17 ΝΟΕΜΒΡΗ: Για μια διαφορετική πορεία των πραγμάτων στην χώρα, με την νεολαία στο προσκήνιο!

Οι φετινές διαδικασίες του εορτασμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έχουν ένα μεγάλο νόημα, όσο προσπαθούμε να βαθύνουμε την σκέψη μας και να βγάλουμε κάποια βασικά συμπεράσματα από την 17η Νοέμβρη του 1973.

Να επιμένουμε στην συζήτηση και την κίνηση μέσα και έξω από τους φοιτητικούς χώρους, κάτι που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Συζήτηση από την μια, για να προσπαθήσουμε να βρούμε ένα νέο βηματισμό για το φοιτητικό και το ευρύτερο νεολαιίστικο κίνημα και επιμονή στην κίνηση από την άλλη με στόχο την μαζικοποίηση των διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, κόντρα στην αδράνεια και την αναμονή.

Να διδαχτούμε από εκείνο τον Νοέμβρη…

Φέτος συμπληρώνονται 41 χρόνια από την μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, που αποτέλεσε την αρχή του τέλους της χούντας των συνταγματαρχών. Μετά από έξι χρόνια «στο γύψο» μια εξέγερση φοιτητών ήταν αυτή που, με αιτήματα όπως «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και «Έξω οι ΗΠΑ-έξω το ΝΑΤΟ» κατάφερε να ενώσει το λαό, εκφράζοντας τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιφασιστικά του αισθήματα. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση της δικτατορίας και χάλασε τα σχέδια των Αμερικάνων, οι οποίοι δεν δίστασαν να προκαλέσουν την τραγωδία της Κύπρου για να διατηρήσουν την παρουσία τους στην περιοχή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν προέκυψε σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν τέκνο, από την μια διάφορων κινητοποιήσεων που υπήρχαν από πολλά κομμάτια της κοινωνίας το τελευταίο διάστημα , και από την άλλη μιας ευθείας αντιπαράθεσης κατευθύνσεων και απόψεων μέσα στους φοιτητικούς χώρους για το φοιτητικό κίνημα. Κόντρα στην, τότε επικρατούσα, αντίληψη περί φιλελευθεροποίησης της χούντας και δημοκρατικών ελευθεριών που θα παραχωρούνταν, αντιπαρατέθηκε και τελικά κέρδισε έδαφος η άποψη της ανατροπής της χούντας των συνταγματαρχών και μιας αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης για τη χώρα. Ένα επί μέρους, αλλά κρίσιμο ζήτημα, αυτό των φοιτητικών εκλογών και του πλήρη ελέγχου που ήθελε να έχει σε αυτές η δικτατορία, άμεσα μετατράπηκε σε κεντρικό πολιτικό αγώνα ενάντια στη χούντα, με την ευρύτερη συσπείρωση την οποία πυροδότησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Η εξέγερση στις 17 Νοέμβρη άλλαξε τον ρου της ιστορίας αυτής της χώρας, αν και τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν μέχρι σήμερα αδικαίωτα. Η πτώση της χούντας υπό την μαχητική και αγωνιστική παρουσία του κόσμου στην εξέγερση του 1973, άνοιξε μια νέα σελίδα στη χώρα, διαμόρφωσε τους όρους για μια συνολικά διαφορετική πορεία της χώρας ενάντια στους κάθε λογής πάτρωνες και τα ντόπια συμφέροντα που κάθε φορά εξυπηρετούνται.


