Ανακοίνωση του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας Νομικής Αθήνας
21 Φλεβάρη 1973…
Η χούντα των συνταγματαρχών μετρούσε ήδη έξι χρόνια επιβολής. Έξι χρόνια στρατοκρατίας, με τη δημοκρατία στο γύψο, με εξορίες, συλλήψεις και βασανιστήρια για κάθε προοδευτική φωνή. Έξι χρόνια με την κοινωνική πλειοψηφία αμήχανη και μουδιασμένη, με αντιστάσεις σπασμωδικές και μειοψηφικές.
21 Φλεβάρη 1973…
Η χούντα των συνταγματαρχών μετρούσε ήδη έξι χρόνια επιβολής. Έξι χρόνια στρατοκρατίας, με τη δημοκρατία στο γύψο, με εξορίες, συλλήψεις και βασανιστήρια για κάθε προοδευτική φωνή. Έξι χρόνια με την κοινωνική πλειοψηφία αμήχανη και μουδιασμένη, με αντιστάσεις σπασμωδικές και μειοψηφικές.
Καθώς μάλιστα το δικτατορικό καθεστώς προωθούσε τη «φιλελευθεροποίηση», δηλαδή την άμβλυνση των πιο σκληρών πλευρών του με στόχο μια όσο το δυνατόν πιο ομαλή μετάβαση προς μια νόθα δημοκρατία, τίποτα δεν προμήνυε ότι τα πράγματα μπορούσαν να πάνε αλλιώς, ότι η αμερικανοκίνητη χούντα μπορούσε να ανατραπεί από τη λαϊκή κινητοποίηση. Ένας ιδιότυπος ρεαλισμός εμπέδωσης και αδράνειας, έμοιαζε κυρίαρχος στη λαϊκή σκέψη.
Στους φοιτητικούς χώρους ωστόσο, παρότι βρίσκονταν στο επίκεντρο των διώξεων και της τρομοκρατίας ,αναπτυσσόταν μια έντονη πολιτικοποίηση στην κατεύθυνση της αμφισβήτησης και της αντίστασης. Η πολιτικοποίηση αυτή δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία, ήταν προϊόν αφενός των μηνυμάτων που έστελναν οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις που ξέσπασαν σε παγκόσμιο επίπεδο στη δεκαετία του ’60,αφετέρου της σύγκρουσης γραμμών και απόψεων στους φοιτητικούς χώρους αναφορικά με την κατεύθυνση που θα έπρεπε να έχει το φοιτητικό κίνημα. Κόντρα στην αντίληψη περί φιλελευθεροποίησης και δημοκρατικών ελευθεριών που θα παραχωρούνταν, αντιπαρατέθηκε και κέρδισε η άποψη της ευθείας σύγκρουσης και ανατροπής της χούντας, της ρήξης με τον ιμπεριαλισμό.
Το ριζοσπαστικοποιημένο φοιτητικό κίνημα αντιδρά στην προσπάθεια της χούντας να ελέγξει τους φοιτητικούς χώρους με διορισμένα διοικητικά συμβούλια και φοιτητικές εκλογές νοθείας. Η χούντα απαντά με άρση της αναβολής στράτευσης για τους φοιτητές που τολμούσαν να κινητοποιηθούν. Η απόφαση αυτή ήταν η θρυαλλίδα της φοιτητικής έκρηξης που ακολούθησε. Στις 21 Φλεβάρη 4.000 φοιτητές καταλαμβάνουν τη Νομική.Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό της Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες και απαγγέλλουν τον όρκο: «Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων». Χιλιάδες διαδηλωτών κατακλύζουν τους δρόμους γύρω από τη Νομική συμπαραστεκόμενοι στους αγωνιζόμενους φοιτητές και τους παρέχουν κάλυψη όταν το βράδυ της επόμενης μέρας αποφασίζουν να αποχωρήσουν .Στις συγκρούσεις με αστυνομία, ασφαλίτες και παρακρατικούς συλλαμβάνονται και τραυματίζονται εκατοντάδες. Η κατάληψη της Νομικής ήταν η απαρχή μιας περιόδου δυναμικής σύγκρουσης του φοιτητικού-νεολαιίστικου και του λαϊκού κινήματος με τη χούντα που κορυφώθηκε μερικούς μήνες αργότερα με την εξέγερση του Νοέμβρη.
…21 Φλεβάρη 2014
Σαρανταένα χρόνια μετά, το μήνυμα της κατάληψης της Νομικής δεν
μπορεί να εγκλωβιστεί σε τυπικές ιστορικές αναφορές και σε ευχολόγια του
τύπου «να μην ξαναζήσουμε τα ίδια». Σήμερα που η χώρα διαλύεται και τα
κοινωνικά αγαθά όπως η παιδεία και η υγεία ξεπουλιούνται, που ο
εργαζόμενος λαός φτωχοποιείται και τα δικαιώματά του τσακίζονται, που η
νεολαία στερείται το δικαίωμά της για μόρφωση και δουλειά με αξιοπρέπεια
και βιώνει τον εφιάλτη της ανεργίας, εξεγερσιακά γεγονότα όπως η
κατάληψη της Νομικής το ’73 στέλνουν ένα εξαιρετικά επίκαιρο μήνυμα:
Απέναντι στην πολιτική που στο βωμό του χρέους, των μνημονίων, του ευρώ
και της Ε.Ε θυσιάζει το λαό και τη νεολαία, η απάντηση δεν μπορεί να
είναι η εμπέδωση της κατάστασης, ο συμβιβασμός με την προοπτική της
δουλειάς για 300€,της ανεργίας και της μετανάστευσης. Προσδοκία και
όραμα, ιδιαίτερα για τη νεολαία, δεν μπορεί να είναι το «να μπεί ένας
πάτος στο βαρέλι» της μνημονιακής διάλυσης. Μοναδική απάντηση για τη
γενιά μας πρέπει και μπορεί να είναι ότι, μέσα από συλλογικούς και
ανυποχώρητους αγώνες, τα πράγματα θα πάνε αλλιώς, ότι θα ανατρέψουμε το
μέλλον της φτώχειας και της ανεργίας, ότι θα κερδίσουμε μόρφωση, δουλειά
και ζωή με αξιοπρέπεια για εμάς και όλο το λαό. Γιατί σήμερα δεν είναι απλά δίκαιο, ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΕΞΕΓΕΙΡΕΣΑΙ!
