Ανακοίνωση με αφορμή το Πολυτεχνείο

Να διδαχτούμε από εκείνο τον Νοέμβρη…

Φέτος συμπληρώνονται 42 χρόνια από την μεγαλειώδη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, που αποτέλεσε την αρχή του τέλους της χούντας των συνταγματαρχών. Μετά από έξι χρόνια «στο γύψο» μια εξέγερση φοιτητών ήταν αυτή που, με αιτήματα όπως «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και «Έξω οι ΗΠΑ-έξω το ΝΑΤΟ» κατάφερε να ενώσει το λαό, εκφράζοντας τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιφασιστικά του αισθήματα. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πτώση της δικτατορίας και χάλασε τα σχέδια των Αμερικάνων, οι οποίοι δεν δίστασαν να προκαλέσουν την τραγωδία της Κύπρου για να διατηρήσουν την παρουσία τους στην περιοχή.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν προέκυψε σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά ήταν τέκνο, από την μια διάφορων κινητοποιήσεων που υπήρχαν από πολλά κομμάτια της κοινωνίας το τελευταίο διάστημα , και από την άλλη μιας ευθείας αντιπαράθεσης κατευθύνσεων και απόψεων μέσα στους φοιτητικούς χώρους για το φοιτητικό κίνημα. Κόντρα στην, τότε επικρατούσα, αντίληψη περί φιλελευθεροποίησης της χούντας και δημοκρατικών ελευθεριών που θα παραχωρούνταν, αντιπαρατέθηκε και τελικά κέρδισε έδαφος η άποψη της ανατροπής της χούντας των συνταγματαρχών και μιας αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης για τη χώρα. Ένα επί μέρους, αλλά κρίσιμο ζήτημα, αυτό των φοιτητικών εκλογών και του πλήρη ελέγχου που ήθελε να έχει σε αυτές η δικτατορία, άμεσα μετατράπηκε σε κεντρικό πολιτικό αγώνα ενάντια στη χούντα, με την ευρύτερη συσπείρωση την οποία πυροδότησαν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις.

Η εξέγερση στις 17 Νοέμβρη άλλαξε τον ρου της ιστορίας αυτής της χώρας, αν και τα συνθήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν μέχρι σήμερα αδικαίωτα. Η πτώση της χούντας υπό την μαχητική και αγωνιστική παρουσία του κόσμου στην εξέγερση του 1973, άνοιξε μια νέα σελίδα στη χώρα, διαμόρφωσε καλύτερους όρους για μια συνολικά διαφορετική πορεία της χώρας ενάντια στους κάθε λογής πάτρωνες και τα ντόπια συμφέροντα που κάθε φορά εξυπηρετούνται, πορεία που τελικά δεν ακολουθήθηκε.

Στην εποχή μας οφείλουμε να κρατήσουμε την εμπειρία του Νοέμβρη, να διδαχθούμε από αυτόν, να βγάλουμε κάποια βασικά συμπεράσματα: α) Οι χούντες πέφτουν με Πολυτεχνεία! Οι μεγάλες αλλαγές χρειάζονται μεγάλες κινητοποιήσεις. Η μαζική εισβολή του λαού και της νεολαίας στο προσκήνιο, μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας και να καθορίσει την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. β) Οι μεγάλες ανατροπές πραγματοποιούνται με την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, με μέτωπα. Η σύνδεση του φοιτητικού κινήματος, με τους μαθητές και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα, είναι απαραίτητος πολιτικός όρος για την αποτελεσματικότητα των αγώνων. γ) Οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με βαθιές τομές και ρήξεις με τα εκάστοτε πλαίσια. Ο αντιδικτατορικός αγώνας του ’73, αναγνώρισε τα διεθνή πλαίσια και την ιμπεριαλιστική επέμβαση κυρίως των ΗΠΑ στην χώρα. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας δεν μπορεί να είναι ένα γενικό σύνθημα αλλά ο πραγματικός και ανυποχώρητος αγώνας ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική επιτροπεία και έλεγχο. δ) Οι κοινωνικές ενότητες προκύπτουν πάνω στα πολιτικά ζητήματα και ζητήματα της περιόδου. Ο μετασχηματισμός του αγώνα των φοιτητών για το δικαίωμά τους στις φοιτητικές εκλογές, στον αντιδικτατορικό αγώνα κόντρα στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αναδεικνύουν την σημασία του κεντρικού πολιτικού αγώνα ενάντια στις κυρίαρχες συστημικές επιλογές κάθε φορά.

Μπορούν να πάνε τα πράγματα διαφορετικά!

