Από το καλοκαίρι, που ανακοινώθηκαν οι διαγραφές φοιτητών, αλλά και
με τις προσλήψεις security από τις αρχές Σεπτέμβρης στις σχολές του
ΕΚΠΑ, η σύγκλητος του ΕΚΠΑ δεν είχε συνεδριάσει με τον νέο πρύτανη
Φορτσάκη ούτε μια φορά. Κάποιοι λίγοι σύλλογοι και διοικητικοί είχαν
κάνει κάποιες παραστάσεις διαμαρτυρίας, προκειμένου να συναντήσουν τον
πρύτανη, αλλά όλα τα θέματα παραπέμπονται στην μελλοντική συνεδρίαση της
συγκλήτου.
Τη μέρα που οι φοιτητικοί σύλλογοι είχαν προγραμματίσει μαζική παράσταση στην Πρυτανεία ο Φορτσάκης κλείδωσε το κτήριο με τους εργαζόμενους μέσα. Τις επόμενες μέρες οι φοιτητικοί σύλλογοι κατάφεραν και μπήκαν στο κτήριο και προχώρησαν σε κατάληψη διεκδικώντας να γίνει Σύγκλητος να πάρει θέση για τα επίμαχα θέματα. Τελικά την Πέμπτη έγινε η περιβόητη Σύγκλητος, που όπως φάνηκε ήταν καλά προετοιμασμένο το όλο σκηνικό με τα κανάλια προκειμένου να κερδηθεί για άλλη μια φορά η «κοινή γνώμη» και ουσιαστικά να συνεχιστεί η όλη διάλυση που υπάρχει στα ιδρύματα.
Ουσιαστικά αυτό που επιχειρείται στο ελληνικό πανεπιστήμιο με την αρχή να γίνεται σε ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα και με ενορχηστρωτή έναν γνήσιο εκπρόσωπο της κυβερνητικής πολιτικής – και διαπλεκόμενο με το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας – τον Φορτσακη, έχει δυο βασικούς στόχους.
Αρχικά την επέκταση της «αμερικανοποιησης» στην πολιτική ζωή των σχολών και τα μυαλά της νεολαίας. Με επιχειρήματα του τύπου «δεν γίνονται πουθενά στο κόσμο αυτά», «στα ελληνικά ΑΕΙ-ΤΕΙ ο καθένας κάνει ότι θέλει», δεν επιτρέπεται τα κατά Σαμαρά «θρασίμια» (ο Καραμανλής μας έλεγε ταραξίες) να κάνουν συνδικαλισμό και άρα και να παρεμβαίνουν σε όργανα άσκησης εξουσίας (Σύγκλητος), να πιέζουν, να διεκδικούν. Επιχειρούν να εκπαιδεύσουν μια ολόκληρη γενιά στην αντίληψη της μνημονιακης δημοκρατίας που χρειάζονται. Ότι ο μόνος ρόλος της είναι να ψηφίζει κάθε 4 χρόνια μία κυβέρνηση – για την οποία είναι μονόδρομος να ασκεί μια πολιτική αρεστή στις αγορές – ή μια Σύγκλητο που επίσης είναι υποχρεωμένη να ασκεί διοίκηση τέτοια ώστε να αξιολογηθεί θετικά από «την αγορά». Μία ανατροπή της έννοιας ακόμα και της αστικής δημοκρατίας (που περιλαμβάνει και τον έλεγχο και τη διεκδίκηση και την κριτική στην εξουσία), τουλάχιστον από τη Γαλλική Επανάσταση. Να εκπαιδευτεί η νεολαία ακόμα περισσότερο στη μοιρολατρία, ότι είναι ανήμπορη, ότι δεν επιτρέπεται να διαμαρτύρεται, πολύ περισσότερο να ανατρέπει κοκ. Ποιος σύλλογος, ποια μαζική διαμαρτυρία και παρέμβαση στα όργανα διοίκησης με σκοπό να επηρεάσουν; Όποιοι το κάνουν «είναι θρασίμια». Στόχος τους είναι μια πλήρως λοβοτομημένη γενιά.
