Φοιτητικές εκλογές: να γίνουν σταθμός ανασυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος και επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς!

  Ο έκτος χρόνος από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια βρίσκει το λαό και τη νεολαία μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υποταγμένη, εξίσου με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, στο διεθνές και ευρωπαϊκό πλαίσιο βαθαίνει την κοινωνική καταστροφή, τον εργασιακό μεσαίωνα, τη διάλυση και το ξεπούλημα υπό τις επιταγές των δανειστών. Μάλιστα με βάση τα συμφωνηθέντα του 3ου μνημονίου εκτός απ τα άμεσα μέτρα -διάλυση ασφαλιστικού, επιπλέον φορολεηλασία, κόκκινα δάνεια, ξεπούλημα δημοσίου πλούτου κι επιχειρήσεων- οι δανειστές ζητάνε προληπτικά (!) νέα μέτρα 3,6 δις και τη συγκρότηση ενός υπερνομοθετικού μηχανισμού, που θα κάνει αυτόματα περικοπές για κάθε μνημονιακό στόχο που δεν θα πιάνεται, ενός αυτοματοποιημένου διαρκούς μνημονίου, απειλώντας διαφορετικά για ακόμα μια φορά τη χώρα με νέα οικονομική ασφυξία και χρεοκοπία.

  Παράλληλα, η ιμπεριαλιστική πολιτική και οι ρατσιστικές πρακτικές της ΕΕ αναφορικά με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, τον πόλεμο και τις προσφυγικές ροές εκτός των άλλων τείνουν να καταστήσουν την Ελλάδα μιαν απέραντη αποθήκη ψυχών μεταξύ ανατολής και δύσης. Στη συστηματική εμπλοκή των ηγετιδών χωρών της στη Μέση Ανατολή και στις συνέπειές της, απαντάει με διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το στρατό στους δρόμους, άρση βασικών δικαιωμάτων. Απαντάει επίσης κλείνοντας τα σύνορα, επιδοτώντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, στέλνοντας στρατό στα σύνορα και προχωρώντας σε τερατώδεις συμφωνίες με την Τουρκία, που στέλνουν πρόσφυγες σε τούρκικες φυλακές και προβλέπουν την εξατομικευμένη επιλογή των προσφύγων που θα γίνουν δεκτοί στον ευρωπαϊκό βορρά. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν αντιτάσσεται στους χειρισμούς της ΕΕ αλλά φέρνει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θέτοντας σε κίνδυνο την ειρήνη, εμπλέκοντάς μας στους τυχοδιωκτισμούς Ε.Ε και ΗΠΑ.

   Στην εκπαίδευση, ο νόμος Φίλη έρχεται να βαθύνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση υλοποιώντας τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ, για συγχωνεύσεις και κλείσιμο σχολών και για αυτοχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μέσα από την επαιτεία χρημάτων από ιδιώτες κι επιχειρήσεις αλλά και από δίδακτρα και τέλη εγγραφής, όπως έχει αρχίσει ήδη να γίνεται στα μεταπτυχιακά. Την ίδια στιγμή, η συστηματική υποχρηματοδότηση των πανεπιστημίων (78% έχει μειωθεί απ το 2010 ο προϋπολογισμός για την τριτοβάθμια) λόγω της λιτότητας αλλά και της υπαγωγής των αποθεματικών τους στην εξυπηρέτηση του χρέους, τα οδηγεί στη διάλυση, μη μπορώντας να ανταποκριθούν ούτε καν στις ανελαστικές τους δαπάνες (πχ ΔΕΗ). Ο νόμος Διαμαντοπούλου παραμένει σε ισχύ κατά το μεγαλύτερο μέρος του, ενώ ακόμη και πλευρές του που έχουν καταργηθεί (διαγραφές, Συμβούλια Ιδρύματος που είναι υπό κατάργηση), κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα επανέλθουν, στη βάση του ότι μια εμπορευματοποιημένη εκπαιδευτική διαδικασία και ένα πανεπιστήμιο όπως αυτό που διαμορφώνεται, απαιτούν την ανάλογη διοίκηση και δεν μπορούν να ανεχτούν αντιστάσεις και διεκδικήσεις.

  Παρ όλα αυτά, για ακόμα μια χρονιά οι φοιτητές και η νεολαία απείχαν από τις εξελίξεις και το προσκήνιο, αποτελώντας τον μεγάλο απόντα τόσο από τις αντιστάσεις που σηκώθηκαν (βλ ενάντια στη διάλυση του ασφαλιστικού) όσο και από εκείνες που θα έπρεπε να σηκωθούν αναλογικά με το βάθος της επίθεσης στο παρόν και ιδίως στο μέλλον της νεολαίας!