Τέσσερις δεκαετίες μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο μεγάλος κύκλος του κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης κλείνει. Η γενικευμένη κρίση που βιώνουμε και οι πολιτικές «διάσωσης» που ακολουθούνται, έχουν ως αποτέλεσμα το ξεπούλημα της χώρας και την πιο βάρβαρη επίθεση εις βάρος του λαού και της νεολαίας. Οι θεσμοθετημένες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, η πιο βαθιά εξάρτηση και επιτροπεία της χώρας από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνo και (40 χρόνια μετά) τις ΗΠΑ, η ανεργία της νεολαίας και τα τεράστια νούμερα της μετανάστευσης, είναι τα βασικά συστατικά της συνταγής της διάσωσης. Το νέο τρίτο μνημόνιο της κυβέρνησης αποτελεί πραγματικότητα και επιχειρείται ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με τον κόσμο στην απάθεια και την μοιρολατρία, και την χώρα έρμαιο του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου.

Απέναντι σε κάθε κοπής λογική που ευαγγελίζεται διέξοδο απ’ την κρίση μέσω της συνέχειας των μνημονίων και της υποταγής στα ευρωπαϊκά πλαίσια να απαντήσουμε συλλογικά και οργανωμένα ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτε από αυτούς που σχεδιάζουν το μέλλον για μας, χωρίς εμάς. Η κυβέρνηση, αγνοώντας την λαϊκή ετυμηγορία και μετατρέποντας εν μια νυκτί το ΌΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, συνεχώς προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν θα υπάρξουν άλλα σκληρά μέτρα. Κοροϊδεύει το λαό ότι μπορεί να εφαρμοστεί ένα παράλληλο πρόγραμμα ανακούφισης των αδυνάτων κάτι το οποίο είναι αδύνατο – όπως αποδείκτηκε - εντός των σκληρών πλαισίων της ευρωζώνης και των δανειστών. Στην σημερινή κατάσταση οι νέοι που είτε φεύγουν στο εξωτερικό, είτε παραμένουν εγκλωβισμένοι στην ανεργία, δεν μπορούμε να αναμένουμε τις εξελίξεις.

Το ερώτημα τίθεται ξεκάθαρα: Αναμονή για την καλυτέρευση των συνθηκών μέσω ψευδεπίγραφων υποσχέσεων για παράλληλα προγράμματα που δεν μπορούν να υπάρξουν, σε συνδυασμό  με μια λογική «χαμηλών προσδοκιών», ή αγώνας και σύγκρουση με την κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση που υλοποιεί  μνημονιακές πολιτικές; Αποδοχή και σεβασμός άνευ όρων των διεθνών πλαισίων και υποταγή στην «μνημονιακή νομιμότητα», ή σύγκρουση με τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Ευρώ και του χρέους για να μπορέσει να ανασάνει ο λαός;

Δεν είναι όμως μόνο η δανειστές και η Ε.Ε. Το σύνθημα «έξω οι ΗΠΑ» που ήταν γραμμένο στην πόρτα του Πολυτεχνείου επιβεβαιώνεται ξανά μέσα από τη σύγχρονη καταστροφή που έχουν προκαλέσει οι ιμπεριαληστές (με πρώτο βιολί της ΗΠΑ) στη Μ. Ανατολή. Η τεράστια δυστυχία των προσφύγων από τη Συρία, το Αφγανιστάν κλπ, είναι αποτέλεσμα της ανατίναξης περιοχών, του πολέμου για τον ενεργειακό και οικονομικό έλεγχο. Αυτήν την αλήθεια δε μπορεί να την κρύψουν τα κροκοδείλια δάκρυα του Ομπάμα, της Μέρκελ, του Τσίπρα και της «πολιτισμένης» Δύσης.

Τέλος αποτελεί προσβολή στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και ακραίο τυχοδιωκτισμό το φλερτ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τις ΗΠΑ στα πλαίσια της «διαπραγμάτευσης». Και αν αφελώς νομίζουν ότι θα «δώσουν» κάτι από τις συντάξεις ή στην ενεργειακή αγορά για να «πάρουν» κάτι για το χρέος από τον ένα και να «δώσουν» ένα φράχτη στον Έβρο για να «πάρουν»  κάτι στους πλειστηριασμούς απλά είναι επικίνδυνοι και δεν καταλαβαίνουν ότι εκεί που χορεύουν τα βουβάλια ποδοπατούνται τα μυρμήγκια... Μόνο οι μονομερείς ενέργειες, η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. μπορούν να διαμορφώσουν όρους μια διαφορετικής πολιτικής.

Για ένα σύγχρονο κίνημα νεολαίας!