Δεύτερος στόχος είναι η ακόμα μεγαλύτερη πίεση, ιδεολογικά και πολιτικά, της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα, η οποία έχει μια σχετικά μαζική παρουσία στα τριτοβάθμια ιδρύματα. Το πόσο και πως αμφισβητούσε τα πλαίσια και τους κανόνες του συστήματος. Και ειδικά στη σημερινή συγκυρία πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ για ακόμα μεγαλύτερη ενσωμάτωση και αποδοχή των πλαισίων και αξιών του συστήματος. Γνωρίζουν ότι με κάποιο τρόπο θα έρθει στα πράγματα και θέλουν να τον εξημερώσουν εντελώς και να ελαχιστοποιήσουν έως εξαφανίσουν την κάθε υποψία για «ατυχήματα». Η επιχείρηση αυτή κρατάει με ένταση εδώ και δύο χρόνια, γνωρίζουν ότι έχει δώσει καρπούς και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 είναι διαφορετικός από το ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Δε θα σταματήσουν έως όχι μόνο τα ηγετικά κλιμάκια να αποδεχτούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο σε μια μελλοντική διακυβέρνηση, αλλά και η εναπομείνασα ριζοσπαστική βάση του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί ως μοιραίους τους κανόνες του συστήματος. Πράγμα που θα σημαίνει την πολιτική συμπίεση έως εξαφάνιση αυτού που λέμε ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα.
Συμπέρασμα τρίτο και σημαντικότερο.
Δεν έχουμε φοιτητικό κίνημα και πρέπει να το οικοδομήσουμε!
Ο Πρύτανης του ξεπουλήματος της χώρας (ΤΑΙΠΕΔ) και της διαπλοκής (σύμβουλος σε ιδιωτικοποιήσεις, ΝΕΡΙΤ) προχωράει σε ανοιχτές απειλές για ποινικές και πειθαρχικές διώξεις προς τους φοιτητές που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία στη Σύγκλητο και ειρωνεύεται ότι με την πολιτική του «δίνει λόγο ύπαρξης στο ανύπαρκτο φοιτητικό κίνημα» και ότι αλλιώς «θα είσασταν 3 και ο κούκος στις συνελεύσεις». Ενώ το θέμα έγινε πρώτη είδηση στο πανελλήνιο, στις σχολές το θέμα δε συζητιέται μαζικά και οργανωμένα. Δεν απασχολεί με μαζικό τρόπο τους φοιτητές. Υπάρχουν κάποιες συνελεύσεις που παίρνουν αποφάσεις αλλά κι αυτές έχουν τα χαρακτηριστικά της ανάθεσης. Οι συνελεύσεις αναθέτουν στην ουσία σε κάποιους πιο «δραστήριους» φοιτητές να εφαρμόσουν τις αποφάσεις και να παρέμβουν στη Σύγκλητο. Κάθε δύναμη κάνει το σχεδιασμό της, ενώ όταν ο Φορτσάκης το Σάββατο έβαλε πάλι στο Πανεπιστήμιο ΜΑΤ και ασφάλεια με στόχο να μην παρέμβουν οι φοιτητές στη Σύγκλητο, στο χώρο παρευρέθηκαν πάλι λίγοι «πρωτοπόροι» φοιτητές, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να αποτρέψουν αυτήν την ντροπιαστική εικόνα (που μας γυρίζει πριν από το 1973) για το Πανεπιστήμιο. Είναι σαφές ότι ο αντίπαλος μετράει τις κινήσεις μας και το συσχετισμό. Ότι γνωρίζει τις αδυναμίες μας. Ότι βλέπει ότι υπάρχει μια απόσταση μεταξύ φοιτητικής πλειοψηφίας και οργανωμένων διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος. Εμείς;
Τα γεγονότα αυτά δημιουργούν ερωτήματα για το φοιτητικό κίνημα και τη νεολαία συνολικά που εδώ και 4 – 5 χρονια δεν έχουν βρει απάντηση. Γιατί το πιο ζωηρό και ταυτόχρονα εκείνο που δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση κομμάτι της κοινωνίας, η νεολαία, δεν έχει ρολο και άποψη για όσα συμβαίνουν στη χώρα; Γιατί δεν έχει μπει μπροστά σε μάχες που έχουν δοθεί και δίνονται; Η φοιτητική αριστερά μέχρι σήμερα επιλέγει να βλέπει το θέμα με στρουθοκαμήλισμο, βαυκαλιζομενη για τις συνδικαλιστικές νίκες ή με οπαδικούς όρους και «μάχες» κομματικής αναπαραγωγής.
