Το πρόβλημά μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Ανακοίνωση του Αριστερού Δικτύου Νεολαίας

Είναι φανερό σήμερα ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση απέχει πολύ από τις παχιές κουβέντες και τις φανταχτερές διακηρύξεις με τις οποίες αυτή έχει περιβληθεί κατά καιρούς. Κι αν για τις προηγούμενες γενιές μεταξύ άλλων είχε συνδεθεί με αισθήματα ευημερίας, ευμάρειας και ασφάλειας όπως αυτά συμπυκνώνονται στα συνθήματα περί «ισχυρής Ελλάδας του ευρώ, στην ελίτ της Ευρώπης» κλπ, αυτό δεν ισχύει καθόλου για τη σημερινή νεολαία. Η νέα γενιά έχει γνωρίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση που:

Επιβάλλει μνημόνια χωρίς τέλος, αντιμετωπίζει τη χώρα μας σαν αποικία, βγάζει στο σφυρί τον πλούτο και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας, μέσω του χρέους επιβάλλει Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων όπου δημόσιες επιχειρήσεις (πχ αεροδρόμια) περνάνε από το ελληνικό στο... γερμανικό δημόσιο! 

 

Kαλλιεργεί το ρατσισμό προς τον ελληνικό λαό με συνεχείς προσβολές για τους τεμπέληδες και προβληματικούς Έλληνες.

Δηλώνει με κάθε τρόπο ότι δεν έχει σημασία τι ψηφίζουν οι λαοί στις εκλογές και σε δημοψηφίσματα αλλά τι αποφασίζει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και των τραπεζιτών. Ειδικά εμείς στην Ελλάδα το ζήσαμε πολύ καλά! Ευρωπαϊκή Ένωση και δημοκρατία είναι έννοιες και διαδικασίες ασυμβίβαστες!

Νομοθετεί είτε με τα μνημόνια στις χώρες του Νότου, είτε με το νόμο για τα εργασιακά στη Γαλλία, είτε με τις πολιτικές λιτότητας στην υπόλοιπη Ευρώπη τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων για τη γενιά μας ως μελλοντικοί εργαζόμενοι. Στην Ελλάδα είναι η γενιά των 500 ευρώ, στη Γαλλία των 800, στην Ελλάδα είναι η άνεργη γενιά, στην Ευρώπη ολόκληρη η γενιά της επισφάλειας και της ανασφάλειας. Οι γονείς μας είχαν ένα εισόδημα, κάποιες αποταμιεύσεις, μια σχετική δυνατότητα για να προγραμματίσουν τη ζωή τους. Η δική μας γενιά καταδικάζεται στη μόνιμη ανασφάλεια και φτώχεια και αυτές τις πολιτικές τις προωθεί και επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση!

Συμμετείχε ενεργά, στο όνομα πάντα της «εξαγωγής δημοκρατίας», στον πόλεμο στη Συρία, που εξέθρεψε τους ισλαμοφασίστες του ISIS και «γέννησε» χιλιάδες ξεριζωμένους πρόσφυγες. Τώρα ασκεί μια βαθιά ρατσιστική πολιτική απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, για τον ξεριζωμό των οποίων φέρει ευθύνη. Μέσω των κλειστών συνόρων τους εγκλωβίζει στην Ελλάδα, μετατρέποντας τη χώρα σε «αποθήκη ψυχών». Χτίζει – με τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης – Αμυγδαλέζες σε όλη την Ελλάδα και καταργεί διεθνείς συνθήκες, επαναφέροντας εικόνες μίσους και ρατσισμού, τροφοδοτώντας την ακροδεξιά και το φασισμό!

Στην εκπαίδευση προωθεί την γενικευμένη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση. Μετατρέπει την παιδεία σε μια δια βίου διαδικασία συλλογής μονάδων και πτυχίων όπου όποιος μπορεί να πληρώσει περισσότερο θα μπορεί να συλλέξει περισσότερα!

Αυτό είναι το όραμα των «Μένουμε Ευρώπη» και της ΔΑΠ! Έλλειψη δημοκρατίας, χώρα αποικία της σφαλιάρας και των προσβολών, ανασφάλεια και φτώχεια για τη νέα γενιά.

Αυτό είναι το «κοινό σπίτι» για το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα και τους φασίστες, ψηφίζει μνημόνια τα άγρια ξημερώματα «για να πετύχουμε συμφωνία».