               

  Είναι σαφές ότι η αδυναμία αυτή οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και σε διαδικασίες αποπολιτικοποιήσης και αποιδεολογικοποίησης πολλών χρόνων, στις οποίες υποτάχθηκε η φοιτητική αριστερά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όμως σε κάθε περίπτωση στην 6ετία του μνημονίου έλλειψε μια παρέμβαση από τη φοιτητική αριστερά που να:

-        είναι μετωπική. Συγκεντρώνοντας δυνάμεις εντός και εκτός πανεπιστημίου απέναντι στο βασικό πρόβλημα που είναι η μνημονιακή επιτήρηση από τους δανειστές και η υπαγόρευση μέτρων σοκ στην εργασία, την παιδεία, την πολιτική και κοινωνική ζωή. Μέτρα που χωρίς την απειλή μιας χαοτικής άτακτης χρεοκοπίας δεν ήταν νοητό σε καμιά άλλη περίοδο να τα ψηφίσει καμία Βουλή.

-        είναι πολιτική. Να απευθύνεται στους φοιτητές με βάση αυτό που απασχολούσε όλη την κοινωνία. Ήταν μονόδρομος τα μνημόνια; Είναι εφικτό για τη νέα γενιά να ζήσει χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με ανεργία και μερική απασχόληση, με 500 ευρώ, χωρίς ασφάλιση; Μπορούμε ως χώρα, ως κοινωνία να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο; Μπορούμε να υπάρξουμε, να παράγουμε, να σταθούμε έξω από την ευρωζώνη; Μπορούμε να έρθουμε σε ρήξη με την Ε.Ε.; Με μια άλλη οικονομική και εξωτερική πολιτική, εθνικοποιώντας το τραπεζικό σύστημα, διαγράφοντας το χρέος, ερχόμενοι σε ρήξη με την ελληνική ολιγαρχία, τα ΜΜΕ της και όσους τη στηρίζουν;

-        οργανώνει αποτελεσματικά αντιστάσεις. Σε κεντρικά αιτήματα που μπορούν να συσπειρώσουν τους φοιτητές. Για αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης σε μια περίοδο που η υποχρηματοδότηση αποκλείει συναδέλφους μας από τις σπουδές και χρησιμοποιείται ως μοχλός περαιτέρω ιδιωτικοποίησης. Αλλά και για αιτήματα που αφορούν την εργασιακή μας προοπτική. Είτε αιτήματα για την ενότητα των πτυχίων μας και των επαγγελματικών δικαιωμάτων μας, είτε αιτήματα για την κοινωνική ασφάλιση, τις εισφορές που μας απαγορεύουν να ασκήσουμε το επάγγελμά μας, το επίδομα ανεργίας που θα έπρεπε να δίδεται με το που αποφοιτούμε. Γύρω από τα παραπάνω μπορεί να υπήρξαν ορισμένοι αγώνες, με τη μορφή όμως αποσπασματικών και κατακερματισμένων ξεσπασμάτων. Σε αυτό συνέβαλλαν τα «κομματικά» καλέσματα για δράσεις από την ΚΝΕ-ΜΑΣ, αλλά και μια αντίληψη που, στο όνομα της «αμεσοδημοκρατίας», εκχωρούσε τα πάντα όσον αφορά τις δράσεις και την οργάνωση της πάλης σε Γενικές Συνελεύσεις διαρκώς απομαζικοποιούμενες, μη αντιπαλεύοντας την κατάσταση διάλυσης και αποσυγκρότησης των συλλόγων και των δομών τους.

 Σε αυτό το φόντο διαδραματίζονται φέτος οι φοιτητικές εκλογές στις 18 του Μάη. Και αυτές οι εκλογές δεν πρέπει να αποτελέσουν άλλη μια μάχη καταγραφής μηχανισμών αλλά μια ΆΛΛΗ μάχη. Γιατί οι φοιτητικές εκλογές πρέπει να είναι μια πολιτική διαδικασία του φοιτητικού κινήματος, όπου θα κατατίθενται και θα κρίνονται πολιτικά σχέδια και απαντήσεις. Και σήμερα είναι ανάγκη να σπάσει επιτέλους η σιγή στους φοιτητές και τη νεολαία. Είναι ζητούμενο οι νέοι να βγούμε ξανά στο προσκήνιο και να καθορίσουμε τις εξελίξεις με βάση τις δικές μας ανάγκες και όχι των δανειστών. Βοά σήμερα η απουσία ενός ρεύματος καθημερινής αντίστασης και διεκδίκησης, αμφισβήτησης του μνημονιακού μονόδρομου και της υποταγής στο πλαίσιο της ΕΕ και του ιμπεριαλισμού.

  Είναι αναγκαία σήμερα η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος. Η σαφής πολιτική στοχοθέτηση της ρήξης με τα μνημόνια και όσες κυβερνήσεις τα επιβάλλουν αλλά και με το ασφυκτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο. Η άρνηση και η πάλη ενάντια στο μέλλον ανεργίας, επισφάλειας κι ανασφάλειας που μας επιφυλάσσουν. Η μάχη κόντρα στη διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας μέσω της υποχρηματοδότησης και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Η αναζήτηση και αναζωογόνηση των διαδικασιών εκείνων και των οργάνων που θα επιτρέψουν στους φοιτητές να επιστρέψουν ξανά στο προσκήνιο.           