Είναι γεγονός ότι σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με όλα όσα έχτισε τόσα χρόνια σε ιδεολογικό επίπεδο ο νεοφιλελευθερισμός. Η νεολαία γαλουχήθηκε στην λογική του ατομικού δρομου και του ανταγωνισμού. Μεγάλωσε με τους μύθους της ισχυρής Ελλάδας της ΕΕ και με την αντίληψη ότι έτσι είναι και θα παραμείνουν τα πράγματα σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Η κρίση προσέφερε έδαφος για αμφισβήτηση της πορείας αυτής. Αλλά η αριστερά δεν μπόρεσε να βάλει φρένο, το αντιμετώπισε επιφανειακά και συνθηματολογώντας.
Η φοιτητική αριστερά σήμερα πρέπει να χαράξει διαφορετική πορεία, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα από την αρχή. Χρειάζεται σήμερα να δοθούν μάχες σε τρία επίπεδα.
Η μάχη στο επίπεδο ιδεών είναι από τις πιο σημαντικές στη νεολαία. Αυτό σημαίνει διαφορετικό πρόγραμμα (προσπάθεια για τέτοιο), απόδειξη ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε αλλιώς (και ένα τέτοιο πρόγραμμα απαιτεί και μέτωπο-κανείς δε μπορεί να το σηκώσει μόνος του). Σημαίνει όμως και διαφορετικό καθημερινό παράδειγμα αγωνιστή, σημαίνει αντιπαράθεση στον ατομικό δρόμο και την ατομική λύση (πχ μετανάστευση), σημαίνει αγώνες και αντιστάσεις στις μικρές καθημερινές μάχες και διεκδικήσεις.
Δεύτερον χρειάζεται μέτωπο. Συγκέντρωση δυνάμεων σε μικρές και μεγάλες διεκδικήσεις και μάχες, όσων μπορεί κάθε φορά να συγκεντρωθούν, μετωπική αντίληψη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί.
Τρίτον χρειάζεται μαζική απεύθυνση, καθημερινή και κοπιαστική μαζική προπαγάνδα και ζύμωση και προσπάθεια να καλύψουμε την απόσταση μεταξύ μεγάλης φοιτητικής πλειοψηφίας και οργανωμένου φοιτητικού κινήματος. Αλλαγή γλώσσας, μορφών, κακέκτυπων συνηθειών, στυλ, τρόπου απεύθυνσης.
Τέταρτον, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να προσπαθήσει να συνθεδεί με το λαϊκό κίνημα. Χρειάζεται να μιλήσουμε για την εργασία στην μνημονιακη και μεταμνημονιακη Ελλάδα που έχει διαμορφωθεί, για το μέλλον ενός ολόκληρου κόσμου μετά το πτυχίο στην γκρι ζώνη της ανεργίας και της επισφάλειας, να διαμορφώσουμε αντίστοιχα αιτήματα και στόχους.
Ένα είναι το σίγουρο. Ότι οι κομματικές αυταρέσκειες πως όλα καλά «όσο υπάρχει ο αντικαπιταλιστικός πόλος» ή «όσο υπάρχει δυνατή ΚΝΕ» ή ακόμα χειρότερα ότι όλα θα τα λύσει μια κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, επιτείνουν το αδιέξοδο.