Στην Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης λοιπόν, η νεολαία ασφυκτιά! Η μόνη επιλογή για να ζήσουμε διαφορετικά είναι η ρήξη και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επειδή ακριβώς η Ε.Ε δεν ήταν και δεν πρόκειται να γίνει μια μορφή σύγκλισης και ενοποίησης των ευρωπαϊκών κρατών, μέσα στην οποία χώρες όπως η Ελλάδα θα γίνονταν τάχα όπως η Γερμανία ή η Δανία, αλλά μια μορφή θεσμοθετημένης πολιτικής και οικονομικής ανισότητας και εκμετάλλευσης με δομικές αντιθέσεις, αναδείχτηκε στο «μεγάλο ασθενή» της παγκόσμιας κρίσης. Τα τεράστια ποσά δημόσιου και ιδιωτικού χρέους σε μια σειρά κρατών, η ύφεση και τα τερατώδη ποσοστά φτώχειας και ανεργίας, ειδικά στους νέους, συνθέτουν το τοπίο. Η πολιτική διαχείρισης περιλαμβάνει από τη μία εκατοντάδες εκατομμυρίων για να «σωθούν» οι τράπεζες, παραμένοντας υπό ιδιωτικό έλεγχο, και από την άλλη απανωτά μνημόνια και λιτότητα. Πλέον 26 εκατομμύρια νέων βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία) αυτή είναι η προοπτική για το 30% -και περισσότερο- της νεολαίας.

Παρόλα αυτά, η Ε.Ε αποτελεί στρατηγική επιλογή για την ελληνική άρχουσα τάξη και τους εκφραστές της (κόμματα, ΜΜΕ) και ως τέτοια την υπερασπίζονται αυτά τα χρόνια, όποιο και αν ήταν το πολιτικό και οικονομικό κόστος. Από τους μνημονιακούς ΝΔ, ΠΑΣΟΚ έως τον μέχρι πρότινος αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και από το νέο-φιλελεύθερο ΠΟΤΑΜΙ μέχρι τη φασιστική Χρυσή Αυγή, όλες οι «φωνές» και οι επιλογές είναι ανεκτές εφόσον δεν θίγουν το όριο του ευρώ και της Ε.Ε. Αντίθετα όποιος μιλάει για ρήξη αντιμετωπίζεται σαν επικίνδυνος τρελός, ενώ οργιάζει η τρομοκρατία γύρω από την αποδέσμευση από την Ε.Ε. Τρομοκρατία που δεν αφορά όμως, όπως στο παρελθόν, «τις ευτυχισμένες μέρες» που μας περιμένουν εντός Ε.Ε, παρά μόνο το «άγνωστο» και την καταστροφή που μας περιμένει εκτός.

Η πραγματικότητα είναι ότι μπορούμε να ζήσουμε και εκτός. Όχι μόνο γιατί υπήρχε ζωή σ΄αυτό τον τόπο και πριν το 1981 ή το 2002, χρονιές εισόδου στην Ε.Ε και το ευρώ, και άρα το «άγνωστο» είναι εντέλει γνωστό. Αλλά γιατί έξω απ’ τη νεοφιλελεύθερη Ε.Ε θα μπορούσε η χώρα να ακολουθήσει διαφορετική πολιτική, έχοντας υπό το δικό της έλεγχό τόσο τη δημοσιονομική όσο και τη νομισματική πολιτική, προκειμένου να προστατεύσει τα λαϊκά στρώματα αντί να τα αφαιμάξει. Δεν θα ήταν αναγκασμένη να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία της σε Κινέζους, Γερμανούς, Καναδούς κλπ ούτε να δώσει δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, αλλά με την άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών και των βασικών πυλώνων της βιομηχανίας θα ήταν δυνατή η αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση. Θα μπορούσε να έχει τελείως άλλη στάση και στο φλέγον θέμα του προσφυγικού: δίχως φράχτες στον Έβρο και το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, δίχως «επιδοτήσεις» προκειμένου να γεμίσει η χώρα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δίχως συμμετοχή στην επαίσχυντη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που προβλέπει πρόσφυγες τριών κατηγοριών παραβιάζοντας θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και της Συνθήκης της Γενεύης, ασκώντας ανεξάρτητη, φιλειρηνική και αντιιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική.

Σήμερα λοιπόν, είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε ένα νεολαιίστικο ρεύμα ρήξης με την Ε.Ε και ένα φοιτητικό κίνημα με αντίστοιχο προσανατολισμό. Γιατί μετά από 6 χρόνια και 3 μνημόνια φαίνεται ότι ο ευρωπαϊκός μονόδρομος δεν σώζει ούτε τη χώρα ούτε το λαό, αλλά οδηγεί στην καταστροφή. Γιατί η παραμικρή αμφισβήτηση του μνημονίου και κάθε κυβερνητικής επιλογής τα τελευταία χρόνια όσο δεν μετατρεπόταν και σε αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού πλαισίου, ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Γιατί για να αμφισβητηθούν οι μνημονιακές πολιτικές, της υποχρηματοδότησης στην εκπαίδευση, της επισφάλειας και της ανεργίας πρέπει να αμφισβητηθεί και να σπάσει το πολιτικό όριο της Ε.Ε, στο όνομα της παραμονής στην οποία επιβάλλονται τα μνημόνια.