  Είναι πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη της μετωπικής συμπόρευσης και ουσιαστικής επανίδρυσης της φοιτητικής αριστεράς. Σήμερα υπάρχει ζωτική ανάγκη τόσο να κατατεθούν σχέδια και απαντήσεις με βάση τα νέα διλήμματα όσο και να ξεβολευτούμε πηγαίνοντας κόντρα σε πεπατημένες αλλά και κακές συνήθειες. Παράλληλα κανένα απ τα υφιστάμενα συνδικαλιστικά οχήματα δεν αρκεί για να υπηρετήσει μόνο του τα αναβαθμισμένα καθήκοντα που ορίζουν την αριστερά και νοηματοδοτούν σήμερα τον αγώνα. Αυτή η κουβέντα, που χει ήδη ανοίξει, αφορά τόσο τις δυνάμεις των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ και του ΑΡΔΙΝ όσο και άλλες δυνάμεις και αγωνιστές που αναγνωρίζουν την ανάγκη στοίχισης στα παραπάνω καθήκοντα.        

  Με βάση αυτά, πρέπει οι εκλογές της 18^ης Μάη να ειδωθούν ως μια πρώτη ευκαιρία να υπηρετηθεί το άλμα που μας αναλογεί. Πιο συγκεκριμένα πρέπει να συγκροτηθούν πανελλαδικά, σε κάθε σχολή και σύλλογο, Μετωπικά Ψηφοδέλτια Αγώνα από τις δυνάμεις του ΑΡΔΙΝ, των ΕΑΑΚ, της ΑΡΕΝ κι ανένταχτους αγωνιστές στη βάση της ανάγκης να καταγραφεί ένα πολιτικό ρεύμα ρήξης με την ΕΕ και τον ιμπεριαλισμό, κόντρα στη μνημονιακή καταστροφή που βιώνουμε στην εκπαίδευση, στην εργασία, στις ζωές μας, ένα ρεύμα μετωπικό και ανασυνθετικό, κόντρα στην αδράνεια και το σεχταρισμό. Ρεύμα που θα μπορέσει να κοιτάξει στα μάτια τη μνημονιακή ΔΑΠ και θα αφήσει σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες και τις πρωτοβουλίες που θα ακολουθήσουν απ τη νέα χρονιά.

  Ένα ρεύμα που θα πρέπει να παλεύει για:

Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους. Άμεση αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την κάλυψη των αναγκών των Ιδρυμάτων. Καμία πειθάρχηση στους κανόνες της Ε.Ε που σφίγγουν τη θηλιά της υποχρηματοδότησης. Καμία χρηματοδότηση-εξάρτηση από ιδιωτικά κεφάλαια. Κατάργηση των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά-καμία σκέψη για επιβολή σε προπτυχιακό επίπεδο. Δωρεάν παροχές σε σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, μετακινήσεις για όλους τους φοιτητές.

Όχι στο αγοραίο πανεπιστήμιο και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Να σταματήσει η άμεση και έμμεση ιδιωτικοποίηση. Κατάργηση της ΑΔΙΠ( Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας) και της δήθεν «αξιολόγησης», που μοναδικά κριτήρια έχει την ανταγωνιστικότητα και την ανταποδοτικότητα προς όφελος του κέρδους. Καμία εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων επιταγών του ΟΟΣΑ. Καμία διάσπαση και περαιτέρω αποδυνάμωση πτυχίων. Καμία εφαρμογή νέου «σχεδίου Αθηνά». Κατάργηση των ν. Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου.

Να σταματήσει ο «εθνικός διάλογος για την Παιδεία». Πρόκειται για κυβερνητικό μονόλογο, νομιμοποίησης των δεσμεύσεων του 3ου μνημονίου για την εκπαίδευση.

Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.Να μην γίνουμε η γενιά της ανεργίας και της εργασιακής επισφάλειας. Να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι της τελευταίας εξαετίας. Να καταργηθεί ο «θεσμός» των voucher και το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης. Να επανέλθουν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Προστασία των ανέργων.

Κατάργηση των μνημονίων, ρήξη με το ευρώ και την Ε.Ε. Γνωρίζοντας ότι τα παραπάνω δεν υλοποιούνται όσο επιβάλλονται απανωτά μνημόνια με βάση τις επιταγές της Ε.Ε και στο όνομα της παραμονής στο ευρώ, όσο δικαιώματα, ανάγκες και κοινωνικά αγαθά «θυσιάζονται» στο βωμό της αποπληρωμής του χρέους να στοχεύσουμε στη ρήξη με αυτούς τους μηχανισμούς, για να γίνει το αναγκαίο βήμα για μια άλλη πορεία των πραγμάτων.

          ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ// ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ     
                         ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ   

Στη βάση των παραπάνω καθηκόντων και αναγκών καλούμε πανελλαδικά τα σχήματα των ΕΑΑΚ και της ΑΡΕΝ σε εκλογική συνεργασία με όρους ισοτιμίας, στη βάση πολιτικής συμφωνίας και με ορίζοντα την εμβάθυνση της πολιτικής μας συνεργασίας.          

Στις 18 Μάη στηρίζουμε - ψηφίζουμε ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΔΙΚΤΥΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ και τα μετωπικά ψηφοδέλτια που συμμετέχει και στηρίζει.