Το μέλλον του καθένα μας ξεχωριστά και της νεολαίας συνολικά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία του τόπου. Τα τεράστια νούμερα της ανεργίας στο 60%, των χιλιάδων νέων που έχουν φύγει στο εξωτερικό, των πετσοκομμένων προϋπολογισμών των πανεπιστημίων κατά 20% επιπλέον για φέτος, που έχει οδηγήσει στην αδυναμία λειτουργίας των ιδρυμάτων, την αδυναμία κάλυψης βασικών παροχών όπως η σίτιση και η στέγαση, και συνεπώς στην έξοδο από την εκπαιδευτική διαδικασία χιλιάδων νέων, το πλειοψηφικό εργασιακό περιβάλλον της ευέλικτης εργασίας και των voucher, αφορούν το σύνολο της νεολαίας.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση στη νεολαία, το βασικό δίλημμα για εμάς σήμερα είναι ξεκάθαρο και αμείλικτο. Θα αποδεχτούμε το μέλλον που μας έχουν ετοιμάσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις και έρχεται να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το τρίτο μνημόνιο; Ή θα αποδείξουμε ότι με τους συλλογικούς αγώνες μπορούμε να αντισταθούμε σε όλα αυτά πού μας φέρνουν, να αγωνιστούμε και να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων; Πρέπει και μπορούμε να αποδείξουμε ότι δεν θα μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά της κρίσης και της σύγχρονης μετανάστευσης, αλλά η γενιά που δεν το έβαλε κάτω και αγωνίστηκε σθεναρά για το μέλλον και τα δικαιώματά της.

Απέναντι σ' αυτή την επίθεση δεν μπορεί να αντισταθεί ο καθένας ξεχωριστά. Σήμερα ο κάθε μικρός αγώνας η κάθε επιμέρους αντίσταση για να μπορεί να κερδίσει πρέπει να ενταχθεί σε μια συνολική τροχιά γενικευμένης, μαζικής και ανυποχώρητης αντίστασης απέναντι στο μέλλον που ετοιμάζουν για τη νεολαία. Για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα που θα αναγνωρίζει ότι η υποταγή στο πλαίσιο της ΕΕ και των δανειστών δεν είναι μονόδρομος και θα αναδεικνύει έναν εναλλακτικό δρόμο απέναντι σε αυτόν της φτώχειας, της  ανεργίας και της μετανάστευσης για τη νέα γενιά. Ενός διεκδικητικού φοιτητικού κινήματος που θα παλεύει για δημόσια και δωρεάν παιδεία αλλά και για το δικαίωμά κάθε νέου να βρει αύριο σταθερή δουλειά στη χώρα του και να ζει με αξιοπρέπεια.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω χρειάζεται η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων. Είναι αναγκαίο σήμερα ένα Αριστερό Μέτωπο Νεολαίας με στόχο την οικοδόμηση αντιστάσεων σε κάθε εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής και την ανάταση του φρονήματος της νεολαίας και του λαού. Επειδή σήμερα χρειαζόμαστε έναν πολιτικό στυλοβάτη του φοιτητικού κινήματος. Ένα μέτωπο που θα παλεύει για  την οικοδόμηση ενός ρεύματος αμφισβήτησης του μονόδρομου  Ένα μέτωπο που θα φιλοδοξεί να συγκροτήσει το σύνολο της νεολαίας σε ένα μαχητικό κίνημα νεολαίας που θα συγκρουστεί ευθεία με την κυβέρνηση, τα μνημόνια, την ΕΕ και της ευρωζώνη.

Στο φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου αντί να κάνουμε το γνωστό «πόλεμο της αφίσας» να συζητήσουμε και να συμφωνήσουμε σε ένα πολιτικό και οργανωτικό σχέδιο εξόδου από το γύψο της μνημονιακής επιτροπείας, ένα σχέδιο μιας φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση.

Να διαδηλώσουμε μαζικά κρατώντας ζωντανές τις αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις του κινήματος στη χώρα μας. Αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις που στη μεταπολίτευση θεωρήθηκαν ξεπερασμένες από μια ορισμένη αριστερά με αποτέλεσμα την πρόσφατη διαπραγμάτευση όπου η ελληνική «αριστερή» κυβέρνηση αποκαλούσε τους δυνάστες του λαού μας «εταίρους».

Να διαδηλώσουμε μαζικά, αντιιμπεριαλιστικά, αντιμνημονιακά αλλά και αντικυβερνητικά σπάζοντας την αμηχανία και τη συναίνεση.

Για μια φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, για μια καλύτερη κοινωνία, για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ΝΑΤΟ, Ε.Ε, πόλεμο, ξεζούμισμα λαών και εργαζομένων, χούντες και επιτροπείες 

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ΝΑ ΕΞΕΓΕΙΡΕΣΑΙ!