Το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις που κινητοποιηθήκαν απέναντι στο Φορτσάκη και στα ΜΑΤ, αλλά και στις δυνάμεις που εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του κινήματος και έλαμψαν δια της απουσίας τους, να συζητήσουμε σοβαρά το ερώτημα πως συγκροτούμε φοιτητικό κίνημα στα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Και να πάρουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες.
Τη μέρα που οι φοιτητικοί σύλλογοι είχαν προγραμματίσει μαζική παράσταση στην Πρυτανεία ο Φορτσάκης κλείδωσε το κτήριο με τους εργαζόμενους μέσα. Τις επόμενες μέρες οι φοιτητικοί σύλλογοι κατάφεραν και μπήκαν στο κτήριο και προχώρησαν σε κατάληψη διεκδικώντας να γίνει Σύγκλητος να πάρει θέση για τα επίμαχα θέματα. Τελικά την Πέμπτη έγινε η περιβόητη Σύγκλητος, που όπως φάνηκε ήταν καλά προετοιμασμένο το όλο σκηνικό με τα κανάλια προκειμένου να κερδηθεί για άλλη μια φορά η «κοινή γνώμη» και ουσιαστικά να συνεχιστεί η όλη διάλυση που υπάρχει στα ιδρύματα.
Ουσιαστικά αυτό που επιχειρείται στο ελληνικό πανεπιστήμιο με την αρχή να γίνεται σε ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα και με ενορχηστρωτή έναν γνήσιο εκπρόσωπο της κυβερνητικής πολιτικής – και διαπλεκόμενο με το αμαρτωλό πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας – τον Φορτσακη, έχει δυο βασικούς στόχους.
Αρχικά την επέκταση της «αμερικανοποιησης» στην πολιτική ζωή των σχολών και τα μυαλά της νεολαίας. Με επιχειρήματα του τύπου «δεν γίνονται πουθενά στο κόσμο αυτά», «στα ελληνικά ΑΕΙ-ΤΕΙ ο καθένας κάνει ότι θέλει», δεν επιτρέπεται τα κατά Σαμαρά «θρασίμια» (ο Καραμανλής μας έλεγε ταραξίες) να κάνουν συνδικαλισμό και άρα και να παρεμβαίνουν σε όργανα άσκησης εξουσίας (Σύγκλητος), να πιέζουν, να διεκδικούν. Επιχειρούν να εκπαιδεύσουν μια ολόκληρη γενιά στην αντίληψη της μνημονιακης δημοκρατίας που χρειάζονται. Ότι ο μόνος ρόλος της είναι να ψηφίζει κάθε 4 χρόνια μία κυβέρνηση – για την οποία είναι μονόδρομος να ασκεί μια πολιτική αρεστή στις αγορές – ή μια Σύγκλητο που επίσης είναι υποχρεωμένη να ασκεί διοίκηση τέτοια ώστε να αξιολογηθεί θετικά από «την αγορά». Μία ανατροπή της έννοιας ακόμα και της αστικής δημοκρατίας (που περιλαμβάνει και τον έλεγχο και τη διεκδίκηση και την κριτική στην εξουσία), τουλάχιστον από τη Γαλλική Επανάσταση. Να εκπαιδευτεί η νεολαία ακόμα περισσότερο στη μοιρολατρία, ότι είναι ανήμπορη, ότι δεν επιτρέπεται να διαμαρτύρεται, πολύ περισσότερο να ανατρέπει κοκ. Ποιος σύλλογος, ποια μαζική διαμαρτυρία και παρέμβαση στα όργανα διοίκησης με σκοπό να επηρεάσουν; Όποιοι το κάνουν «είναι θρασίμια». Στόχος τους είναι μια πλήρως λοβοτομημένη γενιά.
