥΧΙΑ ΜΕ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Κάθε φοιτητής που μπαίνει στο πανεπιστήμιο ευελπιστεί να δουλέψει πάνω στο αντικείμενό του. Η επιλογή των σπουδών μας, με βάση τις κλίσεις και τις προτιμήσεις μας, είναι αυτή που μας εφοδιάζει με ενδιαφέρον, με δίψα για μάθηση και τριβή με το αντικείμενο. Τα ποσοστά όμως ανεργίας στη χώρα μας, η ανασφάλιστη και επισφαλής εργασία, οι μισθοί πείνας οδηγούν σε αδιέξοδα. Είναι ένα ζήτημα που αφορά όλη τη νεολαία, και σε όσους μας απαντούν πως πρέπει να αποδεχτούμε μια ζωή χαμηλών προσδοκιών εμείς λέμε ΩΣ ΕΔΩ! Παλεύουμε για πτυχία με αξία στην εργασιακή αγορά, και όχι κατακερματισμένες γνώσεις που θα μας εξαναγκάζουν σε ένα αέναο κυνήγι πιστοποιητικών για να αντεπεξέλθουμε στις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς εργασίας. Παλεύουμε ώστε η γενιά μας να μην αποκλειστεί από την εργασία, να μην αναγκαστεί να μεταναστεύσει, να μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και όχι με 500 ευρώ το μήνα.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ

Είναι λοιπόν στοίχημα πώς θα αντισταθούμε στην παραπάνω επίθεση. Είναι αναγκαίο να μιλήσουμε για την αγωνιστική επανεκκίνηση των κατά βάση αδρανών σήμερα φοιτητικών συλλόγων και για την οργανωτική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Είναι επίσης αναγκαίο να τολμήσουμε να αρθρώσουμε πολιτικό λόγο, για το ρόλο της ΕΕ και των δανειστών, των παλιών και νέων μνημονιακών κυβερνήσεων σε όσα συμβαίνουν, κόντρα σε μια λογική που θέλει τους φοιτητές συντεχνία που ασχολείται μόνο με τα «του οίκου» της. Είναι τέλος επιτακτική η μετωπική λογική στην αριστερά, στη βάση των αναγκαίων σήμερα προβλημάτων , κόντρα στους κομματικούς πατριωτισμούς και τους οργανωτικούς διαχωρισμούς. Σε αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε σε δεκάδες σχολές στην Ελλάδα έχουν σχηματιστεί μετωπικές πρωτοβουλίες του ΑΡΔΙΝ μαζί με άλλα αριστερά σχήματα όπως τα ΕΑΑΚ και την ΑΡΕΝ, ενώ πέρσι στις φοιτητικές εκλογές πραγματοποιήθηκε κοινή κάθοδος στις περισσότερες σχολές πανελλαδικά.  

ΒΓΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Η σύγχρονη νεολαία, φοιτητική και μη, βρίσκεται μπροστά σε μια ολομέτωπη επίθεση. Είναι η πρώτη γενιά που βιώνει σε τέτοιο βαθμό τον αποκλεισμό σε όλα τα επίπεδα: κοινωνικό, εκπαιδευτικό, εργασιακό. Πιέζεται για να αποδεχτεί μια ζωή χωρίς προοπτική, αγωνίας και αγώνα για την επιβίωση, ατομισμού και ανταγωνισμού. Να αρθρώσουμε λόγο! Να πάρουμε το παρόν και το μέλλον στα χέρια μας με τα δικά μας αντιπροτάγματα! Να επιβάλλουμε τις δικές μας ανάγκες κόντρα στις ανάγκες των δανειστών και των υποταγμένων κυβερνήσεων.

 Σε αυτό τον αγώνα δεν πρέπει και δεν μπορεί να λείπει κανείς.

Ο ΜΟΝΟΣ ΟΔΗΓΟΣ, ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ

Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