Στην εποχή μας οφείλουμε να κρατήσουμε την εμπειρία του Νοέμβρη, να διδαχθούμε από αυτόν, να βγάλουμε κάποια βασικά συμπεράσματα:
1. Οι χούντες πέφτουν με Πολυτεχνεία! Οι μεγάλες αλλαγές χρειάζονται μεγάλες κινητοποιήσεις. Η μαζική εισβολή του λαού και της νεολαίας στο προσκήνιο, μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να καθορίσει την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου.
2. Οι μεγάλες ανατροπές πραγματοποιούνται με την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος, με τους μαθητές και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, είναι απαραίτητος πολιτικός όρος για την αποτελεσματικότητα των αγώνων.
3. Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με βαθιές τομές και ρήξεις με τα εκάστοτε πλαίσια. Ο αντιδικτατορικός αγώνας του ’73, αναγνώρισε τα διεθνή πλαίσια και την ιμπεριαλιστική επέμβαση του ξένου παράγοντα στην χώρα. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας δεν μπορεί να είναι ένα γενικό σύνθημα αλλά ο πραγματικός και ανυποχώρητος αγώνας για μια χώρα ανεξάρτητη, με το λαό κυρίαρχο στον τόπο του.
4. Οι ευρύτερες ενότητες προκύπτουν μέσα από τις μεγαλύτερες αντιπαραθέσεις. Η σφοδρή αντιπαράθεση γραμμών και απόψεων εντός του φοιτητικού και του λαϊκού κινήματος, είναι αναπόφευκτη αλλά και αναγκαία συνθήκη για το βάθεμα και το προχώρημα των αγώνων.
5. Οι κοινωνικές ενότητες προκύπτουν πάνω στα πολιτικά ζητήματα και ζητήματα της περιόδου. Ο μετασχηματισμός του αγώνα των φοιτητών για το δικαίωμά τους στις φοιτητικές εκλογές, στον αντιδικτατορικό αγώνα κόντρα στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αναδεικνύουν την σημασία του κεντρικού πολιτικού αγώνα ενάντια στις κυρίαρχες συστημικές επιλογές κάθε φορά.

Να μην αποδεχτούμε την μετα-μνημονιακή κατάσταση!

Τέσσερις δεκαετίες μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο μεγάλος κύκλος του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης κλείνει. Η γενικευμένη κρίση που βιώνουμε και οι πολιτικές «διάσωσης» που ακολουθούνται, έχουν ως αποτέλεσμα το ξεπούλημα της χώρας και την πιο βάρβαρη επίθεση εις βάρος του λαού και της νεολαίας. Οι θεσμοθετημένες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, η πιο βαθιά εξάρτηση της χώρας από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνo και (40 χρόνια μετά) τις ΗΠΑ, η ανεργία της νεολαίας και τα τεράστια νούμερα της μετανάστευσης, είναι τα βασικά συστατικά της συνταγής της διάσωσης. Το μνημόνιο αποτελεί τη νέα πραγματικότητα και επιχειρείται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον κόσμο στην απάθεια και την μοιρολατρία, και την χώρα έρμαιο των μεγάλων, ξένων και ντόπιων, συμφερόντων.

Απέναντι σε κάθε κοπής λογική που ευαγγελίζεται την «ανάπτυξη» και τις επενδύσεις να απαντήσουμε συλλογικά και οργανωμένα και να διατυμπανίσουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτούς που σχεδιάζουν το μέλλον για μας, χωρίς εμάς. Από την μια η κυβέρνηση συνεχώς προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρξουν άλλα μέτρα και θα έρθουν «επενδυτές», από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση διακηρύσσει σε κάθε τόνο την σταθερότητα και τον σεβασμό των διεθνών πλαισίων, στα οποία είναι εγκλωβισμένη η χώρα, αναμένοντας μάλιστα την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για να λύσει το ζήτημα της ανεργίας, για 300.000 «τυχερούς» με θέσεις εργασίας μερικής απασχόλησης… Στην σημερινή έκτατη κατάσταση, της σύγχρονης χούντας, οι νέοι που είτε φεύγουν στο εξωτερικό, είτε παραμένουν εγκλωβισμένοι στην ανεργία, δεν μπορούμε να αναμένουμε τις εξελίξεις, όποτε αυτές έρθουν.