Δεύτερος στόχος είναι η ακόμα μεγαλύτερη πίεση, ιδεολογικά και πολιτικά, της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα, η οποία έχει μια σχετικά μαζική παρουσία στα τριτοβάθμια ιδρύματα. Το πόσο και πως αμφισβητούσε τα πλαίσια και τους κανόνες του συστήματος. Και ειδικά στη σημερινή συγκυρία πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ για ακόμα μεγαλύτερη ενσωμάτωση και αποδοχή των πλαισίων και αξιών του συστήματος. Γνωρίζουν ότι με κάποιο τρόπο θα έρθει στα πράγματα και θέλουν να τον εξημερώσουν εντελώς και να ελαχιστοποιήσουν έως εξαφανίσουν την κάθε υποψία για «ατυχήματα». Η επιχείρηση αυτή κρατάει με ένταση εδώ και δύο χρόνια, γνωρίζουν ότι έχει δώσει καρπούς και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2014 είναι διαφορετικός από το ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Δε θα σταματήσουν έως όχι μόνο τα ηγετικά κλιμάκια να αποδεχτούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο σε μια μελλοντική διακυβέρνηση, αλλά και η εναπομείνασα ριζοσπαστική βάση του ΣΥΡΙΖΑ να αποδεχτεί ως μοιραίους τους κανόνες του συστήματος. Πράγμα που θα σημαίνει την πολιτική συμπίεση έως εξαφάνιση αυτού που λέμε ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα.
Συμπέρασμα τρίτο και σημαντικότερο.
Δεν έχουμε φοιτητικό κίνημα και πρέπει να το οικοδομήσουμε!
Ο Πρύτανης του ξεπουλήματος της χώρας (ΤΑΙΠΕΔ) και της διαπλοκής (σύμβουλος σε ιδιωτικοποιήσεις, ΝΕΡΙΤ) προχωράει σε ανοιχτές απειλές για ποινικές και πειθαρχικές διώξεις προς τους φοιτητές που συμμετείχαν στη διαμαρτυρία στη Σύγκλητο και ειρωνεύεται ότι με την πολιτική του «δίνει λόγο ύπαρξης στο ανύπαρκτο φοιτητικό κίνημα» και ότι αλλιώς «θα είσασταν 3 και ο κούκος στις συνελεύσεις». Ενώ το θέμα έγινε πρώτη είδηση στο πανελλήνιο, στις σχολές το θέμα δε συζητιέται μαζικά και οργανωμένα. Δεν απασχολεί με μαζικό τρόπο τους φοιτητές. Υπάρχουν κάποιες συνελεύσεις που παίρνουν αποφάσεις αλλά κι αυτές έχουν τα χαρακτηριστικά της ανάθεσης. Οι συνελεύσεις αναθέτουν στην ουσία σε κάποιους πιο «δραστήριους» φοιτητές να εφαρμόσουν τις αποφάσεις και να παρέμβουν στη Σύγκλητο. Κάθε δύναμη κάνει το σχεδιασμό της, ενώ όταν ο Φορτσάκης το Σάββατο έβαλε πάλι στο Πανεπιστήμιο ΜΑΤ και ασφάλεια με στόχο να μην παρέμβουν οι φοιτητές στη Σύγκλητο, στο χώρο παρευρέθηκαν πάλι λίγοι «πρωτοπόροι» φοιτητές, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να αποτρέψουν αυτήν την ντροπιαστική εικόνα (που μας γυρίζει πριν από το 1973) για το Πανεπιστήμιο. Είναι σαφές ότι ο αντίπαλος μετράει τις κινήσεις μας και το συσχετισμό. Ότι γνωρίζει τις αδυναμίες μας. Ότι βλέπει ότι υπάρχει μια απόσταση μεταξύ φοιτητικής πλειοψηφίας και οργανωμένων διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος. Εμείς;
Τα γεγονότα αυτά δημιουργούν ερωτήματα για το φοιτητικό κίνημα και τη νεολαία συνολικά που εδώ και 4 – 5 χρονια δεν έχουν βρει απάντηση. Γιατί το πιο ζωηρό και ταυτόχρονα εκείνο που δέχεται τη μεγαλύτερη επίθεση κομμάτι της κοινωνίας, η νεολαία, δεν έχει ρολο και άποψη για όσα συμβαίνουν στη χώρα; Γιατί δεν έχει μπει μπροστά σε μάχες που έχουν δοθεί και δίνονται; Η φοιτητική αριστερά μέχρι σήμερα επιλέγει να βλέπει το θέμα με στρουθοκαμήλισμο, βαυκαλιζομενη για τις συνδικαλιστικές νίκες ή με οπαδικούς όρους και «μάχες» κομματικής αναπαραγωγής.