Το ερώτημα τίθεται ξεκάθαρα: Αναμονή για την καλυτέρευση των συνθηκών, και με μια λογική «χαμηλών προσδοκιών», ή αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε κυβέρνησης που υλοποιεί τις μνημονιακές πολιτικές; Αποδοχή και σεβασμός άνευ όρων των διεθνών πλαισίων και υποταγή στην «μνημονιακή νομιμότητα», ή σύγκρουση με τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρώ και του χρέους για να μπορέσει να ανασάνει ο λαός; Αναμονή για μια ομαλή μετάβαση στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές αν γίνουν… ή παλλαϊκός αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση για να σταματήσει ο παραλογισμός που βιώνει η χώρα;

Εμπρός για ένα σύγχρονο κίνημα νεολαίας!

Το μέλλον του καθένα μας ξεχωριστά και της νεολαίας συνολικά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία του τόπου και κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει. Τα τεράστια νούμερα της ανεργίας στο 60% , των 200.000 νέων που έχουν φύγει στο εξωτερικό, των 180.000 διαγραφών φοιτητών, των σχολών που κλείνουν πετώντας εκτός χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές, το ασφυκτικό «Νέο Λύκειο» που δεν επιτρέπει πια σε ένα μεγάλο μέρος των μαθητών να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, το πλειοψηφικό εργασιακό περιβάλλον των voucher και της ευέλικτης εργασίας, ούτε μειοψηφικά είναι, ούτε αφορούν κάποιους τεμπέληδες ή άτυχους.

Απέναντι στην ρατσιστική αυτή επίθεση απέναντι στη νεολαία, το βασικό δίλημμα για εμάς σήμερα είναι ξεκάθαρο και αμείλικτο. Θα αποδεχτούμε το μέλλον που μας έχουν ετοιμάσει οι κυβερνήσεις και η τρόικα, ένα μέλλον της ανεργίας, του μισθού των 300 ευρώ για, του ατομικού δρόμου, της μιζέριας και της αποδοχής της ήττας και του «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει»; Η θα αποδείξουμε ότι με τους συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες μπορούμε να αντισταθούμε, να αγωνιστούμε και να καθορίσουμε την πορεία των πραγμάτων; Πρέπει και μπορούμε να αποδείξουμε ότι δεν θα μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά της κρίσης και της σύγχρονης μετανάστευσης, αλλά η γενιά που δεν το έβαλε κάτω και αγωνίστηκε σθεναρά για το μέλλον και τα δικαιώματά της.

Σήμερα έχουμε ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, ένα σύγχρονο μαχητικό κίνημα νεολαίας, μια νέα λαϊκή και νεολαιίστικη εξέγερση που θα συγκρουστεί ευθεία με την κυβέρνηση και την Τρόικα, και θα ανοίξει μια νέα σελίδα για τη χώρα, το λαό και τη νεολαία. Σε μια αντίστοιχη ιστορική αναλογία με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, χρειαζόμαστε ένα κίνημα νεολαίας που θα έχει προμετωπίδα του το μέλλον της νέας γενιάς, θα προτάσσει τον αγώνα για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια. Που θα ενώνει όλες τις επιμέρους αντιστάσεις με τη ματιά στραμμένη στο κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας, που θα αμφισβητεί το πλαίσιο του χρέους και του ευρώ και θα αποτελεί πυροδότη ευρύτερων λαϊκών ξεσηκωμών.

Να αγωνιστούμε έτσι ώστε ο φετινός εορτασμός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου να μπει στην υπηρεσία της πολιτικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και των διαδικασιών του. Να προσπαθήσουμε και να αγωνιστούμε για ένα κίνημα αντίστοιχο της περιόδου και της ανάγκης που υπάρχει. Για ένα μαζικό και γειωμένο φοιτητικό κίνημα το οποίο αγκαλιάζει την πλειοψηφία των φοιτητών και αγωνίζεται για να αλλάξουν τα πράγματα στην χώρα, για το δικαίωμα στην Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και την αξιοπρεπή εργασία. Γιατί με την νεολαία στο προσκήνιο τα πράματα μπορούν να αλλάξουν!