Είναι γεγονός ότι σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με όλα όσα έχτισε τόσα χρόνια σε ιδεολογικό επίπεδο ο νεοφιλελευθερισμός. Η νεολαία γαλουχήθηκε στην λογική του ατομικού δρομου και του ανταγωνισμού. Μεγάλωσε με τους μύθους της ισχυρής Ελλάδας της ΕΕ και με την αντίληψη ότι έτσι είναι και θα παραμείνουν τα πράγματα σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Η κρίση προσέφερε έδαφος για αμφισβήτηση της πορείας αυτής. Αλλά η αριστερά δεν μπόρεσε να βάλει φρένο, το αντιμετώπισε επιφανειακά και συνθηματολογώντας.
Η φοιτητική αριστερά σήμερα πρέπει να χαράξει διαφορετική πορεία, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα από την αρχή. Χρειάζεται σήμερα να δοθούν μάχες σε τρία επίπεδα.
Η μάχη στο επίπεδο ιδεών είναι από τις πιο σημαντικές στη νεολαία. Αυτό σημαίνει διαφορετικό πρόγραμμα (προσπάθεια για τέτοιο), απόδειξη ότι τα πράγματα μπορεί να πάνε αλλιώς (και ένα τέτοιο πρόγραμμα απαιτεί και μέτωπο-κανείς δε μπορεί να το σηκώσει μόνος του). Σημαίνει όμως και διαφορετικό καθημερινό παράδειγμα αγωνιστή, σημαίνει αντιπαράθεση στον ατομικό δρόμο και την ατομική λύση (πχ μετανάστευση), σημαίνει αγώνες και αντιστάσεις στις μικρές καθημερινές μάχες και διεκδικήσεις.
Δεύτερον χρειάζεται μέτωπο. Συγκέντρωση δυνάμεων σε μικρές και μεγάλες διεκδικήσεις και μάχες, όσων μπορεί κάθε φορά να συγκεντρωθούν, μετωπική αντίληψη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί.
Τρίτον χρειάζεται μαζική απεύθυνση, καθημερινή και κοπιαστική μαζική προπαγάνδα και ζύμωση και προσπάθεια να καλύψουμε την απόσταση μεταξύ μεγάλης φοιτητικής πλειοψηφίας και οργανωμένου φοιτητικού κινήματος. Αλλαγή γλώσσας, μορφών, κακέκτυπων συνηθειών, στυλ, τρόπου απεύθυνσης.
Τέταρτον, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να προσπαθήσει να συνθεδεί με το λαϊκό κίνημα. Χρειάζεται να μιλήσουμε για την εργασία στην μνημονιακη και μεταμνημονιακη Ελλάδα που έχει διαμορφωθεί, για το μέλλον ενός ολόκληρου κόσμου μετά το πτυχίο στην γκρι ζώνη της ανεργίας και της επισφάλειας, να διαμορφώσουμε αντίστοιχα αιτήματα και στόχους.
Ένα είναι το σίγουρο. Ότι οι κομματικές αυταρέσκειες πως όλα καλά «όσο υπάρχει ο αντικαπιταλιστικός πόλος» ή «όσο υπάρχει δυνατή ΚΝΕ» ή ακόμα χειρότερα ότι όλα θα τα λύσει μια κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, επιτείνουν το αδιέξοδο.
Το Αριστερό Δίκτυο Νεολαίας απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις που κινητοποιηθήκαν απέναντι στο Φορτσάκη και στα ΜΑΤ, αλλά και στις δυνάμεις που εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του κινήματος και έλαμψαν δια της απουσίας τους, να συζητήσουμε σοβαρά το ερώτημα πως συγκροτούμε φοιτητικό κίνημα στα δύσκολα χρόνια που έρχονται. Και να πάρουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου